My Civil Servant Life Reborn in the Strange …
บทที่ 37. การรับสมัคร (1)
ภูเขาเอเวอร์เรส เป็นภูเขาที่สูงเป็นอันดับสามของทวีป อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลเกือบ 9,000 เมตรและมีหิมะปกคลุม ท่ามกลางเทือกเขาแอลป์ ซึ่งเป็นหนึ่งใน 10 ดินแดนที่ถูกจํากัดในโลกหรือที่รู้จักกันในชื่อสรวงสวรรค์ของสัตว์ประหลาด ภูเขาเอเวอเรสต์นั้นอันตรายเป็นพิเศษ
หญิงสาวผมสีเงินสวมชุดสีขาว ถือร่มกันแดดสีขาว ยืนอยู่บนยอดเขาเอเวอเรสต์ และจ้องมองไปยังทิวทัศน์ใต้ภูเขาราวกับว่าเธอกําลังพยายามจับภาพทิวทัศน์ในดวงตาของเธอ
“ยูเรีย?”
ภายใต้การประชุมสุดยอด เด็กชายผมขาวสวมชุดดําและถือร่มกันแดดสีดําโบกมือและวิ่งไปพร้อมกับเรียกชื่อหญิงสาว
ยูเรียถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เธอมองดูเด็กชายวิ่งเข้ามาหาเธอ
“อัลฟอนโซ่ ถ้านายล้มลงไปล่ะ?”
ไม่ทันที่คําพูดของเด็กชายที่วิ่งเร็วก็สะดุดกองหิมะและตกลงมา เธอวิ่งไปหาพี่ชายฝาแฝดของเธอด้วยความตกใจ โชคดีที่หิมะตกอยู่ทุกหนทุกแห่งรองรับการตกของเขา
“เอ่อ… เจ็บนะ” อัลฟอนโซร้องลั่นขณะที่มองดูฝ่ามือที่โดนขูดตอนเขาล้ม
ยูเรีย ถอนหายใจเล็กน้อยและจับมือที่ขูดของ อัลฟอนโซ่ “การรักษา
ฝ่ามือของเธอเรืองแสงและรอยขูดก็หายไป
อัลฟอนโซจับมือและกางมือออกเพื่อยืนยันว่าแผลหายดีแล้ว “ฮะ ขอบใจนะ” เขายิ้มอย่างไร้เดียงสาและขอบคุณ ยูเรีย ขณะที่เธอยิ้มเล็กน้อยและลูบหัวเขา
“อัลฟอนโซ่ ความฝันของนายคือการเป็นอัศวิน นายจะเป็นอัศวินได้อย่างไรถ้านายมีบาดแผลเล็กๆ เช่นนี้”
อัลฟอนโซหน้าแดง
“ฉันสามารถอยู่กับมันได้!
ยูเรียหัวเราะเมื่อพี่ชายของเธอหันหน้าหนี
“ใช่ ใช่ เป็นไปได้อย่างแน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่นายจะไปเมืองหลวง”
อัลฟอนโซลุกขึ้นและตะโกนว่า “ถูกแล้ว! ฉันจะกลายเป็นอัศวินที่ต่อสู้กับดินแดนปีศาจเหมือนลุงของฉัน บลัดดี้ เบลด!”
ยูเรียยิ้มแต่ถอนหายใจในใจ
เหตุผลที่อัลฟอนโซใฝ่ฝันที่จะเป็นอัศวิน สวมชุดสีดําและร่มกันแดดแทนสีขาวซึ่งถือว่าศักดิ์สิทธิ์โดยชนเผ่า เป็นเพราะชายที่ชื่อบลัดดี้ เบลด เผ่าผีเสื้อที่ฝาแฝดทั้งสองเป็นส่วนหนึ่งได้ส่งคนไปยังอาณาจักรรุ่นแล้วรุ่นเล่าเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของพวกเขา
วิลเลียมเป็นหนึ่งในผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าและยังเป็นลุงของพวกเขาด้วย
ปัญหาเริ่มต้นขึ้นเมื่อสี่ปีก่อนเมื่อวิลเลียมเชิญเพื่อนของเขา บลัดดี้ จากเมืองหลวงไปที่หมู่บ้านของ เผ่าผีเสื้อ
4 ปีที่แล้ว ภายในหมู่บ้าน
วิลเลียมและบลัดดี้ออกมาจากประตูวาร์ปที่เชื่อมต่อกับเมืองหลวง
“โอ้ นี้สะดวกจริง ๆ นายช่วยตั้งหมู่บ้านของฉันด้วยได้ไหม”
เมื่อ บลัดดี้ ถาม วิลเลียม คนหลังก็ส่ายหัวและตะโกนว่า “นายล้อเล่นกับฉันหรือไง ฉันจะสร้างประตูวาร์ปในโอลิมปัสได้อย่างไร แม้ว่าฉันจะจัดการมันได้ แต่ฉันก็อาจหลงทางในความว่างเปล่าได้”
“จริงๆเหรอ?”
บลัดดี้บอกเขาว่าเขาไม่ได้จริงจังและเริ่มมองไปรอบๆ ห้องที่ประตูวาร์ปประจําการอยู่
“แต่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ฉันคิดว่าจะมีใครมาทักทายนาย”
“แน่นอนว่าการเคลื่อนย้ายทางไกลเป็นเวทมนตร์ที่ละเอียดอ่อนซึ่งทําได้โดยการกําจัดตัวแปรให้ได้มากที่สุดเท่านั้น หากมีใครแตะต้องสิ่งผิดปกติในห้องนี้หรือใช้เวทย์มนตร์ มันจะจบลงสําหรับคนที่ผ่านประตู
บลัดดี้คิดเกี่ยวกับคําอธิบายของวิลเลียมเป็นเวลาสามวินาที จากนั้นจึงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมราวกับว่าเขาได้รับการอธิบายว่ารีแฟคเตอร์อินฟราเรดทํางานอย่างไร
“เป็นความคิดที่ดีที่จะละเว้นรายละเอียดเพิ่มเติมใด ๆ ”
“ใช่ ฉันจะไป วัย! นายไม่เข้าใจแม้ว่าฉันจะให้คําอธิบายแก่นายก็ตาม”
วิลเลียมส่ายหัวและเปิดประตูเพื่อออกจากห้อง ด้านนอกถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว
บลัดดี้ เดินตาม วิลเลียม และแสดงความคิดเห็นในขณะที่ชื่นชมวิวทิวทัศน์
“ทุกอย่างเป็นสีขาว”
ความชื่นชมของเขาไม่ได้เกิดจากหิมะเท่านั้น ผนังด้านนอกของบ้าน หลังคา และแม้แต่ควันที่ออกมาจากหลังคาก็เป็นสีขาว
“เปล่า นั่นเป็นแค่ไอน้ำ เราจะเอาปืนมาที่นี่ได้อย่างไร ทุกอย่างต้องแก้ด้วยเวทย์มนตร์”
หมู่บ้านของเผ่าผีเสื้ออยู่ห่างจากยอดเขาเอเวอเรสต์ประมาณหนึ่งกิโลเมตร
“โอ้ ฉันคิดว่าพวกนายเปลี่ยนควันให้เป็นสีขาวเพื่อให้เข้ากับทิวทัศน์”
“ไม่ ทําไมพวกเรา…ไม่ มันจะเป็นไปได้เหรอ?”
วิลเลียมกําลังจะปฏิเสธ แต่จากนั้นก็พิจารณาอย่างรอบคอบและรู้สึกว่าควันจะกลายเป็นสีขาวได้หากพวกเขาใช้ฟื้น
“ลุงวิลเลียม?”
เด็กชายกําลังวิ่งจากระยะไกลในขณะที่โบกมือ เขามีผมสีขาว ผ้าพันคอสีขาว และเสื้อผ้า และกําลังเรียกชื่อวิลเลียม
“อัลฟอนโซ?”
วิลเลียมเรียกและอ้าแขนกอดหลานชายของเขา แต่แล้วร่างที่วิ่งเร็วก็ชนกัน เขาล้มลง
“อัลฟอนโซ?”
คราวนี้วิลเลี่ยมเรียกด้วยความหมายที่ต่างออกไปและวิ่งเข้ามาหาเขา จากนั้นเขาก็เช็ดน้ำตาของอัลฟอนโซและร่ายมนตร์รักษาบนร่างกายของเขา
“รู้สึกยังไงยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”
“ไม่!”
อัลฟอนโซยิ้มอย่างสดใสและวิลเลียมก็หัวเราะไปพร้อมกับเขา จากด้านหลังวิลเลียม บลัดดี้เปิดปากของเขาราวกับว่าเขากําลังตกตะลึงในวัฒนธรรม
“มีอะไรผิดปกติ?”
“เขาเคยได้รับบาดเจ็บเพียงแค่ล้มลง? แล้วเริ่มร้องไห้?”
วิลเลี่ยมตําหนิ บลัดดี้ ที่รู้สึกประหลาดใจกับบางสิ่งเล็กน้อยและกล่าวว่า “เป็นเรื่องปกติที่นายจะโดนถีบเข่าตอนล้ม นอกจากนี้ เด็กยังอายุแค่ 12 ขวบเท่านั้น พวกเขาสามารถร้องไห้ได้หากได้รับบาดเจ็บ”
บลัดดี้ฟาดฟันคําพูดของวิลเลียม “หลานชายของฉันถูกโยนต่อหน้ามังกรเมื่ออายุสิบสอง ไม่คิดเลยว่าเด็กจะร้องไห้แค่ล้ม ลง.. ”
“อะไรนะ?”
วิลเลียมคิดว่าเขาได้ยินผิด การเปลี่ยนแปลงระดับความสูงอย่างกะทันหันอาจทําให้เกิดปัญหาหูเป็นครั้งคราวเนื่องจากความแตกต่างของความดันภายในและภายนอก แม้ว่าความกดดันในหมู่บ้านจะคงที่โดยใช้เวทมนตร์ แต่ข้อผิดพลาดในระบบก็ดูสมจริงกว่าที่บลัดดี้พูดไว้
“หือ? อะไรนะ?”
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ!”
“โยนเด็กต่อหน้ามังกรตอนอายุสิบสอง?”
วิลเลียมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกใจกับคําพูดของบลัดดี้
“การเสียสละของมนุษย์หรือสิ่งที่แม้แต่เผ่ามังกรที่บูชามังกรก็ไม่ทํา!”
“ใครพูดอะไรเกี่ยวกับการเสียสละของมนุษย์ เราแค่ให้เด็ก ๆ ได้สัมผัสกับมังกรล่วงหน้าตามปรัชญาการศึกษาที่เป็นเอกลักษณ์ของพี่ชายฉัน เราแค่ปล่อยให้พวกเขากลัวแล้วดึงพวกมันกลับทันที”
“เป็นเรื่องมหัศจรรย์สําหรับพวกเขาที่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจาก PTSD[1]” วิลเลียมตําหนิขณะกอดอัลฟอนโซ
“Pอะไรนะ”
“PTSD บาดแผลทางใจ มันเหมือนกับฝันร้ายเป็นครั้งคราวเกี่ยวกับการต่อสู้กับพี่ชายของokp”
บลัดดี้เข้าใจคร่าวๆ แล้วบอกอัลฟอนโซที่อยู่ในอ้อมแขนของวิลเลียม
“ยังไงก็เถอะ ไอ้หนู ผู้ชายอย่าร้องไห้”
ดวงตาที่เปียกชื้นของอัลฟอนโซเบิกกว้าง และเขาถามว่า “หือ ทําไมเหรอ?”
“เธอรู้ ฉันจะอธิบายยังไงดี แบบ เธอรู้ อ่า! ถ้าร้องไห้แบบนั้นนายจะเป็นอัศวินไม่ได้หรอก”
บลัดดี้ทําให้สมองของเขาขุ่นเคืองกับคําถามกะทันหันและพูดสิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของเขา
“อัศวินคืออะไร?”
บลัดดี้ หัวเราะเยาะ อัลฟอนโซ ที่ดวงตาไร้เดียงสาเปียกไปด้วยน้ำตา
“อัศวินคือคนที่อยู่ข้างความยุติธรรมที่ปกป้องผู้คนจากสัตว์ประหลาดและปีศาจร้าย”
“ว้าว ลุงเป็นอัศวินด้วยเหรอ”
อัลฟอนโซมองวิลเลียมด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว ฉันเป็นอัศวิน”
การเรียกอัศวินวิลเลียมทําให้เข้าใจผิดเล็กน้อย แต่งานที่เขาทําก็ไม่ต่างกันมาก
“ว้าว?”
อัลฟอนโซดีใจที่ได้ยินว่าวิลเลี่ยมเป็นอัศวินและปรบมือ
“เด็กคนนี้”
ทั้งวิลเลียมและบลัดดี้ไม่คาดหวังว่าคําพูดง่ายๆ ของพวกเขาจะกลายเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ในใจของเด็กชาย
วิลเลียมยกอัลฟอนโซและพยักหน้าไปทางใจกลางหมู่บ้าน
“ตั้งแต่ฉันมาเยี่ยมหมู่บ้าน ฉันควรไปที่อาคารวุฒิสภาและกล่าวสวัสดี”
เลือดพยักหน้าเบา ๆ กับคําพูดของวิลเลียม
“คุณลุง บอกผมเพิ่มเติมเกี่ยวกับอัศวินได้ไหม!”
อัลฟอนโซ ถาม บลัดดี้ ขณะอยู่ในอ้อมกอดของ วิลเลียม และ บลัดดี้ บอกเขาเกี่ยวกับสิ่งแรกที่เขาจําได้เมื่อทํางานในที่ทํางาน
“ก่อนอื่น เราใส่ชุดเกราะ”
“โอ้?”
อัลฟอนโซเริ่มจินตนาการถึงชุดเกราะที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ในจินตนาการของเขา เกราะนั้นเป็นผ้าแพรวพราว
“และเราเหวี่ยงดาบ”
“ดาบ?”
อัลฟอนโซไม่เคยเห็นดาบ
“ท่านลุง ดาบคืออะไร”
วิลเลียมรู้สึกเขินอายกับคําถามของอัลฟอนโซ หมู่บ้านของเผ่าผีเสื้อไม่มีมีดทําครัว นับประสาดาบ
“มันเป็นเศษเหล็กที่มีขอบคม”
เนื่องจากการค้นหาวิธีแก้ปัญหาด้วยเวทมนตร์ทุกประเภทจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่สิ่งของทั่วไปในโลกภายนอกจะขาดหายไปในหมู่บ้าน
บลัดดี้หยิบดาบของเขาออกมาจากกระเป๋าวิเศษเล็กๆ ที่ติดอยู่ที่เอวของเขา
“นี่คือดาบ”
“ว้าว!”
บลัดดี้ให้อัลฟอนโซถือดาบ
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพกอาวุธมา”
บลัดดี้ยิ้มเล็กน้อยเมื่อวิลเลียมเริ่มที่จะประหลาดใจ
“เฮ้ ไม่เป็นไร ตัวฉันเองเป็นอาวุธตั้งแต่แรก”
“นาย”
บลัดดีขัดจังหวะวิลเลียมขณะที่เขากําลังจะตําหนิเขา
“และถ้าหัวหน้าเผ่าผีเสื้อพยายามจะฆ่าฉัน อย่างน้อยฉันก็ควรพยายามต่อต้าน”
วิลเลียมถอนหายใจหลังจากบลัดดี้ขยิบตาให้เขา
“ไม่ต้องห่วง พ่อของฉันเป็นคนอ่อนโยน”
“จริงเหรอ? นั่นไม่เป็นไปตามที่ฉันได้ยินเลย”
“อะไรนะ ใครบอก”
เพื่อตอบคําถามของวิลเลียม บลัดดี้ได้เปิดทางเข้าอาคารวุฒิสภา
“ฉันขอเอาของชิ้นคืนนะ”
บลัดดี้หยิบดาบจากมือของอัลฟอนโซแล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าวิเศษของเขา
“อา ”
อัลฟอนโซจ้องไปที่กระเป๋าวิเศษอย่างเสียใจ
บลัดดี้ลูบหัวของอัลฟอนโซ
“นี่ ฉันถามว่าใครบอก”
บลัดดี้แสร้งทําเป็นไม่รู้ต่อการซักถามของวิลเลียม
“ฉันได้ยินมาจากนักเวทย์ที่ฉันรู้จัก เรารีบไปทักทายแล้วก็พักผ่อนกัน ฉันไม่มีโอกาสได้พักหลังจากมาถึงเมืองหลวงแล้ว ฉันเหนื่อย”
“นักเวทย์ที่นายรู้จักอยู่ที่ไหน”
วิลเลียมเลิกตั้งคําถามกับบลัดดี้แล้ววางอัลฟอนโซลง
“หลานอยากกลับบ้านก่อนไหม”
“อืม”
อัลฟอนโซคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว
“คุณปูบอกให้ผมพาคุณลุงไปด้วย”
“จริงเหรอ งั้นเราไปกันเลยไหม”
วิลเลี่ยมจับมืออัลฟอนโซและมุ่งหน้าไปยังสํานักงานวุฒิสภาที่พ่อของเขาอยู่
“คุณวิลเลียม?”
เลขาคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าสํานักงานวุฒิสภาก็ลุกขึ้นต้อนรับวิลเลียมทันที
“ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้าง”
เลขานุการจับมือวิลเลียมและยิ้มอย่างมีความสุข
“ฮ่าฮ่าฮ่า สําหรับฉันมันก็เหมือนเดิมเสมอ คุณวิลเลียมเป็นคนที่ลําบาก ฉันได้ยินมาว่าคุณกําลังจะขึ้นไปยังดินแดนปีศาจในไม่ช้านี้”
“ใช่ ฉันจะส่งเลือดของปีศาจที่หาได้เฉพาะในดินแดนปีศาจให้คุณ”
เลขาเริ่มน้ำลายไหล “จริงหรือ?”
เลือดของปีศาจสามารถใช้เป็นส่วนผสมเวทมนตร์อันล้ำค่าได้หากได้รับการขัดเกลาอย่างดี ในเทือกเขาแอลป์ซึ่งเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านของเผ่าผีเสื้อ เป็นการยากที่จะล่าปีศาจเพราะความหายากของพวกมันแม้ว่ามอนสเตอร์จะมีจํานวนมาก
“โอ้ คุณยืนอยู่ตรงนี้เพราะฉัน”
เลขานุการเคาะประตูขณะที่มีความสุขกับเลือดของปีศาจที่เธอจะได้รับในภายหลัง
ก๊อกก๊อก!
“ผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่ คือวิลเลียม ผู้ถูกส่งตัวไปที่เมืองหลวง”
”เข้ามา.”
เมื่อได้ยินเสียงมาจากภายในห้องทํางานของ ผู้เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่วิลเลียมและบลัดดี้เปิดประตูและเข้าไป
1.ความผิดปกติทางจิตหรือสภาวะหลังจากประสบกับสถานการณ์รุนแรงรวมถึงอันตรายต่างๆ ที่รู้จักกันในทางการแพทย์ว่า PTSD (โรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนใจ) เป็นสภาวะของความเจ็บป่วยทางจิตหลังจากเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง เหตุการณ์ร้ายแรงที่คาดไม่ถึง สถานการณ์อันตรายที่คุกคามชีวิตของบุคคลนั้นหรือผู้อื่น
