69. ศึกตัดสินกับโจ๊กเกอร์ (3)
-ตู๊มม!
ราวกับว่าร่างกายของเขาเป็นระเบิด เขาระเบิดขึ้นมา.
ผลกระทบนั้นรุนแรงอย่างมากไม่เพียงแต่ทำลายพื้นที่ทั้งหมด แม้แต่ผนังรอบๆที่สนามรบก็ระเหิดหายออกไป.
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว ผมดูแย่ยิ่งกว่าสนามสู้รบเสียอีก.
แขนซ้ายของผมและร่างกายของผมหายไปกว่าครึ่งและหลุดออกไปเพราะแรงระเบิด
กันเล็ทลิซาร์ดแมนตกอยู่ที่พื้น.
ยิ่งไปกว่านั้นที่คอของผมยังมีสัญลักษณ์ที่ผมไม่รู้จัก.
‘เวรเอ้ย…..’
มันเป็นความสามารถพิเศษจากควาสของเพรชฆาตที่โจ๊กเกอร์ครอบครองอยู่ ที่รู้จักกันว่า ‘Isolation(จองจำ)’
ไม่เหมือนกับสิ่งที่ผมได้ยินจากจิน ผมกังวลเพราะเขาไม่ได้ใช้ความสามารถของเขา.
ผมยังคงดูถูกเขาเพราะผมคิดว่าการโจมตีของเขามาถึงจุดสูงสุดแล้วรวมทั้งความสามารถ.
แต่ใครจะรู้ว่าเขาเลือกเป้าหมายของเขาเพราะความสามารถอันนี้.
ไอโซเรชั่น ความสามารถของมันจะเพิ่มความเสียหายกับเป้าหมาย มันเป็นความสามารถที่ดีมากสำหรับการต่อสู้ 1-1.
มีหลายคนที่ไม่อาจรับการระเบิดเช่นนี้ได้และเขาก็โจมตีด้วยความสามารถอันนี้.
เสียงอื้ออึงเต็มข้างหูของผม.
แถมยัง.
“อ๊าาาากกก!”
เสียงครางที่เต็ฒไปด้วยความเจ็บปวดที่ออกมาตามธรรมชาติ.
ในวิสัยทัศน์ของผม ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยสีแดง โจ๊กเกอร์ค่อยๆฟื้นฟูตัวเองขึ้นมาใหม่.
ร่างกายของเขาค่อยๆไหลมารวมกันอย่างช้าๆหลังจากการระเบิดคล้ายกับT-1000.
ผมมีมานาชิลด์ของผมพร้อมกับชิลด์แรงค์ 2 ที่อยู่ในระดับท็อป.
มันเป็นทักษะที่เหนือกว่าระดับแรงค์ แต่การทำลายตัวเองนั้นไม่อาจอธิบายได้กับพาสซีพที่เขามีอยู่.
มันเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังร่ายฮีลใส่ตัวเองอยู่.
บางทีเพราะเขาฟื้นฟูดีแล้วเขาก็เริ่มเยาะเย้ยผมด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน.
“คุฮ่า! คิดดูว่าฉันถึงกับต้องใช้ ไอโซเรชั้น”
“อ๊ากก! ฉันอยากจะเหยียบแกให้เละจริงๆเลย”
“มันดูเหมือนว่าแกจะเจ็บปวดมากใช่ไหม ใช่…ด้วยการแสดงออกแบบนั้น การแสดงออกแบบนั้นมันเหมาะกับแกที่สุดเลย!”
“อ๊ากกก”
‘มีนิ้วหายไปไม่กี่นิ้ว…ฉันสามารถฟื้นฟูได้โดยกายใช้ สเตตัสดีเนียล( Status Denial)หลังจากที่ฉันจัดการเขาและจากไป..สำหรับตอนนี้ให้ความสำคัญกับการฟื้นฟูไปก่อน ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมกับการรับมือของเขา.’
ผมเก็บถุงมือและบันวอนจินชอยขึ้นมาจากพื้น
เลือดเกือบจะหยุดไหล แต่ความเสียหายยังคงใช้เวลานานกว่าที่สกิล ฮีล ของผมจะฟื้นฟูได้หมดเพราะมันเป็นสกิลแรงค์ต่ำอย่าง ฮีล
แม้ว่าในระหว่างการต่อสู้กับปาร์คฮยอนที่ถูกจินฟันไปที่ท้อง มันก็ไม่ได้ใช้เวลาฟื้นฟูนานนัก.
บางทีอาจจะเป็นเพราะการโจมตีนั้นเหมาะกับความสามารถของเขา?
ผมสวมกันเล็ทกลับเข้าไป มันยังคงเป็นมีมรกตที่พร้อมกับสีเลือด.
-ตึบ ตึบ.
ความเจ็บปวดยังคงดำเนิดต่อไปที่มือข้างที่ถือดาบ.
ลองคิดดู แม้จะไม่ได้ตระหนักถึงความสำคัญของมัน แต่คุณจะต้องเสียสมาธิแค่ไหนจากความเสียดแทงเล็กๆนี้.
ตอนนี้คุณก็รู้แล้วว่ามันสำคัญแค่ไหน.
อย่างไรก็ตามตอนนี้นิ้วของผมไม่ได้ถูกตัดออก แต่ถูกระเบิดหายไป.
ความเจ็บปวดที่มากมายเพียงพอที่จะทำลายสมาธิของผม.
-ตึงง ตึงง.
โจ๊กเกอร์กำลังเดินมาหาผมพร้อมด้วยดาบคู่ที่เขาดึงออกมา.
มันไม่นานเท่าไรตั้งแต่ที่บาดแผลที่คอและไหล่ของเขาหายไปอย่างไม่มีร่องรอย.
แม้แต่อาการบาดเจ็บจากออร่าดาบไร้ร่องรอยที่เขาโดนโจมตีก็หายไป.
ตอนนี้ผมต้องซื้อเวลาเพื่อฟื้นฟู.
ตั้งแต่ที่เขาจะโจมตีผมอีกครั้ง ผมต้องหนีเขาให้ได้.
ถ้าหากว่าผมสามารถหายตัวไปจากตาของเขาได้ทันท่วงที ผมจะสามารถซื้อเวลาเพื่อรักษาบาดแผลของผม ผมจะยังมีโอกาสอีกครั้ง.
สกิลที่เหมาะสมกับสถานการณ์นี้ก็ยังคงมีอยู่.
‘สเตล.’
ผมหายไปจาสายตาของเขาทันที.
ผมร่ายแฟลชออกมาอย่างรวดเร็วและหายไปจากสายตาของเขาและอยู่ในมุมมุมหนึ่งของสนามรบ.
ผมยังใช้ไซเรนเพื่อซ่อนเสียงจากลมหายใจของผมด้วย.
มานาชิลด์และรีเฟร็กชิลด์.
ผมใช้มือข้างร่ายเวทย์ฮีล ขณะเดียวกันก็เฝ้ามองเข้า
มองจากจุดที่ผมอยู่ เขาได้พึมพำกับตัวเอง.
“สเตล…และยังไม่มีเสียงดังจากตัวเขา”
“อ๊าาากก”
“ในเวลานี้มันยากที่จะหา แต่…”
มีรอยยิ้มบนใบหน้าของโจ๊กเกอร์
มันเกือบจะเหมือยกว่านักล่าที่พบว่ามีเหยื่อมาดื่มน้ำในหนองน้ำของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย.
อีกครั้งที่ควันสีแดงเริ่มเปล่งประกายจากตัวของเขา
จากนั้นเขาก็หลับตาและพูด.
“แต่แกรู้ไหม ฉันเดาว่าแกไม่มีทักษะไหนที่ปกปิดกลิ่นคาวที่รุนแรงของเลือด ย๊ากก!”
-ชิ้ววว!
เขาหันร่างของเขามายังที่ผมอยู่ทันทีพร้อมกับขว้างดาบคู่ของเขามาทางผม.
เมื่อดาบลอยออกจากมือของเขา มันก็ถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟสีแดงเข้มขณะที่บินมาทางผม.
มันไม่มีการหมุดใดๆและไม่มีการสั่น เนื่องจากเขาขว้างมาด้วยความรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ.
ในระดับนี้ทำให้ผมไม่อาจตั้งตัวทันก่อนที่ผมจะมีเวลาตอบสนอง.
มันจะจบลงในไม่ช้า.
ดาบคู่มาถึงด้านหน้าของผม.
มองไปที่ดาบเหล่านั้น ผมตัวแข็งทื่อ.
แม้แต่ตาของผมก็ไม่ได้ปิด และยังเบิกกว้างมองอยู่.
มีคำกล่าวไว้ว่า ก่อนที่คุณจะตาย ชีวิตที่ผ่านมาของคุณจะแล่นผ่านขึ้นมาอีกครั้ง.
ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง.
มันเป็นช่วงเวลาชีวิตสั้นๆตลอดเวลา 18 ปีของผม ความทรงจำทั้งหมดของผมแล่นผ่านสายตาของผม.
ตลอดจนถึง หนังเรื่องสุดท้ายที่คิดจะดู.
มันแจ่มชัดราวกับว่าผมกำลังดูอยู่ข้างๆ.
เมื่อผมได้สติกลับมา ผมก็รู้สึกว่ามันกลายเป็นความสิ้นหวังมากกว่าเดิม.
ราวกับว่ามันเป็นวิดีโอที่กำลังเล่นอย่างช้าๆ ดาบของโจ๊กเกอร์ปะทะกับชิลด์ของผม.
ใครจะรู้ว่าดาบวุธที่อ่อนแอระดับนี้จะเป็นสิ่งที่เกิดมาจากทักษะไม่มีแรงค์.
มานาชิลด์ของผมไม่อาจต้านทานมันได้เลย.
ราวกับว่ามันไม่ได้เป็นการต่อสู้ตั้งแต่แรก ดาบทั้งสองได้เข้ามาในเวลาเดียวกัน.
และสุดท้าย.
“……”
ผมหลับตาโดยที่ไม่รู้เลยว่านี่คือจุดจบ อย่างไรก็ตามเวลาก็ผ่านมานานมากแล้ว
สิ่งหนึ่งที่ปลอบใจผมได้คือตอนที่ดาบกระทบหัวของผมเจ็บน้อยกว่านิ้วของผมอีกตอนนี้ แต่ผมต้องยอมรับว่านี่คือความตาย
เมื่อคิดว่าความจริงเกี่ยวกับที่พวกเขาถึงประตูเบื้องหลังความตายนั้นเปิดช้าอย่างมาก
ผมได้ยินเสียงโจ๊กเกอร์
“ว้ากกก!”
‘เขาหัวเราะอีกแล้ว? มันน่ารังเกียจจริงๆที่ได้ยินมัน ฉันต้องฆ่าเขาให้ตายก่อนที่ฉันจะตาย….’
“ครืกกก ฮืดด!”
‘เขานี่มันจริงๆ…เดียว! นั่นไม่ใช่เสียงหัวเราะ?’
หลังจากที่ผมยอมรับจุดจบของผมและปล่อยวางทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ผมได้รวบรวมสติของผมอีกครั้ง.
ความเจ็บปวดที่ผมรู้สึกถึงนั้นอยู่ที่มือของผม และเสียงโวกเหวกนั้นไม่ใช่เสียงหัวเราะแต่เป็นเสียงกรีดร้องของเขา
ผมลืมตา สิ่งที่ผมเห็นก็มากพอที่จะทำให้ประหลาดใจ.
ดาบคู่ของเขาแทงทะลุอกของเขา มันทะลวงไปยังหัวใจของเขา.
พร้อมกับใบหน้าของเขาที่บิดเบี้ยว ผมเห็นโจ๊กเกอร์กรีดร้องขณะที่เขาพยายามเอาดาบออกจากอกของเขา.
ทุกครั้งที่เขาดึงดาบออก เลือดที่เหนียวหนืดก็ไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ.
มันเป็นความคิดโง่ๆ ที่ไม่นานมานี้ผมคิดว่าผมตายไปแล้ว.
แต่มันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร.
ทันใดนั้นความคิดนึงก็ผุดขึ้นมา.
มันเป็นเพราะ.
“รีเฟล็กชิลด์…..”
ถูกต้อง สกิลที่เขาใช้กับผมถึงรีเฟล็คชิลด์สะท้อนกลับไป.
การโจมตีของเขาถูกสะท้อน.
เนื่องจากมันเลเวล 200 มันจึงมีโอกาสสะท้อนถึง 50%
ความเสียหายที่สะท้อนออกไปคือ 70%.
เขาอาจจะโจมตีผมด้วยการใช้ความสามารถไอโซเรชั่น ดังนั้นการโจมตีจึงสร้างความเสียหายเป็นสองเท่า.
โดยไม่รู้ว่านั่นอาจจะสะท้อนกลับไปหาเขา
มันไม่สำคัญว่าสถานการณ์เหล่านี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เพราะมันเป็นโอกาสของผม.
ความเจ็บปวดที่นิ้วคือ? ความเจ็บปวดจากร่างกายที่ถูกกระแทก?
ผมไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะมันเป็นการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย
ผมได้มีโอกาสอีกครั้ง
อย่างแรกเลยผมต้องรีบจัดการกับโจ๊กเกอร์ที่กำลังได้รับบาดเจ็บหนัก.
“ย๊ากก!”
ผมร่ายบัฟเพิ่มโจมตี.
ผมจะใช้การโจมตีที่มาจากกำไลลูว์เวอร์ที่ได้รับการชาร์จสะสมเพื่อเพิ่มพลังของสกิว.
ผมเริ่มร่ายดาบไร้รูปออกไป.
โจ๊กเกอร์ดึงดาบออกจากร่างกายของเขาและเหวี่ยงดาบโต้กลับมาอย่างดุดัน.
เนื่องจากมันเป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ ปรากฏว่ามานาเขาหมด.
เขาไม่ได้ใช้สกิลพื้นฐานของคลาสเพรชฆาตที่ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น.
เขาเพียงแค่เหวี่ยงดาบด้วยมือข้างเดียวของเขา.
ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นโอกาสหรือไม่ แต่เขาป้องกันการโจมตีของดาบไร้รูปออกไปบางส่วนแม้ว่าจะมองไม่เห็น.
ทุกครั้งที่เขาขยับตัว โจ๊กเกอร์ก็จะมีเลือดพุ่งออกมามากเรื่อยๆ.
บางครั้งมันก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น.
“แฮ่ก…แฮ่กกก แกกล้า! คนอย่างแกเนี่ยนะ!”
เขาเริ่มหอบหายใจอย่างหนัก.
ผมไม่แน่ใจว่าเขากำลังกรีดร้องหรือคำราม แต่เสียงที่ดังของเขานั้นก้องไปทั่วสนาบรบ.
เขาถูกดาบไร้รูปโจมตีเข้ามั่งแล้ว.
เลือดของเขาไหลออกมาจากเกราะสีเทาและกลายเป็นแอ่งน้ำบนพื้น.
ตาของเขาเลื่อนลอยและร่างกายที่อ่อนแอของเขาก็ไม่อาจคงอยู่ได้อีกต่อไป.
แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นทั้งหมด แต่มือของเขาก็ยังไม่ปล่อยดาบและยังคงหันเล็งมาที่ผม.
-ชิ้งง!
เพียงฟันแค่ครั้งเดียว ผมก็ตัดแขนที่ถือดาบทั้งคู่ของเขา.
แขนเขาตกพร้อมกับดาบที่หล่นกระทบพื้น.
โจ๊กเกอร์พยายามที่จะเก็บแขนเอาไว้ในชุดเกราะ.
มันเป็นความพยายามครั้งสุดท้าย? ดูเหมือนว่าเขากำลังหาบางอย่าง.
“ไอ้ดื้อด้าน.”
“แฮ่…แค่ก…ฉันแพ้แกทั้งอย่างนี้….”
“คลาสและความสามารถที่เชี่ยวชาญด้านการสังหารผู้คน ฉันไม่ควรจะเป็นแบบนี้.”
“มันยังไม่จะ…”
-ชิ้ง!
-ตุ๊บ
ผมใช้บันวอนจินชอนตัดหัวของเขาอย่างหมดจรด.
เลือดไหลออกมาจากลำคอของเขาและหัวของเขาก็ยับเยินเมื่อมันหล่นลงพื้น.
ไม่มีข้อมูลอะไรที่ผมต้องการจากเขาอีก.
พูดตามตรง เขาอาจจะมีข้อมูลมากมาย.
แต่ผมไม่ต้องการฟังเสียงของเขาอีกแล้ว.
ความโกรธที่ผมรู้สึกต่อเขานั้นปะทุขึ้นมาอย่างกระทันหัน.
และโจ๊กเกอร์ก็ตายแล้ว.
****
ผมใช้ไฟช็อคลงบนศพของโจ๊กเกอร์.
เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีหลักฐานอยู่.
แม้ว่านี่จะเป็นเขตหวงห้ามที่ไม่มีใครเข้ามาได้นัก แต่มันก็ไม่แน่เสมอไป.
ไฟของเมเทโอนั้นรุนแรงมาก และมันก็ไม่มีสกิลอันไหนที่จะเทียบกับมันได้เมื่อพูดถึงในเรื่องการเผาผลาญสิ่งๆที่มองเห็นได้.
“เห้ออ….”
หลังจากกำจัดหลักฐานผมมุ่งเน้นไปที่การฟื้นฟูตัวเอง.
บางทีอาจจะเป็นเพราะการบาดเจ็บของผมที่ได้รับนั้นร้ายแรงอย่างมากทำให้สกิลฮีลของผมต้องใช้เวลานานในการรักษา.
ศพถูกเผาโดยไม่เหลือร่องรอยใดๆนอกจากเกราะสีเทาและดาบที่เหลืออยู่.
อาวุธและชุดเกราะสามารถทนไฟช็อคของผมได้.
ผมมั่นใจได้เลยว่ามันต้องมีราคามหาศาลแน่ๆ.
“ฉันจะดูแลมันต่อเอง โจ๊กเกอร์.”
ขณะที่ผมหยิบชุดเกราะขึ้นมา.
-กริ้งงง.
บางอย่างที่อยู่ในชุดเกราะก็ตกลงมา.
มันมีขนาดเท่าๆกับแก่นอเวค แต่รูปร่างและสีมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง.
มันเป็นดั่งไขมุกที่มีความสมบูรณ์แบบมากที่สุด.
ผมจำได้ว่าโจ๊กเกอร์กำลังพยายามหาอะไรบางอย่างด้วยแขนด้วนๆของเขาก่อนที่จะตาย.
ผมอดไม่ได้ที่จะบอกว่านี่มันอาจจะเป็นสิ่งของที่เขาต้องการหาอยู่.
เนื่องจากผมไม่รู้ว่าไข่มุกนี้สามารถทำอะไรได้บ้างผมจึงทำได้เพียงเก็บมันใส่กระเป๋าอย่างไม่ไยดี.
จากนั้นผมก็รวบรวมสิ่งของทั้งหมอและออกจากอาคารสมาคม.
****
“สายไม่ได้รับ 81 สาย? คนอื่นๆอาจจะเชื่อได้เลยว่าถ้าผมบอกว่านี่คือแฟนของผม.”
-กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง.
แม้กระทั่งเวลาสั้นๆ อีกสายก็โทรเข้ามา.
อย่างที่ผมคิด เป็นจุงโฮ.
“ฮัล…”
“นี่แก! เป็นไงบ้าง?”
“ผมสบายดี.”
“มีอะไรบาดเจ็บตรงไหนไหม?”
“อืมม…สเตตัสดีไนล์(Status Denial) ผมสามารถไปหาคนแคระได้ทันที?”
“ห๊ะ เอาจริงดิ? ได้รับบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า!”
“มันไม่ได้แย่อะไรมาก ไม่ต้องกังวล.”
“เมื่อไหร่แกจะกลับมา? แล้วโจ๊กเกอร์หล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
“ผมฆ่าเขา อีกไม่เกิน 10 นาทีผมจะวาปไปที่ออฟฟิตของไอ้คนแคระ ผมจะไปเจอคุณที่นั่น ฮยอง”
“โอเค ตอนนี้ฉันจะไปที่นั่นเพื่อรอแก แกต้องกลับมาทันที โอเค๊?”
“ครับ.”
เมื่อโทรศัพท์เสร็จ ผมก็จมอยู่ในความคิดของผม.
ผมรอดชีวิตจากการต่อสู้ด้วยโชคอย่างแท้จริง.
มันเป็นความโชคดีขณะที่ผมต่อสู้.
โอกาสที่จะสะท้อน 50%.
ถ้าหากว่ามันไม่สะท้อนออกไปหล่ะ?
เห็นได้ชัดว่าบทบาทของผู้ชนะและผู้แพ้ในการต่อสู้นี้จะเปลี่ยนไป.
“โชค…ฉันไม่อาจพึ่งมันได้ในการใช้ชีวิตปกติของฉัน.”
ผมไม่อยากจะโชคดีแบบนี้ทุกครั้ง.
ผมต้องการเพิ่งพลังของผมเพื่อในวันข้างหน้า.
