Legend of the mythological genes – ตอนที่ 457 พระสุภูติบรรยายเต๋า

ตอนที่ 457 พระสุภูติบรรยายเต๋า
 
ดอกไม้บานและเหี่ยวเฉา เวลาผ่านไปอีกปี ภูเขาในเทือกเขาฟางชุนมีเซียน!
 
ปราณอมตะเป็นหมอก และเมฆมงคลลอยเต็มในอากาศ เต็มไปด้วยความรู้สึกของจิตวิญญาณ ทําให้หัวใจของคนคนหนึ่งนิ่งเหมือนน้ำ
 
บนยอดเขาลิงขนสีทองนั่งไขว่ห้าง หน้าอกของมันพองขึ้นลงเมื่อมันหายใจเข้าและออก จิตวิญญาณไหลไปรอบ ๆ มันสร้างกระแสน้ำวนที่หมุนวนโดยมีมันอยู่ตรงกลาง กลิ่นอายที่แผ่ออกมาแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว
 
กลิ่นอายของมันหดกลับ แต่ก็กว้างใหญ่ราวกับขุมนรก
 
ลิงลุกขึ้นยืน กลิ่นอายสงบสามารถสัมผัสได้จากมัน ราวกับว่ามันเป็นผู้บรรลุเต๋า มันไม่แสดงอาการใดที่บ่งบอกว่าเป็นสัตว์ป่า
 
เห็นได้ชัดว่าสภาวะหัวใจของลิงพัฒนาขึ้นและก้าวไปอีกระดับ ปราณโหดเหี้ยมในใจของมันก็ถูกระงับอย่างรุนแรงและจะไม่สามารถเข้ามาควบคุมการกระทําของมันได้อีก ซุนหงอคงในฐานะราชาลิงเคยชินกับการปกครองแบบเผด็จการบนภูเขาผลไม้มานานแล้ว มีพลังปราณที่ไร้ความปรานีเกิดขึ้นในหัวใจของมัน ซึ่งทําให้พลังโดยกําเนิดของมันเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
 
แต่การบ่มเพาะเน้นไปที่การทําให้หัวใจสงบลง
 
หากจิตใจไม่สงบลงก็มักจะพบกับมารมากมายในระหว่างการบ่มเพาะ ซึ่งจะทําหน้าที่เป็นสิ่งกีดขวาง คงเป็นเรื่องยากสําหรับผู้บ่มเพาะที่จะก้าวไปไกลกว่านี้
 
ลิงหินตัวนั้นใช้อารมณ์ตัวเองอยู่ในโลกมนุษย์มานานกว่าสิบปี โดยต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อลดความอดทนและอารมณ์ร้อนของตัวเองโดยเจตนา
 
แต่ตอนนี้มันเข้าไปในภูเขาฟางชุน ใช้พระคัมภีร์เพื่อปรับอารมณ์ ความคิดและหัวใจ กําจัดความโหดเหี้ยมและกลิ่นอายสัตว์ป่าในตัว
 
ตอนนี้ลิงหินไม่ต่างจากผู้บ่มเพาะในพุทธศาสนาที่มีจิตใจลึกซึ้ง มีความสําเร็จสูงในการบรรลุเต๋า
 
ไม่มีคลื่นกวนใจ มีเพียงคนที่มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่จะสามารถเข้าถึงอาณาจักรนี้ได้
 
เฟิงหลินเข้าใจในใจว่าเขาบรรลุสิ่งนี้ได้เพราะคัมภีร์หัวใจไร้ขอบเขต
 
ลิงค่อยๆเดินลงจากภูเขา มันสวมชุดคลุมยาวของมนุษย์และโดดเด่นอย่างมาก
 
“ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมันที่ทําให้ท่านอาจารย์โกรธ ข้าได้ยินมาว่ามันถูกทุบตีด้วยซ้ำ”
 
“ ข้าสงสัยว่าทําไมอาจารย์ถึงไม่ไล่มันออกจากนิกาย?”
 
“ อาจารย์คงมีความตั้งใจอื่น คนอย่างเราจะเดาความคิดของท่านได้ยังไง”
 
เมื่อผู้คนเห็นลิงเดินผ่านไป พวกเขาส่วนใหญ่จ้องมาที่มันอย่างเย็นชาและพึมพํากับตัวเอง
 
อย่างไรก็ตาม สภาพจิตใจของลิงนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง การได้ยินของมันคมชัด สามารถได้ยินทุกสิ่งที่พวกเขาพูดชัดเจน อย่างไรก็ตาม มันไม่สนใจพวกเขา ปฏิบัติต่อคําพูดเหล่านั้นเหมือนความว่างเปล่า
 
ครั้งนี้เฟิงหลินมีเวลาเพียงพอ เขาเต็มใจที่จะอยู่ในจิตสํานึกของลิงหินอย่างเงียบ ๆ เพื่อสังเกตสิ่งต่างๆ
 
เขาต้องสัมผัสกับทุกสิ่งที่ภาพลวงตาในตํานานเสนอมา ตรวจสอบเส้นทางในตํานานที่สมบูรณ์ของเขา เพื่อลบล้างหมอกที่บดบังความลึกลับของการบ่มเพาะของเขาอยู่
 
ลิงหินเติบโตขึ้นทีละนิด พบกับทุกสิ่งเป็นการส่วนตัว เพื่อช่วยให้การอนุมานของเขาดีขึ้น
 
มันอยู่คนเดียวในภูเขาฟางชุนมาโดยตลอด ไม่โต้ตอบกับใคร
 
เวลาไม่มีความหมายในภูเขา
 
สามปีผ่านไป
 
ในช่วงหลายวันนี้พระสุภูติหาตัวยากมาก เขาไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว
 
มันเหมือนกับพระสุภูติที่ให้คัมภีร์หัวใจไร้ขอบเขตแก่ลิงหินนั้นไม่ใช่ตัวตนดั้งเดิมของเขา
 
วิสุทธิชนสามารถมองเห็นอดีตและอนาคต พวกเขาครอบครองพลังอันไร้ขอบเขต มันยากมากที่จะเดาความหมายเบื้องหลังคําพูดเหล่านั้น ดังนั้นเฟิงหลินจึงไม่ได้ตรวจสอบอย่างเปิดเผยมากเกินไป ทั้งหมดนี้เพื่อป้องกันไม่ให้อุบัติเหตุเกิดขึ้นในภาพลวงตาในตํานาน
 
เขาแค่ต้องทําต่อไป อดทนและสัมผัสกับทุกสิ่งอย่างช้าๆ ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะค้นพบปริศนาและความลึกลับทั้งหมดของตํานานซุนหงอคง เหตุใดเขาจึงต้องรีบร้อนและไม่ระมัดระวัง ซึ่งอาจสร้างอุบัติเหตุและปัญหาได้
 
ในชั่วพริบตา วันที่พระสุภูติจะบรรยายเต๋าก็มาถึงอีกครั้ง
 
พระสุภูตินั่งบนแท่น จ้องมองไปที่ลูกศิษย์ทุกคนที่นี่ การจ้องมองของเขาทะลุปรุโปร่ง สามารถมองเห็นการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดในโลก ครอบคลุมทุกสิ่งได้ในพริบตา
 
“ วันนี้ข้าจะมาเทศน์เกี่ยวกับเต๋าทั่วไป” พระสุภูติเหลือบมองรอบๆ ขณะที่เขาพูดต่อ“ มีใครจะคําถามอะไรไหม?”
 
ผู้บ่มเพาะเหล่านี้ล้วนมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข พวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน ไม่มีใครกล้าพูดโดยประมาทเพราะกลัวว่าจะทําให้อาจารย์เปลี่ยนใจ
 
เมื่อได้ยินเช่นนี้ซุนหงอคงก็เต้นไปรอบ ๆ และตะโกนเสียงดัง อาจารย์ อาจารย์ ข้าอยากฟังมัน!”
 
เมื่อเทียบกับความขี้ขลาดและความหวาดกลัวของผู้อื่น การกระทําของมันนั้นกล้าหาญมากจนเกือบถึงจุดที่เป็นเผด็จการและความไร้ระเบียบ
 
อาจารย์พยักหน้า เขาไม่โกรธและยิ้ม “หงอคง เจ้ายังคงซุกซนเหมือนเดิม แต่ก็ดี ดูเหมือนว่าการบ่มเพาะคัมภีร์หัวใจไร้ขอบเขตของเจ้าจะถึงระดับสูงแล้ว วันนี้เจ้าอยากเรียนเตอะไรจากข้าล่ะ?”
 
ซุนหงอคงตอบว่า “ ข้าจะทําตามคําสอนสั่งของอาจารย์ ตราบใดที่เตเหล่านั้นช่วยให้มีอายุยืนยาว ศิษย์ก็จะเรียนให้หมด!”
 
อาจารย์หัวเราะเสียงดัง เครายาวของเขาปลิวไสวไปตามสายลม “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า! หงอคงความทะเยอทะยานของเจ้าไม่เล็กเลย ข้าจะบอกพวกเจ้าว่ามีประตูทั้งหมด 360 ประตูที่นําไปสู่เฝ้าที่แตกต่างกัน แต่ละประตูจะนําไปสู่จุดหมายเดียวกันในท้ายที่สุด เจ้าอยากเรียนอันไหนละ?”
 
เมื่อได้ยินว่าเต๋า ซุนหงอคงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ เขาพูดต่อว่า “ ข้าจะปฏิบัติตามเจตจํานงของอาจารย์ ศิษย์คนนี้จะตั้งใจฟัง”
 
พระสุภูติพูดขึ้น งั้นข้าจะสอน 7 (กระบวน) ของประตูแห่งเต๋า ”
 
ซุนหงอคงถามว่า “ ประตูเต่กระบวน? คืออะไรหรือท่านอาจารย์?”
 
“เต๋ากระบวนจะช่วยให้เจ้าสามารถเรียกผู้เป็นอมตะเพื่อทํานายอนาคตและช่วยให้เจ้าได้รับโชคลาภ หลีกเลี่ยงหายนะ”
 
“ ข้าจะมีอายุยืนยาวขึ้นจากสิ่งนี้ไหม”
 
“ นั่นไม่ได้ นั่นไม่ได้!”
 
“ งั้นข้าก็จะไม่เรียนมัน!”
 
“ งั้นข้าจะสอนประตูเต๋าของ บัน” (การไหล) ให้เจ้าดีไหม?”
 
“ หลักคําสอนมีอะไรบ้าง?”
 
“ ประตูแห่งการไหลของเต่มีหลักคําสอนจากขงจื้อ นิกายหยินหยาง ลัทธิเต๋า การแพทย์โมฮิสต์และพุทธศาสนา”
 
“ ข้าจะอายุยืนยาวจากสิ่งนี้ไหม?”
 
“ ไม่ หากเจ้าต้องการมีอายุยืนยาว อันดับแรกเจ้าต้อง “รักษาเสาภายในให้มั่นคง”.”
 
“ อาจารย์ ข้าเป็นคนธรรมดาและไม่เข้าใจคําพูดที่ลึกซึ้ง ท่านหมายถึงอะไรที่ทําให้เสาภายในมั่นคง”
 
พระสุภูติตอบว่า “ เมื่อมีคนสร้างอาคาร เสาของอาคารจะเป็นรากฐาน ตราบใดที่รากฐานมั่นคงเพียงพอก็จะไม่มีปัญหาแม้ว่าใครจะต้องการสร้างตึกระฟ้าก็ตาม อย่างไรก็ตาม เมื่อเสาได้รับความเสียหายทุกอย่างจะพังทลาย”
 
“ นั่นหมายความว่ามันจะอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน ข้าไม่ต้องการเรียนรู้มัน”
 
หลังจากนั้นพระสุภูติได้ถ่ายทอดสองเต๋าของ “การเคลื่อนไหว” และ “ความนิ่ง” ให้ซุนหงอคง แต่เพราะเขาไม่สามารถมีชีวิตยืนยาวจากสิ่งนี้ได้ ซุนหงอคงจึงส่ายหัวและปฏิเสธที่จะเรียนรู้
 
ก่อนหน้านี้พระสุภูติดูสบาย ๆ แต่ตอนนี้เขาโกรธลิงตัวนี้มาก แม้ว่าเขาจะลอยสงบบนท้องฟ้า แต่เมื่อเขาโกรธอารมณ์ของเขาก็เหมือนสายฟ้าฟาด
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็กระโดดลงจากแท่น ชี้ไม้บรรทัดเหล็กไปที่ซุนหงอคง “ ลิงเจ้าเล่ห์ เจ้าไม่ต้องการเรียนรู้อะไรเลย แล้วเจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”
 
จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้า ใช้ไม้บรรทัดที่ซุนหงอคงสามครั้งที่หัว ลิงตัวสั่นด้วยความกลัว
 
หลังจากนั้นอาจารย์ก็ประสานมือของเขาไว้ด้านหลัง หันหลังและจากไปโดยทิ้งทุกคนไว้ที่นี่ ไม่ตั้งใจจะบรรยายต่อ
 
เมื่อคนอื่น ๆ เห็นพระสุภูติแสดงความโกรธอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน พวกเขาก็กลัวอย่างมากและเริ่มตําหนิซุนหงอคง
 
“ ไอ้ลิง แกมันอวดดีเกินไป อาจารย์กําลังมอบเต๋าให้ ทําไมเจ้าไม่เรียนรู้มัน?”
 
“ ทะเลาะกับอาจารย์? ตอนนี้ท่านโกรธมาก ไม่มีใครรู้ว่าจะมีการบรรยายครั้งต่อไปเมื่อไหร่?”
 
“ กล้าสร้างปัญหาและทําให้การบ่มเพาะของข้าล่าช้างั้นเหรอ? ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องค้างคาแบบนี้”
 
ลิงตัวนั้นไม่โกรธหรืออาย มันไม่สนใจคําพูดที่น่าเกลียดทั้งหมดนั้นและไม่สนใจพวกเขา
 
ดังนั้นกลายเป็นว่าลิงได้ไขปริศนาที่นี่แล้ว มันเงียบไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับคนเหล่านี้ในขณะที่เดินจากไป
 
การออกเดินทางครั้งนี้กินเวลาตลอดทั้งวัน ลิงปิดตา ควบคุมการหายใจ โดยมุ่งเน้นไปที่การดูดซับจิตวิญญาณแห่งสวรรค์และโลก
 
หลังจากถึงเวลานัดหมาย เฟิงหลินก็ลืมตาขึ้น เขาสวมเสื้อคลุม เปิดประตูอย่างลับๆ หลีกเลี่ยงฝูงชนขณะที่เขาแอบเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำโพธิ์
 
พระสุภูตินอนขดตัวดูเหมือนจะหลับ
 
ซุนหงอคงไม่กล้าปลุก มันเพียงแค่คุกเข่าและรอ
 
หลังจากนั้นไม่นานพระสุภูติก็พึมพํากับตัวเอง
 
“ ยาก ยาก ยาก! เต๋านั้นช่างลึกลับนัก การรักษายาเม็ดทองคําเป็นเรื่องธรรมดา ทุกคําที่ให้มาจะสูญเปล่าถ้าข้าไม่พบคนที่ถูกต้องเพื่อถ่ายทอดเต๋าที่ถูกต้อง!”
 
Related