Lv1 Skeleton – Lv1 Skeleton ตอนที่ 6

ผมเปิดหน้าต่างสถานะ ขณะที่ต่อขาของผมใหม่ กวินบินไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมาย

★

ชื่อ: ชอมปี้
เพศ: N / A
สถานะ: ปกติ
ประเภท: โครงกระดูก / ผีดิบ
คลาส: พ่อมด
อันดับ: H +
ระดับ: 20/20
เลือด: 42/42
มานา: 180/180
การโจมตี: 17
การป้องกัน: 4
ความว่องไว: 11
เชาวน์ปัญญา: 32

ทักษะเฉพาะ
[ฟื้นคืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ1] [ความต้านทานการตก ระดับ1] [การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม] [ไฟบอล ระดับ4] [ต้านทานกรด ระดับ1] [การแยกแยะ ระดับ1] [ภูมิปัญญาของปราชญ์ ระดับ1]

✧ฉายา
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ ระดับ1] [อำมหิต ระดับ1] [นักล่ามังกร ระดับ1]
ทางเลือกวิวัฒนาการ
[นักเคลือบโครงกระดูก ] [หมอผีโครงกระดูก] [จอมเวทย์/อันธพาล โครงกระดูก ]

★

ผมอยากรู้เกี่ยวกับทักษะใหม่สองอย่าง การแยกแยะดูเหมือนจะเป็นการปรับปรุงตัวแสดงสถานะที่ผมใช้กับสัตว์ประหลาดอื่น ๆ แต่ภูมิปัญญาของปราชญ์คืออะไร

<ภูมิปัญญาของปราชญ์ เป็นทักษะที่ตอบคำถามที่ท่านมีเกี่ยวกับข้อมูลในหน้าสถานะ>

คำตอบนั้นปรากฏอยู่ในใจของผม

‘มันเป็นระบบความช่วยเหลือ?’

ไม่มีคำตอบบางทีมันอาจไม่เข้าใจว่าระบบความช่วยเหลือคืออะไร และดังนั้นจึงไม่สามารถตอบได้

‘อธิบายลักษณะของ นักเคลือบโครงกระดูก และ หมอผีโครงกระดูก ‘

<นักเคลือบโครงกระดูก เป็นวิวัฒนาการที่ให้ท่านร่ายมนต์ใส่อาวุธและชุดเกราะ มันมุ่งเน้นไปที่ค่าความฉลาด ค่าความเสียหายจากการโจมตี ส่วนหมอผีโครงกระดูก เป็นวิวัฒนาการที่ให้ท่านใช้คำสาปและการอัญเชิญ นอกจากนี้ยังมุ่งเน้นไปที่ค่าความฉลาด แต่อาจมีค่าของกรรม>

‘กรรม?’

<กรรมส่งผลทางอ้อมต่อการเลือกวิวัฒนาการของท่าน และเป็นผลจากการกระทำของท่าน>

‘นั่นหมายความว่าวิวัฒนาการถูกกำหนดโดยกรรม?’

<ระดับปัญญาของปราชญ์ปัจจุบันของท่าน ไม่เพียงพอที่จะตอบคำถามนี้>

‘ฮะ? ผมต้องยกระดับ? ‘

ดูเหมือนว่าทักษะที่สะดวกมาก แต่ผมจะต้องเพิ่มระดับขึ้นเพื่อใช้งานอย่างถูกต้อง ผมตัดสินใจที่จะใช้มันเพื่อแก้ไขสมมติฐานบางอย่างที่ผมได้ทำไปแล้ว

‘อธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับโทษของการตาย หากระดับของผมต่ำ’

<ที่ระดับต่ำ หากระดับของท่านไม่สามารถลดลงได้อีกต่อไป สถานะของท่านจะลดลง>

‘นั่นอธิบายว่า ทำไมสถิติของผมถึงลดลงเป็นครั้งแรก อธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับวิธีการคืนชีพ’

<โทษของการตายจะใช้ เมื่อท่านฟื้นคืนชีพ แต่ถ้าท่านตายเมื่อท่านอยู่ในระดับที่หนึ่งมีโอกาสที่จะไม่ฟื้น เมื่อระดับทักษะการฟื้นคืนชีพของท่านเพิ่มขึ้นโทษการตายจะลดลง>

<พลังแห่งปัญญาของปราชญ์หมดแล้ว ตอนนี้มันจะเข้าสู่ช่วงจำศีล>

‘เดี๋ยว? มีจำนวนการใช้งานสูงสุด? เฮ้! คุณจะไม่บอกผมก่อนเลยเหรอ? เอ่อ…สวัสดี? นักปราชญ์? ‘

ไม่มีการตอบกลับ

‘บ้าเอ้ย ถ้าผมรู้ ผมจะพิจารณาอย่างรอบคอบว่าจะถามคำถามใด ผมใช้อีกกี่ครั้ง เอ่อแย่อะไรอย่างนี้! ‘

ในที่สุดผมตัดสินใจเลิกใช้ปัญญาของปราชญ์และมุ่งเน้นไปที่การเลือกเส้นทางวิวัฒนาการโดยการประเมินข้อดีข้อเสีย

‘ผมคิดว่า นักเคลือบโครงกระดูก ฟังดูดีแล้วอาวุธวิเศษนั้นหาไม่ได้ง่ายและมันก็เป็นทักษะที่ดีพอที่จะทำให้ร่ายเวทย์ใส่สิ่งของที่ผมต้องการ หมอผีโครงกระดูกมีความสามารถในการอัญเชิญโกเลมซึ่งเจ๋ง แต่ผมไม่ชอบความจริงที่ว่าผมเป็นสัตว์ประหลาด ดังนั้นผมจึงไม่ต้องการที่จะเดินไปรอบ ๆ ด้วยเช่นกัน จอมเวทย์/อันธพาล โครงกระดูก สองอย่างนี้ดูน่าสนใจ แต่น้อยกว่าการเป็น นักเคลือบโครงกระดูก ’

หลังจากยืนยันว่าขาทั้งสองของผมได้รับการติดตั้งใหม่และทำงานได้อย่างสมบูรณ์ผมเลือกวิวัฒนาการ นักเคลือบโครงกระดูก

[คุณได้เรียนรู้ การเคลือบอาวุธ ระดับ1]

[คุณได้เรียนรู้เกี่ยวกับ การเคลือบเกาะ ระดับ1]

ผมได้รับคาถาใหม่สองอัน ผมจึงเปิดหน้าสถานะเพื่อดู

★

ชื่อ: ชอมปี้
เพศ: N / A
สถานะ: ปกติ
ประเภท: โครงกระดูก / ผีดิบ
ชั้น: นักเคลือบโครงกระดูก
อันดับ: H +
ระดับ: 1/50
เลือด: 12/12
มานา: 40/40
การโจมตี: 5 (+3)
การป้องกัน: 2 (+2)
ความว่องไว: 14
ปัญญา: 12
โชค: 4

ทักษะเฉพาะ
[ฟื้นคืนชีพ ระดับ 1] [มองกลางคืน ระดับ1] [ความต้านทานการตก ระดับ1] [การร่ายเวทย์ เต็ม] [ไฟช็อค เต็ม] [สโลว์ เต็ม] [ไฟบอล ระดับ4] [ต้านทานกรด ระดับ1] [การแยกแยะ ระดับ1] [ภูมิปัญญาของปราชญ์ ระดับ1] [การเคลือบอาวุธ] [การเคลือบเกาะ]
✧ฉายา
[นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้ ระดับ1] [อำมหิต ระดับ1] [นักล่ามังกร ระดับ1]
★

สถิติของผมไม่เลวเลย แม้ว่ามันจะต่ำกว่า เมื่อผมเป็นพ่อมดโครงกระดูกระดับ 20 แต่การได้รับเลเวลนั้นง่ายขึ้น ดังนั้นผมควรทำให้มันเร็วขึ้น ดูเหมือนว่าผมจะได้เห็นข้อมูลเพิ่มเติม ซึ่งอาจเกิดจากทักษะการแยกแยะ

ผมกลับไปที่รัง ซึ่งสิ่งที่เหลืออยู่ในร่างของมังกรยังคงอยู่ ผมถลกหนังมังกรที่ยังไม่เสียและวางไว้ให้แห้ง ผมดึงฟันออกมาสองสามอันที่ใหญ่กว่าเพราะพวกมันดูคมและเป็นอันตราย

“ สิ่งเหล่านั้นจะต้องมีประโยชน์ผิวหนังและฟันของมังกรนั้นเป็นเครื่องมือที่มีค่าในเกมเสมอ

จากนั้นผมก็ขึ้นไปดูไข่ของมังกร ผมกำลังคิดว่าจะทำอะไรกับมัน

“ ชอมปี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่? ข้าได้ดูไปซักพัก เดียวก่อน? สีของเจ้าเปลี่ยนไป!”
เมื่อได้ยินความคิดเห็นของกวิน ผมมองตัวเองเป็นครั้งแรกและสังเกตเห็นว่ากระดูกของผมซึ่งเป็นสีขาว แต่เดิมได้กลายเป็นสีแดงราวกับว่ามีใครบางคนวาดมัน

ผมพยักหน้าให้เธอ

“น่ารัก! น่ารัก! ฮิ ฮิ!”

แม้ว่าโดยส่วนตัวแล้วผมรู้สึกแปลกมากที่สีของผมเปลี่ยนไปทันที มันช่วยให้กวินชอบมัน

“ เราควรทำอย่างไรกับไข่นี้ ทำเป็นอาหารเช้าไหม”

ผมจะไม่กินมันแน่นอน ผมไม่ต้องกินเลย คำถามตอนนี้คือผมควรนำติดตัวไปด้วยหรือไม่

ผมส่ายหัวไปที่กวิน สำหรับความคิดอาหารเช้าของเธอ เมื่อมองไปรอบ ๆ ผมก็เริ่มรวบรวมกระดูกบางส่วนบนพื้น ซึ่งส่วนใหญ่มาจากสัตว์ประหลาดที่มังกรได้ตามล่า รวมพวกมันเข้าด้วยกัน ผมทำตะกร้าเพื่อนำไข่เข้ามา จากนั้นผมก็ฉีกเสื้อผ้าบางส่วนที่หลังของผม แล้วมัดตะกร้ากับร่างกายของผม แม้ว่าไข่นั้นค่อนข้างหนัก แต่หลังจากแนบตะกร้ากับโครงกระดูกของผม มันก็สามารถจัดการได้

“ เจ้าจะนำมันไปด้วยเหรอ? ถ้ามีอะไรฟักออกมาเจ้ายังจะแบกมัน?”

ผมพยักหน้าให้เธอและเริ่มเดินไปพร้อมกับไข่ของผม หากคุณอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ คุณไม่ได้ฝันอยากขี่มังกรสักครั้งไหม? แม้จะเป็นโครงกระดูกมันก็ยังคงเป็นความฝันของผม

กวินดูประหลาดใจกับความคิดที่ไร้สาระนี้ แต่เมื่อเธอเห็นว่าผมดูกระตือรือร้นแค่ไหน เมื่อถือไข่ เธอยอมแพ้และก็บินขึ้นไปนั่งบนมัน ขณะที่เธอเหยียดไข่ เธอก็กล่าวขึ้น

“ เจ้าควรจำไว้ว่าสิ่งมีชีวิตที่ฟักออกมาจากไข่นั้น อาจเป็นศัตรูของเจ้าเพราะเจ้าฆ่าแม่ของมัน”

‘ผมรู้ แต่นั่นเป็นการป้องกันตนเองเราไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรูใช่มั้ย’

ผมกลับไปที่ถ้ำของทรราชสุสานและนำของของผมมาด้วย นักบวชไม่อยู่แล้วและสมบัติส่วนใหญ่หายไป มันอาจจะเป็นสิ่งที่เขาทำ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจเพราะสมบัติเหล่านั้นไร้ค่าสำหรับผม

ผมจัดการกองกับสมบัติที่เหลือและนั่งไข่ของผมอยู่ด้านบน

“ เจ้ากำลังจะฟักไข่นี้จริงๆหรือ?”

ผมพยักหน้าให้กวินที่ดูเป็นห่วง ปกคลุมไข่ด้วยผิวหนังมังกรบางส่วนผมเอาที่เหลือไปกับผมแล้วกลับไปที่ถ้ำเล็ก ๆ ที่ผมเคยตามล่าเพื่อค้นหาหนูสุสานที่ว่องไว

วางกวินไว้ในหัวกะโหลกของผม ผมนั่งลงและเปลี่ยนกลับไปใช้วิธีดั้งเดิม ในการล่าหนูสุสาน ไม่นานนักมันก็จะปรากฏ

แคว้ก! แคว้ก!

ผมเริ่มต้นด้วยการตามล่าสองตัวแรก จากนั้นก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่งผมเกือบจัดการพวกมันไปหมด มันช่วยให้ผมถึงระดับ 8

จำนวนประสบการณ์ที่ได้รับนั้น ลดลงเนื่องจากความแตกต่างของอันดับของเราและการเพิ่มระดับยากขึ้น ผมยังคงฝึกฝนทักษะการเคลือบ ทั้งสองอย่างของผมใส่ไอเท็มเบ็ดเตล็ดจากที่ซ่อนของทรราชสุสานจนกว่าพวกมันจะถึงระดับ 3

‘ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะแก้แค้นนักบวช!’

ใช่เหตุผลที่ผมรีบร้อนก็คือการแก้แค้นของผม นอกจากนี้นักบวชทั้งหมดยังเป็นตัวซวยของอมนุษย์ด้วย

ถ้าผมต้องถูกเวทย์มนตร์ศักดิ์สิทธิ์ของเขา แม้ในระดับที่หนึ่งผมคงแย่ ดังนั้นผมจึงเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยและยกระดับขึ้นก่อน
เมื่อเดินเข้าไปในถ้ำ ผมก็เดินไปที่สุสาน ผมได้รับอุปกรณ์เต็มที่จากที่ซ่อนของทรราชสุสาน

“ เจ้าจะการแก้แค้นหรือไม่”

ผมพยักหน้าให้

“ อืม…เจ้าช่วยยกเว้นนักเวทย์ได้ไหม? นางไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

คราวนี้ผมส่ายหัว ผมรู้ว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะให้มอนสเตอร์ที่ฆ่าเพื่อนร่วมงานของเธอ

ด้วยใบหน้าที่แน่วแน่ ผมจึงเข้าสู่อุโมงค์ กวินบ่นเกี่ยวกับการขาดความเห็นอกเห็นใจของผม แต่ผมก็เพิกเฉยต่อเธอ

ความเงียบ

ถ้ำแห่งแรกเงียบสนิท

‘พวกเขาสามารถหนีได้หรือไม่’

หลังจากค้นหาไปสักพักผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น นักบวชตายบนพื้นหลังจากฆ่าตัวตายด้วยกริช ขณะที่นักเวทย์ผอมและกระหายน้ำ กระซิบเบา ๆ

“ ได้โปรดให้น้ำข้าหน่อย…”

ผมรู้สึกเห็นอกเห็นใจต่อรูปร่างหน้าตาที่น่าสงสารของนักเวทย์และเปลี่ยนความคิดของผม ผมยังได้รับอิทธิพลจากกวินที่ต่อสู้ภายในหัวกะโหลกของผมด้วย

เมื่อมองไปรอบ ๆ ผมพบขวดที่เธอถูกผนึกไว้ก่อนหน้านี้และบีบตะไคร่น้ำที่ผมใช้เป็นเหยื่อล่อเก็บน้ำ

อึก! อึก!

“ ขอบคุณมากท่านช่วยชีวิตข้าไว้!”

หลังจากกินไม่กี่อึก นักเวทย์หมดสติทันที

ผมคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน นักบวชฆ่าตัวตาย ดังนั้นผมจึงไม่ต้องรับผิดชอบต่อความตายของเขา แต่ผมก็ไม่สามารถแก้แค้นได้ นักเวทย์ไม่เคยทำร้ายผมและไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่มีความชัดเจนว่าเธอจะตอบสนองอย่างไร ถ้าเธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของผม ถึงตอนนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะฆ่าเธอและทำให้ผมรู้สึกผิด ก่อนอื่นผมฉีกเสื้อผ้าของนักบวชที่ตายแล้วและทำการเผาเนื้อมังกร

ฉ่า ๆ ฉ่า ~

ผมใช้นิ้วชี้ไปที่เนื้อพยายามถามกวินว่ามีกลิ่นปรุงหรือไม่ เพราะผมไม่ได้กลิ่น

“กลิ่น? มันมีกลิ่นเหมือนการเผาเนื้อ”

ผมดูเนื้ออย่างระมัดระวัง ทันทีที่ออกจากไฟ ผมตัดมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วปล่อยให้แห้ง อย่างน้อยเธอจะมีของกิน เมื่อเธอดีขึ้นแล้ว

ผมรู้สึกประหลาดใจกับจำนวนเนื้อมังกรที่มีอยู่ มันเพียงพอที่จะให้ผู้ใหญ่อย่างน้อยหนึ่งเดือนหากมีการปันส่วนอย่างดี

ผมไปรอบ ๆ เพื่อรวบรวมมอสไปทั่วถ้ำ เพื่อเตรียมน้ำให้มากขึ้น ผมใช้เวลาประมาณสองวันในการเตรียมน้ำขนาด 10 กำปั้น ผมรวบรวมมอสเกือบทั้งหมดที่มีอยู่และสิ่งที่เหลืออยู่นั้น ถูกทำให้แห้งและโยนไปในกองไฟด้านข้าง

นักเวทย์ยังอยู่ในสภาพอ่อนแอมาก นอนเกือบตลอดเวลา ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอตื่นอยู่จะกินน้ำสักหน่อยและกินเนื้อก่อนนอน

[ได้รับ ｟ฉายา: ผู้กอบกู้ ระดับ2｠]

ผมรวบรวมกระเป๋าของนักเวทย์แล้วบรรจุด้วยเนื้อแห้งทั้งหมด ในบริเวณใกล้เคียงผมพบถุงว่างเปล่าขนาดใหญ่ใกล้ศพของนักรบและตัดสินใจนำติดตัวไปด้วย

“ เจ้ากำลังจะลงไปที่นั่นหรือ”

ผมพยักหน้า ขณะที่ผมวางไข่มังกรในกระเป๋า ผมไม่ได้มีคู่ต่อสู้ในบริเวณนี้อีกแล้ว สไลด์ถูกกำจัดและหนูก็หายากเกินไป

มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับนักเวทย์ที่จะอยู่รอดด้วยตัวเอง แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด หากเธอตื่นขึ้นมาและรู้ตัวตนของผม มันจะค่อนข้างลำบาก

ผมจะลงไปสำรวจอีกด้านหนึ่งของรังมังกร เพราะเมื่อเด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้ออกมาจากเปลือกของมัน ผมก็ไม่สามารถให้อาหารที่เป็นเนื้อของแม่มันได้

เนื้อสัตว์ประหลาดที่ผมเคยเห็นในท้องมังกรนั้นจะเป็นประสบการณ์ต่อไปของผม ผมถือกระเป๋าของผมแล้วออกไป

“ ฮีฮี ~ เวลาผจญภัย ~”

กวินร้องออกมา ขณะที่เธอปีนขึ้นไปบนกระเป๋า