Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก – ตอนที่ 100

100 – ร่างอวตารของสาวไร้หน้า

จู่ๆโจวเจ๋อก็ลุกขึ้นและตะโกนไปที่ชั้นบนว่า

“คุณทำบ้าอะไร?”

โจวเจ๋อถามถังซือเพราะเขารู้ว่าหญิงสาวคนนี้ไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่นอน เธอก็เป็นผู้หญิงที่ไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ เพราะว่าเธอรักชีวิตของตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด?

แต่ตอนนี้เธอใช้มีดแทงเข้าไปที่คอของตัวเองโดยตรง ต่อหน้าต่อตาเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การแสดงออกที่ประหลาดใจของเธอในเวลานี้แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าเธอจะทำอย่างนั้นแต่เธอก็ยังไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

ฉันเป็นใคร?

ฉันอยู่ที่ไหน?

พระเจ้า ฉันฆ่าตัวตาย!

มีคำอธิบายเดียวเท่านั้นที่จะบรรยายเหตุการณ์ในครั้งนี้ได้ ก็คือมีใครบางคนบังคับให้เธอฆ่าตัวตาย

บางทีฆาตกรอาจจะกำลังนอนเคี้ยวขนมด้วยความสุขอยู่ในเวลานี้

“เกิดอะไรขึ้น! เกิดอะไรขึ้น!”

นักพรตชราในห้องถัดไปได้ยินโจวเจ๋อตะโกนเขาจึงรีบวิ่งกลับมา เมื่อเห็นเด็กสาวนอนอยู่บนพื้นเขาก็ตกใจมาก

“เป็นอะไรไปจ๊ะสาวน้อย”

นักพรตชรากำลังจะช่วยชีวิตผู้คน

โจวเจ๋อขึ้นไปชั้นบนโดยตรงและเห็นถังซือยังคงนอนอยู่บนเสื่อ

“หมายความว่าไง?”

“ใจเย็นๆ.” ถังซือยิ้ม ร่างกายของเธอยังคงขยับไม่ได้ ตอนนี้เธอทำได้แค่พูดและยิ้ม

“ตอนนี้ คุณปล่อยให้สาวใช้ของคุณมานอนกับฉันได้แล้ว”

“คุณอยากจะฆ่าผมไปด้วยใช่ไหม!” โจวถาม

ถังซือแปลกใจเล็กน้อย “ฉันคิดว่าคุณจะขอบคุณฉันซะอีก?”

“ขอบคุณตูดนี่!”

โจวเจ๋อเตะถ้วยน้ำชาที่อยู่ข้างหน้าเขา และน้ำในถ้วยก็ทะลักไปทั่วพื้น

“ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่เห็น ไม่อย่างนั้นคุณคงพยายามช่วยชีวิตเธอแล้ว! คุณไม่ได้พยายามช่วยเธอแต่ขึ้นมาเอาเรื่องฉันที่นี่ ดังนั้นแสดงให้เห็นว่าคุณไม่ได้สับสน”

ถังซือกล่าวด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ

“ผมรู้ดีว่าเธอเป็นใครและผมรู้ด้วยว่าเธอทำงานให้ใคร! คุณรู้หรือเปล่าว่าเจ้านายของเธอไปทำอะไรที่เฉิงตู ถ้าเธอรู้เรื่องนี้เข้า ไม่เพียงแต่คุณจะตายเท่านั้นแต่คุณยังจะลากผมตายไปด้วย

คุณคิดว่าคุณมีความสามารถเหรอ? คุณคิดว่าคุณฉลาดแล้วคนอื่นโง่หมดหรือยังไง? ไม่มีใครรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่จนกระทั่งคุณเปิดเผยตัวเองออกมา? “

เมื่อถังซือได้ยินคำพูดของเขาเธอก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนจากด้านล่างของนักพรตชราดังขึ้นมา

“หนูน้อยเธอกำลังทำอะไร อย่าฉันหายใจไม่ออก!!!”

โจวเจ๋อมองไปที่ถังซือแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ผู้หญิงโง่”

จากนั้นโจวเจ๋อก็ลงบันไดไป ภายในร้านหนังสือนักพรตชราถูกเส้นผมสีดำมากมายมัดไว้เหมือนกับขนมจ้างและหญิงสาวที่ล้มลงกับพื้นก็หายตัวไปแล้ว

โจวเจ๋อใช้เล็บสีดำกรีดเส้นผมเพื่อปลดปล่อยชายชราออกมา

“โว้ว! ว้าว!”

ทันทีที่เล็บของเขาสัมผัสกับเส้นผมพวกมันก็ละลายเหมือนกับหมึกสีดำไหลซึมไปทั่วพื้น

“ไม่ได้เจอกันนานดูเหมือนว่าคุณจะแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย?”

เสียงของผู้หญิงดังมาจากรอบๆร้านหนังสือ มันเต็มไปด้วยความเยือกเย็นราวกับมาจากนรก

“ยิ่งคุณแข็งแกร่งขึ้นมันยิ่งทำให้ฉันมีอารมณ์”

สาวไร้หน้ากำลังทำเหมือนคุยกับตัวเอง

ตามจริงแล้วโจวเจ๋อสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมสาวไร้หน้าถึงได้เกลียดชังเขามากขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่าเขาทำร้ายเธอในตอนที่อยู่ในสระน้ำของนรก? หรือเธอมีเป้าหมายอื่น?

พฤติกรรมของเธอนั้นมีความกลมกลืนเป็นธรรมชาติจนเขาแทบจะแยกแยะไม่ออก เงื่อนงำของหญิงสาวคนนี้เชื่อมต่อกันเป็นเส้น

เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยวิธีที่เหมาะสมที่สุดและด้วยเหตุผลที่เหมาะสมที่สุด เกือบจะเชื่อมโยงกับชีวิตและเส้นทางที่ผ่านมาของเขาอย่างราบรื่น

แต่ด้วยสิ่งที่เธอทำนั้นเป็นความสมบูรณ์แบบมากเกินไป มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับโจวเจ๋อที่จะไม่มีความระมัดระวังได้

แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือโจวเจ๋อไม่คิดว่าหญิงสาวคนนั้นจะกล้าปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาอีกแล้ว มันไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ในครั้งที่แล้วที่พวกเขาพบกัน หญิงสาวคนนี้ได้พยายามยั่วยวนเขาโดยแม้กระทั่งถอดเสื้อผ้าออกทุกชิ้น แต่โจวเจ๋อก็ไม่ได้มีความสนใจในตัวเธอแม้แต่น้อย

ดังนั้นการที่เธอใช้วิธีนี้อีกครั้งมันจึงเป็นเพียงเรื่องโง่ๆ ซึ่งโจวเจ๋อไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนโง่อย่างแน่นอน

“หลังจากที่ฉันออกไปจากที่นี่ รับรองได้ว่าเรื่องที่คุณทำจะต้องไปถึงหูของเจ้านายคุณแน่นอน ”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด มันเหมือนเด็กอนุบาลที่จับผิดเพื่อนและพยายามฟ้องครูให้ได้

ในเวลานี้จู่ๆโจวเจ๋อก็พบว่าน้ำบนพื้นกำลังลอยขึ้นมาและเรียงตัวเองบนกระจกของร้านโดยที่สาวไร้หน้ายังคงไม่รู้ตัว

สักพักน้ำรอบๆตัวเขาก็ถูกยิงไปที่เส้นผมบนพื้นอย่างรุนแรง

สาวไร้หน้ากรีดร้องออกมา ผมของเธอรวบเข้าหากันและพยายามตะเกียกตะกายออกจากประตู

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้หยดน้ำที่ควบแน่นโดยถังซือเป็นเหมือนเส้นเชือกบางๆซึ่งทำให้การเคลื่อนไหวของเส้นผมช้าลงพอสมควร

ในเวลานี้ไป๋อิ่งก็รู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อเธอวิ่งมาที่หน้าร้านหนังสือและเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างเธอก็มึนงงอยู่อย่างนั้นโดยไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“อยากหยุดฉันใช่ไหม” สาวไร้หน้าส่งเสียงร้องอย่างดูถูก “งั้นก็ลองหยุดดูสิ!”

“ฮึ่ม!”

ในเวลานี้เส้นผมที่รวมตัวกันก็ระเบิดออกโดยตรง ซักพักร้านหนังสือดูเหมือนจะกลายเป็นร้านตัดผมและมีเส้นผมจำนวนมากวิ่งไปทุกทิศทุกทาง

บางส่วนพยายามเข้าไปในช่องระบายอากาศ บางส่วนพยายามขึ้นชั้นสอง บางส่วนพยายามเข้าห้องน้ำเพื่อลงท่อระบายน้ำ

ขอเพียงมีเส้นผมเส้นไหนที่รอดออกจากร้านนี้ไปได้รับรองว่าเรื่องราวที่โจวเจ๋อช่วยชีวิตถังซือจะต้องไปถึงหูของเด็กหญิงตัวน้อยแน่นอน

เล็บของโจวเจ๋อยังคงโบกไปมาในอากาศ และเส้นผมที่ถูกเขาสัมผัสก็กลายเป็นขี้เถ้าอย่างรวดเร็ว

นักพรตชราสัมผัสเป้าอีกครั้ง เขาหยิบกระดาษยันต์ออกมาสองแผ่นแล้วตบขึ้นไปในอากาศ เส้นผมทั้งหมดที่สัมผัสกับกระดาษยันต์ก็คล้ายกับแมลงวันที่ติดอยู่บนกาวดักแมลงไม่สามารถหนีไปไหนได้

บนชั้นสองถังซือกำลังไออย่างหนัก มีเลือดทะลักออกจากปากของเธอไม่หยุด เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลามาห่วงตัวเอง

ไป๋อิ่งก็ไม่ได้ชักช้า เธอวิ่งไล่จับเส้นผมที่อยู่ในร้านเหมือนกับนกนางแอ่นพร้อมกับฉีกพวกมันออกจากกัน

โชคดีที่ร้านหนังสือมีขนาดไม่ใหญ่โตเท่าไหร่ดังนั้นหลังจากใช้ความพยายามไปมากมายทุกคนก็สามารถจัดการกับเส้นผมทุกเส้นได้สำเร็จ

ในที่สุดเมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะคลี่คลาย สาวไร้หน้าก็เปล่งเสียงคำรามออกมาครั้งสุดท้ายด้วยความไม่เต็มใจ

โจวเจ๋อนั่งลงบนม้านั่งพลาสติกสีหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

“น้องชาย ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินต้องไปนอนพักผ่อนแล้ว” นักพรตชรานั่งอยู่บนพื้นและหอบหายใจอย่างหนัก

ไป๋อิ่งรินน้ำชาให้โจวเจ๋อ แต่เธอไม่รู้สึกเหนื่อย “เจ้านาย พวกมันถูกจัดการหมดแล้วหรอ?”

โจวเจ๋อพยักหน้าและจิบชาเบาๆ

“ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะผูกพันกับคุณมาก” ไป๋อิ่งแลบลิ้นใส่โจวเจ๋อ

โจวเจ๋อไม่ได้พูดอะไร เพราะในเวลานี้เขากำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เด็กหญิงตัวน้อยบอกว่าสาวไร้หน้าจะไปที่เฉิงตู ดังนั้นสาวไร้หน้าที่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก็น่าจะเป็นเพียงร่างอวตารเท่าของเธอเท่านั้น

ศัตรูตัวฉกาจเช่นนี้ช่างน่าโมโหเสียจริง

ตอนนี้ความคิดเดียวของโจวเจ๋อคือภาวนาให้คนที่อยู่ในเฉิงตูจัดการกับเด็กหญิงตัวน้อยและสาวไร้หน้าให้ได้ และปัญหาทุกอย่างของเขาก็จะจบลง

แม้ว่ามันจะยากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความหวัง

ทันใดนั้นเส้นผมเล็กๆเส้นหนึ่งก็หลุดออกมาจากช่องนิตยสาร แล้วตกลงบนพื้นมันรีบลอยออกไปทางประตูร้านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีคนสังเกต

“กลับมาแล้ว!” ประตูกระจกถูกผลักเปิดออกและเส้นผมก็บังเอิญถูกรองเท้าหนังข้างหนึ่งเหยียบไว้กับพื้น

ซูชิงหลางรู้สึกสงสัยจึงก้มหยิบเส้นผมขึ้นมา ในความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าจะมีเสียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยวออกมาเป็นครั้งสุดท้าย!

ซูชิงหลางมึนงงอยู่ครู่หนึ่งเขารู้สึกเหมือนได้ยินใครบางคนกำลังตะโกนด่าเขา แต่เขาไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าเขาจึงบี้เส้นผมแล้วเดินเข้าไปในร้านอย่างไม่ใส่ใจ

 

Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก

Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก

Score 7.1
Status: Ongoing Released: N/A
อ่านนิยายเรื่อง Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึกร้านหนังสือที่เปิดเฉพาะตอนดึกยินดีต้อนรับ

Comment

Options

not work with dark mode
Reset