บทที่ 1 – การตื่น
ทันใดนั้น ผมได้ตื่นมาภายในห้องที่มืดมิด
ข้างนอกยังเป็นตอนกลางคืนอยู่
มันเหมือนว่าผมฝันร้าย ถ้าเป็นตอนกลางคืน ผมควรจะนอนหลับต่อ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก ผมรู้สึกไม่สบาย
ทำไม ร่างกายของผมรู้สึกเจ็บปวดชะมัด
เดี๋ยวนะ ทำไมเตียงที่นอนอยู่ถึงแข็งแบบนี้ ทั้งยังทำให้ผมรู้สึกเจ็บทั้งตัว
ผมนอนไม่หลับ เกิดอะไรขึ้น ผมนอนผิดท่า หรือตกจากเตียง? มันไม่เคยเกิดขึ้นตั้งแต่ผมเกิดมา ……
อย่างไรก็ตาม ผมจะกลับไปที่เตียงแต่ว่าร่างกายของผม — -ไม่ขยับ
เหมือนว่าผมจะชาไปทั้งตัว ไม่สามารถขยับนิ้วได้ นี่เรียกได้ว่านอนหลับแล้วเป็นอัมพาต นี่คือประสบการณ์ครั้งแรกของผม แต่ผมจะดีใจ ถ้านี่มันเกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังนอนบนเตียงของผม เนื่องจากไม่สามารถขยับร่างกายได้ ความรู้สึกถึงความแข็งของพื้น ขณะที่ผมไม่สามารถขยับได้ ในที่สุดขอบสายตาของผมก็ปรับเข้ากับความมืดและมองสภาพแวดล้อมชัดเจนขึ้น
……… ที่นี่มัน…ที่ไหน?
ผมก็สังเกตเห็นว่าผมไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องของตัวเอง ยังคงอยู่ในสถานะอัมพาต คอขยับไม่ได้ แต่ตาของผมยังใช้การได้อยู่ ดังนั้นผมจึงเริ่มสำรวจสิ่งต่างๆ รอบตัว
มันเป็นห้องที่ว่างเปล่า ผมนอนอยู่กลางห้องขนาดประมาณ 6 เสื่อและไม่มีอะไรอยู่ภายในห้องนอกจากผม
ซึ่งในมุมมองของผม มองเห็นประตูเดียว ความกลัวคืบคลานเข้ามาอยู่ในหัวของผม ทำให้ผมคิดว่าผมอาจจะติดอยู่ในห้องที่ไม่สามารถหาทางออกได้
นี้มันอะไรกัน? ที่นี่…ที่ไหน? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้?
หรือนี่จะเป็นฝันร้าย ผมอยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ความรู้สึกมันชัดเจนเกินไป และแม้ว่าผมจะไม่สามารถขยับร่างกายได้ แต่ความรู้สึกที่ได้รับ มันชัดเจน ผมไม่สงสัยเลยว่าเป็นความจริง
ใช่แล้ว ในที่สุดผมก็เริ่มจำได้ว่าผมนั้นไม่ได้นอนหลับอยู่ในห้องของตัวเอง แต่อยู่ที่โรงเรียน ใช่แล้วที่ห้องชมรมหลังเลิกเรียน ผมเป็นสมาชิกของชมรมวรรณกรรม ซึ่งไม่เหมาะกับคนอย่างผม ที่มีร่างกายใหญ่และดูน่ากลัว ภายในห้องชมรมที่แออัด ผมคิดที่จะเขียนนิยายในรูปแบบที่ชื่นชอบ เป็นนิยายแนว จูนิเบียว ในเวลานั้นผมอยู่ตามลำพังกับคุณชิราซากิ ในบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ
ในระหว่างนั้น หัวผมก็ปวดขึ้น… แล้วผมก็สลบไป
เมื่อนึกถึงความทรงจำนั้น หัวผมก็ปวดขึ้น และล้มตัวนั่งลง ด้วยปฏิกิริยาเกินจริงเช่นนั้น ผมทำให้ คุณชิราซากิ กังวลโดยไม่จำเป็น หวังว่าครอบครัวของผมจะทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้
ผมเป็นลมอยู่ในห้องชมรม หรือนี่คือโรงพยาบาลเหรอ? ไม่! โรงพยาบาลจะไม่วางผู้ป่วยบนแท่นที่แข็งเช่นนี้ แม้แต่โรงพยาบาลภาคสนามก็ไม่ปฏิบัติต่อคนเช่นนี้แน่ บางทีพวกเขาอาจคิดว่าผมตายและถูกส่งไปที่ห้องเก็บศพ? แม้แต่ซากศพก็ถูกปูลงบนเสื่อที่เหมาะสมหรือมากกว่านั้นความคิดของผมก็กระโจนไปไกลเกินไป ไม่มีทางเกิดขึ้นได้
ไม่ แต่สถานการณ์ที่ “เป็นไปไม่ได้” นั้นคือสิ่งที่ผมคิดอยู่ในตอนนี้ เรื่องราวแบบไหนที่อยู่เบื้องหลังสาเหตุที่ทำให้ผมพาในสถานที่เช่นนี้? เป็นไปได้ไหมว่าผมถูกลักพาตัวไป? เห็นได้ชัดว่าผมมีครอบครัวปกติที่คุณสามารถหาได้ทุกที่ พ่อของผมเป็นข้าราชการส่วนแม่เป็นแม่บ้าน บางอย่างเช่นผมเป็นลูกชายของตระกูลขุนนางที่ร่ำรวยหรือเจ้าชายของบางประเทศหรือสถานการณ์การเกิดที่ไม่ธรรมดาอื่น ๆ ไม่มีอยู่จริง สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดาคือการปรากฏตัวของพ่อแม่ของผม
แต่มีบางอย่างที่เหมือนการรวมกัน – – ความคิดที่ไม่ต่อเนื่องกันของผมได้หยุดชะงักไป
อูย สว่างเกิน!!
ทันใดนั้นห้องก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง
เนื่องจากการเปลี่ยนจากที่มืดเป็นที่สว่างในทันที ดวงตาของผมไม่สามารถเห็นได้ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีผมเริ่มก็ชินกับแสง แต่การเปลี่ยนแปลงภายในห้องไม่ได้ มีอยู่เพียงอยู่แค่นั้น
ผมรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของคนอื่นๆในห้องด้วย
ไม่ใช่สิ่งที่คลุมเครือ แต่เป็นเสียงที่ชัดเจนของรองเท้าบู๊ตดังก้องอยู่บนพื้นแข็งๆ ความจริงที่ว่ามีใครสักคนที่ทำให้ผมรู้แน่ๆว่าผมไมได้ถูกขังอยู่ในห้องที่แออัดอะไรมาก แต่ความโล่งใจนั้นก็ได้หายไปในทันใด
คนที่เข้ามาในมุมมองของผม การปรากฏตัวของเขาดูผิดธรรมดาเกินไป
สวมเสื้อคลุมสีขาวและศีรษะของเขาก็ถูกปกคลุมผ้าคลุมศีรษะ คงจะดีไม่น้อยถ้าเป็นแบบนั้น
เขาสวมหน้ากากสีขาว แค่มองไปที่เขา ระดับความระมัดระวังก็เพิ่มขึ้นถึงขีดสูงสุดทันที มันไม่ใช่หน้ากากกันแก๊ส แต่เป็นประเภทที่สวมใส่ในละครโอเปร่า ไม่ใช่แค่นั้นตัวของหน้ากากเองยังถูกปกคลุมไปด้วยการออกแบบที่ผิดปกติอีกด้วย
นี่มันอะไรกัน? คนเหล่านี้มันอันตรายแน่นอน!
คนในมุมมองของผม พวกเขา3คนสวมชุดเหมือนกัน
คนเหล่านี้กำลังทำพิธีทางศาสนาแปลกๆหรืออะไรสักอย่าง? อย่างไรก็ตามผมยังคงขยับตัวไม่ได้และทำอะไรไม่ได้นอกจากมองไปรอบ ๆ อย่างกระสับกระส่ายไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วเดียวและไม่สามารถส่งเสียงร้องได้
ผมรู้สึกได้ว่าเหงื่อเย็น ๆ ไหลอาบแก้ม ผมไม่เข้าใจจริงๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังมาก
「مهلا، أن استيقظ」
「เฮ้เขาตื่นแล้ว」
ทันใดนั้นชายสวมหน้ากากคนหนึ่งก็พูดอะไรบางอย่าง
「لا تقلق ، أنا على أي حال مواصلة العمل」
「ไม่ต้องกังวลทำงานต่อไป」
อีกคนหนึ่งตอบ
แม้ว่าผมจะหมดหวังแล้ว แต่ผมก็ยิ่งถูกผลักดันให้สิ้นหวังมากขึ้นไปอีก นั่นเป็นเพราะผมไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียวว่าชายสวมหน้ากากเหล่านี้พูดเลย
อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่ภาษาอังกฤษหรือภาษาจีนหรือภาษาต่างประเทศอื่น ๆ ที่ผมอาจจะคุ้นเคย
แม้ว่าผมที่มีเรียนภาษาอังกฤษได้ตามค่าเฉลี่ยไม่สามารถเข้าใจได้เช่นกัน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ภาษาอังกฤษแน่นอน ชายสวมหน้ากากยังคงสนทนาต่อไป โดยไม่สนใจ ผมที่ตกอยู่ในความตื่นตระหนกและโกลาหลโดยสิ้นเชิง
ท่ามกลางบทสนทนานั้น ผมก็คิดว่าเมื่อชายสวมหน้ากากคนหนึ่งนำวงแหวนสีขาวออกมา ดูเหมือนหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ในรูปวงแหวน แต่นั่นไม่ใช่ แต่แล้วอีกครั้งวงแหวนพิเศษที่ไม่มีเครื่องประดับใด ๆ นั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมรู้ เครื่องมือที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ขณะที่ผมสงสัยว่าพวกเขาจะทำอย่างไรกับมันทันใดนั้นเข็มบาง ๆ ก็ออกมาจากข้างในวงแหวน
ออกมาทั้งหมด 7 เข็ม ด้วยเสียง * ชิ้ง * ผมเห็นพวกเขาเอาออกมาอย่างแน่นอน ผมคิดว่าพวกมันสวยดี แต่ในขณะเดียวกันผมก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีด้วย
คล้ายกับวิธีการที่จะออกมาพวกเขาก็เก็บไปในทันทีและวงแหวนกลับสู่ปกติ แล้วชายสวมหน้ากากที่ถือวงแหวนนำมันไปวางลงบนหัวของผม
โอ โอ๊ย โอ๊ย เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน อย่าเอาของอันตรายนั่นมาวางบนหัวของผมนะ เข็มพุ่งออกมาออกมาจากวงแหวนลงมาเสียบหัวของผม !!!
ผมไม่สามารถขยับร่างกายหรือส่งเสียงใด ๆ ได้นอกจากขยิบตาอย่างกระสับกระส่ายและเหงื่อออกจากร่างกาย ผมไม่สามารถแสดงปฏิกิริยาอื่นใดได้
ชายสวมหน้ากากไม่ลังเลที่จะเอาวงแหวนมาติดที่หัวของผม
หยุดมัน หยุดมันขอร้อง!
ถ้าเข็มออกมาตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับหัวของผม?
ด้วยความยาวขนาดนั้นพวกมันเข้าถึงสมองของผมได้อย่างแน่นอนและมีทั้งหมด 7 เข็ม!
ผมจะตาย ผมจะต้องตายอย่างแน่นอน
ความกลัว ความตายครอบงำผมทันที แต่ผมไม่มีทางต้านทานใด ๆ แม้แต่การร้องไห้และการตะโกน ในขณะที่ผมตัวสั่นอย่างน่าเวทนา
ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีวงแหวนก็วางอยู่บนหัวของผม
หยุดได้โปรดหยุด –
ผมไม่สามารถพูดออกมาได้และหัวของผมได้มีเสียง * ชิ้ง*
และสุดท้ายผมหมดสติไป
