Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita
才女のお世話 高嶺の花だらけな名門校で、学院一のお嬢様（生活能力皆無）を陰ながらお世話することになりました
[ตอนที่ 0 : บทนำ ]
สถาบันชื่อดังที่อยู่ในสามอันดับแรกของญี่ปุ่นนั่นก็คือสถาบันสุเมรากิ
บุคคลที่จบการศึกษาจากโรงเรียนนี้มักจะประสบความสําเร็จได้ดิบได้ดีกันทั้งนั้นอย่างเช่นได้เป็นนายกรัฐมนตรีหรือจะเป็นผู้บริหารกิจการของบริษัทที่มีชื่อเสียงและยังมีอีกมากมายที่มีบทบาทสำคัญในการเป็นแกนหลักที่สามารถขับเคลื่อนประเทศได้เพราะงั้นครอบครัวที่ร่ำรวยก็มักจะส่งลูกๆของตนเองมาเรียนที่นี่กันเป็นจำนวนมาก
หลักสูตรของโรงเรียนนี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นสองเรื่องใหญ่ๆนั่นก็คือการบริหารประเทศและการบริหารธุรกิจซึ่งระบบการเรียนการสอนของที่นี่ก็เป็นเนื้อหาที่ทันสมัยเป็นอย่างมากแถมในชั้นเรียนเองก็ยังมีสุดยอดอาจารย์คอยสอนอยู่เสมอ
แต่ว่ายังไงก็ตามโรงเรียนนี้ก็มีการแบ่งวรรณะชนชั้นกันอยู่
และตอนนี้ก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงได้ครอบครองจุดสูงสุดของสถาบันสุเมรากิ
ตัวเธอนั้นมีทรัพย์สินทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 300ล้านล้านเยน
ซึ่งทุกคนที่อยู่ในประเทศนี้ก็คงจะไม่มีใครรู้จักบริษัทนี้แน่นอนนั่นก็คือบริษัทโคโนฮานะกรุ๊ป
และเด็กผู้หญิงคนนั้นเธอก็เป็นลูกสาวของประธานบริษัทดังกล่าวชื่อของเธอก็คือ โคโนฮานะ ฮินาโกะ
[โคโนฮานะซัง ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะคะ]
[ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีเช่นกันค่ะ]
เธอได้กล่าวคำทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับผมสีเหลืองอำพันที่ปลิวไสวไปตามสายลม
[อ่าา วันนี้โคโนฮานะซังเองก็น่ารักเหมือนเคยเลย…]
[ถ้าปีนี้ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับเธอแล้วละก็ฉันจะเป็นคนที่มีความสุขตลอดปีเลยล่ะ]
ผู้หญิงคนนั้นได้เดินหลังตรงผ่านหน้าโรงเรียนกิริยาท่าทางแบบนี้เผยให้เห็นถึงความสง่างามในตัวเธอ
[นี่โคโนฮานะซัง!! หลังเลิกเรียนวันนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่สวน…คุณจะเข้าร่วมมั้ยคะ?]
[นั่นฟังดูวิเศษมากเลยค่ะ..ฉันจะเข้าร่วมแน่นอน]
[โคโนฮานะซังขอถามหน่อยได้มั้ยคือฉันไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาของคาบเรียนเมื่อวาน…]
[ถ้าฉันสามารถช่วยได้ก็ยินดีค่ะ…]
เธอนั้นไม่เพียงแต่มีรูปลักษณ์ที่ดูดีเธอยังเป็นคนที่เรียนเก่งและคอยเป็นที่ปรึกษาเรื่องการเรียนให้กับคนอื่นอยู่เสมอเรียกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเลยล่ะ
แถมเธอเองก็ยังเป็นคนที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากเลยมักจะถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนอยู่เสมอส่วนผมก็ได้แค่เฝ้ามองเธอจากที่ไกลๆ
[เพื่อนนนนนี่นายเอาแต่มองโคโนฮานะซังอีกแล้วนะ]
เสียงของเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆผมได้ดังขึ้น
[…นี่ฉันถูกจับได้แล้วงั้นเหรอ?]
[หยุดได้หยุดเลยนะก็เธอน่ะเป็นเหมือนดั่งดอกฟ้าที่พวกเราไม่สามารถเอื้อมถึงไม่ใช่เหรอ?]
ดอกฟ้ากับหมาวัดสินะ….
ก็จริงแฮะผมที่เป็นสามัญชนเพียงคนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะเอื้อมมือไปหยิบดอกฟ้ามาได้หรอก
[เอาเถอะเดี๋ยวคาบต่อไปพวกเราต้องย้ายห้องนะ…ส่วนฉันขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน ไปนะ]
จากนั้นเพื่อนของผมก็เดินออกจากห้องไป
ตอนนี้ก็ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วผมรอจังหวะที่เพื่อนร่วมชั้นทุกคนออกจากห้องไปจากนั้นก็ค่อยๆเข้าไปหาเธอ
[โคโนฮานะซัง เราต้องรีบแล้วนะ เดี๋ยวจะไม่ทันการเอา]
ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่ผมกับเธอที่อยู่ในห้อง
ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
[โคโนฮานะซัง?]
[…เรียกชื่อของฉัน]
[…นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเอาแต่ใจนะครับ ไปกันเถอะ]
[เรียก ชื่อ ของ ฉัน]
น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวขึ้น
ผมได้หันไปมองรอบๆแล้วพอมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ผมก็ได้ตัดสินใจทำตามคำขอของเธอ
[….ฮินาโกะ ไปกันเถอะ]
หลังจากที่พูดแบบนั้นออกมาเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า
[เอะแฮะแฮะ~~]
ตัวเธอในตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมากแต่ว่าก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา
เธอค่อยๆเอนหลังขึ้นและหันมาทางผมก่อนที่จะยื่นมือมา
[พาฉันไปสิ]
[…..ทำไม่ได้หรอกครับถ้าถูกเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะ]
[ฉันไม่ว่าอะไรหรอก..]
[แต่ฉันจะถูกตระกูลโคโนฮานะฆ่าเอาน่ะสิ]
ขณะที่ผมพูดออกไปแบบนั้นเธอก็ได้ทำหน้ามุ่ยออกมา
[ฉันไม่อยากเรียนแล้วอ่ะ]
[ไม่ได้ครับ]
[ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากนอน ฉันอยากกินมันฝรั่งทอด]
[ไว้ถึงคฤหาสน์เมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะหามันฝรั่งทอดให้เอง เอาล่ะรีบไปกันเถอะ]
[ฮึ…]
ผมได้ถอนหายใจออกมาให้กับเธอที่ไม่ยอมขยับ
ไม่ได้การล่ะผมต้องรีบหาวิธีลากเธอออกจากห้องให้ได้
ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดหาวิธีอยู่ก็มีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นมา
[อาเระ พวกเธอยังอยู่ในห้องอยู่งั้นเหรอ คาบต่อไปต้องย้ายห้องนะพวกเธอจำไม่ได้เหรอ?]
ครูประจำชั้นพูดขึ้นในขณะมองมาที่ผมกับฮินาโกะที่ยังอยู่ในห้อง
[อ้ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ นี่มันก็แค่..]
[ขอโทษนะคะ…ที่ฉันคุยกับโทโมนาริคุงก็เพราะว่าฉันมีคำถามเกี่ยวกับคาบที่แล้วค่ะ]
ในขณะที่ผมพยายามหาข้อแก้ตัวฮินาโกะก็ได้สร้างเรื่องขึ้นมาในทันที…สีหน้าของเธอในตอนนี้ไม่ใช่สีหน้าของเด็กสาวที่ดูนุ่มฟูหรือไร้เดียงสาแต่เป็นสีหน้าของหญิงสาวที่เพียบพร้อมซึ่งเป็นสีหน้าที่ทุกคนในโรงเรียนรู้จัก
[เป็นแบบนั้นเองเหรอ ครูประทับใจมากเลยนะแม้แต่ในช่วงพักเธอก็ยังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาความรู้]
อาจารย์พยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจให้กับคำตอบของฮินาโกะ
[โทโมนาริคุง? เป็นอะไรไป พวกเราไปที่ห้องเรียนต่อไปกันเถอะ]
[…อื้ม]
การแสดงเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นของฮินาโกะก็ยังยอดเยี่ยมเหมือนเคย
ผมได้พยักหน้าและออกจากห้องเรียนไปพร้อมเธอ
ผมที่ไม่ได้ฉลาดหรือมีพรสวรรค์อะไรและยิ่งไปกว่านั้นฐานะทางครอบครัวของผมก็ตรงกันข้ามกับคนรวยโดยสิ้นเชิง
ซึ่งผมที่เป็นคนธรรมดาสามัญชนทั่วไปแต่กลับเข้ามาเรียนที่นี่ได้ยังไงน่ะเหรอ
ผมคงต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นสินะ
เรื่องทั้งหมดน่ะมันได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อผมได้เป็นผู้ดูแลส่วนตัวของ โคโนฮานะ ฮินาโกะ….
******
