Legend of the mythological genes – ตอนที่ 259

เฟิงหลินนั่งบนยอดเขาลำพัง เขาจ้องลิงที่อยู่ห่างไกลและอดรู้สึกหดหู่ไม่ได้
แม้แต่ลิงก็ยังรู้จักแยกแยะ
ลิงเหล่านี้รวมตัวกันและเปล่งกลิ่นอายชัดเจน พวกมันจ้องเฟิงหลินอย่างเย็นชา มีความระแวดระวังในตาพวกมัน
ลิงเหล่านี้ครองป่าท้อ ดื่มเหล้าเซียนและกินท้อวิญญาณ พวกมันมีทุกอย่างที่ต้องการและยังไร้ศัตรู ใช้ชีวิตอย่างอิสระและไร้ความกังวล มีชีวิตดียิ่งกว่าเซียน
ภายใต้สภาพแวดล้อมไร้กังวล ลิงเหล่านี้จึงหยิ่งผยอง เฟิงหลิน ลิงป่าที่เต็มไปด้วยฝุ่นย่อมถูกแยกโดยพวกมัน ไม่มีทางที่พวกมันจะยอมรับเขา
ขณะเดินตามด้านหลัง ก็ยังมีสายตาเย็นชามองเขาบ่อยครั้ง
เฟิงหลินแค่อยู่ด้านหลัง แต่ไม่ได้สนใจมัน
ทำไม?
รอบภูเขาผลไม้ มีเพียงลิงกลุ่มนี้ เขาเคยวงเวียนที่นี่มาแล้ว
เนื่องจากซุนหงอคงสำเร็จเป็นราชาลิง ลิงภายใต้เขาจึงเป็นกลุ่มนี้ ไม่มีกลุ่มอื่น
สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้าตรงม่านน้ำ สิ่งที่บันทึกไว้ในตำนานบอกว่าซุนหงอคงประสบความสำเร็จ
เช่นนั้น ทำไมซุนหงอคงถึงทำมันได้และได้รับการยอมรับในฐานะราชา ขณะที่เขาล้มเหลวและถูกดูหมิ่น?
เฟิงหลินรู้สึกหดหู่ใจ
ทั้งเขาและซุนหงอคงคือลิงหินวิญญาณ ทำไมถึงมีความแตกต่างมากขนาดนี้?
นี่หมายความว่าต้องมีหลายสิ่งไม่ได้บันทึกไว้
เฟิงหลินถอนหายใจเงียบๆ
แม้กระทั่งมหาเทพเทียมฟ้า เขาก็ไม่ได้เกิดมาแข็งแกร่งและเผด็จการ
เกิดอะไรขึ้นตั้งแต่เขาเกิดจนถึงจุดที่กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่?
เฟิงหลินสับสน
เขาเดินตามลิงรอบตัวและไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วก็ตกผ่านไปหลายวัน
เมื่อกลางคืนคืบคลานดวงดาวก็เริ่มมืดลง บรรยากาศเปลี่ยนไปมันทั้งมืดมัวและน่าขนลุก
หวด ~
เสียงลมเย็นพัดผ่านอากาศความรู้สึกถึงอันตรายเกิดขึ้นในใจของเฟิงหลิน
เฟิงหลินกำลังนอนอยู่บนกิ่งไม้หนาตื่นตัวตื่นขึ้นมา ในความมืดเขาสามารถเห็นดวงตาสีแดงเข้มจำนวนมากที่เต็มไปด้วยความหิวโหยและโหดร้ายทารุณ
มันเป็นสัตว์ร้ายพวกนั้นที่อยากจะกินเขา ลิงหินวิญญาณ? พวกมันมาเพื่อสร้างปัญหาอีกแล้วหรอ?
รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของเฟิงหลิน แต่หลังจากคิดสักพักหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่านี่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น
เขาใช้ความสามารถในการเปลี่ยนแปลงของลิงหินวิญญาณเพื่อปกปิดขนสีทองและกลิ่นอายของเขา สัตว์ร้ายเหล่านี้หาเขาเจอได้ยังไง?
ในขณะนี้ดวงตาสีแดงเข้มเหล่านั้นรวมกันเหมือนโคมไฟสีแดงที่แขวนอยู่ในอากาศ ดวงตาแสนน่ากลัวจ้องมองพุ่งตรงมาที่เขา
(ไม่ มีบางอย่างผิดปกติ)
(สัตว์อสูรเหล่านี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อข้า)
เฟิงหลินเพิ่งจะเข้าใจ
ในความมืดภาพเงาของร่างที่แข็งแกร่งและมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับเสือปรากฏใต้แสงจันทร์
นี่คือหมาป่าตัวใหญ่ที่มีความยาวประมาณสามเมตรและทำให้อากาศแปรปรวน ร่างกายของมันถูกปกคลุมด้วยหนังหนาที่แข็งแกร่งและน่ากลัวถึงที่สุด ปราณปีศาจคล้ายกับเมฆมืดที่ห่อหุ้มมันไว้ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นปีศาจหมาป่า
โบร๋ววว
เสียงโหยหวนดังออกมาตลอดทั้งคืน เสียงโห่ร้องอื่น ๆ อีกมากมายหอนร่วมกับมัน
ป่าท้อสั่นสะเทือนเมื่อเสียงโหยหวนสะท้อนกลับมาทางอากาศ
“ปีศาจหมาป่า ปีศาจหมาป่า!”
“ปีศาจหมาป่ามันเข้ามาในป่า!”
“ช่วยข้าด้วย!”
…
ลิงอยู่ในความตื่นตระหนก เสียงกรีดร้องด้วยความกลัวดังขึ้น
พวกมันรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ กอดกิ่งไม้ตัวสั่น
ปีศาจหมาป่าที่พุ่งออกมาจากความมืดเป็นเหมือนปีศาจร้าย พวกมันกระโดดขึ้นไปในอากาศและอ้าปากส่งกลิ่นเหม็น มันพยายามจะกินลิง
ลิงบนกิ่งไม้เหล่านี้มีกระโจนขึ้นไปตามธรรมชาติ แต่ตัวที่โชคร้ายบางตัวก็ร่วงลงบนพื้น
คชา ~
ได้ยินเสียงฟันกัดเข้าไปในกระดูก ปีศาจหมาป่ากัดเสียงดังเลือดเต็มปากของมัน ดวงตาของพวกมันดูเหมือนว่าไม่พอใจขณะที่จ้องมองลิงที่พยายามหนี ลิงเป็นเหมือนเหยื่อของมัน ดวงตาของพวกมันสั่นด้วยความกระหายเลือดและความสนุก
ในเวลานี้เมื่อพวกมันเปิดปาก ลูกไฟสีดำก็ปรากฏขึ้นและระเบิดออกมา
ลิงผู้เคราะห์ร้ายเหล่านั้นถูกไฟไหม้ทันทีที่สัมผัสและกลายเป็นอาหารรสเลิศในท้องของหมาป่า พวกมันตายอย่างน่าสังเวช ไม่มีอำนาจต่อต้าน
โฮก!
เสียงแห่งความเศร้าสะท้อนออกมาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น “ปีศาจหมาป่าพวกเจ้า กล้าเห็นลิงของข้าเป็นเป้าหมายได้ยังไง?
เฟิงหลินมองไปในทิศทางของเสียง ในความมืดเขาเห็นลำแสงของดวงดาวถูกร่างผอมบางดูดกลืน
ไม่ นี่ไม่ใช่มนุษย์
มันเป็นลิงแก่ขนสีขาว!
เห็นได้ชัดว่าร่างกายของมันอยู่ในสภาพที่เหี่ยวแห้ง
ลิงตัวนี้แก่เกินไป เวลากลืนกินพลังทั้งหมดของมันไปและดูเหมือนว่ามันพร้อมแล้วที่จะลงไปในหลุมศพ
แต่เมื่อแสงดาวส่องเข้ามา เนื้อหนังที่เหี่ยวแห้งก็เหมือนต้นไม้ที่งอกขึ้นมาใหม่ พลังของมันเริ่มฟื้นตัว ความผันผวนของพลังชีวิตแผ่ออกไป รัศมีของมันนั้นทรงพลังอย่างมาก และแรงกดดันที่ส่งออกมาสูงเหมือนภูเขา
กลุ่มหมาป่าเห่าหอน รู้สึกถึงอันตราย พวกมันแยกเขี้ยว และค่อยๆถอยกลับ
พวกมันรู้สึกถึงการคุกคามที่แข็งแกร่ง
หากพวกมันไม่ถอย พวกมันก็จะตาย!
ราชาลิงในปัจจุบันนั้นอายุมากแล้ว อย่างไรก็ตามศักดิ์ศรีของมันยังอยู่ที่เดิม ไม่มีใครสามารถดูหมิ่นได้
เหมือนว่ามันกลับมาอยู่ในฤดูใบไม้ผลิของชีวิตอีกครั้ง ราชาลิงโหยหวนและกระโดดลงมาจากต้นไม้สูง มันพุ่งตรงเข้าหาฝูงหมาป่าและพุ่งออกมาเหมือนสายฟ้าผ่า ทุบหัวหมาป่าใกล้ตัวเขาบดขยี้พวกมันอย่างสมบูรณ์
หมาป่าเหล่านี้รู้สึกได้ถึงกลิ่นเลือดสด พวกมันพุ่งเข้าใส่ลิงแก่ ง้างเขี้ยวและตะปบด้วยกรงเล็บของมัน ต้องการฉีกลิงออกเป็นชิ้น
“ตาย!” ความโกรธเกรี้ยวกราดอัดแน่นในตาของลิงชรา นิ้วของมันเต็มไปด้วยพลังระเบิดในขณะที่บีบคอของหมาป่าตัวใกล้
การโจมตีของมันนั้นดุร้ายมากเหมือนวีรบุรุษโบราณกล้าหาญที่สุดในโลก แม้จะมีอายุมาก แต่ก็ไม่ถอยและต่อสู้กับหมาป่าทุกตัว
ลิงแก่ยืนตรงกลางเหมือนเครื่องบดเนื้อ ตราบใดที่หมาป่าเข้ามาใกล้เขาพวกมันจะถูกบดเละทันที ทำให้พื้นดินถูกย้อมด้วยสีแดงของพวกมัน
ขณะนี้ป่าท้อที่เหมือนสวรรค์เต็มไปด้วยกลิ่นอายเลือด
ลิงแก่แสนดุร้ายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้และไม่มีหมาป่าตัวใดที่สามารถหยุดมันได้ ในช่วงระยะเวลาหนึ่งการโจมตีของหมาป่าก็ชะลอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด
 
“ลิงแก่ เจ้าไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้” เสียงคมชัดลอยมาพร้อมกับเสียงหอน
สัตว์มีเผ่าพันธุ์ของพวกมันเอง
แม้ว่านี่จะเป็นเสียงหอน แต่เฟิงหลินก็สามารถเข้าใจความหมายภายใน
ปีศาจหมาป่าผละออกจากลิงแก่และไปรวมตัวกัน หลังจากนั้นพวกมันก็ย้ายไปที่ด้านข้างและเปิดทางให้ราชาหมาป่าเดินผ่าน ราชาหมาป่าแยกเขี้ยว ขนของมันเป็นสีเขียว มันสูงประมาณห้าเมตรและอีกนิดเดียวจะเหมือนมนุษย์
“ราชาหมาป่าเขียว เป็นเจ้า!” ตาของลิงวัยชราเปล่งประกายด้วยความแหลมคม เมื่อเห็นราชาหมาป่า
“ใช่แล้ว ข้าเอง” ราชาหมาป่าเขียวมีรอยยิ้มเหมือนมนุษย์บนใบหน้า
“ ลิงของเจ้าครอบครองป่าท้อที่เต็มไปด้วยปราณสวรรค์มานานเกินไปแล้ว นอกจากเจ้าราชาลิง ลิงตัวอื่น ๆ ในเผ่าของเจ้าล้วนเป็นเหมือนขยะ พวกมันไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ที่นี้ แต่ถ้าเจ้ามอบลิงเก้าตัวให้เราเคี้ยวเล่นทุกเดือน เราจะปล่อยไป เจ้าว่ายังไงล่ะ?” ราชาหมาป่าเขียวยิ้มอย่างร้ายกาจและดวงตาของมันส่องแสงสีเขียวชั่วร้าย มันน้ำลายไหลเมื่อจ้องมองลิงเหล่านี้ มันเห็นพวกลิงเป็นเหยื่อ
 
ลิงเหล่านี้อาศัยอยู่ในป่าท้อวิญญาณ ดังนั้นร่างกายของพวกมันจึงจะต้องเต็มไปด้วยปราณวิญญาณ สำหรับมันแล้วลิงนั้นเป็นอาหารอันโอชะ
“เจ้าต้องการให้ข้ามอบคนในเผ่าของข้าให้เจ้าไปเคี้ยวเล่น?” ราชาลิงแก่โกรธมาก หมัดหนาของมันทุบลงบนหน้าอก และคำราม
“ลิงแก่ อย่าพยายามทำให้ข้ากลัวเลย แม้ว่าความแข็งแกร่งของเจ้าจะอยู่เหนือข้า แต่ลิงตัวอื่นในเผ่าของเจ้าคือขยะ พวกมันไม่สามารถเอาชนะลูก ๆ ของข้าได้ด้วยซ้ำ หากเจ้าเป็นศัตรูกับข้า ลิงในเผ่าเจ้าจะต้องตายวันนี้ !” ราชาหมาป่าเขียวหัวเราะ
ลิงปีนอยู่รอบต้นไม้สูง พวกมันทั้งหมดกลัวจนตัวสั่น มีความรู้สึกสิ้นหวังอยู่ในอากาศ
ลิงแก่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ว่าสิ่งที่ราชาหมาป่าพูดนั้นเป็นความจริง
“ราชาลิงทำไมท่านไม่เห็นด้วยกับพวกเขา!”
“นี่คือหมาป่าชั่วร้าย!”
“แค่เก้าตัวในเผ่าของเราทุกเดือน มันดีกว่าถ้าพวกเราที่เหลือจะปลอดภัย!”
…
ภายใต้ดวงดาวที่หิวโหยของหมาป่าลิงต่างก็โง่เขลา
ราชาหมาป่าหัวเราะดังลั่น เมื่อเห็นสิ่งนี้ “ ลิงแก่ ลิงของเจ้าต่างก็เห็นด้วย เจ้าจะมัวลังเลอะไรอยู่อีก?หรือเจ้าอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อต่อสู้กับฝูงหมาป่าของข้า?”
“แม้ว่าเผ่าลิงจะสูญพันธุ์ในวันนี้ ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!” ราชาลิงแก่คำรามด้วยความโกรธ มันไม่ยอมให้ตัวเองถูกคุกคาม“ราชาลิงอย่าทำอย่างนี้! หมาป่าเหล่านี้ดุร้ายมาก เราสามารถเสียสละเด็กและคนอ่อนแอ! ความปลอดภัยของเผ่าทั้งหมดนั้นสำคัญกว่า!” ลิงตัวอื่นพยายามชักชวนลิงแก่ด้วยเสียงที่ดัง มันไม่ต้องการตายอย่างนั้น
ปัง
ราชาลิงแก่ต่อยหมัดใส่ทำให้ลิงตัวนั้นลอยไปในอากาศ
ลิงตัวนั้นตกใจ ไม่เชื่อว่าลิงแก่จะทำแบบนี้ มันบินไปที่ฝูงหมาป่าและถูกล้อมรอบทันที
ก่อนที่ความตายจะมาถึงดวงตาของมันก็เบิกกว้าง เห็นราชาลิงจ้องมองมันอย่างไร้อารมณ์ “เมื่อเจ้าต้องการให้มีการเสียสละสมาชิกในเผ่า ข้าก็จะให้เจ้าเป็นคนแรก”
คชา ~
ราชาหมาป่าเขียวกระโจนเข้าหาและกัดหัวลิงนั่นเพื่อลิ้มรสความอร่อย ดวงตาสีเขียวของมันจ้องมองที่ราชาลิงด้วยความโหดร้าย “ลิงแก่ ดูเหมือนว่าเจ้าวางแผนที่จะปฏิเสธข้อเสนอของข้านะ”
“ ราชาหมาป่าเขียว เจ้าต้องการให้ข้าเสียสละสมาชิกของเผ่าให้กับเจ้าหรือ? มันเป็นไปไม่ได้! หมาป่ามักโลภโดยธรรมชาติถ้าข้าทำตามความต้องการของเจ้า เผ่าพันธุ์ลิงไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบสุข วันนี้ไม่เจ้าก็ข้าต้องมีคนตาย! ” ตามความคาดหวังของราชาลิงมันไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ขนสีขาวเงินบนร่างกายของมันกระพือไปตามลม ในขณะที่ดูดซับแสงดาวที่ไร้ขอบเขต หลังจากนั้นแสงดาวก็รวมตัวกันและประจักษ์เป็นดาบคมอยู่ในมือ
ราชาลิงกวัดแกว่งดาบเมื่อกลิ่นอายเปลี่ยนไป ลำแสงดาบส่องแสงพุ่งเข้าหาราชาหมาป่า
ดอกไม้ดาบปรากฏขึ้นในอากาศทำให้เกิดวิสัยทัศน์ที่ชัดเจน ปราณดาบก่อตัวเป็นดอกไม้ หมาป่าปีศาจถูกฉีกออกทันทีเมื่อถูกสัมผัส
 
“โฮห!” เมื่อเห็นว่าลูกน้องของมันตาย ราชาหมาป่าเขียวก็เริ่มเดือดดาล มันพูดอย่างเย็นชาว่า “เราทั้งสองเป็นราชาที่มีผู้ใต้บังคับบัญชา เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้า?”
มันยกหัวและปล่อยเสียงหอนยาวนานจ้องมองไปที่ดวงจันทร์ แก่นแท้ของแสงจันทร์รวมตัวกันรอบตัวมันเป็นเกราะสีเงิน
“ลิงแก่ ตายซะเถอะ!” มันหัวเราะเยาะและพุ่งเข้าใส่
จิ จิ จิ ~
ระบำดาบลิงขาว! มันเป็นเหมือนแพะภูเขาที่กำลังใช้เขา ดูน่ามหัศจรรย์อย่างไม่น่าเชื่อ มันพุ่งทะลุช่องว่างในการโจมตีที่ดุร้ายของราชาหมา โดยพุ่งเป้าไปที่จุดอ่อนของราชาหมาป่าอย่างแม่นยำ
แม้ว่าราชาหมาป่าเขียวจะดุร้ายมาก แต่ก็ถูกระงับไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง
อย่างไรก็ตามด้วยลักษณะที่เผด็จการของหมาป่า พวกมันไม่กลัวตายในการต่อสู้ ถึงแม้ว่าราชาหมาป่าจะได้รับบาดเจ็บจากการโจมตี เกราะที่แข็งแกร่งของมันจะช่วยปกป้องมันจากบาดแผล มันโจมตีราชาลิงแก่อย่างต่อเนื่องไม่ยอมให้ราชาลิงโจมตีกลับ
 
“ฆ่าลิงเหล่านี้ซะ!” ราชาหมาป่าหัวเราะเย้ยหยัน
ปีศาจหมาป่าอีกตัวหนึ่งร้องโหยหวนและพุ่งเข้าใส่ลิง เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
ลิงเหล่านี้ทำอะไรไม่ถูก พวกมันหนีไปได้ด้วยความตื่นตระหนก แต่โดนหมาป่าจับได้ง่ายๆ
เฟิงหลินเห็นภาพนี้และก็อดส่ายหัวไม่ได้
ลิงพวกนี้อ่อนแอเกินไป มีเพียงราชาลิงแก่เท่านั้นที่มีฐานการบ่มเพาะ ตัวอื่น ๆ ล้วนเป็นลิงธรรมดาที่หลงระเริงรู้เพียงวิธีผ่อนคลายและกินลูกท้อเซียน
เขาส่ายหัวและเตรียมจะเดินต่อ
ทันใดนั้นก็มีเสียงเบา ๆ ส่งมาถึงเขา “ลิงหินโดยกำเนิด หากเห็นว่าเราเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน โปรดช่วยสมาชิกเผ่าของข้าด้วย!”
หัวใจของเฟิงหลินวกวนทันที เขาเห็นว่าราชาลิงแก่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เห็นได้ชัดว่าลิงแก่มองเห็นตัวตนของเขาแล้ว
 
“ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นลิงหินโดยกำเนิด?” เฟิงหลินถาม
“ข้าเห็นเจ้าเกิดเองกับตา นอกเหนือไปจากเผ่าลิงของเราไม่มีตัวลิงอื่น ดังนั้นเมื่อเจ้าปรากฏตัว ข้าก็รู้ถึงตัวตนของเจ้าทันที” ราชาลิงตอบกลับ
“อย่างนี้นี่เอง!” เฟิงหลินพูดพึมพำเงียบ ๆ
ลิงหินนี้มีรูปแบบของลิงเมื่อมันอยู่ในหินและเมื่อสติปัญญาก่อตัวขึ้น มันได้เรียนรู้วิชาการดูดซับแก่นแท้จากดวงอาทิตย์และดวงจันทร์จากลิงแก่ขนสีขาว สิ่งนี้ทำให้ความฉลาดของมันเพิ่มมากขึ้นและในที่สุด หมื่นปีต่อมาสัญชาตญาณจึงกลายเป็นลิงและกลายเป็นลิงหินวิญญาณ
มันเป็นเวลาหลายปีมาแล้วและดูเหมือนว่าลิงแก่ขาวตั้งแต่สมัยโบราณจะเป็นบรรพบุรุษของลิงเหล่านี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ เฟิงหลินจึงตัดสินใจไว้หน้า
 
“ลิงหินพวกเราเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันโปรดช่วยสมาชิกเผ่าของข้าด้วย” ราชาลิงอ้อนวอน
เฟิงหลินถอนหายใจ
เมื่อราชาลิงแก่ทำแบบนี้เขาก็อดที่จะช่วยไม่ได้ กรรมนี้จะต้องจ่ายคืน สิ่งสำคัญที่สุดคือสิ่งนี้จะช่วยให้เขามีโอกาสได้รวมเข้ากับเผ่าลิง
โดยการทำเช่นนั้นเท่านั้นเขาถึงสามารถค้นหาเส้นทางของการปลุกยีนราชาลิงและค้นหาร่องรอยของเส้นทางได้
ร่างกายของเฟิงหลินเปล่งประกาย เขาเปลี่ยนร่างเป็นเงาสีเทาวิ่งเข้าไปในฝูงหมาป่า
ปีศาจหมาป่ามองเห็นขนที่เคลือบด้วยฝุ่นของเฟิงหลินและเยาะเย้ยอย่างเย็นชา มันเปิดปากโดยสัญชาตญาณและอยากจะกลืนร่างผอม ๆนี่
ไม่ว่ายุงจะตัวเล็กขนาดไหน มันก็ยังเนื้ออยู่?
ในวินาทีต่อมาดวงตามันก็เบิกกว้าง จริงๆแล้วมันไม่มีทางที่จะทำสำเร็จ
“อะไร?” ดวงตาของมันเบิกกว้าง
มันพยายามอย่างดีที่สุดที่จะปิดปาก แต่ก็ไร้ประโยชน์
ลิงผอมจับจมูกของมัน รูปร่างของเฟิงหลินอาจจะผอม แต่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งอย่างไร้ขอบเขต เขาต้องการทำลายหมาป่าตัวนี้
บูซ
เฟิงหลินยกหมาป่าขึ้นในอากาศและออกแรงฉีกร่างหมาป่าออกจากกัน
ร่างใหญ่ของปีศาจหมาป่าถูกฉีกเป็นสองส่วน ละอองเลือดกระจาย
ร่างกายทั้งหมดของเฟิงหลินถูกย้อมด้วยสีแดง เขายืนอยู่ในฝูงหมาป่าและโยนหัวของหมาป่ากลับไป ปราณไร้ขอบเขตพุ่งออกมาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะทำลายล้าง
สวรรค์และโลกไม่มีสี ในขณะที่ฝูงหมาป่ารอบๆต่างสิ้นเสียง…