วิญญาณด้ายทองสร้างความหวาดกลัวไปทั่ว
“บ้าจริง ข้ารู้ว่าปีศาจตัวเมื่อวานจะต้องมาสอดแนมแน่ๆ! พวกมันนำชาวบ้านของเราไปหลายคน และพวกเขาก็ไม่ได้กลับมาเหมือนทารกโสม! คราวนี้เราต้องไม่ปล่อยให้พวกมันทำแบบนั้นอีก! “หัวหน้าหมู่บ้านปีศาจต้นไม้โกรธแค้นมาก
“แต่เสือนภาเป็นอสูรกลายพันธ์และมีกองทัพปีศาจมากมาย พวกมันดุร้ายและก้าวร้าว เราไม่เหมาะเป็นคู่ต่อสู้ของมันแม้แต่น้อย!”
“เราต้องเรียกท่านบรรพชนเท่านั้น!”
“มิฉะนั้นเราอาจไม่สามารถช่วยหมู่บ้านของเราเอาไว้ได้!”
…
เสียงคำรามของสัตว์ร้ายเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเมืองร้อยหญ้าก็อยู่ในสภาพที่สับสนวุ่นวาย ปีศาจทั้งหมดดูเหมือนจะไม่สบายใจ
เฟิงหลินคิดอย่างลึกซึ้ง แม้เมืองร้อยหญ้านี้จะตั้งอยู่ในดินแดนสวรรค์อย่างอิสระ พวกเขาก็ไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุขเช่นกัน
“ไม่!” หัวหน้าหมู่บ้านปฏิเสธข้อเสนอของทุกคนอย่างเด็ดขาด “บรรพชนแก่มากแล้วและทุกครั้งที่มีการต่อสู้ เราจะทำลายอายุขัยที่เหลือ ถ้าไม่จำเป็นเราต้องไม่ทำ นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเสือนภาถึงส่งลูกสมุนมันมาโจมตีหมู่บ้านเราหลายครั้ง มันต้องการที่จะทำลายบรรพชนโบราณของเรา และทำลายหมู่บ้านทั้งหมดของเราให้ราบคาบ! “
“แต่ถ้าไม่มีบรรพชนโบราณ เราจะสู้พวกมันไม่ได้!” หญิงชราที่ดูเหมือนจะแปลงมาจากเถาวัลย์เดินออกมาและพูดอย่างอ่อนแอ
“สงบสติอารมณ์ก่อนและใช้วิชาอาคมเพื่อปกป้องหมู่บ้านภายนอก ข้าจะไปคุยกับบรรพชนโบราณค่อยหารือ!” หัวหน้าหมู่บ้านคิดเรื่องนี้สักพักหนึ่งก่อนจะรีบเดินออกไป
บรู้ว บรู้ว บรู้ว!
สัตว์คำรามไม่หยุดหย่อน
เฟิงหลินมองไปไกลและเห็นคลื่นสีดำ
สัตว์ป่าหลายตัวแยกเขี้ยวและพุ่งมาเหมือนคลื่นลูกใหญ่
วิชาอายุยืนยาว!
เพื่อปกป้องบ้านของพวกเขา ปีศาจเหล่านี้เริ่มลงมือแม้จะรู้สึกหวาดกลัว
เมล็ดนับไม่ถ้วนงอกขึ้นจากพื้นดินก่อให้เกิดเถาวัลย์มากมายที่รวมเข้าด้วยกันและห่อทั้งหมู่บ้านให้เป็นทรงกลมแน่น
สัตว์ปีศาจที่ด้านหน้านั้นอยู่ใกล้ที่สุดและพวกมันก็ถูกแทงด้วยเถาวัลย์ที่แข็งแกร่งเหมือนโลหะ
“พวกเราโจมตี! วันนี้เราต้องทำลายหมู่บ้านร้อยหญ้าที่น่ารำคาญนี้ให้ได้!” เสียงเห่าหอนที่ดุร้ายดังมาจากท้องฟ้า
ตาของเฟิงหลินหรี่แคบลงและเขามองไปในระยะไกล
ร่างแข็งแกร่งที่มีความสูงสามเมตรยืนอยู่บนยอดเขา มันมีหัวเสือและร่างกายของมนุษย์ ร่างกายของมันสวมชุดเกราะขนาดใหญ่และมีเขาเดี่ยวงอกจากหัวมัน เฟิงหลินไม่รู้ว่าปีศาจร้ายชนิดนี้เป็นสัตว์ร้ายที่เปลี่ยนแปลงมาจากอะไร มันปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายชั่วร้ายและดวงตาสีเหลืองที่เหี่ยวแห้งจ้องไปที่เมืองหญ้าร้อยด้วยความปรารถนายิ่งใหญ่ที่จะทำลายหมู่บ้านปีศาจนี้
ช่างเลวทราม!
เฟิงหลินนั่งอยู่ที่โต๊ะเงียบๆไม่ทำอะไรนอกจากชื่นชมรสชาติดั้งเดิมของชา ราวกับว่าทุกอย่างไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา
สัตว์ปีศาจและวิญญาณปีศาจทั้งคู่เป็นสัตว์ประหลาด แต่รูปร่างที่แท้จริงของมันคือสัตว์ป่า ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นพืชนี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเผ่าพันธุ์
แม้ว่าพวกเขาจะกลายเป็นปีศาจเหมือนกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขความระหองระแหงระหว่างศัตรูในห่วงโซ่อาหาร
วิญญาณปีศาจเหล่านี้ล้วนแต่เปลี่ยนมาจากสมุนไพรวิญญาณและในสายตาของสัตว์ร้าย พวกเขาได้รับการบำรุงเลี้ยงอย่างดีเยี่ยมและเป็นธรรมชาติที่พวกเขาจะตกเป็นที่ต้องการ
เฟิงหลินเป็นคนนอกและเขาไม่มีความคิดที่จะแทรกแซง
หากการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายรุนแรงเกินไปเขาอาจจะ …
ดวงตาของเขาเย็นชา
ปก ปึก ปึก!
ทันใดนั้นเสียงเท้าอันวิตกกังวลก็ดังขึ้นอย่างกระทันหัน
เฟิงหลินมองไปที่ต้นเหตุของเสียงและเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านปีศาจต้นไม้กลับมาแล้ว ถือแผ่นไม้ที่คลุมด้วยผ้าดำชิ้นหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าสิ่งของที่หัวหน้าหมู่บ้านถืออยู่นั้นคืออะไร
เมื่อเห็นเฟิงหลิน ท่าทางของหัวหน้าหมู่บ้านก็เปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนทันที เขาเดินมาหาเฟิงหลินรีบจับมือและพูดอย่างจริงใจว่า “แขกผู้มีเกียรติโปรดช่วยหมู่บ้านของเราในครั้งนี้ด้วย!”
“หืมม?” เฟิงหลินขมวดคิ้วเขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะกลับมาเพื่อขอความช่วยเหลือหลังจากเดินออกไป
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้วางแผนที่จะแทรกแซงเรื่องนี้
กองทัพสัตว์อสูรกำลังใกล้เข้ามาและหัวหน้าหมู่บ้านต้องการให้เฟิงหลินเสี่ยงชีวิตของเขา แม้ว่าจะไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาเลยเนี่ยนะ?
“หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านต้องล้อเล่นแน่ๆ สัตว์ปีศาจมีจำนวนมากเกินไปและไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะสามารถจัดการได้!” เฟิงหลินปฏิเสธอย่างใจเย็น
“แขกผู้มีเกียรติโปรดวางใจได้! ถึงแม้ว่าเสือนภาจะเป็นสัตว์กลายพันธุ์ที่เกิดขึ้นระหว่างมังกรและเสือ แต่มันไม่คู่ควรกับท่าน!” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวอย่างมั่นใจ
“ข้าไม่เคยต่อสู้กับราชาปีศาจตัวนั้นมาก่อน ท่านจะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่ใช่คู่มือข้า” เฟิงหลินสงสัยว่าหัวหน้าหมู่บ้านไปเอาความมั่นใจในตัวเขามาจากที่ไหน
“นี่คือสิ่งที่บรรพชนเคยพูดไว้ บรรพชนมีความชำนาญลึกซึ้งเหนือโชคชะตา และสามารถสอดส่องความลับของสวรรค์ได้ ดังนั้นสิ่งที่บรรพชนเคยพูดไว้ย่อมไม่ผิดอย่างแน่นอน!” หัวหน้าหมู่บ้านพูด“ข้าย่อมไม่ให้ท่านทำอะไรเปล่าๆ! บรรพชนโบราณบอกว่าถ้าท่านช่วยหมู่บ้านของเราในเวลานี้ ท่านสามารถเลือกของจากสมบัติโบราณของหมู่บ้านของเราก็ได้! “
หลังจากพูดเขาโบกมือและผ้าสีดำก็เผยให้เห็นของโบราณสามชิ้น หนึ่งในนั้นคือเถาวัลย์สีเขียวที่เต็มไปด้วยชีวิต แม้ว่ามันจะถูกถอนออกมามันก็ยังคงมีพลังสูงล้ำ อีกอันหนึ่งคือน้ำเต้าทรงกลมสีม่วงที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับโลหะ สุดท้ายมีลักษณะไม่สวยมากที่สุดและเป็นเพียงเหรียญทองแดงเป็นสนิม ลักษณะเฉพาะของมันคือมีขอบคมทั้งสองที่ยื่นออกมาจากด้านข้างเหมือนปีกคู่หนึ่ง
แต่ละอย่างต่างก็มีปราณวิญญาณและดูเหมือนจะไม่ธรรมดา
เฟิงหลินถูกล่อลวงและเขาถามว่า “ข้าขอดูได้ไหม?”
“แน่นอน!” หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าแล้วตอบ
เฟิงหลินถูกล่อลวงทันที เขาเดินไปและหยิบน้ำเต้าสีม่วงขึ้นมาก่อนแล้วเขย่ามัน มีเสียงดังขึ้น
เขาส่งพลังวิญญาณของเขาออกไปและสัมผัสพื้นที่ภายใน มันคือบ้าน
(นี่คือสมบัติมิติ!)
เฟิงหลินน้ำลายไหล
สมบัติมิตินั้นหายากมาก มันสามารถเก็บสิ่งของได้มากมายและสะดวกมาก
จนถึงตอนนี้เฟิงหลินมีของเต็มมือและพื้นที่ในเตาหลอมก็เต็มแล้ว
แม้ว่าน้ำเต้าสีม่วงนี้จะดี แต่เขาจะตัดสินใจหลังจากดูอีกสองอย่างก่อน
ในแง่ของรูปลักษณ์เถาสีเขียวดูดีที่สุด
เฟิงหลินจับมันไว้ในมือของเขาและรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่สามารถบำรุงและเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับทุกชีวิตในทันที
หากการเดาของเขาไม่ผิดเถาวัลย์นี้ดูเหมือนจะสามารถกระตุ้นการเจริญเติบโตของพืช มันจะมีประโยชน์มากสำหรับการปรุงยาทางวิญญาณ
(ประสิทธิภาพนี้ไม่เลวเลย)
เฟิงหลินต้องการที่จะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ดังนั้นเขาต้องการยาจิตวิญญาณมากมาย ด้วยเถาวัลย์นี้เขาจะสามารถปรุงยาจิตวิญญาณได้ในปริมาณมากด้วยตัวเอง
(อืมเหรียญทองแดงนี้…)
เมื่อเห็นสมบัติโบราณชิ้นสุดท้าย เฟิงหลินก็ขมวดคิ้วทันที
เหรียญทองแดงนี้ดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยสนิมและปราณวิญญาณของมันก็เสื่อมถอย ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและกำลังจะแตกสลายและสูญเสียการใช้งานไปจนหมด
อย่างไรก็ตามเราต้องไม่ตัดสินหนังสือจากหน้าปกและแนวคิดเดียวกันนี้ใช้กับสมบัติด้วยเช่นกัน
เพื่อความระมัดระวัง เผื่อเขาจะพลาดสมบัติที่แท้จริง เฟิงหลินยังคงหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวังและรวบรวมพลังวิญญาณของเขาตรวจสอบภายใน
เฟิงหลินไม่รู้ว่าวัสดุทำมาจากอะไร แม้ว่ามันจะดูเล็กมาก แต่ก็มีน้ำหนักหลายร้อยชั่ง คนธรรมดาจะไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้
ช่วงเวลาที่เขาปล่อยพลังวิญญาณของเขาเข้าไป ราวกับว่าเขาได้เข้าสู่โลกอิสระ
(มันเป็นสมบัติชั้นหนึ่งจริงๆ!)
เฟิงหลินยินดี โชคดีที่เขาไม่ได้ตัดสินสมบัติจากรูปร่างหน้าตาของมัน อย่างไรก็ตามเขาจะสูญเสียอย่างใหญ่หลวง
พื้นที่ในเหรียญทองแดงนี้ไม่มีใครเทียบได้ มันกว้างใหญ่สุดสายตาไร้ที่สิ้นสุด มันเต็มไปด้วยสายหมอกสีเทาบาง ๆ และปล่อยกลิ่นอายยุคดึกดำบรรพ์โบราณ มันเกิดจากอะไร?
สายตาของเฟิงหลินเปล่งประกาย
นี่น่าจะเป็น…
สมบัติจิตวิญญาณเซียนเทียน?
