Chapter 16 ที่ที่สูงกว่า(3)
จบเวลา ‘การทำอาหารมันติคอร์อิดิชั่นด้วยมีด’ มันถึงเวลาที่ต้องเอามีดกลับไปเก็บในครัวแล้ว.
ภายในวันเดียว, ดาบทะลวงกลายเป็นเวล 21.
ตั้งแต่มีดนับไม่ถ้วนโดนมอนเตอร์แต่ละครั้งที่โดนมีค่าเท่ากับ 1 ค่าประสบการณ์สกิล, มันเป็นไปได้ว่าสกิลนี้จะเวลไวกว่าสกิลอื่นๆเป็นอย่างมาก.
ผมจบการล่ารอบสุดท้ายเวลาตี 4 ครึ่ง.
บริเวณดันเจี้ยน, มีเพียงร้านอาหารเท่านั้นที่บริการในเช้ามืดจนสว่าง.
ดันเจี้ยนอยู่บริเวณที่มีคนอาศัยน้อย, แต่ร้านเหล่านี้ก็ยังยอมลำบากมาสร้างที่นี้.
“ฉันควรสั่งข้าวต้มซักชามก่อนที่จะไป?”
ผมไปที่ร้านเพราะผมหิว.
อย่างไรก็ตาม, แทบจะทุกคนที่อยู่ในร้านรับโทรศัพท์และจากไปในที่สุด.
“เกิดอะไรขึ้น? ร้านปิด?”
-เสียงโทรศัพท์ดัง.-
ผมรู้สึกมีลางร้ายเกี่ยวกับเรื่องนี้.
คนที่รับโทรศัพท์จะจากไปอย่างรวดเร็ว… และก็มาถึงตาผม, มีคนโทรมาหาผม.
“สวัสดี?”
“คุณมินชอลใช่มั้ย?”
“นี้ใครพูดคับ?”
“นี้คือ ‘สมาคมอเวคเกาหลี’.”
“มีอะไรคับ?”
“ดูที่ GPS, เราได้พบว่ามีการระเบิดของพอร์ทัลภายในรัศมี 5 กม ใกล้คุณ. จากความเข้มข้นของแรงสั่นสะเทือน, คาดเดาได้ว่าเป็นการระเบิดของดันเจี้ยนระดับ 13 ถึง 15. จนกว่าสมาคมจะไปถึง, พวกเราจึงขอความช่วยเหลือจากอเวคที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง. บางทีคุณอาจช่วยพวกเราได้?”
“ขอโทษนะ แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ผมมีประสบการณ์อย่างนี้, ผมควรไปหรอ? และพวกคุณพบตำแหน่งที่อยู่ผมได้ยังไง?”
“ไม่. คุณไม่… แต่คุณจะได้รับรางวัลซึ่งรางวัลขึ้นอยู่กับคุณช่วยเหลือมากน้อยแค่ไหน. ตำแหน่งถูกระบุโดยโดยอเวคไอดี.” *(บัตรอเวค)
‘ไอดีมีที่ติดตาม? น่ากลัวจริงๆ, แต่ของรางวัลที่พูดถึงละ?’
“ของรางวัลคืออะไร?”
ภายในน้อยกว่าหนึ่งนาทีตั้งแต่เริ่มคุย, ทุกคนภายในเขตร้านได้จากไปหมดแล้ว.
“อ่อ, มอนเตอร์จะออกมาจากพอร์ทัล, ผู้ที่ฆ่าบอสได้จะได้รับรางวัลตรงกับระดับความยากของบอส.”
“มีตั้งหลายคนที่สู้กับบอส. จะรู้ได้ไงใครเป็นคนฆ่า?”
“มันไม่เหมือนดันเจี้ยน, มอนเตอร์ที่ออกมาจากพอร์ทัลจะให้ของที่ดรอปแก่ผู้ที่ทำดาเมจมากที่สุด. นั้นเป็นวิธีที่เราใช้กำหนด.”
‘โอ้โห้… น่ารักจริงๆ.’
ลางร้ายเมื่อมีสายโทรมาเปลี่ยนเป็นโอกาสสำหรับผม.
ผมศึกษาข้อมูลของดันเจี้ยนก่อนล่าเสมอ, และเตรียมอาวุธที่จำเป็นและสถานะก่อนล่า, แต่ผมไม่เคยต่อสู้จริงๆกับมอนเตอร์.
บอกผมที่ว่านี้คือความจริง, มันเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้รับประสบการณ์ต่อสู้จริงทั้งยังได้รางวัลอีก.
ขณะผมคิด, ผมได้ยินเสียงพนักงานสมาคมอีกครั้ง.
“อ่า, ทางเราขออภัยด้วย. คุณมินชอลเป็นจอมเวทย์. มันต้องมีบางอย่างผิดพลาด. ขออภัยด้วย. งั้นทางเราจะไม่รบกวนคุณแล้ว.”
“เดี๋ยวก่อน! ผมจะไป. ถ้ามีเรื่องอย่างงี้เกิดขึ้นอีก, กรุณาติดต่อผม!”
“เอ๋? ถ้าคุณพูดอย่างงั้น ดังนั้นทางเราจะส่งพิจัดGPSไปให้.”
“คับ, ขอบคุณมากคับ!”
ถ้ามันเป็นมอนเตอร์จากระดับ 13 ถึง 15, โจมตรีเวทย์จะไม่ได้ผล ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่สมาคมจะติดต่อผม.
แต่ผมไม่ใช่จอมเวทย์! นักรบ? ตอนนี้ผมใกล้เคียงกับนักดาบเวทย์มากที่สุด, ผมไม่สามารถไม่มีความสุขได้กับการเรียกนี้.
‘5 กม… โอกาสของผมจะเพิ่มขึ้นเร็วกว่าเดิม ถ้าไปที่นั้น….’
หัวใจของผมเต้นขณะมองดูพิกัดบน GPS.
ในเวลานั้น, ผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งพุ่งเข้าไปในรถจากที่จอดรถร้านอาหารและเหยียบคันเร่ง.
‘โอเค. เอาละ.’
เพื่อทำให้แน่ใจว่าเขาเห็นผม, ผมไปขวางทางและโบกมือ.
-เสียงแตรรถ.-
ชายคนนั้นบีบแตรและตะโกนอย่างเร่งรีบ.
“หลบไป! ฉันกำลังรีบ!!!”
ในไม่ช้ารถก็หยุดสนิทข้างหน้าผม, ผมเดินเข้าไปใกล้รถในทันที.
“ถ้าคุณได้รับสายจากสมาคมและกำลังไปที่นั้น, ผมขอไปด้วยได้มั้ย?”
“เห้ย! นักรบ? นักฆ่า? ที่ปราศจากอาวุธ, นายคิดว่านายกำลังจะไปที่ไหน! ฉันกำลังยุ่งหลีกไป!”
“…”
ชายคนนั้นตะโกนมาที่ผมด้วยท่าทางที่เร่งรีบกว่าเดิม หลังจากเห็นผมเกาะที่กระจกโดยปราศจากคำใด.
“แม่งเอ้ย! ฉันไม่มีโชคตลอดเลย. เวลากำลังเสียเปล่า, งั้นก็รีบขึ้นมา! เร็วเข้า, ขึ้นมา!”
มันเป็นเรื่องที่ดีที่ได้นั่งรถฟรี, แต่ผมไม่สามารถมองไปด้านข้างได้.
สิ่งแรกที่เห็นไม่นานหลังขึ้นรถ… เพื่ออธิบาย, มันคือแฟชั่นก่อการร้าย. *แหวกแนว แบดบอยๆ
เขาส่วมหมวกสีขาว, เสื้อยืดคอวี, กางเกงยีนต์มีโซ่ห้อย, กระโหลกรูปร่างสร้อยคอ, รองเท้าส้นขาว.
เพียงมองครั้งเดียว, ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของผมกำลังเสื่อมลง.
‘ที่ไหนขายเสื้อผ้าอย่างนี้กัน? บางทีเขาคงซื้อด้วยเงินนะ? หรือเขาไปขโมยมาจากร้านมือสอง?’
5 กม เป็นระยะทางที่ใกล้, แต่มันเป็นทางบนภูเขา, ผมจึงนั่งรถเป็นเวลานาน.
หลังช่วงแห่งความเงียบ, ชายคนนั้นต้องการออกจากสถานการณ์นี้รีบพูดขึ้นก่อน.
“นายอเวค? อายุ?”
‘พูดจาไม่ให้เกียรติ? ผมควรให้เขาชิมสายฟ้าฟาดเป็นของหวาน?’
จากแฟชั่นถึงการพูดของเขา, ผมไม่สามารถหาอะไรที่น่าคบได้เลย.
“18, จอมเวทย์.”
“นักเรียน? ทำไมจอมเวทย์ถึงไปที่พอร์ทัลระเบิด?”
“เพื่อไปเที่ยวชม. นอกจากนี้ก็เพื่อหาประสบการณ์ต่อสู้จริงเล็กๆน้อยๆ.”
“ถ้านายไปที่นั้นเพื่อช่วย, นายแน่ใจนะว่าจะไม่ร้องขอชีวิต. ฉันจะเตาะนายลงตรงนี้เลย, งั้นนายทำไมไม่กลับบ้านไปละ”
“ไม่จำเป็น.”
“นายเวลเท่าไหร่? 40 ยัง?”
“ลุงล่ะ เท่าไหร่?”
“เฮ้! ลุง!!? เรียกฉันรุ่นพี่, รุ่นพี่! อย่าอิจฉาฉันมากเกินไป, ฉันมั่นใจว่าถ้านายทำงานอย่างหนักนายจะสามารถเป็นบุคคลน่าอัศจรรย์อย่างรุ่นพี่คนนี้ได้. มากับฉันและเรียนรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ทำยังไง.”
ผมรู้สึกรำคาญแต่ก็ปิดปากไว้ ผมคิดว่าผมเพียงต้องทนอีกเล็กน้อยเท่านั้น.
ในไม่ช้า, เราก็มาถึงพิกัดที่ GPS ระบุไว้.
“มันคือที่นั้น. ดูเหมือนว่าทหารจุดพลุระบุไว้แล้ว.”
เขาหยุดรถและเริ่มใส่ดาบและชิ้นส่วนเกราะจากเบาะหลัง.
ผมรู้สึกว่าเขาเหมือนซางมิน, เขาใช้ดาบสองมือ.
แม้ว่าเขาจะใส่อุปกรณ์, มันก็ไม่ได้มาก ขณะที่ผมสามารถบอกได้ว่ามันเป็นของระดับต่ำ.
มันก็มีข้อดีของการส่วมใส่อุปกรณ์, ผมไม่เห็นเสื้อผ้าที่หน้ากลัวอีกต่อไป. ผมอยู่ในความสงบสุขอีกครั้ง.
โดยอย่างยิ่งเสื้อยืดสีขาวที่สะท้อนถึง… ความมืดหมั่วหรือบางอย่างที่น่ากลัวที่อธิบายได้ยาก.
หลังจากใส่รองเท้าบูทจากท้ายรถ, เขาก้าวเดินมาข้างหน้า.
“ถ้านายตามฉันมา, นายอาจตายจริงๆรู้มั้ย!?”
“ผมจะดูเงียบๆ.”
“ตามสบาย. อย่างมาเสียใจเมื่อเจ็บหรือตายก็แล้วกัน.”
-หัวเราะเย้ยหยัน.-
ด้วยรอยยิ้ม, เขาครีบบุหรี่ระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้, เดินนำหน้าผม.
ผมพูดขณะหัวเราะเย้ยหยันชายผู้ที่ค่อยๆออกห่างผมไป.
“รางวัลนั้นต้องเป็นของฉัน! แต่ตอนนี้, ฉันควรไปหาเงินก่อนเล็กน้อย?”
