หากนายกรัฐมนตรีสามารถรับข้อมูลจากธนาคารได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีปัญหาใดๆ เป็นไปได้ว่าเขาจะสามารถระบุตำแหน่งของฉันได้ทันทีหากฉันต้องการใช้บัตรประจำตัวที่ฉันได้รับจากเฮสเทีย ฉันคิดอีกครั้งว่าโชคดีแค่ไหนที่ได้รับการเปลี่ยนแปลงมากมายจากหน่วยข่าวกรอง
“จะคอยดูอีกนานไหม”
“ประมาณหนึ่งเดือน”
เห็นได้ชัดว่าระยะเวลาผ่อนผันหนึ่งเดือนในสัญญาเขียนขึ้นโดยนายกรัฐมนตรีอาร์คันตา ไม่ใช่นางอาร์ซิลลา
ความต้านทานของยามต่อการสะกดจิตของฉันเริ่มรุนแรงขึ้น
“คุณ…ไม่มีเวลาแล้ว—”
นี่คือขีดจำกัดของข้อมูลที่ฉันได้รับจากการสะกดจิต ฉันสะกดจิตเขาและรีบวิ่งหนีไป
“อะไรนะ เกิดอะไรขึ้น”
ยามตื่นจากการสะกดจิต ยามมองไปรอบๆ อย่างสับสน จากนั้นเขาก็เริ่มพึมพำ “ฉันคงเหนื่อยมากเกินไป” และหลับไปโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
โชคดีที่เขาไม่รู้สึกรุนแรงอะไร ยิ่งไปกว่านั้น เขาบอกว่าฉันไม่ใช่คนที่มีอิสระ?
ช่างเป็นเรื่องตลกอะไรเช่นนี้! ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับสิ่งที่ยามพูด
แคก! ฉันหักนิ้วของฉัน เดี๋ยวก่อน ฉันคิดว่าฉันสามารถใช้สิ่งนี้ให้เป็นประโยชน์ได้ ฉันสงบสติอารมณ์ลงและเริ่มคิด
ยามอาจเป็นข้อแก้ตัวของฉันเมื่อฉันไปบุกกรมธนารักษ์ในภายหลัง สถานการณ์ที่ดีที่สุดคือการไม่ถูกจับ แต่คุณไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านายกรัฐมนตรีจะตรวจประวัติฉันอีกครั้งหรือไม่ การทำให้เขาจดจ่ออยู่กับงานเพื่อหาเวลาเป็นวิธีแก้ปัญหา
ไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกจับตามอง นี่เป็นเพียงเพื่อความปลอดภัยของฉันเอง
ใช่ ๆ! เพื่อความปลอดภัยของฉัน
ลองคิดดู มีบางอย่างที่ฉันยังไม่ได้รับ
ฉันควรใช้ชื่อ 1412 หรือ Angel Girl?
-o-
เช้าวันต่อมาเป็นเช้าที่สดใส ฉันพบว่ามันยากที่จะลืมตาเพราะฉันนอนดึกเมื่อคืนนี้ อย่างไรก็ตาม ฉันยังสามารถลุกขึ้นจากเตียงและลงบันไดเพื่อรับประทานอาหารเช้าได้
“เดน นายได้อ่านหนังสือพิมพ์เมื่อเช้านี้หรือเปล่า”
ลิสบอนโวยวายขณะถือหนังสือพิมพ์
ทำไมนายถึงถามคนที่เพิ่งตื่นถ้าพวกเขาอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเช้า?
“เปล่า ผมเพิ่งตื่น มีอะไรเหรอ?”
“เมื่อคืนนี้ มาร์ควิสบอร์เธน หนึ่งในขุนนางผู้ทรงอำนาจ เขาโดนขโมยสมบัติทั้งหมดของเขาไป รวมถึงอัญมณีที่เรียกว่า พรของเทพธิดา ด้วย”
มีตราสัญลักษณ์ที่มีหมาป่าสีเงินและใบลอเรลวาดอยู่บนหนังสือพิมพ์ ฉันอยากจะขอบคุณมาร์ควิส ที่จ่ายค่าซักรีดของฉันด้วยทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขา
“จริงๆเหรอ?”
ดังนั้นชื่อของอัญมณีก็คือพรของเทพธิดา ฉันไม่รู้ว่าคือมัน.
“อะไรนะ! พรของเทพธิดาถูกขโมยไป?”
อลิซอุทานเสียงดังเมื่อเธอออกมาจากโรงอาบน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันรอบศีรษะของเธอ เธอตกใจเมื่ออ่านหนังสือพิมพ์ที่เธอคว้ามาจากมือของลิสบอน
“โอ้พระเจ้า! พรของเทพธิดาคือไพลินดาวอันล้ำค่า! ฉันจะไม่เสียใจหากได้เห็นมันแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
ไม่น่าแปลกใจที่ไพลินได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา ฉันเคยสงสัยว่าสิ่งที่ดีเกี่ยวกับไพลินมีรอยขีดข่วน
อลิซค่อนข้างเอะอะ เธอดูราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้
ฉันไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่นักเพราะไวเคานต์อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอัญมณีล้ำค่าเช่นนี้ แต่อลิซดูผิดหวังจริงๆ
“ฉันกำลังวางแผนจะขอให้คุณนายอาร์ซิลลาช่วยพาไปดูซ่ะหน่อย”
อาฉันเห็นด้วย เป็นไปได้ที่จะเห็นอัญมณีโดยใช้วิธีการดังกล่าวอย่างแน่นอน
แม้ว่าตอนนี้จะถูกลิขิตให้นอนในกระเป๋าของฉันตลอดไป
“ที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือผู้ร้ายเรียกตัวเองว่า ‘ลูปิน‘ และได้เปิดเผยการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของเขาแล้ว”
การรับแนวคิดจากความคลาสสิกดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี ลิขสิทธิ์ของพวกเขาก็ใกล้จะหมดอายุแล้วด้วย
อลิซอ่านหนังสือพิมพ์อีกครั้ง
“โอ้ ถูกต้อง มันบอกว่าเขาทิ้งการ์ดไว้ว่า “ฉันจะมาทักทายเคาท์ดรูวัลพรุ่งนี้ตอนตีสอง”
“มีอัญมณีอยู่ที่คฤหาสน์ของ เคาท์ดรูวัลหรือไม่?” ลิสบอนถาม
อลิซพับหนังสือพิมพ์ตอบกลับแล้วพูดว่า “มีแน่นอน! มีสร้อยคอชื่อคริสตัลแห่งความสมบูรณ์แบบ ลูปินน่าจะเล็งไปที่มันแล้ว”
ทั้งหมดที่ฉันทำคือเลือกชื่อจากรายชื่อขุนนางที่ฉันซื้อจากหน่วยงานข้อมูล ฉันเพิ่งเลือกเจ้าของชื่อที่มีระดับสูงหรือสูงกว่า เป็นเรื่องดีที่ฉันสามารถขโมยเงินของพวกเขาได้แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีเครื่องประดับก็ตาม
“ดูเหมือนว่าคณะอัศวินและกรมธนารักษ์จะยุ่งอยู่”
ลิสบอนเริ่มงุนงงและถามว่า “ฉันเข้าใจว่าฝ่ายอัศวินจะยุ่ง แต่ทำไมกรมธนารักษ์ถึงยุ่งด้วย?”
อลิซถอนหายใจแล้วตอบว่า “พี่ค่า หนูรู้ว่าพี่ทุ่มเทแรงกายทั้งหมดไปกับการฝึกร่างกาย แต่พยายามใช้สมองบ้างเป็นบางครั้ง โจรจะต้องขายอัญมณีที่เขาขโมยมาแน่ๆ เพราะเขาขายไม่ได้” ที่ตลาดเขาจะพยายามขายผ่านบุคคลที่สามหรือที่ตลาดมืด ตั้งแต่มันอยู่ภายใต้เขตอำนาจของกรมธนารักษ์เพื่อตรวจสอบการเคลื่อนไหวของเงิน พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ในตอนนี้เพื่อรับฟังข่าวใดๆ ที่ตลาดมืด”
“อ๊ะ ฉันเข้าใจแล้ว!”
“มันไม่สำคัญหรอกถ้ามันเป็นแค่โจรตัวเล็ก ๆ แต่ผู้ชายที่ชื่อลูปินคนนี้ได้ขีดข่วนความภาคภูมิใจของมาร์ควิสและเคาท์ด้วยการประกาศเป้าหมายต่อไปของเขา พวกเขาจะพยายามจับลูปินอย่างแน่นอนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
อลิซพูดถูกทั้งหมด กรมธนารักษ์กำลังพยายามค้นหาอัญมณีที่ไม่ได้ขาย แน่นอน ฉันยังคงวางแผนที่จะขายหนึ่งหรือสองรายการเพราะพวกเขาอาจคิดว่าสินค้าที่ถูกขโมยทั้งหมดอาจถูกลักลอบนำเข้าที่อื่นหากไม่พบ
“อย่าเพิ่งยืนคุยตรงนั้น มาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าสิ่”
เสียงคุณนายอาร์ซิลลาดังมาจากในครัว เรารีบนั่งลงที่โต๊ะและกินอาหารเช้า เรากินอาหารฟุ่มเฟือยจนต้องเสียเหรียญทองแดงกลั่นสองเหรียญเพื่อรับประทานในร้านอาหาร
เหรียญทองแดงขัดเกลาสี่สิบเหรียญดูเหมือนจะถูกมากหากฉันคำนึงถึงความจริงที่ว่าฉันจะกินอาหารแบบนี้วันละสองครั้ง เหรียญทองแดงกลั่น 40 เหรียญมีค่าอาหารเพียง 10 วันเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องตลกเมื่อพวกเขากล่าวว่าคุณนายอาร์ซิลลากำลังดูแลหอพักเป็นงานอดิเรกของเธอ
“ขอบคุณสำหรับมื้ออาหาร.”
เมื่อฉันกำลังจะลุกขึ้นหลังจากกล่าวขอบคุณจากใจจริง ลิสบอนก็พูดว่า “ขอบคุณสำหรับอาหาร เดน ไปดูรอบๆ เมืองด้วยกันไหม?“
“ผมค้องขอโทษด้วย แต่ผมต้องไปพบตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ที่ ถนนเวลล์คอม เพื่อรับโน้ตที่ลูกชายของเธอทำขณะเตรียมสอบราชการ ฉันต้องส่งใบสมัครสอบด้วย”
“ตกลง-“
เมื่อลิสบอนเริ่มดูผิดหวัง อลิซก็พูดว่า “หนูเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก่อนสอบเข้าด้วย ปล่อยหนูออกไปด้วยเถอะ เพราะต่อจากนี้หนูต้องเตียมตัวสอบ”
“อะไรนะ จะปล่อยฉันอยู่คนเดียวเหรอ”
“พี่ก็ควรไปฝึก การสอบเข้าโรงเรียนอัศวินก็ไม่ไกลนัก พี่จะไม่ผ่านในอัตรานี้”
เป้าหมายของอลิซคือการจบการศึกษาจากโรงเรียนเวทมนตร์และเข้าไปในหอคอยหรือกลายเป็นนักเวทย์ในราชสำนัก ในขณะเดียวกัน เป้าหมายของลิสบอนคือการเป็นอัศวินรับใช้ราชวงศ์โดยย้ายไปเรียนที่โรงเรียนอัศวินระดับกลาง
ตามแผนเดิมของลิสบอน เขาจะเข้าโรงเรียนอัศวินระดับเริ่มต้นเมื่อเขาอายุสิบหกปี ก้าวเข้าสู่โรงเรียนอัศวินระดับกลาง และทำงานเป็นเด็กรับใช้สำหรับอัศวินขั้นสูง อย่างไรก็ตาม ในฐานะลูกชายคนที่สองของครอบครัว เขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นกำลังสำรองของพี่ชายคนโตของเขา และจบลงด้วยการถูกย้ายไปเรียนที่โรงเรียนอัศวินระดับกลาง
สิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในจักรวรรดิคือเงื่อนไขเริ่มต้นในฤดูใบไม้ร่วง กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าพี่ชายและน้องสาวสอบผ่านในฤดูร้อน พวกเขาจะเริ่มเรียนในฤดูใบไม้ร่วง
“ก็ได้ๆ ก็ได้” ลิสบอนตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
“สู้ๆล่ะ! เราค่อยไปแฮงเอาท์หลังสอบกันเถอะ” ฉันเสนอการปลอบใจเขา เนื่องจากฉันได้รับความช่วยเหลือเล็กน้อยจากเขา
“จริงหรือ?”
ตาของลิสบอนเป็นประกายอย่างรวดเร็วกับคำพูดของฉัน ลูกแก้วเหล่านั้นที่อยู่ในดวงตาของเขาทำให้ฉันเสียใจกับสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไป
“แล้วอลิซล่ะ?”
ลิสบอนมองอลิซด้วยความหวัง และใบหน้าของเธอก็ค่อยๆ มืดลงจนเธอทนไม่ไหวแล้วตะโกนว่า “โอเค หนูจะมา! หยุดมองหนูแบบนั้น แต่หนูจะฆ่าพี่แน่ถ้าพี่รบกวนหนูก่อนสอบ”
“ตกลง!”
ลิสบอนตอบอย่างกระฉับกระเฉง และคุณนายอาร์ซิลลายิ้มเมื่อมองจากด้านข้าง
“โฮ้โฮ้โฮ้.”
ใบหน้าของเธอบอกว่าเธอกำลังดำเนินการหอพักสำหรับฉากเช่นนี้ ฉันไม่เข้าใจเธอ
ตอนนี้ก็เลย 8 โมงกว่าแล้ว
“ทางที่ผมจะไปอยู่ไกลไปหน่อย ผมขอตัวก่อนนะ”
“ได้ ขอไห้เดินทางงปลอดภัยล่ะ”
คุณนายอาร์ซิลลาพาฉันไปที่ประตูหน้า และจุดแรกของฉันคือสาขาของกรมธนารักษ์เพื่อลงทะเบียนสอบ
–o-
ภายในบริเวณพระราชวังอิมพีเรียล กรมธนารักษ์ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางพระราชวังชั้นนอกแห่งหนึ่งกำลังยุ่งอยู่ ขณะนี้แผนกอยู่ในภาวะฉุกเฉินเนื่องจากการลักทรัพย์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มาร์ควิสบอร์เธน กดดันกระทรวงการคลังและคณะอัศวินอย่างต่อเนื่องเพื่อจับขโมย
ในทางเทคนิคแล้ว การลักขโมยเป็นความรับผิดชอบของอัศวิน และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคลังสมบัติ อย่างไรก็ตาม มาร์ควิสยังคงกดดันคลังเงิน โดยบอกว่าขโมยจะพยายามขายอัญมณีในตลาดมืด
การจัดการตลาดมืดเป็นความรับผิดชอบของอัศวิน แต่ก็ไม่ผิดเลยที่จะบอกว่าคลังสมบัติก็มีความรับผิดชอบเช่นกันเพราะพวกเขาต้องรับผิดชอบเงินทั้งหมดในจักรวรรดิ ด้วยเหตุนี้ พนักงานของแผนกนี้จึงกำลังประสบกับนรก
ที่เลวร้ายไปกว่านั้น การโจรกรรมเกิดขึ้นเมื่อการสอบข้าราชการและการมอบหมายข้าราชการใหม่กำลังดำเนินการอยู่ หากการโจรกรรมเกิดขึ้นที่ขุนนางชั้นต่ำหรือมีเพียงเงินที่ถูกขโมยจากคฤหาสน์ บอล์เธน คลังสมบัติก็สามารถก้าวออกจากสถานการณ์นี้ได้ มันจะคงไม่ยุ่งขนาดนี้ถ้าเป็นกรณีนี้ แต่ตอนนี้ข้าราชการของสำนักงานธนารักษ์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขุ่นเคืองกับโจรที่เรียกตัวเองว่าลูปิน
แม้จะเลยเวลามาทำงานแล้ว แต่คลังเก็บก็ว่างเปล่า เพราะข้าราชการส่วนใหญ่ออกไปเฝ้าตลาดมืดหลังจากลงชื่อเข้าใช้แล้ว ด้วยเหตุนี้ ข้าราชการที่เหลือจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจัดการกับภาระงาน มีความหมายสำหรับทั้งสำนักงาน พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อระฆังเริ่มดังขึ้นที่ทางเข้า
ชายหนุ่มที่เข้ามาในสำนักงานมองไปรอบๆ ก่อนจะไปหาข้าราชการที่อยู่ใกล้ที่สุด
“สวัสดี ผมมาสมัครสอบราชการ”
“ห๊ะอะไรน่ะ?”
ข้าราชการที่ทำงานในสำนักงานธนารักษ์เงยหน้าขึ้นมองคนที่ขัดขวางการทำงานของเขาด้วยความรำคาญ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่กองเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะและสั่งว่า “โปรดกรอกแบบฟอร์มที่นั่นและยื่นบัตรประจำตัวของคุณ”
ข้าราชการกระทรวงการคลังถอนหายใจ เดิมทีงานนี้มีไว้สำหรับ ทีมการเงินที่สี่ แต่พวกเขาออกไปบุกตลาดมืด ข้าราชการกระทรวงการคลังได้ดำเนินการตรวจสอบเอกสารและบัตรประจำตัวของชายคนนั้นหลังจากที่เขากรอกเอกสารอย่างรวดเร็ว
“คุณชื่อเดน ฟอน มาร์คหรือเปล่า”
“ใช่.”
“คุณอายุสิบหก?”
“ใช่.”
“มีรูปถ่ายไหม”
“ไม่ครับ.”
“งั้นไปยืนตรงนั้นสักครู่”
ข้าราชการจากกระทรวงการคลังชี้ไปที่กำแพงสีขาว หลังจากที่เดนยืนอยู่ที่นั่น เขานำกล้องออกมาจากโต๊ะของทีมสี่ซึ่งใหญ่กว่าหน้ามนุษย์หลายเท่า จากนั้นเขาก็ตั้งขาตั้งกล้องและวางกล้องไว้บนนั้น
“ภาพนี้จะถูกแนบไปกับใบสมัครของคุณ ดังนั้นโปรดเงยหน้าขึ้น ไม่ คุณยกมันมากเกินไป ใช่ เยี่ยมมาก ฉันกำลังถ่ายรูปอยู่ หนึ่ง สอง สาม”
แฉะ! แฉะ! แฉะ!
ภาพนี้ถ่ายขณะยิงแฟลช หลังจากคลิกสามครั้ง ภาพสามภาพก็ออกมาในแนวเดียวกับกล้องโพลารอยด์
ข้าราชการกระทรวงการคลังเขย่าภาพจนโครงร่างเริ่มปรากฏ แล้วแนบมากับใบสมัครและสลิปบัตรประจำตัวสอบ
“หนึ่งสำหรับการสมัคร หนึ่งสำหรับบัตรประจำตัวสอบ และใบสุดท้ายสำหรับบัตรข้าราชการที่ออกมาเมื่อคุณผ่าน ข้อมูลทั้งหมดของคุณจะถูกลบหากคุณสอบไม่ผ่าน รูปละทองแดงกลั่นต่ออัน เหรียญแต่ละรูปและอีกเหรียญสำหรับค่าสอบ”
เมื่อเดนมอบเหรียญทองแดงกลั่นสี่เหรียญให้ก็มีใบหน้างุนงง ข้าราชการกระทรวงการคลังยื่นใบแสดงตัวสอบให้ อันที่จริงมันเป็นเหรียญทองแดงกลั่นหนึ่งเหรียญสำหรับภาพถ่ายทั้งสามภาพ ดังนั้นเขาจึงดูมีความสุขที่เขาได้รับเหรียญทองแดงกลั่นเพิ่มอีกสองเหรียญ
“ใบสมัครของคุณได้รับการตอบรับแล้ว คุณสามารถไปสอบได้ที่ศูนย์ฝึกอบรม อิมพีเรียล เซ็นทรัล ในวันที่ 12 กรกฎาคม เวลา 10.00 น. อย่าลืมนำบัตรประจำตัว บัตรประจำตัวสอบ และสิ่งที่จะเขียนไปด้วยเมื่อมา ที่สำคัญ อย่าลืมบัตรประจำตัวประชาชนและบัตรประจำตัวสอบ เพราะคุณจะไม่สามารถทำข้อสอบได้หากไม่มีบัตรเหล่านั้น”
ข้าราชการทำตามคำสั่งอย่างเฉยเมยและกลับไปทำงาน
เดนรู้สึกไม่พอใจและคิดที่จะไปบุกที่อื่นอีกแบบแผนไวเคานต์ที่เขาวางแผนไว้
ข้าราชการกระทรวงการคลังนึกถึงการดื่มเบียร์เย็นๆ คืนนี้ด้วยเงินส่วนเกินที่เขาหามาได้ โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้กรมธนารักษ์ต้องเผชิญแรงกดดันจากอีกสองครัวเรือน น่าเสียดายที่ความปรารถนาเล็กๆ น้อยๆ ของข้าราชการไม่สามารถบรรลุได้ในคืนนี้เนื่องจากงานล่วงเวลาที่กำลังจะมาถึง
