บทที่54 แต่งงานแล้ว
สายตาของส้งหวั่นหวั่นเหลือบมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อที่ดูล่องลอย มุมปากมีรอยยิ้มพอใจแสดงออกมา จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ไม่ใช่เพราะสิ่งนี้หรือไง？
เจียงหยุนเอ๋อเห็นส้งหวั่นหวั่นเหมือนจะจ้องตัวเองก็ตระหนก กลัวเธอจะสังเกตเห็นความผิดปกติของตัวเองเลยรีบละสายตา：“งั้น……มีอะไรอีกไหมคะ？”
ท่าทางของเธอทำให้ส้งหวั่นหวั่นพอใจสุดๆเลยไม่อยากทำให้เธอลำบากใจอีก พูดไปว่า：“ไม่มีแล้ว แบบนี้ละกันนะเรามานัดเวลา ฉันจะพาคุณไปคุยเรื่องงาน พรุ่งนี้เป็นไง？”
“พรุ่งนี้……พรุ่งนี้ฉันไม่น่าจะว่าง”เจียงหยุนเอ๋อหลบสายตาตามจิตใต้สำนึก
เห็นแบบนี้ส้งหวั่นหวั่นก็เม้มปากบางๆพูด：“ไม่เป็นไรมะรืนก็ได้ ยังไงฉันก็ว่างมากอยู่แล้ว ตอนนี้คุณว่างงานอยู่คงไม่ยุ่งมากอะไร เดี๋ยวฉันค่อยติดต่อคุณอีกละกันดูว่าว่างไหม”
“โอเค ขอบคุณค่ะ”รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อไม่สามารถเผยได้อีก ได้แต่หวังในใจว่าจะให้ส้งหวั่นหวั่นออกไปไวๆ
ส่วนส้งหวั่นหวั่นก็เป็นไปตามที่เธอหวัง เธอมองเจียงหยุนเอ๋อหน่อยๆ มีความภูมิใจเผยอออกมา：“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วฉันก็ไม่รบกวนแล้ว คุณก็ไปพักเถอะค่ะ”
“งั้นคุณส้งฉันไม่ไปส่งนะคะ วันนี้คุณมาที่นี่ฉันไม่ได้เตรียมอะไรเลย ขอโทษจริงๆ”เจียงหยุนเอ๋อพูดขอโทษหน่อยๆ
ส้งหวั่นหวั่นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ พูดไปว่า：“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจค่ะ”
พอส่งส้งหวั่นหวั่นเสร็จเจียงหยุนเอ๋อก็ยังไม่นอน นั่งงงที่โซฟา สมองว่างเปล่า
เธอไม่ได้โง่ รู้ว่าที่ส้งหวั่นหวั่นมาหาวันนี้มีจุดประสงค์อะไร คำพูดของส้งหวั่นหวั่นพวกนั้นคือต้องการประกาศอธิปไตย ดูเหมือนเธอจะคิดว่าที่เคยพูดก่อนหน้านี้ยังไม่พอ
ที่จริงเจียงหยุนเอ๋อคิดว่าตัวเองก็ควรจะรู้ตัวดี ครั้งที่แล้วพอส้งหวั่นหวั่นมาคุยกับตัวเอง เธอก็ควรรักษาระยะห่างกับลี่จุนถิงแล้ว
แต่ก็ไม่รู้ยังไงกันแน่ เห็นๆอยู่ว่าในใจอยากจะหนีไปไกลๆ แต่สุดท้ายเรื่องกับลี่จุนถิงกลับยังใกล้กันเรื่อยๆ
ลี่จุนถิงปรากฏอยู่ในชีวิตเธอเรื่อยๆ มาทำลายชีวิตที่สงบๆของเธอ เธอรู้ว่าไม่ควรโทษลี่จุนถิง แต่ว่า……เธอควรจะทำไงดีล่ะ？
คำพูดของส้งหวั่นหวั่นยังแฝงความหมายอีกว่าลี่จุนถิงเป็นคนพิเศษไม่คู่ควรกับเจียงหยุนเอ๋อคนอย่างเธอ เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าตัวเองถูกไล่ออกจากตระกูลเจียงแล้ว ชื่อเสียงในเมืองจิ่งเฉิงก็เสียไปนานแล้ว ข้างกายยังมีลูกที่ไม่รู้ว่าพ่อคือใครอยู่ด้วยอีกคน ถึงแม้จะเป็นครอบครัวธรรมดาๆยังไงก็รับเรื่องนี้ไม่ได้
มากไปกว่านั้นยังเป็นครอบครัวใหญ่อย่างตระกูลลี่ซะด้วย……
คิดถึงตรงนี้เจียงหยุนเอ๋อก็ขำให้กับตัวเอง ในใจมีความสับสน
ทำไมในใจตัวเองตอนนี้ถึงว่างเปล่าขนาดนั้นนะ？
หรือว่าลี่จุนถิงทำให้ตัวเองแคร์ขนาดนั้นเหรอ？งั้น……จริงๆแล้วเรื่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ？
คืนนี้เจียงหยุนเอ๋อพิงไปมาที่โซฟานอนไม่หลับ ในหัวมีแต่หน้าที่หล่อเหลาของลี่จุนถิงปรากฏ ไม่รู้ว่าเคยทำให้ใครต่อใครเพ้อถึงบ้าง ตอนนี้แม้แต่ตัวเองก็ตกหลุมไปด้วยใช่ไหม？
ย้อนกลับไปคิดถึงที่ลี่จุนถิงดีกับตัวเอง เจียงหยุนเอ๋อก็คิดอะไรไม่ออกมากขึ้น เธอไม่รู้ว่าการกระทำพวกนั้นของลี่จุนถิงหมายความว่ายังไง คือมีความรู้สึกพิเศษกับตัวเองหรือว่าแค่ล้อเล่นกันแน่？หรือว่า……จะเป็นเพราะเห็นใจ？
คิดไปคิดมาเจียงหยุนเอ๋อก็คิดไม่ออก เพราะว่าเธอคิดว่าตัวตนเธอแบบนี้ไม่มีทางได้รับความสงสารจากลี่จุนถิง รอบตัวเขามีผู้หญิงเพอร์เฟคมากมาย ส้งหวั่นหวั่นก็เป็นหนึ่งในนั้น แล้ว……ทำไมเขาต้องมาสนตัวเองด้วยล่ะ？
เช้าวันถัดมาเจียงหยุนเอ๋อตื่นมาก็จ้องไปที่ขอบตาดำชัดๆนั่น ตอนที่เรียกถวนจื่อตื่น ถวนจื่อก็ตกใจเธอมาก
“ว้า แม่ เมื่อวานแม่ทำอะไร？ทำไมกลายเป็นหมีแพนด้าได้？”ถวนจื่อถามอย่างอึ้งๆ
เจียงหยุนเอ๋อลูบตาตัวเองแล้วพูดเบาๆ：“เปล่า เมื่อคืนพักผ่อนน้อย ไม่มีอะไร ส่งลูกไปโรงเรียนแล้วแม่ค่อยกลับมาพัก”
“ครับ”ถวนจื่อพยักหน้าอย่างเด็กดี เชื่อเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่สงสัย
ทั้งสองกินข้าวเช้าเสร็จก็จะนั่งรถไป เห็นรถของลี่จุนถิงจอดอยู่ไม่ไกลเหมือนว่ามารับพวกเขา
ก้าวเดินของเจียงหยุนเอ๋อลังเลหน่อยๆ ถวนจื่อกลับดีใจจนลากเธอเดินเข้าไป：“แม่ครับ ดูพ่อสิมารับเราแล้ว！”
เจียงหยุนเอ๋อเม้มปากบางๆขึ้นรถไปกับเขา พอขึ้นไปเธอก็ไม่ได้ทักทายลี่จุนถิงเหมือนปกติ แต่กลับหันหน้าไปมองนอกหน้าต่างไม่พูดอะไร
ลี่จุนถิงเห็นท่าทางผิดปกติของเจียงหยุนเอ๋อ อยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นถวนจื่อก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาด้านหน้าเขา：“พ่อครับ เรามาเล่นเกมส์ด้วยกันนะ！เมื่อคืนผมผ่านด่าน พาพ่อไปด้วยได้”
“โอเค”ลี่จุนถิงก็ไม่อยากถามเจียงหยุนเอ๋อต่อหน้าถวนจื่อ เลยหยิบโทรศัพท์มาเล่นกับถวนจื่อ
พอส่งถวนจื่อที่โรงเรียนอนุบาลเสร็จเจียงหยุนเอ๋อก็จะไปแต่ถูกลี่จุนถิงคว้ามือไว้
“วันนี้คุณเป็นอะไร？”ลี่จุนถิงขมวดคิ้วมองท่าทางของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวทำเป็นยิ้มให้：“เปล่านี่”
“ขึ้นมากับผม”เห็นว่าเธอไม่พูด แม้ว่าลี่จุนถิงจะไม่พอใจแต่ก็ไม่บังคับ ได้แต่ลากเจียงหยุนเอ๋อขึ้นรถ
เจียงหยุนเอ๋อขัดขืน：“ฉัน……ฉันมีธุระ”
“คุณลืมแล้วเหรอว่าเมื่อวานเราคุยกันแล้วว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยกัน？”ลี่จุนถิงหันมามองเธอ
สุดท้ายทั้งสองก็ไปโรงพยาบาลด้วยกัน ตอนที่ถึงห้องผู้ป่วยพวกเขากลับเห็นกู้ลั่วจิ่นอยู่ในนั้นด้วย
เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไปทันทีลี่จุนถิงก็ขมวดคิ้วแน่น
เห็นซูม่านลีกับกู้ลั่วจิ่นคุยไปยิ้มไป ซูม่านลียังคว้าแขนของกู้ลั่วจิ่นไม่รู้ว่าคุยเรื่องสนุกอะไรกัน รอยยิ้มบนใบหน้าสดใสมาก
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วหน่อยๆ สีหน้าของลี่จุนถิงก็ดูแย่มากขึ้น หมุนตัวเตรียมออกไป：“เหมือนวันนี้จะไม่เป็นใจเดี๋ยวครั้งหน้าผมค่อยมา”
เห็นลี่จุนถิงแบบนี้เจียงหยุนเอ๋อก็อึดอัดขึ้นมา ตามไปอธิบาย：“ฉัน……ฉันไม่รู้ว่าวันนี้กู้ลั่วจิ่นจะมา”
เจียงหยุนเอ๋อดึงลี่จุนถิงไว้ไม่ให้เขาไป ตอนนี้เองกู้ลั่วจิ่นก็ออกมาจากด้านใน
ทั้งสองหันไปมองสบตากับกู้ลั่วจิ่นพอดี เจียงหยุนเอ๋อจับแขนของลี่จุนถิงไว้ เดินไปที่หน้ากู้ลั่วจิ่น：“กู้ลั่วจิ่น กรุณาต่อไปอย่ารบกวนชีวิตพวกเราอีก ฉันแต่งงานกับชายคนนี้แล้ว”
