อ
ตอนที่ 4: วอร์ล็อค
ลูซิเฟอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นแต่กลับมองเห็นแต่ความมืดมิดเท่านั้น เขาถูกห่อด้วยถุงซิปสีดำซึ่งทำให้เขามองไม่เห็นแสง
หลังจากต่อสู้ดิ้นรนในตอนแรก เขาก็สามารถออกมาจากถุงซิปล็อคได้
เมื่อเขาออกมา เขาพบว่าตัวเองอยู่กลางลานทิ้งขยะ มีขยะและของไร้ประโยชน์อยู่ไกลสุดสายตาของเขา มีกลิ่นเหม็นเน่าอยู่ทุกที่ ทำให้เขาอยากอ้วกเมื่อยืนขึ้น
“ฉัน… ฉันยังมีชีวิตอยู่?” เขาพึมพำอย่างสับสนขณะมองดูมือและขาเพื่อดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่
ไม่มีปัญหาใดที่เขาสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เขาพยายามขยับแล้วก็พยายามเดิน เขาไม่มีปัญหา ทุกอย่างดูปกติ
“พวกเขาโยนฉันมาที่นี่เพราะพวกเขาคิดว่าฉันตายแล้วเหรอ?” เขาเดาในขณะที่เขาเลือกทิศทางแบบสุ่มและเริ่มเดิน
คำถามนับร้อยผุดขึ้นในหัวขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า
ระหว่างทางมีโต๊ะไม้เก่าๆ ที่มีตะปูโผล่ออกมา เนื่องจากลูซิเฟอร์ไม่ได้สนใจมัน เล็บจึงจัดการเล็มหญ้าที่มือของเขา ทำให้บริเวณที่บาดเจ็บมีเลือดออกทันที
“อื้อ!”
หายใจหอบออกจากลำคอของลูซิเฟอร์ขณะที่เขามองดูบาดแผลที่เริ่มมีเลือดออก แต่ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นบาดแผลหายเองในทันที ไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็น ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยได้รับรอยขีดข่วน แต่อย่างไร? ความสับสนของเขาเพิ่มขึ้นเท่านั้น
ไม่นานเขาก็คิดอะไรบางอย่าง
“ลองนึกภาพว่าสามารถรักษาบาดแผลได้ทันที
คำพูดของพ่อดังก้องอยู่ในหัว บทสนทนานี้มีความหมายพิเศษในใจของเขาเมื่อเกิดขึ้นในวันที่พ่อแม่ของเขาจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“นี่? ฉันปลุกพลังที่พ่อพูดถึงหรือเปล่า? การรักษา?” เขาอุทานด้วยความประหลาดใจ
คราวนี้เขาจงใจหยิบมีดเก่าที่วางอยู่ใกล้ ๆ และกดลงบนมือเล็กน้อย มีดแทงทะลุผิวหนังของเขา และเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ บาดแผลก็หายเป็นปกติภายในพริบตา
“เวทมนตร์แห่งการรักษาทางกายภาพที่พ่อเคยพูดถึง ฉันมีพลังกาย ตอนนี้ฉันเป็นนักรบแล้วหรือ ฉันจะเป็นฮีโร่เหมือนพ่อได้ไหม” รอยยิ้มเบ่งบานบนใบหน้าของเขา เพียงเพื่อจะจางหายไปในวินาทีถัดมา เมื่อความเศร้าโศกเข้ามาแทนที่รอยยิ้ม
“ฮีโร่? เพื่ออะไร? เพื่อช่วยพวกเขา? คนที่เรียกว่าทรมานฉันจนตาย ฉันควรช่วยพวกเขาจริง ๆ ไหม ไม่! พ่อแม่ของฉันช่วยโลกมาก แต่ฉันต้องผ่านเรื่องนี้ทั้งหมด”
“ทำไมฉันถึงต้องช่วยพวกเขา? เพียงเพื่อให้คนรุ่นหลังของฉันตายด้วยมือของพวกเขา ฉันจะไม่ไร้เดียงสาอีกต่อไป! ฉันจะไม่ใช้พลังของฉันเพื่อใครนอกจากตัวฉันเอง” เขาพึมพำขณะเหลือบมองมือของเขา
เขาจ้องไปที่มีดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ
“พ่อบอกว่าการรักษาที่แท้จริงสามารถทำให้คนเป็นอมตะได้ แม้แต่แขนขาที่ถูกตัดก็รักษาให้หายได้ การรักษาของฉันเหมือนกันไหม?” เขาสงสัยว่ามีความคิดบ้าๆ ผุดขึ้นในหัว แต่เขาก็ยังลังเล
“ฉันเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ทำไมฉันถึงกลัวจะสูญเสียแขนขา?” เขาพึมพำในขณะที่เขาตัดสินใจที่จะผ่านการทดสอบ
เขาหยิบมีดและตัดนิ้วหนึ่งของเขา แม้ว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความเจ็บปวดที่เขาประสบเมื่อเขาตาย เขารู้สึกค่อนข้างจะทนได้
นิ้วของเขายังคงนอนอยู่บนพื้น แต่มีอีกนิ้วหนึ่งเติบโตมาแทนที่ ซึ่งเหมือนกับนิ้วเก่า ใช้เวลาเพียงนาทีเดียวก็เกิดขึ้น
“มันน่าทึ่งจริงๆ” เขาแสดงความคิดเห็นขณะที่ดวงตาของมหาสมุทรเป็นประกาย “ฉันต้องมีชีวิตอยู่ นี่ควรเป็นเหตุผลที่ฉันยังมีชีวิตอยู่”
เขากำลังจะทิ้งมีดเมื่อสังเกตเห็นว่ามีดเริ่มผุแล้ว เขารอจนกว่ามันจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ในเวลาไม่นาน มีดก็กลายเป็นฝุ่น
“นี่? พลังแห่งการสลายตัว? พลังของแม่?” ลูซิเฟอร์อุทานในขณะที่เขาจ้องมองที่ขี้เถ้าของมีด เขามีพลังอื่น? เกิดอะไรขึ้น? ความตกใจของเขาแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น
“ฉันมีทั้งพลังกายภาพและพลังงานธาตุงั้นเหรอ? ฉันคือวอร์ล็อคหรอ?” ลูซิเฟอร์พึมพำแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่นุ่มนวล
มันเป็นความฝันของเขาที่จะเป็นวอร์ล็อค เขาอยากเป็นเหมือนพ่อตั้งแต่ได้ยินเรื่องราวจากเขา
เขายังคงจำช่วงเวลาที่เขาได้ยินเกี่ยวกับวอร์ล็อคเป็นครั้งแรก
เป็นแม่ของเขาที่สอนเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้
เธอบอกเขาว่าในโลกนี้มีหลากหลายรูปแบบ แต่มีวอร์ล็อคเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
ในการเป็นวอร์ล็อค บุคคลนั้นจำเป็นต้องมีพลังมากกว่า 1 ชนิดทั้งทางกายภาพและธาตุ แม้แต่แม่ของเขาก็ไม่ใช่วอร์ล็อค เธอเป็นเพียงนักเวทย์มนตร์ เนื่องจากเธอมีพลังธาตุ 2 อย่างและไม่มีพลังกายภาพ
หลังจากได้ยินว่าพ่อของเขาเก่งแค่ไหนในการเป็นวอร์ล็อค เขาก็เริ่มปรารถนาเช่นเดียวกัน
ในที่สุดความฝันของเขาก็สำเร็จ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีใครให้แบ่งปันมันด้วยก็ตาม คนที่เขาต้องการแสดงมันให้เห็นได้ตายไปแล้ว เขาไม่เหลือครอบครัวแล้ว
เขาอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าลง ในขณะที่น้ำตาไหล เขาจ้องมองที่มือของเขาเป็นเวลานาน การมองเห็นของเขาพร่ามัวเพราะน้ำตา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์
เขามองไปยังขอบฟ้าอันไกลโพ้นพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณสำหรับของขวัญครับพ่อ แม่ แม้ว่าพ่อจะทำให้ผมสามารถอยู่ได้ แต่ขอโทษที่ผมจะไม่เดินบนเส้นทางที่คุณเลือก ผมแน่ใจว่าเป็นแบบนั้น” ถ้าพวกคุณอยู่ที่นี่ในวันนี้ คุณก็ต้องการเหมือนกันสำหรับผมแล้ว”
เขาอยู่ในตำแหน่งนั้นประมาณ 10 นาทีก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ฉันต้องหาถุงมือของแม่ มิฉะนั้นทุกสิ่งที่ฉันสัมผัสจะถูกทำลายลงเรื่อยๆ” เขาตัดสินใจ ขณะเดินไปข้างหน้า
ลูซิเฟอร์เดินต่อไปอีกกว่า 7 ชั่วโมง ก่อนที่เขาจะเห็นเมืองที่ใกล้ที่สุด ท้องของเขาเริ่มคำรามมานานแล้ว เมื่อมีเมืองหนึ่งอยู่ที่นี่ มันก็คำรามมากขึ้น ราวกับว่ามันกำลังบอกให้ลูซิเฟอร์กิน
เขาเข้าไปในเมือง ยังคงมีเสื้อคลุมของผู้ป่วยในห้องแล็บบนร่างของเขา ซึ่งดูสกปรกยิ่งกว่าราวกับว่าเขาเป็นขอทาน
เขาพยายามหาที่กิน
เขาเห็นร้านอาหารเล็กๆ หลังจากค้นหาอยู่นาน เขาจึงตัดสินใจเข้าไปในร้าน
ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในร้านอาหาร เขาก็ดึงดูดความสนใจจากบริกร
“แกต้องการอะไร เด็กน้อย ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับให้เด็กๆ เข้าไป ถ้าแกไม่มีเงินก็รีบออกไปจากที่นี่ซะ!” บริกรของร้านอาหารเล็กๆ บอกกับลูซิเฟอร์ ขณะที่บริกรเดินไปหาลูซิเฟอร์
“ฉันต้องการอาหาร” ลูซิเฟอร์พูดกับผู้ชายคนนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมฟังด้วยซ้ำ
“ขอทานอย่างแกจะมีเงินได้เหรอ ออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะตัดขาแก!” พนักงานเสิร์ฟตะโกนอย่างฉุนเฉียว
“ขาของฉัน? แน่นอน ฉันจะคาดหวังอะไรจากมนุษย์ได้อีก ถ้าไม่ใช่แบบนี้” ลูซิเฟอร์เย้ยหยัน เมื่อเขาเหลือบมองบริกรราวกับว่าเขากำลังดูขยะที่ใหญ่ที่สุดในโลกนี้
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอทานคนนั้นพูดมากจริงๆ พนักงานเสิร์ฟ นี่คือระดับของร้านอาหารนี้ใช่ไหม ขอทานคนใดก็ได้สามารถเข้ามาที่นี่ได้ สบายๆเรอะ”
“โยนเด็กนั่นออกไป ฉันกินอาหารที่นี่ไม่ได้ เสื้อสกปรกของเขาจะทำให้ฉันอาเจียน!”
“ใช่ โยนไอ้เด็กสารเลวนี้ออกไป ถ้ามันไม่ฟัง ก็หักขามันซะ!”
ทีละคนในร้านอาหารเริ่มเรียกร้องให้ไล่ลูซิเฟอร์ออกไป
ลูซิเฟอร์ไม่ตอบสนองแม้ว่า เขามองดูบริกรที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อได้ยินความต้องการของผู้คน พนักงานเสิร์ฟก็เริ่มพอใจ
“แกกล้ามองมาที่ฉัน ด้วยท่าทางที่เหยียดหยามอย่างนั้นหรือ กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ฉัน!” พนักงานเสิร์ฟคำรามด้วยความโกรธขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อตบหน้าลูซิเฟอร์
เพี้ยะ!
ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะรู้ตัว ลูซิเฟอร์จับมือเขาแล้วโยนมันทิ้งไปราวกับว่าเขาเป็นขนนกบางเบา พนักงานเสิร์ฟชนเข้ากับกำแพง คอของเขาหักทันที และเขาได้เสียชีวิตที่นั่นตรงนั้น…
