Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 707 กลัวจะโดนแย่ง

ก่อนที่ทั้งสองจะออกเดินทาง จู่ๆที่บริษัทก็มีงานเร่งด่วนเข้ามา ลี่จุนซินเลยต้องรีบกลับไปที่บริษัทเพื่อจัดการ
เสียเวลาไปหลายวันเลยทีเดียวกว่าที่ทั้งสองจะได้บินไปอังกฤษ
พ่อกับแม่ของเวียร์รออยู่ที่บ้านแล้ว พวกเขาชอบลี่จุนซินมาก ตอนแรกที่เวียร์เปิดตัวว่าตัวเองมีแฟนเป็นคนจีน
พวกเขากังวลมาก เพราะกลัวว่าเขาจะสื่อสารกับเธอไม่รู้เรื่อง แต่หลังๆพอมาคิดดู ลูกชายของพวกเขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ เขาก็ต้องหาแฟนสาวที่ยอดเยี่ยมมาแน่นอน
หลังจากที่ได้เจอลี่จุนซิน พวกเขาก็รู้สึกว่าตอนนั้นคิดถูกแล้วจริงๆ อีกทั้งลี่จุนซินยังเก่งมากกว่าที่พวกเขาคิดไว้ซะอีก พวกเขารู้สึกดีใจแทนลูกชายที่หาภรรยาแบบนี้ได้
ยิ่งไปกว่านั้นแม่ของเวียร์ชอบวัฒนธรรมของทางตะวันออกมาก จากนี้ไปถ้าลูกชายแต่งงานมีภรรยาเป็นชาวตะวันออก เธอก็จะไปอยู่ที่นั่นได้นานๆแล้วก็จะได้เรียนรู้วัฒนธรรมทางตะวันออกด้วย
หลังจากนั่งเครื่องมานานสิบกว่าชั่วโมง ในที่สุดเขาและลี่จุนซินก็มาถึงประเทศอังกฤษสักที พ่อกับแม่ของเวียร์มารับพวกเขาที่สนามบินด้วยตัวเอง เวียร์รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นพวกเขาอยู่ที่ทางออกสนามบิน
ทั้งสี่โผกอดกัน แม่ของเวียร์กอดลี่จุนซินไว้แล้วถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอย่างอบอุ่น
“จุนซิน เป็นยังไงบ้าง นั่งเครื่องมานานขนาดนี้เหนื่อยไหม แล้วปกติทำงานล่ะเหนื่อยมากไหม ดูสิผอมลงไปเยอะเลย เวียร์ต้องดูแลหนูไม่ดีแน่เลย เดี๋ยวถึงบ้านแล้วป้าจะจัดการเขาให้หนูเอง”
ลี่จุนซินรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากเธอ“คุณป้าคะ หนูไม่เหนื่อยเลย ปกติเวียร์ดูแลหนูดีมาก คุณป้าอย่าดุเขาเลยค่ะ”
“จริงครับ ภรรยาผมนี่เข้าใจผมที่สุดเลย หม่ามี๊ผมพึ่งกลับมาก็บอกว่าจะตีผมต่อหน้าภรรยาของผมแล้วเหรอ ไม่ไว้หน้าผมเลยนะ อีกอย่างเมื่อก่อนผมออกไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งเยอะ ทำไมไม่เห็นพ่อกับแม่มารับผมที่สนามบินเลย นี่มันเลือกปฏิบัติกันชัดๆเลยนี่นา”
เวียร์เดินอยู่ข้างๆพร้อมกับเข็นกระเป๋าเดินทางไปด้วย เมื่อพ่อของเวียร์เห็นว่าลี่จุนซินกับแม่ของเขาคุยกันถูกคอก็เอาแต่ยิ้มออกมา
ไม่ช่วยเขาเข็นกระเป๋าเดินทางก็แล้วไป ทว่าตลอดทางแม่ของเขายังคงไม่ผลักออกจากลี่จุนซินเลย ทำให้ตั้งแต่ออกมาเขาไม่ได้พูดกับภรรยาเลยสักคำ
“แกดูซิว่าเมื่อก่อนแกกลับมากี่โมงกี่ยาม แถมส่วนมากพอมาถึงแล้วก็ตรงไปที่บริษัท แล้วแม่กับพ่อจะมารับแกทำไม และปกติฉันกับพ่อแกก็ยุ่งอยู่กับการไปเที่ยวก็เลยไม่มีเวลามารับแก”
“เหตุผลสองอันแรกผมยังพอเข้าใจได้นะ แต่ว่าอันสุดท้ายนี่ผมไม่ยอม เมื่อก่อนไม่มีเวลามารับผม แต่ตอนมีเวลาว่างมารับแล้วเนี่ยนะ”
เวียร์ทำตัวเป็นเด็กน้อยที่กำลัง“ทะเลาะ”กับแม่ของเขา
“ใครบอกว่าพวกเรามารับแก พวกเราตั้งใจมารับลี่จุนซินโดยเฉพาะต่างหาก แกอย่าเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลย แกก็รู้ว่าพวกเราชอบลูกสาว ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เกิดมาผิดเพศเอง”
พูดจบแม่ของเวียร์ก็รีบดึงลี่จุนซินเดินไปข้างหน้าเร็วขึ้นอีก เหมือนกับกลัวว่าเวียร์จะมาแย่งเธอไปยังไงยังงั้น
เวียร์รู้สึกจุกจนพูดไม่ออกเพราะประโยคสุดท้ายของแม่ตัวเอง ซึ่งพอบวกกับท่าทางของแม่เขามันก็ยิ่งทำให้รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นไปอีก
ลี่จุนซินรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นทั้งสองเถียงกัน เนื่องจากเธอไม่เคยเห็นเวียร์ดูเป็นเด็กขนาดนี้มาก่อน ปกติตอนที่อยู่ด้วยกันสองคน คนที่ทำตัวเป็นเด็กจะเป็นเธอมากกว่า น้อยมากที่เวียร์จะทำตัวอ้อนเหมือนเด็กกับเธอ
พอเห็นทั้งสองกำลังเถียงกัน เธอก็รับรู้ได้ถึงความรักของพ่อกับแม่เวียร์ ในใจมันจึงรู้สึกดีใจและอบอุ่นขึ้นมากกว่าเดิมอีก
ณ ประเทศจีน พอจุนซินเดินทางไปแล้ว ลี่จุนถิงก็ยุ่งทุกวัน ส่วนกุ่นกุ่นเจ้าน้อยกับถวนจื่อก็มีโม่เสี่ยวฮุ่ยและซูม่านลี่ดูแล ซึ่งเธอเข้าไปแทรกไม่ได้เลย ส่วนท่านปู่ลี่นั้นเป็นเพราะสภาพร่างกายจึงไม่อาจเล่นกับเด็กๆเป็นเวลานานได้
ทุกคนในตระกูลลี่ล้วนมีเรื่องที่ตัวเองต้องทำ ฉะนั้นตอนนี้จึงเหลือแค่เธอกับท่านปู่ลี่ที่ว่างอยู่
ท่านปู่ลี่มักจะดูอารมณ์ดีอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะป่วยไปพักหนึ่งและภาวะอารมณ์ก็ไม่เหมือนแต่ก่อน ทว่ามันก็ไม่อาจกลบสติปัญญาความเฉลียวฉลาดของเขาไว้ได้ เจียงหยุนเอ๋อมักจะคิดว่าเขาเป็นเหมือนจิ้งจอกจอกเฒ่า แต่นี่ก็ไม่ได้ทำให้เธอไม่ชอบคุณปู่
เธอมักจะไปที่ห้องท่านปู่ลี่พร้อมกับเอาโทรศัพท์ไปด้วยเพื่อสอนเขาเล่นไพ่ออนไลน์ เล่นหมากรุก ดูข่าว เพราะเธอกลัวว่าคุณปู่จะชวนเธอมาเล่นอะไรพวกนี้
แม่หลี่พูดขึ้น“เมื่อก่อนคุณปู่จะชอบชวนเสี่ยวหวังมาเล่นด้วย แต่ว่าตอนนี้เหลือแค่คุณแล้ว”
เสี่ยวหวังเป็นคนที่ตระกูลลี่เชิญมาดูแลท่านปู่ลี่ในสมัยก่อน เขาเป็นคนฉลาดและจริงใจมาก
จำได้ว่าตอนที่คุณปู่ชวนเจียงหยุนเอ๋อเล่นหมากรุกครั้งแรก ตอนนั้นเธอก็เล่นไม่เป็นหรอก แต่เพื่อเล่นฆ่าเวลากับคุณปู่ เธอก็เลยตอบตกลง เธอยิ้มพลางถามขึ้น“คุณปู่จะเล่นหมากรุกแบบไหนคะ？”
“อะไรก็ได้แม่หนู ปู่เล่นได้หมดแหละ”
แต่ว่าฉันเล่นไม่ได้นี่นา ฉันเล่นหมากรุกไม่เป็นสักแบบ เธอใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบหมากรุกบนโต๊ะขึ้นมาแล้วพูดกับคุณปู่“คุณปู่เล่นหมากรุกห้าเม็ดเป็นไหมคะ？พวกเราเล่นอันนี้กันเถอะ！”นี่เป็นหมากรุกแบบเดียวที่เธอนึกออก
“หมากรุกห้าเม็ดงั้นเหรอ?ไม่เห็นเคยเล่นกับเสี่ยวหวังมาก่อนเลย แต่เหมือนจะรู้วิธีเล่นอยู่ แม่หนูเล่นกับปู่ช้าๆก่อนแล้วกัน”
เจียงหยุนเอ๋อดีใจยกใหญ่ ในใจก็คิดว่าคุณปู่เล่นไม่เป็นน่ะสิถึงจะสนุก เพราะถึงแม้จะสอนเขาเล่นได้ ตัวเองก็คงจะชนะอยู่นานพักหนึ่ง
ทว่านึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะคิดผิดอย่างแรง หลังจากเล่นไปแค่สองกระดานเท่านั้น คุณปู่ก็พลิกเกมกลับมาชนะได้ จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่เคยชนะอีกเลย
เมื่อเริ่มโมโห เธอก็วิ่งไปหยิบแล็ปท็อปออกมาแล้วพูดกับคุณปู่ขึ้น“คุณปู่เอาชนะหนูไปก็ไม่มีอะไรน่าภูมิใจหรอกค่ะ คุณปู่ต้องเอาชนะพวกเขาต่างหากมันถึงจะน่าทึ่งสุดๆไปเลย！”
คุณปู่ไม่เข้าใจ ดังนั้นเจียงหยุนเอ๋อเลยอธิบายเกมหมากรุกและเกมอื่นๆในQQให้เขาฟัง หลังจากอธิบายวิธีการเล่นและการนับคะแนนแล้วก็กดเข้าไปในห้องที่มีผู้เล่นเก่งๆ ในนั้นมีแต่พวกที่ใช้ตัวละครเป็นขุนพล แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าคู่ต่อสู้ระดับสูง！
คุณปู่รู้สึกสนใจและสมัครบัญชีQQเพื่อเข้าสู่เกมทันที
เจียงหยุนเอ๋อถาม“คุณปู่จะตั้งชื่อว่าอะไรดีคะ？”
“ลี่เฉียนคุนไง！”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณปู่ ปกติในเกมเขาไม่ใช้ชื่อจริงของตัวเอง ดูพวกเขาสิคะ”เธอพูดไปพลางชี้ชื่อคนในเกมให้คุณปู่ดู
“นี่มันชื่อบ้าอะไรกันเนี่ย”เมื่อคุณปู่เห็นชื่อแปลกๆพวกนั้นก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ
“คุณปู่ หนูว่าใช้ชื่อ‘ทหารรบมือหนึ่ง’แบบนี้ดีไหมคะ？”
พอคุณปู่ได้ยินก็หัวเราะชอบใจยกใหญ่ เขาแตะหัวเจียงหยุนเอ๋อเบาๆพลางพูดขึ้น“ชื่อนี้ถือว่าไม่เลวเลย หลานสะใภ้ของฉันนี่ตั้งชื่อเก่งจริงๆ！”
นับแต่นั้นมาคุณปู่ก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมเองทุกวัน บางครั้งเล่นแพ้ก็ตะโกนก่นด่าพ่นคำหยาบออกมา แต่บางครั้งเขาก็เจอกับคู่ต่อสู้ฝีมือดีจึงมัวแต่เล่นจนไม่ยอมลงมากินข้าวกินปลา ทั้งบ้านมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อด้วยความสงสัย เธอตกใจลุกพรวดขึ้นทันทีแล้ววิ่งไปที่ห้องเพื่อลากคุณปู่ออกมา จากนั้นเธอถึงได้กล้าหยิบตะเกียบขึ้นมาทานข้าว
นอกจากนี้คุณปู่ยังเพิ่มเจียงหยุนเอ๋อเป็นเพื่อนในเกมอีกด้วย ในรายชื่อเพื่อนของเขามีชื่อเธอห้อยอยู่อย่างน่าสงสารคนเดียว แถมบางครั้งยังต้องรับมือกับคุณปู่ที่คอยรังควานอีก เพราะถ้าเขาไม่มีอะไรทำเขาก็จะส่งสติ๊กเกอร์มา และเธอก็ต้องเป็นคนเดาว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร จากนั้นก็ค่อยทยอยตอบ
แต่ถึงอย่างไรก็ตามเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกมีความสุขมากที่เป็นแบบนี้