My Civil Servant Life Reborn in the Strange …
บทที่ 35. ความเศร้าโศกของเจ้าหญิงจักรพรรดิ (5)
แน่นอน การตรวจจับการมีอยู่โดยใช้วิธีนี้จํากัดเฉพาะสิ่งมีชีวิต ดังนั้นจึงยากที่จะสังเกตภายในอาคารอนินทรีย์ แต่ด้วยผู้คนจํานวนมากที่มีอยู่ การปรากฏตัวของพวกเขาอาจกลายเป็นแผนที่ในตัวเอง
ฉันหันไปมองที่ใจกลางวังชั้นใน เป้าหมายของฉันคือตราประทับของจักรพรรดิ หากเป็นบริเวณที่จักรพรรดิเสด็จมา การรักษาความปลอดภัยจะแน่นแฟ้นแม้ไม่มีพระองค์อยู่ด้วย ฉันมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าการรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ไหนมากที่สุด
ปุ๊ก!
เอ่อ… ตาฉัน…
ดวงตาของฉันเริ่มเจ็บอย่างรุนแรงเมื่อเพ่งความสนใจไปที่คอร์ทชั้นใน แทบกรี้ดแทบทนไม่ไหว ไม่มีอะไรผิดปกติกับการปรากฏตัว
ปัญหาคืออะไร?
ฉันปล่อยอ่อราและมองไปในทิศทางของวังชั้นใน ฉันไม่ได้รับความเจ็บปวดจากเมื่อก่อน คราวนี้ฉันพยายามมองไปยังวังชั้นในด้วยพลังเวทย์มนตร์ในสายตาของฉัน
แม้จะอ่อนแอกว่าแต่ก่อน แต่ฉันก็ยังรู้สึกเจ็บปวด
อา ฉันเข้าใจแล้ว! ฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเพราะมันใหญ่มาก แต่ฉันยืนอยู่ในวงกลมเวทย์มนตร์ขนาดใหญ่ ฉันได้รับความเสียหายจากวงเวทย์เพราะฉันอาจพบเงื่อนไขบางอย่าง สภาพนี้น่าจะเป็นส่วนต่างๆของร่างกายที่สามารถรับข้อมูลได้ เช่น การรวมพลังเวทย์มนตร์ที่ตาหรือหูจะเกิดความเสียหาย เมื่อความสนใจของผู้ใช้มุ่งไปที่วังชั้นใน แม้ว่ารัศมีการต่อสู้จะตัดการเชื่อมต่อร่างกายภายในของฉันจากสภาพแวดล้อมภายนอก แต่ก็ไม่สําคัญ เพราะฉันอยู่ภายใต้อิทธิพลของวงกลมเวทมนตร์แล้ว
ในการเปรียบเทียบ คุณอาจปิดหน้าต่างรถเนื่องจากกลิ่นมูลวัว แต่กลิ่นนั้นได้เข้ามาในรถแล้ว ในกรณีเช่นนี้ ฉันจะต้องออกจากวงเวทย์ลบอิทธิพลของมันที่มีต่อฉัน จากนั้นเข้าสู่วงเวทย์อีกครั้งในขณะที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ อย่างไรก็ตาม วงเวทย์มนตร์นี้ดูเหมือนจะมีขอบเขตกว้างออกไปแม้กระทั่งวังชั้นนอก เนื่องจากเป็นการยุ่งยากที่จะออกไปนอกวังและกลับเข้ามาใหม่ เรามายุ่งเกี่ยวกับวงเวทย์เพื่อสร้างช่องว่างกัน
ฉันติดตั้งบาเรียที่จะป้องกันการแพร่กระจายของพลังเวทย์มนตร์รอบตัวฉัน จากนั้นจึงเอาไม้เท้าออกจากกระเป๋า ไม้เท้านั้นทํามาจากกระดูกมังกรที่บางและยาว เส้นรอบวงสี่เซนติเมตรและยาวหนึ่งเมตร ที่หัวของมันมีอัญมณีกลมขนาดเท่ากําปั้นที่ลอยอยู่ซึ่งสร้างขึ้นจากการรวมหัวใจมังกรเจ็ดดวง
หัวใจมังกรลอยอยู่ในอากาศและเปล่งแสงที่สวยงามเจ็ดดวงอย่างละเอียดในช่วงเวลาหนึ่ง นอกจากนี้ วงแหวนมิธริลขนาดต่างกันสามวง และผลึกปีศาจ 5 อันที่ถูกบีบอัดจนมีขนาดเท่ากับเล็บมือ หมุนรอบหัวใจมังกร มังกรสิบตัวและอสูรระดับมังกร 50 ตัวถูกฆ่าเพื่อสร้างไม้เท้านี้ แต่มันเป็นไอเท็มที่น่าอัศจรรย์ที่คุ้มค่ากับความเสี่ยง
ฉันไม่สามารถใช้มันได้ในขณะที่ออกจากหมู่บ้านเพราะฉันไม่สามารถควงมันได้ในปา Olympus Forest เป็นนรกสําหรับนักเวทย์มนตร์ที่พลังเวทย์มนตร์อาละวาด การใช้ไม้เท้านี้ ซึ่งมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ปล่อยพลังเวทย์มนตร์ออกมาอย่างมหาศาล อาจส่งผลให้ป่าครึ่งหนึ่งถูกทําลายล้าง
เป็นไม้เท้าที่ฉันทําไว้อย่างลับๆเพื่อเตรียมออกจากหมู่บ้าน แต่เมื่อเสร็จแล้ว ฉันก็รู้ว่ามันทรงพลังมาก ไม่เหมาะที่จะติดต่อกับชาวบ้าน ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่มีโอกาสได้ใช้พลังนี้เลย แต่ตอนนี้ฉันออกจากป่าแล้ว ฉันสามารถใช้ไม้เท้านี้ได้อย่างอิสระ
ฉันถือไม้เท้าและเคาะเบาๆลงบนหลังคา ฉันใช้พลังงานติดต่อกับวงเวทย์ การอ่านผลกระทบของวงกลมเวทย์มนตร์ และสภาพของมันทําให้ฉันสงสัยว่าผู้คนสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้หรือไม่โดยมีข้อจํากัดมากมาย
แน่นอน ข้อจํากัดเหล่านี้จํานวนมากถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องอาณาจักรและดังนั้นจึงไม่เปิดใช้งานเว้นแต่จะมีการติดต่อ หรือพยายามติดต่อกับจักรพรรดิ มิฉะนั้น ผู้คนจะไม่สามารถอาศัยอยู่ในวังแห่งนี้ได้ เพราะวงเวทย์นี้ยังสามารถจํากัดพฤติกรรมตามธรรมชาติ เช่น การเดิน การจ้องมอง และแม้แต่การหายใจ ฉันรู้สึกประหลาดใจกับคนรับใช้ที่ใกล้ชิดกับจักรพรรดิเพราะพวกเขาต้องอดทนต่อข้อจํากัดทั้งหมด
ขณะอ่านวงกลมเวทย์มนตร์ ฉันก็กลืนน้ําลายอึกใหญ่หลังจากถอดรหัสไม่มีใครนอกจากเจ้าหน้าที่ผู้มีอํานาจที่จะเข้าไป ในวังชั้นในเกินกว่าเส้นที่เรียกว่าเส้นดาบ วงกลมเวทย์มนตร์ในแนวดาบอยู่ที่ระดับอื่นจากวงกลมเวทย์มนตร์ที่ฉันกําลังรบกวนอยู่ มันอยู่ในระดับที่ฉันไม่สามารถสร้างช่องว่างได้
พวกเขาแก้ไข ขยาย และเปลี่ยนวงเวทย์กี่ครั้งในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมาหรือกระทั่งศตวรรษเพื่อไปถึงระดับนี้
มันเหมือนกับการเขียนบนกระดาษสีขาวแล้วทับซ้อนกันหลายร้อยครั้งเพื่อเขียนจดหมายเพิ่ม แม้ว่าฉันจะมาจากการแข่งขัน ฉันคงตายถ้าฉันพยายามผ่านวงจรเวทย์มนตร์ที่น่าสยดสยองนี้
วงกลมเวทย์มนตร์เป็นเหมือนเส้นด้าย และไม่ว่าคุณจะพบเวทมนตร์แรกที่วาดขึ้นหรือไม่ จะเป็นตัวกําหนดว่าคุณจะแก้มันได้หรือไม่ กล่าวโดยย่อ วงกลมเวทย์มนตร์ ภายในวังชั้นในนั้นเป็นปมกอร์เดียน และเพื่อแก้ปัญหานี้ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถล่มพระราชวังทั้งหมดอย่างอเล็กซานเดอร์มหาราช แต่การทําเช่นนั้นจะส่งผลให้ตราประทับถูกปลิวไปเช่นกัน ฉันต้องหาทางอื่น
ฉันพบช่องโหว่ขณะสัมผัสวงเวทย์ วงกลมวิเศษเป็นเหมือนรายการจากชีวิตที่แล้วของฉัน มันต้องเกลื่อนไปด้วยแมลงและข้อผิดพลาดทุกชนิดตราบใดที่มนุษย์สร้างขึ้น มันต้องมากกว่านี้ด้วยวงเวทย์ขนาดนี้ที่ซ้อนทับและแก้ไขหลายครั้งโดยไม่จําเป็น
ต้องมีมาสเตอร์คีย์หรือแบ็คดอร์ที่สามารถแก้ไขข้อผิดพลาดนี้ได้ ข้อผิดพลาดในการเข้าถึง, ไฟร์วอลล์, การหลีกเลี่ยง, การเชื่อมต่อ, ความล้มเหลว, การเชื่อมต่อ, ความล้มเหลว, ข้อผิดพลาดในการเข้าถึง, การหลีกเลี่ยง มีหลายสิ่งที่ฉันต้องใส่ใจ เพื่อขุดผ่านวงกลมเวทย์มนตร์โดยไม่เตือนนักเวทย์ภายในพระราชวัง
แต่ก็ยังมีการเก็บเกี่ยว
จากการตรวจสอบวงกลมเวทย์มนตร์ ฉันก็สามารถหาข้อมูลแผนที่ของวังชั้นในได้ ขณะสแกน ฉันหยิบการ์ดใบเล็กๆออกมาจากช่องกระเป๋าแล้ววางไว้ข้างๆ คฑาบัตรนี้อิงตามบันทึกกองทุนที่ธนาคารใช้และเป็นฮาร์ดไดรฟ์ภายนอกชนิดหนึ่งไม่ เนื่องจากเก็บพลังเวทย์มนตร์แทนที่จะหมุน มันจึงเหมือนกับ SSD หรือการ์ด SD
อย่างไรก็ตาม ฉันบันทึกแผนที่ของวังชั้นในและให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับวงเวทย์ แม้ว่าฉันไม่สามารถหาแบ็คดอร์หรือมาสเตอร์คีย์ได้ แต่ฉันก็พบว่ามีกําไลที่มีรหัสการเข้าถึงอยู่นอกแนวดาบ ฉันพบหนึ่งที่อยู่นอกแนวดาบ
เจ้าของรหัสการเข้าถึงคือ อาเรเลีย ฟอน บาฮามุนท์ ดิ โอเรลิอัง เอเลีย เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิที่สาม
การพยายามแฮ็ควงกลมเวทย์มนตร์เหมือนตอนนี้อาจใช้เวลาหลายวัน มันอาจจะดีกว่าที่จะขโมยรหัสการเข้าถึง ฉันเป็นขโมยหลังจากทั้งหมด
-0-
อาเรเลีย รู้สึกมึนงงและแปลกประหลาดเล็กน้อยเมื่อเห็นชายสวมหน้ากากครึ่งตัวสีขาว
ผู้ชายคนนี้จะมีจริงหรือไม่? บางทีนางฟ้าบางคนกําลังแสดงความฝันให้ฉันเห็น?
ชายคนนั้นดีดนิ้วเมื่อ อาเรเลีย จ้องมาที่เขาอย่างไม่สนใจ 4
แต๊ก!
อาเรเลีย หยิบกระโปรงของเธอขึ้นตามมารยาทในสนาม และโค้งตัวเล็กน้อยเมื่อเสียงดังกล่าวทําให้เธอกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง แก้มของเธอเป็นสีชมพูอ่อน
“อ้อ ค่ะ สวัสดีคะ คุณลูปิน”
ริมฝีปากใต้หน้ากากยิ้มเล็กน้อย และอาเรเลียก็ต้อนรับชายคนนั้น ลูปินกระโดดลงจากราวบันไดเล็กน้อยและเข้าหาเธอ จากนั้นจับมือขวาของเธอเบาๆ เขาจูบเธอที่หลังมือของเธอ
ดวงตาของลูปินเป็นประกายเล็กน้อย “ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง อาเรีย?”
อาเรเลีย พยักหน้าเมื่อลูปินคลําหาเล็กน้อยและเรียกเธอด้วยนามแฝง อารมณ์ของเธอดีขึ้นเมื่อชายคนนั้นจําชื่อเธอได้ จากการโต้ตอบสั้นๆ ที่พวกเขามีเมื่อสามวันก่อน
“มันเป็นวันที่ดีใช่มั้ย?
ลูปินดึงมือขวาของอาเรเลีย อย่างอ่อนในขณะที่เขาพยายามพาเธอไปที่ราวระเบียง เธอเดินตามและเข้าใกล้ราวบันได
“ใช่แล้ว”
พระจันทร์ที่ไม่สมบูรณ์ได้เพิ่มขึ้นอย่างสมบูรณ์ในวันนี้ และพระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างในท้องฟ้ายามค่ําคืน
อาเรเลีย รู้สึกเหมือนแสงจันทร์ส่องแสงสว่างอันละเอียดอ่อนมาที่เธอ สีหน้าของเธอจางลงเล็กน้อยเมื่อเมฆเคลื่อนตัว เหนือดวงจันทร์และบดบังแสงจันทร์ เธอไม่คาดคิดถึงสถานการณ์นี้ ชายผู้นี้เป็นบุคคลราวกับนางฟ้าซึ่งเพิ่งผ่านไปเมื่อสามวันก่อน ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไร ที่สําคัญที่สุด เธอไม่ใช่คนที่สามารถพบปะกับคนอื่นได้อย่างอิสระ
ใช่! ถึงเวลาต้องตื่น
เธอต้องตื่นจากฝันกลางวันลึกลับนี้เมื่อเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย ไม่ว่าจะเพื่อตัวเธอเองหรือของผู้ชาย ขณะที่อาเรเลียพยายามบอกลาและจากไป ลูปินก็วางนิ้วชี้บนริมฝีปากของอาเรเลีย
“คุณกังวลไหม?”
อาเรเลีย ประหลาดใจกับคําพูดของลูปิน
ผู้ชายคนนี้รู้ความคิดของเธอได้อย่างไร?
“ไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ”
คําพูดนั้นทําให้ใจเธอสั่นเล็กน้อย
“ไม่มีใคร..?”
นั่นเป็นไปไม่ได้ เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักร ไม่มีทางยอมให้มีการพบเจอแบบนี้
“คุณคงมีเรื่องไม่สบายใจมากมาย” ลูปินยิ้มภายใต้หน้ากาก
ดวงตาของอาเรเลียเศร้ากับรอยยิ้ม
“วังแห่งนี้เป็นกรงขนาดใหญ่ มันใหญ่เกินกว่าจะหนีไปได้ ”
อาเรเลีย ประหลาดใจที่ได้ยินกับตัวเอง เป็นการดูหมิ่นที่เรียกวังแห่งนี้ว่ากรง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นชายผู้นี้ ความคิดภายในของเธอจะเปิดประตูและพยายามออกไป
ลูในหัวเราะและพูดว่า “จริงเหรอ?”
อาเรเลีย เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่หน้ากาก ลูปินจับเอวเธอเบาๆด้วยมือข้างหนึ่งและจับมืออีกข้างหนึ่งไว้
“ลองดูว่าคุณจะหนีไม่พ้นจริงหรือ”
และเช่นเดียวกัน ทั้งสองก็เริ่มลอยช้าๆ ดวงตาของอาเรเลีย เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ใต้หน้ากากครึ่งขาวมีรอยยิ้มขี้เล่น
“ค่อยๆ ก้าวไปทีละก้าว”
เมื่อเธอก้าวตามที่เขาบอก ร่างกายของเธอก็เริ่มลอยราวกับว่ามันปฏิเสธแรงโน้มถ่วง เธอรู้สึกไม่สมจริงรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกันในขณะที่เธอเริ่มลอยช้าๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่นัก ทั้งสองลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสมบูรณ์และบินราวกับว่าพวกเขากําลังเต้นรําอยู่ที่ลูกบอลในเมืองหลวงที่อยู่ใต้ดวงดาว ในเวลาเดียวกัน อาเรเลียรู้สึกถึงกับสายลมที่สดชื่นของท้องฟ้ายามค่ําคืน
“คุณคิดว่าอย่างไร คุณยังคิดว่าจะหนีไม่พ้นอีกหรือ?”
รอยยิ้มใต้หน้ากากประสานกับแสงจันทร์จนกลายเป็นภาพมหัศจรรย์
อาเรเลีย ยิ้มและส่ายหัวเบาๆ “ไม่ค่ะ?”
เพลงวอลทซ์[1]ในท้องฟ้ายามค่ําคืนนั้นยอดเยี่ยมมาก แขนของเขาโอบรอบมือและเอวของเธอรู้สึกอบอุ่นมาก
[1]การเต้นรําชนิดหนึ่ง
