นิยาย My Civil Servant Life Reborn in the Str…
บทที่ 50. บอล (1)
เมืองหลวงถูกปกคลุมไปด้วยสีแดงเข้มเมื่อดวงอาทิตย์สีแดงตกลงสู่ขอบฟ้า
ช่างไร้ประโยชน์! ความพลุกพล่านในเมืองหลวงในไม่ช้าก็จะจางหายไปในยามค่ำคืน
ชายในหน้ากากสีน้ำตาลที่เกาะอยู่บนกำแพงปราสาทคิดขณะมองลงไปที่เมืองหลวง อย่างที่คาดไว้ก็ไร้ประโยชน์
“นายคือใคร!” เมื่อพบชายนิรนาม ยามที่ลาดตระเวนกำแพงปราสาทก็ตะโกนขึ้น
ในขณะนั้นเอง ลมแรงพัดมาบังคับให้ยามหลับตา ทันทีที่เขารู้สึกว่าลมพัดไป ยามก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งเพียงเพื่อจะสูดกลิ่นด้วยความสงสัย
เมื่อสักครู่นี้ ดูเหมือนว่าชายร่างใหญ่กำลังนั่งอยู่บนกำแพง ปราสาทที่ซึ่งพลเรือนถูกห้าม แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่พบเงาของ ชายผู้นั้นเลย
เขากระโดดลงกำแพงสูง 20 เมตรยังงั้นหรอ?
ยามมองลงไปที่กำแพง แต่ไม่พบร่องรอยของชายคนนั้น
มันก็เหมือนกับฝันกลางวัน
“เรากำลังจะเริ่มพิธีปฐมนิเทศศูนย์ฝึกอบรมของเราขอเชิญชวนผู้เข้ารับการฝึกอบรมใหม่ทุกคนนั่งลง”
ภายในหอประชุมของศูนย์ฝึกอบรม ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนอาจารย์ยืนอยู่บนแท่นและพูดด้วยเสียงที่เสริมด้วยเวทย์มนตร์ เด็กฝึกหัดคนอื่นๆ นั่งรอพิธีเริ่มต้น
ระหว่างที่รอฉันก็ดูหนังสือแนะนำเล่มหนาที่แจกมาหนังสือเล่มนี้สรุปกำหนดการอย่างรัดกุม อย่างแรกถ้าคุณดูตารางเรียนตั้งแต่เดือนสิงหาคมถึงเดือนพฤศจิกายน ในช่วงสี่เดือนนี้คุณสามารถเลือกชั้นเรียนที่คุณต้องการเรียนพร้อมกับวิชาบังคับและการสอบในตอนท้าย
จากนั้นในเดือนธันวาคม คุณจะได้ทัวร์กิลด์นักผจญภัยพันธมิตรทหารรับจ้างแผนกต่างๆในวังหลวงหอคอยเวทย์มนตร์และสำนักงานเขตและรับการฝึกอบรมก่อนที่จะได้รับการแต่งตั้ง
“จากนี้ไป เราจะเริ่มการอบรมข้าราชการพลเรือนครั้งที่เก้าสิบแปด จะมีเพลงชาติ ขอให้ผู้เข้ารับการฝึกอบรมและเจ้าหน้าที่ที่ศูนย์ฝึกทุกคนยืนขึ้น”
ในที่สุดเหตุการณ์ก็เริ่มต้นขึ้น ฉันยืนขึ้นและนั่งลงตามคำแนะนำในขณะที่จดจ่ออยู่กับสิ่งที่เขียนไว้ในหนังสือแนะนำ
หลังจากเพลงชาติ ฉันครุ่นคิดเกี่ยวกับชั้นเรียนที่จะดำเนินการในอนาคตในขณะที่เหตุการณ์ที่ไร้ประโยชน์กำลังเกิดขึ้นวิชาบังคับคือการบริหารเศรษฐกิจ กฎหมายจักรวรรดิ และจรรยาบรรณ?
มารยาทมีไว้เพื่ออะไร? สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สถาบันระดับชาติสูญเสียพลังงานไปต่อมาคือวิชาดาบและเวทมนตร์ วิชาบังคับทั้งหมดห้าวิชา
ฉันจะเลือกใช้เวทย์มนตร์แม้ว่าจะไม่ใช่หลักสูตรบังคับแต่ทักษะการใช้ดาบนั้นยาก ฉันฝึกฝนอย่างหนักเพื่อควบคุมความแข็งแกร่งของฉัน แต่ฉันสงสัยว่าฉันจะควบคุมมันได้อย่างเหมาะสมกับคนที่ผอมเพรียวที่ศึกษามาตลอดชีวิต เท่านั้นหรือไม่ฉันสงสัยว่าฉันจะส่งพวกเขาทั้งหมดไปที่โรง พยาบาลหรือไม่แม้ว่าฉันจะได้คะแนนทักษะดาบต่ำแต่ฉันควรพยายามหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด
ต่อไปมีวิชาเลือกค่อนข้างมาก จากภาษาของจักรวรรดิที่ไม่เลวร้ายไปซะหมดไปจนถึงการเรียนศิลปะและดนตรีมีบางวิชาที่ฉันสงสัยว่าเกี่ยวอะไรกับราชการสามารถเลือกวิชาเลือกได้อย่างน้อยสองวิชาสูงสุดสวิชา
ลองคิดดูสิ ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ที่ผลักฉันเข้าไปในหอพักนี้แนะนำให้ฉันเรียนหลักสูตรขั้นต่ำที่เป็นไปได้
ตอนที่ฉันอยู่ในบ้านเกิด ฉันเชี่ยวชาญภาษาของอาณาจักรถึงระดับเจ้าของภาษาแล้ว ดังนั้นฉันควรเลือกภาษานั้นเป็นภาษาแรกตอนนี้ฉันต้องเลือกมาอีก 1 วิชาแล้วดูวิชาในหนังสือมีประวัติศาสตร์ วิทยาศาสตร์การทหารภูมิศาสตร์คณิตศาสตร์วรรณกรรมศึกษาการผจญภัย??
ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการศึกษาการผจญภัยทำไมคุณถึง ต้องการสิ่งนี้
ฉันอ่านข้อความอธิบายซึ่งห้อยอยู่ในบันทึกย่อภายใต้การผจญภัย
การศึกษาการผจญภัยคืออะไร?
การศึกษาการผจญภัยมุ่งเป้าไปที่การเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมต่างๆ เป็นคู่มือการเอาตัวรอดที่ออกแบบมาเพื่อให้คำแนะนำแก่นักผจญภัยมือใหม่และสนับสนุนนักผจญภัยผ่านการศึกษาวิธีเพิ่มประสิทธิภาพด้วยอุปกรณ์เพียงเล็กน้อย
โอ้โฮ การศึกษาการผจญภัยเป็นเรื่องของข้าราชการที่ได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมกิลด์นักผจญภัย
เมื่อมองแวบแรก กิลด์นักผจญภัยและพันธมิตรทหารรับจ้างดูเหมือนจะเป็นองค์กรเอกชน ทหารรับจ้างและนักผจญภัยส่วนใหญ่เป็นพลเรือนที่ไม่ได้รับการว่าจ้างอย่างเป็นทางการจากจักรวรรดิ เช่น ทหารผ่านศึกที่เกษียณแล้วและอัศวินอิสระอย่างไรก็ตาม ทั้งสองถือได้ว่าเป็นองค์กรในเครือ ของรัฐบาลเนื่องจากได้รับการจัดการโดยรัฐบาล
เมื่อนักผจญภัยและทหารรับจ้างรวมกันจะสร้างกองกำลังได้เกือบ 200,000 นาย จักรวรรดิจะควบคุมมันได้อย่างแน่นอนหากพวกเขาเป็นประเทศที่ดี นอกจากนี้ นักผจญภัยแนวโรแมนติกอาจกลายเป็นโจรได้หากประเทศนี้ไม่ได้จัดการกิลด์นักผจญภัย
ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองภายใต้การควบคุมของจักรวรรดิจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่จะนำไปใช้เป็นกองกำลังสำรองในยามภัยพิบัติหรือสงครามแห่งชาติ ในความเป็นจริง จากทหารของจักรพรรดิ 1.2 ล้านคน 200,000 คนเป็นทหารรับจ้างและนักผจญภัย
หากจักรวรรดิจะส่งข้าราชการไปยังกิลด์นักผจญภัยและกลุ่มพันธมิตรทหารรับจ้างเพื่อจัดการ พวกเขาก็จะทำให้เกิดคำถามว่าทำไมพวกเขาไม่เพียงแค่จ้างพวกเขาทั้งหมดโดยตรงเป็นทหารของจักรพรรดิแทนที่จะแสร้งทำเป็นปล่อยให้พวกเขาทำงานเป็น องค์กรเอกชน
ในการตอบคำถาม มันมีข้อได้เปรียบที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการสิ้นสุดของจักรวรรดิ ทหาร 200,000 นาย ซึ่งไม่จำเป็นในทันทีแต่อาจจำเป็นต้องใช้ในวันหนึ่ง จะยังคงทำงานชั่วคราวและไม่ต้องจ่ายเงินเดือน สามารถยังคงเป็นองค์กรที่สามารถเรียกใช้งานได้ตามต้องการ
โลกนี้เต็มไปด้วยมอนสเตอร์และปีศาจ ด้วยเหตุนี้กิจกรรมหลักของกองทัพจักรวรรดิจึงเป็นการปราบปรามมอนสเตอร์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่กองทัพที่เป็นเกราะป้องกันของจักรวรรดิในบางครั้งอาจเป็นดาบได้เช่นกัน กล่าวอีกนัยหนึ่งใกล้กับพรมแดนของประเทศอื่น ๆ ขึ้นอยู่กับกิจกรรมทางทหารประเทศอื่น ๆ สามารถประกาศสงครามในนามของความรู้สึกที่ถูกคุกคาม ดังนั้น การเอารัดเอาเปรียบของกองทัพจักรวรรดิที่ชายแดนทางใต้ของจักรวรรดิจึงทำได้เพียงนิ่งเฉยเท่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสมัยนี้เมื่อไม่มีความเป็นปรปักษ์กับต่างประเทศมากนัก ที่กล่าวว่านักผจญภัยและทหารรับจ้างไม่ เกี่ยวข้องกับกองทัพจักรวรรดิแต่สามารถใช้เป็นความช่วยเหลือจากองค์กรเอกชนได้
ข้อได้เปรียบนี้ถือได้ว่าเป็นข้อได้เปรียบเนื่องจากมีระดับการควบคุม หากไม่สามารถควบคุมได้ และนักผจญภัยก็อาจจะอาละวาดใกล้พรมแดน ก็อาจเข้าใจผิดได้ว่าจักรวรรดิได้เริ่มการโจมตีแบบเอารัดเอาเปรียบ
จักรวรรดิต้องหยุดนักผจญภัยจากการอาละวาดผ่านการจัดการอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นมันจึงส่งข้าราชการไปยังกิลด์นักผจญภัยและพันธมิตรทหารรับจ้าง
อึม การศึกษาการผจญภัย ฉันอาจจะได้เกรดดีถ้าฉันเลือกวิชานี้ ฉันเกิดและเติบโตในโอลิมปัสซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสิบดินแดนต้องห้าม
ฉันไม่รู้จักทะเลทรายที่ไม่มีเหยื่อ แต่ถึงแม้จะอยู่ในพื้นที่อันตราย ฉันพูดได้อย่างมั่นใจว่า “ออร์คที่สามารถฆ่ากวางได้ด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว ก็เป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวแต่ตอนนี้มันเป็นอาหารกลางวันของฉันแล้ว” และที่สำคัญที่สุดการผจญภัยคือคำที่กระตุ้นความโรแมนติกของผู้ชาย ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ชีวิตอย่างปลอดภัยก็ตาม
ขณะที่ฉันจดจ่ออยู่กับหนังสือแนะนำ พิธีปฐมนิเทศกำลังจะสิ้นสุดลง
“ฉันจะสิ้นสุดพิธีปฐมนิเทศตอนนี้ ฉันอยากจะขอบคุณแขกผู้มีเกียรติและครอบครัวที่มาร่วมงาน พวกเขาจะได้รับคำอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับหนังสือแนะนำที่แจกจ่ายให้กับผู้เข้ารับการฝึกอบรมใหม่ ดังนั้นโปรดรออีกสักหน่อย”
ดูเหมือนมีคนไม่กี่คนที่ออกจากหอประชุม เหลือเพียงฉันและข้าราชการใหม่คนอื่นๆ ที่อยู่เบื้องหลัง ในบรรดาข้าราชการใหม่ผู้ที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยดูเหมือนจะมีครอบครัวหรือคนรับใช้คอยดูแลอยู่
“โอ้สวัสดี”
ในขณะที่ฉันเหม่อ ผู้ชายที่มีกล้ามซึ่งดูเหมือนจะอายุสามสิบปลายๆ นั่งข้างฉันและใช้ช่วงพักเบรกเพื่อพูดกับฉัน
เมื่อฉันมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอายุ 20 กลางถึงปลาย ดังนั้นคนที่พูดกับฉันจึงดูเหมือนจะสอบผ่านตอนอายุค่อนข้างมาก ถึงกระนั้น เขาก็ดูเหมือนเป็นคนสุภาพเมื่อพิจารณาว่าเขาพูดอย่างสุภาพแม้ว่าฉันจะอายุน้อยกว่าคนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัดไม่ต้องพูดถึงว่าฉันดูอ่อนกว่าอายุจริงด้วยซ้ำ
“ครับ สวัสดีครับ” ฉันทักทายด้วยรอยยิ้ม การปฏิบัติต่อคนใจดีด้วยความเมตตาเป็นพื้นฐานไม่ใช่หรือ?
ชายข้างๆ ฉันลังเลเล็กน้อยและถามว่า “ฉันรู้ว่าการถามระหว่างการพบกันครั้งแรกเป็นเรื่องหยาบคาย แต่นายอายุเท่าไหร่”
“ฉันอายุสิบหก”
เพราะฉันดูอ่อนกว่าวัย เขาคงคิดว่าฉันดูเหมือนเด็กนั่งอ้างตัวเป็นข้าราชการใหม่ แน่นอน ถ้าเขาไม่สนใจฉันเพราะฉันดูเด็กเขาควรมองหลังเขาเดินไปตามถนนในตอนกลางคืน
คนที่ได้ยินอายุของฉันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่สดใส“โอ้เ อย่างนั้นเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักคนรุ่นเดียวกัน”
“ หือ?”
ฉันเพิ่งได้ยินอะไร อายุเท่ากัน?! ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับหูหรือสมองของฉัน แน่นอนต้องหนึ่งในสองสิ่งนี้แน่ๆ
“ฮ่าฮ่า อันที่จริงฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อยเพราะทุกคนที่ฉันเห็นรอบ ๆ ดูเหมือนพวกเขาแก่กว่าฉัน 10 ปี แม้ว่าเราจะอยู่ชั้นเดียวกันอายุที่ต่างกันมากก็ยากที่จะสนิทกัน ”
ไม่ ดูเหมือนนายจะแก่กว่าคนรอบข้าง 10 ปี นายบังเอิญพูดตรงกันข้ามหรือเปล่า?
“แน่นอน ฉันแก่กว่านายหนึ่งปีตอนนี้อายุสิบเจ็ด แต่ฉันได้ยินมาว่านายสามารถเข้ากันได้ดีโดยมีความแตกต่างเพียงปีเดียว”
สิบเจ็ด? ด้วยใบหน้านั้น? นายดูเหมือนทหารผ่านศึกที่เป็นทหารรับจ้างประมาณสองทศวรรษแต่อายุสิบเจ็ด?
ภาวะสายตายาวตามอายุมีขีดจำกัด แต่จี้ช มีบางอย่างผิดปกติกับดวงตาของฉัน มากกว่าหูหรือสมอง
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เมื่อฉันขยี้ตา ผู้ชายคนนั้น ไม่ เด็กที่นั่งข้างฉันแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่ล่ะ ฉันเหนื่อยนิดหน่อย”
“โอ้ อย่างนั้นหรือ แน่นอน ผู้คนจะเหนื่อยหลังจากนั่งนิ่งๆเป็นเวลาหลายชั่วโมงโดยไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันดีใจมากที่ได้พบคนอายุเท่ากันที่ฉันต้องขอตัวไปก่อน ฉันขอโทษ”
สายตาฮันเกิน 4.0 แน่นอน ทั้งสองข้าง แต่เขาดูไม่เหมือนเด็ก 17 ปีเลย
“ไม่เป็นไรครับ”
“ฮ่าฮ่า ฉันดีใจด้วย โอ้ และนายไม่ต้องแสดงความเคารพขนาดนั้นก็ได้ เราอายุเท่ากันไม่ใช่หรือ? ได้โปรดพูดตามสบาย”
เมื่อมองดูเขาพูดอย่างสุภาพ ฉันนึกภาพว่าตนเองกำลังพูดอย่างไม่เป็นทางการกับเด็กชราที่นั่งข้างฉัน เขาเป็นเหมือนคนที่พึ่งจะได้มาเรียน
“ไม่ ฉันสะดวกที่จะพูดเป็นทางการ คุณก็ทำได้เหมือนกัน”
มันอึดอัดกว่าที่จะพูดอย่างไม่เป็นทางการกับใบหน้านั้นเด็กชรายิ้มอย่างเขินอายกับคำพูดของฉัน
“ฮ่าฮ่า ฉันเคยพูดแบบเป็นทางการจนติดเป็นนิสัยแล้วฉันพยายามจะเปลี่ยนมันแต่มันไม่เปลี่ยนง่ายๆหรอกแต่อะไรสบายใจที่สุดล่ะจริงไหม?”
ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือเพื่อขอจับมือและพูดว่า “พูดถึงเรื่องนั้นแนะนำตัวฉันช้า ฉันคือ เฟรม แดนเทอร์”
“ฉันชื่อเดนมาร์ค”
ฉันไม่ได้สนใจที่จะใส่ “ฟอน ในชื่อ ฉันคิดว่าฉันเป็นขุนนางก่อนจะเป็นอุปสรรคในการหาเพื่อน แต่ถ้าฉันถูกละเลยเพราะไม่ใช่ขุนนาง สิ่งที่ฉันต้องทำคือแสดงบัตรประชาชน ก่อนที่เราจะรู้ตัวคนที่ดูเหมือนเป็นอาจารย์ก็เริ่มปีนขึ้นไปบนเวทีหอประชุมอีกครั้ง
