I Never Run Out Of Mana – ตอนที่ 42. Slam. Charge. (5)

42. Slam. Charge. (5)

ด้านหน้าของอาคารกิลด์โนเบลซ. เซกชั่นทิศใต้

ผมกำลังเตรียมการขั้นสุดท้าย

สถานการณ์ที่ดีที่สุดเมื่อเกิดการต่อสู้ภายในอาคาร.

ถ้าเกิดอะไรขึ้นการที่ความสามารถของผมจะถูกเปิดเผยจะลดลง

แต่ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.

ในกรณีที่ผมเตรียมกล้องลับไว้ล่วงหน้าได้ครอบคลุมพื้นที่ใกล้กับอาคาร.

และผมก็ยืนยันแล้วว่ากล้องที่ติดตั้งอยู่กับแว่นเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนของผม.

ผมหวังว่าจะมีเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยเก็บข้อมูลต่างๆได้ตลอดเวลา แต่เทคโนโลยีระดับนั้นไม่มีอยู่จริง.

หลังจากที่ตรวจสอบครบหมดแล้วผมก็มุ่งหน้าไปที่ทางเข้า

แต่ผมได้ลาออกจากกิลด์แล้ว

มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าผมไม่ต้องโขว์บัตรสมาชิกเวลาเข้ากิลด์.

อเวคหน้าทางเข้าหยุดผม

พวกยามเฝ้าทางเข้าราวกับทหารระดับสูงที่คอยลาดตะเวน

ดูเหมือนว่าคนที่เป็นยามจะเป็นการสับเปลี่ยนจากสมาชิก.

หนึ่งในยามนั้นพูดกับผม.

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“มาหาปาร์คฮยอน.”

ทำไมผมที่อายุน้อยถึงไม่เครารพอาวุโสนะหรอ?

เพราะว่าผมเหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่ไม่ตรงกับความเป็นจริงของพวกเขาทั้งหมด

ไม่ว่าอายุจะเท่าไรผมก็ไม่คิดที่จะเครารพกับคนในอาคารแห่งนี้.

ผมไม่มีแผนที่จะจบลงด้วยน้ำมือของคนแคระและพวกลูกน้องโง่ๆของเขา

ทำไม? เพราะเมื่อสองวันก่อนผมได้ค้นหาแจฮยอก.

และผมก็ได้ข้อมูลน่าสนใจ

ทุกคนในกิลด์นี้อยู่ในโครงการ

ผมหวังว่าปู่ช่างตีเหล็กและซังมินจะไม่เป็น แต่….

ความหวังของผมพุ่งออกไปได้ง่ายๆ

และพวกเขาก็วางแผนที่จะใช้แม่ของผมเพื่อให้ผมยอมทำตามเขาง่ายๆอย่างที่เขาต้องการ

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ให้ข้อมูลนี้กับผมง่ายๆ

ผมต้องขยี้เขาให้ใกล้ตายและรักษาเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันต้องเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากสำหรับเขา

เหตุผลที่ผมต้องการนี้เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจบลงอย่างเด็ดขาด

เพื่อให้แน่ใจว่าคนรอบข้างรวมทั้งผมจะไม่ถูกทำร้ายอีกต่อไป.

หลังจากที่ได้ยินผมพูด เขาก็หัวเราะเป็นเหมือนกับว่าผมเป็นบ้า.

“อะไร? เด็กหยาบคายคนนี้พูดอะไร?”

“ผมไม่ชอบพูดสองครั้ง เพราะงั้นตั้งใจฟัง ปาร์ค!ฮยอน! ผมมาที่นี่เพื่อพบกับเธอ.”

“แกบ้า ไอ้หัวขี้!คิดว่าแกเป็นใคร? เรียกหัวหน้าของเราโดยไม่มีความเครารพ!”

กับเขาที่โยนมุกเข้ากันอย่างลงตัว ยามทั้งหมดมองไปที่สมาร์ทโฟนด้วยความว้าวุ่น.

มีคนในเครื่องแบบกิลด์ประมาณ10คนและรองเท้าเข้ากับชุดอยู่ที่ล๊อบบี้.

ผมถือกระเป๋าเซลโล่ขนาดใหญ่ที่มีของทั้งหมดรวมทั้งแบนวอน จินชอนสองเล่ม

ควบคู่ไปกับการกระทำที่ผมกำลังส่วมใส่สิ่งของต่างอย่างเรียบง่ายและเพิ่มความสงสัย.

เนื่องจากการแต่งกายของผมมันคงไม่ใช่การมาเยี่ยมชมสถานที่

“อะไร? เกิดอะไรขึ้น?”

“ฟังนะ อีหมาตัวเมียที่พวกนายเรียกว่าหัวหน้าที่ถูกเรียกโดยไม่มีความเครารพนั้น บอกมันว่าเขาต้องการพบเธอที่นี่.”

“เดาว่าเขาคงมีความกล้าบางอย่าง?”

“…..”

คนหนึ่งที่เป็นชายวัยกลางคนโพล่งออกมาจากพวกเขา.

เขาไม่ได้เข้ามาใกล้ แต่เขากลับมองได้อย่างตรงจุด

และเขาผลักผมออกจากตรงนั้นด้วยมือของเขา.

“เราจะทำอย่างไรดี?”

“แกไอ้โง่!มองไปที่ตาของเขา เขาไม่ปกติ เพียงแค่ต้องการความสนใจเล็กน้อยและส่งเขาออกไป ปัจจุบันมีคนบ้ามากมาย.”

“ครับเข้าใจแล้ว.”

เขาถอดหมวกและโค้งหัวให้กับชายกลางคนและพูดกับผม

ดูเหมือนว่าชายแก่นั่นจะเป็นผู้มีความสามารถมากที่สุดในบรรดาพวกโง่เหล่านี้.

“แกโชคดี! ถ้าแกไม่ต้องการให้ตัวเองบาดเจ็บ ไสหัวออกไปซะ!”

“ช่าย แม่นายกำลังรออยู่ ไอ้หนู.”

ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา

ผมหวังว่าจะได้เข้าไปอย่างเงียบๆ…ดูท่าจะได้กลิ่นเลือดแต่เริ่ม

‘ถ้าฉันทำให้เกิดความโกลาหลมากพอ ฉันมั่นใจว่าปาร์คฮยอนจะปรากฎตัวด้วยตัวเธอเอง.’

ผมใช้โล่สะท้อนและบัพป้องกันการโจมตีอย่างกล้าหาญ

มองไปที่โล่สีแดงอมเหลืองรอบๆตัวผม พวกเขาเริ่มกลับมาให้ความสำคัญ.

“แกไอ้เด็กเวร!”

“แกคงยากที่จะไปจากที่นี่? ฉันไม่ยอมให้แกหนีเพราะว่าแกเป็นเด็ก!”

“แกคิดว่าที่นี่คือที่ไหน ต้องการสู้โดยไม่ถาม?”

พวกเขาทุกคนเริ่มหยิบอาวุธออก

แต่ดูเหมือนว่าผมจะไม่จำเป็นต้องดึงมันออกด้วยตัวเอง.

ทันทีที่พวกเขาเข้ามาใกล้…

ไลนิ่งสเปรย์ที่ไม่ใช้เวลามากนักก็ตกใส่หัวของเขา.

มันแตกต่างจากก่อนหน้านั้นเพราะมันมีเลเวล100.

แทนการพ่นสายฟ้าแบบอ่อนๆ มันกับกระจายออกเมื่อมันตกลงบนพื้น.

จากพวกเขาทั้ง13มี7คนที่สลบทันที

และผมก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นี้ แต่ยังเพิ่มความแรงใส่คนที่หมดสติอยู่.

พวกที่เหลือได้มีฟองจากปากหรือไม่ตาก็เหลือกขึ้น.

ร่างกายของพวกเขาได้กระอักเลือดและพ่นออกไปทุกที่

และพื้นที่ถูกปกคลุมด้วยของเสีย

ผมเดินไปที่ชายกลางคนที่ไม่แม้แต่จะมีบาดแผลและได้แต่สั่นและกลัวอยู่บนพื้น

“รายงายไป ว่าต้องการเจอปาร์คฮยอนที่นี่.”

“อัก… ซ่าา…..”

เขาพยายามที่จะกลืนเลือดและใช้วิทยุ

“ห้องโอโปเรเตอร์”

“ละ… ล๊อบบี้…! รหัสแดง…”

“เกิดอะไรขึ้น?”

“รหัสแดง….”

ผมเอาวิทยุออกจากมือของเขา

ผมต้องพูกแบบนี้อีกกี่ครั้ง

“นี่เป็นคำเตือนครั้งสุดเทาย ผมต้องการพบปาร์คฮยอน ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดที่ล๊อบบี้และมาที่นี่ให้เร็วที่สุด.”

หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากอีกด้านหนึ่ง

ดูเหมือนมันจะห่างจากวิทยุไม่มาก

“แม่งโดนโจมตี!ดูที่ล๊อบบี้!รหัสแดง!”

“อะไร! เกิดอะไรขึ้น!”

“คิดว่าพวกเขาคงจะเพิ่งรู้ ผมคงรอได้ไม่นาน.”

รหัสแดงที่พวกเขาพูดถึงดูเหมือนจะเกี่ยวกับสถานการณ์รบ.

ตรวจสอบจากสถานการณ์ของล๊อบบี้พวกเขาก็จับกลุ่มกันมาทางผม

แต่สิ่งที่ผมคิดมันต่างออกไปเล็กน้อย.

ทางเข้าที่ผมเดินเข้าและทางออกด้านต่างๆถูกปิดไว้

‘เดาได้เลยว่าต้องเป็นผู้เชี่ยวที่ดูกล้องลับเหล่านั้น.’

นอกจากนี้ล๊อบบี้ยังเต็มไปด้วยเสียงรบกวนและยังไม่เห็นการเคลื่อนไหว

ความสับสนของผมใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น

มีการประกาศPA ทั่วทั้งอาคาร

– ถึงทุกคนที่เป็นสมาชิกของโนเบลซ

รหัสสีแดง รหัสสีแดง เตรียมความพร้อมสำหรับการต่อสู้

แจ้งอีกครั้ง…

‘ฉันคิดว่าพวกเขาต้องการให้ฉันไปหาพวกเขา? งั้นฉันจะไป.’

ดูเหมือนการต่อสู้ในวันนี้จะสิ้นสุดภายในอาคารนี้

ไปที่ออฟฟิศของปาร์คฮยอน ผมขึ้นลิฟท์.

ขณะที่ผมเอาจินชอนออกจากกระเป๋าเซลโล่.

และผมก็ใช่โล่มานาด้วย

พวกเขาต้องการให้ผมไปหาพวกเขา ไม่ใช่พวกเขาที่จะมาหาผม

สามารถเตรียมกับดักหรือซุ่มโจมตี

ติ้ง ชั้นที่60.

ประตูเปิดออกเหมือนเคยเลขาของปาร์ฮยอนในชุดฝึนซ้อมกำลังเฝ้าทางเข้าอยู่กับยาม.

ยังมีชายที่สวมแว่นกันแดดที่อยู่เบื้องหลังชัยชนะของกิลด์

ผมเดินไปยังด้านหน้าพวกเขา.

พวกสูทดำทั้งสองให้ผมผ่านไปโดยไม่มีคำถาม

มันเป็นเรื่องน่าสงสัยเล็กน้อย

เพราะผมคิดว่าพวกเขาจะปรี่เข้ามา แต่พวกเขากลับนำผมเข้าไป.

ประตูออฟฟิศเปิด

ปาร์คฮยอนทักทายราวกับว่าเธอกำลังรอผมอยู่กลางห้องประชุม

“มิสเตอร์จินชอย ฉันดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง.”

“…..”

“พวกเขาควรจะตระหนักถึงพลังว่าพวกเขามีกำลังมากพอที่จะขวางทางคนอื่นหรือไม่ พวกไร้ประโยชน์ที่เอาแต่อารมณ์เป็นที่ตั้ง ถูกมั๊ย? ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดในล๊อบบี้ คุณอยากดื่มชาไหม?”

ฟังที่เธอพูดบ้าๆนั่น

มองเห็นดาบของผมอยู่ในมือ แต่ถามว่าผมต้องการดื่มชาไหม

บางทีอาจจะไม่แปลกที่อเวคจะพกอาวุธ

แต่เธอกำลังปฎิบัติต่อสมาชิกของกิลด์ที่ทำให้ชีวิตของเขาที่ทางเข้าราวกับเป็นขยะ.

และทางเข้าออกก็ถูกปิดหมดแล้ว

ผมแน่ใจว่าเธอกำลังพยายามจะดูว่าผมรับมือได้แค่ไหน.

“ตอนนี้ ทำไมถึงมาหาอย่างฉับพลัน?”

“คุณได้ส่งของขวัญที่สนุกมา ผมก็แค่อยากจะขอบคุณเรื่องนี้”

“คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“มีแอสซาซินที่มีความสามารถมากในกิลด์หรือเปล่า?”

หน้าของเธอนิ่งไม่นาน

เมื่อได้ยินคำพูดผม ใบหน้าของปาร์คฮยอนก็เย็นราวกับน้ำแข็ง

การแสดงออกของเธอที่แสดงออกมาอย่างไม่คาดคิดว่าเธอจะถูกจับได้

เธอไม่เคยแสดงอารมณ์ที่แท้จริงของเธอต่อหน้าผม

เธอยังคงถือถ้วยกาแฟทั้งสองข้าง.

“คุณรู้ ถึงอย่างนั้นคุณก็มาไม่ว่าอย่างไร?”

“…..”

“งั้นก็เป็นการพูดง่ายๆ สิ่งที่คุณจะเลือก?”

“เลือก?”

“ใช่ คุณจะร่วมกับฉัน หรือจะหันหลังกลับไป?”

ถ้วยกาแฟของเธอแตกจนถึงขั้นไม่สามารถกลับมาเป็นรูปเดิมได้อีกแล้ว

“คุณถามผมอย่างจริงจังหรือเปล่า? ติดต่อบริการโลงศพก่อน บอกเขาว่าจะมีคนเข้าไปเป็นลูกค้าของเขาจำนวนมาก วันนี้ คุณและพวกลูกน้องโง่ๆของคุณจะตายด้วยมือผม.”

“ฟุบบ! คุณคงไม่หยิ่งเพราะความสามารถของคุณ?เข้ามาในกิลด์ของฉันด้วยตัวเองและฆ่าลูกน้องของกิลด์ของฉันทั้งหมดด้วยตัวเอง?”

ปาร์คฮยอนตบโต๊ะพร้อมกับหัวเราะอย่างหนัก

ตามที่คาดไว้ เธอคิดว่าเธอรู้ว่าความสามารถของผมคืออะไร.

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่คิดว่ามานาของผมไม่มีวันหมด

ให้เดา เธอคิดว่าการฟื้นฟูมานาของผมคงจะอยู่ในระดับที่สูงมาก

“แม้ว่าจะเป็นการล้อเล่นก็ให้มีขีดจำกัดบ้าง รู้ไหม ไอ้ท่าทางที่ยิ่งใหญ่และเย่อหยิ่งเพียงเพราะมีการฟื้นฟูมานาของที่อยู่ในระดับสูงนั่น.”

“คุณเห็นเป็นอย่างไงหล่ะ?”

“และดาบทั้งสองเล่มที่นายมี ทั้งสองเป็นแบนวอน จินชอน นายมันโง่จริงๆที่คิดว่าจะเพิ่มสถานะความแข็งแกร่งแต่นายก็ยัง….นายไม่สามารถที่จะใช้ความสามารถที่นายมีเหมือนกับเด็ก.”

“คุณพูดเสร็จแล้วหรือยัง?”

ปาร์คฮยอนหันหน้าไปทางเลขาและพยักหน้า

ทุกคนสามารถบอกได้ว่ามันเปนสัญญาณการโจมตี.

ชายใส่แวนกันแดดดึงดาบออก

สองคนข้างหน้าก็ดึงดาบออกมาด้วยเหมือนกัน.

สำหรับการล่า,หนึ่งการล่า สำหรับต่อสู้,หนึ่งการต่อสู้

คลาสนักรบทุกคนมีสถานะที่เหนือกว่าเมื่อเทียบกับคลาสอื่นๆ

นั่นคือที่ยามทั้งหมดของเธอเป็นนักรบ

ไม่สนใจนักรบที่กำลังเข้ามาใกล้ผมพูกกับปาร์คฮยอน

“มันไม่แออัดเกินไปสำหรับที่นี่? มันดูเหมือนกับว่าพวกโง่ของคุณทั้งหมดจะอยู่ที่นี่ ดูท่าจะใช้เวลาไม่นาน จัดกลุ่มพวกเขาไว้ในที่เดียวกัน ผมจะส่งพวกนั้นไปอย่างสวยงาม.”

“อุฟฟ การจัดการกับนายในที่สาธารณะมันก็ไม่แย่นัก อย่างน้อยมันก็เป็นคำเตือนง่ายๆกับคนอื่นๆ”

“เอาพวกเขามาให้หมดแม้แต่คนที่อยู่ข้างนอก ถ้าคนเหล่านี้ไปโลกหน้าก่อนมันคงจะรู้สึกโดดเดี่ยวใช่มั๊ย?”

“ฮ่าๆ.ควาเชื่อมั่นนี้มากจากไหน.”

ปาร์คฮยอนเอามืออังหน้าผากราวกับว่าผมกำลังไร้สาระอยู่

“ไม่ว่าจะโชคดีหรือโชคร้ายของนาย แต่จะมีสงครามกิลด์เวลา 8 โมง นายจะตายเหมือนกับหมาเบื้องหน้าทุกคน.”

หลังปาร์คฮยอนพูดจบสามคนด้านหน้าของเธอก็ชักดาบออกมา

หนึ่งในพวกเขาได้ทำการติดต่อบุลคลใดสักคนอย่างรวดเร็ว

การแสดงของเธอได้เปลี่ยนไปเป็นการไร้ความกังวล

ผมสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร

จากนั้นก็มีประกาศออกจากลำโพงอีกครั้ง.

-อะแฮ่ม! อะแฮ่ม! แจ้งสมาชิกสมาคมโนเบลซทั้งหมด.

เรียกรหัสสีแดง! ขึ้นมาบนชั้น 12 ในสภาพพร้อมรบ.

ประกาศอีกครั้ง กองกำลังทั้งหมดมาพร้อมกันที่ชั้น 12.

‘เอาหล่ะ ผมสามารถดูแลเรื่องนี้ได้สะอาดหมดจรดมากกว่าที่ฉันคิด.’

ขณะที่ฟังประกาศปาร์คฮยอนมองดูนาฬิกาและพูด

และเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มตามปกติของเธอ

“มันเป็นเวลา6:40แล้ว ไปหลังจากใช้เวลา5นาที จากนั้นทุกคนควรจะอยู่ที่นั่น.”

“เหลืออีก5นาที มันจะสะท้อนให้เห็นว่าคุณมีเวลาอีก5นาทีเท่านั้น และผลก็มันแน่นอนอยู่แล้ว”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset