Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม – ตอนที่ 20: ควบคุมไม่ได้

Posted by novel00, ? Views, Released on December 8, 2021

ตอนที่ 20: ควบคุมไม่ได้

“ฉันไม่ได้ทำเพราะอยากทำเหมือนกัน แต่เพราะเราต้อง มันอันตรายที่จะปล่อยให้เด็กคนนั้นเดินไปทั่วได้ เราต้องแจ้งตำรวจ เด็กนั่นต้องถูกขังไว้เพื่อคนอื่นๆจะได้ไม่เจอแบบนี้ เด็กนั่นจะทดแทนได้กี่ชีวิตกัน” เอมิเลียบอกกับสามีของเธอ ขณะที่เธอกดหมายเลขเจ้าหน้าที่

“แต่เด็กคนนั้น… เขาจะถูกขังเหมือนสัตว์เดรัจฉาน เราไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรกับเขา เขาอาจถูกฆ่าด้วยซ้ำ นี่มันโอเคจริงๆ หรือ ไม่ว่ายังไง เขาก็ช่วยชีวิตพวกเราไว้” เวสตันย้ำ เขาก้าวไปข้างหน้า

เขาจับมือซ้ายของเธอด้วยมือทั้ง 2 ข้างของเธอ ซึ่งทำให้เธอไม่รับสาย

เวสตันมองเข้าไปในดวงตาของภรรยาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ “ขอคิดดูอีกที”

*****

ลูซิเฟอร์ไปถึงชั้นที่สูงขึ้นและเดินไปที่ประตูที่ใกล้ที่สุด ซึ่งเขาได้ยินเสียงบางอย่างมาจากมัน

ภายในไม่กี่วินาที เขาก็ไปถึงประตู แต่เขาไม่ได้เปิดประตู ในขณะที่เขาอยู่ใกล้พอที่จะได้ยินสิ่งที่กำลังพูดคุยกันอยู่ข้างใน

สิ่งแรกที่เขาได้ยินคือเอมิเลียพูด

“ฉันคิดมาแล้ว เด็กคนนั้นต้องถูกขัง! ไม่ต้องสงสัยการติดสินใจของฉัน แล้วถ้าเจ้าหน้าที่ฆ่ามันล่ะ การตายของมันก็จะช่วยผู้คนได้ แค่นั้นมันก็คุ้มแล้ว!” เอมิเลียพูดพาดพิงถึงสามีของเธออย่างจริงจัง

เวสตันอดไม่ได้ที่จะยอมแพ้ต่อหน้าภรรยาของเขา เขาเห็นว่าคำพูดของเธอบางคำก็สมเหตุสมผล

เหตุผลเดียวที่เขาลังเลก็คือว่าลูซิเฟอร์ช่วยพวกเขา อย่างไรก็ตาม หากภรรยาของเขาพูดถูกและเขาทำอย่างนั้นเพียงเพราะเขาต้องการจะฆ่า การช่วยชีวิตลูซิเฟอร์ก็เหมือนกับการปกป้องฆาตกรฆ่าหมู่ที่จะฆ่าคนจำนวนมากอีกครั้ง

เขาทำได้เพียงหวังว่าทางการจะช่วยลูซิเฟอร์และดำเนินการด้วยความระมัดระวัง เขาเป็นเด็ก หลังจาก แจ้งเจ้าหน้าที่ในตอนนี้จะดีกว่า ถ้าให้พวกเขาจับลูซิเฟอร์ไว้ก่อนในระยะของการเจริญเติบโตของเขา

เขาคิดว่ามันจะดีกว่า ถ้าพวกเขาเรียกเจ้าหน้าที่ที่สามารถช่วยลูซิเฟอร์และพาเขาไปหาคนที่สามารถช่วยแวเรียนท์ ที่จัดการกับปัญหานี้ได้ มันก็ดีกว่าจริงๆ

แม้ว่าเขาจะพยายามนึกถึงประโยชน์ของการที่ลูซิเฟอร์ถูกจับ แต่ในความเป็นจริง เขาแค่พยายามหาเหตุผลและให้เหตุผลแก่การตัดสินใจของภรรยาของเขา ซึ่งตอนนี้เธอคิดไม่รอบคอบซักเท่าไหร่

“เฮ้อ ฉันว่าคำพูดของคุณบางคำก็สมเหตุสมผล เราควรแจ้งเจ้าหน้าที่” เขายอมรับ

น่าเสียดายที่ลูซิเฟอร์ได้ยินเพียงคำพูดของภรรยาของเขาและไม่ได้ยินอะไร หลังจากนั้น เขาไม่สนใจที่จะได้ยินอย่างอื่น หัวใจของเขาเริ่มคิด ในขณะที่มือของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ประโยคหนึ่งลอยอยู่ในหัวของเขา ซึ่งออกมาจากปากของผู้หญิงคนนั้น จากปากของผู้หญิงคนนั้นที่เขาตัดสินใจจะช่วย จากผู้หญิงที่เขาเคยเปรียบกับแม่ของเขาด้วยความเมตตาเล็กน้อย

“ถ้าการตายของมันช่วยผู้คนได้ก็คุ้มแล้ว!”

ประโยคเดียวกันนี้ยังคงลอยอยู่ในหัวของเขา ในขณะที่ใบหน้าที่โหดร้ายของเอมิเลียปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

เขาอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลง ซึ่งมันอ่อนแรงลงอย่างกะทันหัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอน! หากความตายของมันช่วยมนุษยชาติได้ งั้นก็มาฆ่ามันกันเถอะ!”

เสียงของผู้ชายคนนั้นก็เข้าไปในหูของเขาเช่นกัน

ลูซิเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองเห็นภาพของหมอราวต่อหน้าของเขา

“ใช่แล้ว ใครจะสนล่ะ สิ่งสำคัญคือเราต้องฆ่ามันซะ ยังไงซะ มันก็เป็นแค่ของเล่น”

อีกเสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหูของลูซิเฟอร์ ซึ่งดูเหมือนจะมาจากข้างหลัง เขาหันหลังกลับเพียงพบหมอเรย์แมนยืนอยู่ตรงนั้น

“ฆ่ามัน!”

ได้ยินอีกเสียงหนึ่ง

ลูซิเฟอร์มองไปทางซ้ายและพบว่าเวสตันยืนอยู่ตรงนั้น

“ถูกต้อง! จับไอ้สารเลวนี้และฆ่ามันเพื่อพวกเรา!”

อีกเสียงหนึ่งมาจากทางขวาที่ลูซิเฟอร์พบเอมิเลียยืนอยู่

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่า!”

ทุกคนเริ่มตะโกนใส่หูของลูซิเฟอร์ ซึ่งเริ่มมีอาการประสาทหลอน

เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะซ้ำซากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักวิทยาศาสตร์ มากเสียจน แม้แต่คำพูดที่พูดในตอนนี้ก็ยังคล้ายกัน ความตายของเขามีไว้เพื่อมนุษยชาติ นั่นคือทั้งหมดที่เขามีค่า

ศีรษะของเขายังคงเต้นอยู่ด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เขาคุกเข่า จับศีรษะไว้แน่น

เลือดไหลผ่านร่างของลูซิเฟอร์เร็วกว่าที่เคยเคลื่อนไหว คลื่นของความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา ซึ่งดูเหมือนจะผสมกับความเศร้าโศกและความเจ็บปวด

“ทำไม… ทำไม… ทำไม…”

ลูซิเฟอร์ยังคงพึมพำอย่างว่างเปล่า ขณะที่ดวงตาของเขาเปียกปอน

การเปลี่ยนแปลงอื่นเกิดขึ้นในดวงตาของเขา ซึ่งเขาไม่ทันสังเกต ก่อนหน้านี้ตาของเขาเป็นสีฟ้าที่สวยงาม แต่ตาขวาของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนสีเล็กน้อย

ตาขวาของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงเล็กน้อย มันแทบจะสังเกตเห็นไม่ได้ ในขณะนี้แม้ว่า ตาขวาของเขายังคงเป็นสีน้ำเงินเป็นส่วนใหญ่และมีสีม่วงเพียงเล็กน้อย

“ทำไมฉันถึงโง่ที่จะเชื่อพวกมันกัน…” ลูซิเฟอร์หลั่งน้ำตาหยดหนึ่งไหลอาบแก้ม

น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้ม ไม่นานน้ำตาก็ไหลออกจากแก้ม ขณะที่น้ำตาหยดนั้นแยกออกจากร่างกาย

น้ำตาเคลื่อนผ่านอากาศภายใต้อิทธิพลของแรงโน้มถ่วง

แหมะ!

น้ำตาร่วงหล่นลงบนพื้น ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของความโกรธก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของลูซิเฟอร์

“ทำไม!!!”

เสียงคำรามของลูซิเฟอร์ดังมากจนเต็มบ้านทั้งหลัง

*****