NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1193 หยางฉงรู้ความจริง

ต่อให้ ไท่ซางกล่าวเสียงแผ่วมากแค่ไหน แต่หยางฉงก็ได้ยินอยู่ดี ไม้ปัดขนไก่ร่วงลงกับพื้น ยืนนิ่งอยู่กับที่
“โอ๊ย! พี่สะใภ้ เมื่อกี้ผมพูดผิด ลูกพี่ใหญ่เขาไปทำภารกิจจริงๆ พี่อย่าคิดมากเลย! ลูกพี่ใหญ่เขารักพี่มาก จะไปมีคนอื่นได้ยังไง”
ไท่ซางที่รู้ตัวว่าหลุดปากไปแทบจะตบบ้องหูตนเอง รีบแก้ตัวกับหยางฉง แต่หยางฉงเองก็ไม่ได้โง่ บางครั้งคำพูดที่ไม่ได้เจตนานี่แหละจริงที่สุด
เมื่อเธอนึกถึงหลี่ฝางตอนนี้อยู่กับผู้หญิงอื่น หัวใจของเธอบีบรัดแน่นอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่สนใจไท่ซางที่ถูกมัดกับเก้าอี้ พลางร้องไห้วิ่งออกไป
ไท่ซางอยากจะไล่ตามไป แต่กลับไม่สามารถขยับได้ เมื่อเขาออกจากการพันธนาการได้ หยางฉงก็ได้รับรถของตนเองออกไปแล้ว
“ให้ตาย ทำไมฉันถึงห้ามปากตัวเองไม่อยู่กัน!” ไท่ซางทุบกำปั้นกับกำแพงของตระกูลหยาง ผนังของสวนพลันถล่มลง
คนของตระกูลหยางต่างตกใจจนไม่กล้าร้องสักแอะ ยืนตัวสั่นเทาที่มุม บทสนทนาของหยางฉงและไท่ซางพวกเขาไม่ได้อยู่แต่อย่างใด รู้เพียงคุณหนูของพวกเขาร้องไห้วิ่งออกมา หลังจากนั้นปรมาจารย์ฉินก็ออกไปอย่างอารมณ์เสีย
คนใช้จนต้องรีบเรียกลุงสามของหยางฉงอย่างหยางเทียนลี่ หากไท่ซางทำแบบนี้ต่อไป ไม่นาน ตึกเก่าของตระกูลหยางก็จะกลายเป็นเศษซาก
“ฉิน ปรมาจารย์ฉิน ท่าน ท่านใจเย็นก่อน หยางฉงถูกคุณปู่ตามใจตั้งแต่เด็ก เอาแต่ใจตัวเอง ท่านใจกว้างอย่าไปถือสาเธอเลยนะ รอเธอกลับมา ผมจะสั่งสอนเธอเอง! ผมจะมัดเธอบ้าง แล้วแต่ปรมาจาย์ฉินจัดการเลย!”
หยางเทียนลี่เพิ่งเจรจาเซ็นสัญญาหนึ่งได้ กลับมาถึงบ้านยังนั่งไม่เท่าไหร่ ก็มีคนมารายงาน บอกว่าหยางฉงกลับมาก็จับปรมาจารย์ฉินมัดเอาไว้ไต่สวน ตอนนี้ปรมาจารย์ฉินโมโหหนัก
ทำให้หยางเทียนลี่โมโหอย่างมาก พลางก่นด่าหยางฉงในใจ หยางเอาอกเอาใจ ไท่ซางไปด้วย
นางบ้าหยางฉง คิดว่ามีหลี่ฝางเอื้อหนุนแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรือ ไม่ว่ายังไงไท่ซางก็เป็นถึงระดับปรมาจารย์ เพียงขยับนิ้วนิดเดียวก็ทำลายตระกูลหยางได้ แต่กลับกล้าไปหาเรื่องเขา! ยัยโง่ไร้สมองชะมัด!
“คุณพูดอะไรอยู่? นั่นพี่สะใภ้ผมนะ แกกล้าสั่งสอนเธองั้นหรือ? สมองแกน้ำเข้าใช่ไหม!”
หยางเทียนลี่กำลังด่าหยางฉงในใจอย่างโมโห ประโยคของ ไท่ซางทำให้เขางงเป็นไก่ตาแตก
หากไม่ใช่เพราะความสามารถไม่ถึง เขาต้องไปลูปหน้าผากไท่ซางแน่ ดูว่าเขาเป็นไข้ใช่ไหม หยางฉงจับเขามัดเอาไว้ แต่ ไท่ซางกลับแก้ตัวให้เธอ?
“พวกแกจะยืนนิ่งอยู่ทำไม? รีบไปตามพี่สะใภ้ผมกลับมาซะสิ! ถ้าพี่สะใภ้ผมเป็นอะไรไป ผมจะเอาชีวิตพวกคุณ!”
เมื่อเห็นคนของตระกูลหยางยืนมองเขาอยู่ในสวน ไท่ซางโมโหหนักกว่าเก่า พลันถีบชายฉกรรจ์ที่อยู่ใกล้กับเขาเต็มแรง
เหล่าที่ที่ถูกถีบต่างไม่กล้าพูดสักแอะ ได้แต่รีบออกไปหาตัวหยางฉง
เมื่อหยางฉงขับรถออกมาจากตระกูลหยาง เธอมาที่บ้านของหวางซีเหยา
“เสี่ยวฉง! เธอเป็นอะไร? ทำไมถึงได้ร้องไห้? ใครทำเธอร้องไห้ เธอบอกฉันมา ฉันจะไปสั่งสอนมัน!”
เมื่อหวางซีเหยาเปิดประตู หยางฉงก็โถมเข้าอ้อมกอดของเธอ หยางฉงที่กอดเธอร้องไห้หอบอย่างหนัก หวางซีเหยากล่าวอย่างร้อนรน
ตอนนี้หยางฉงร้องไห้อย่างอนาถ พูดไม่รู้เรื่อง เมื่อเห็นเธอเสียใจขนาดนี้ หวางซีเหยาเองก็ไม่รู้ว่าควรที่จะทำยังไงดี ได้แต่ลูปหลังของเธออย่างแผ่วเบา ช่วยให้เธอหายใจได้คล่องขึ้น
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางฉงถึงได้หยุดร้องไห้ เมื่อจ้องมองหยางฉงที่จมูกดวงตาบวมแดง หวางซีเหยารู้สึกสงสารเธออย่างมาก
“เสี่ยวฉง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ไอ้หลี่ฝางนั่น ไปตายอยู่ที่ไหน เธอร้องไห้ขนาดนี้เขาก็ไม่สนใจงั้นหรือ?”
หวางซีเหยาเพียงแค่พูดถึงหลี่ฝางเท่านั้น ใครจะไปรู้เมื่อหยางฉงได้ยินชื่อนี้ น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วในคราแรกเกิดไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง ถึงกระทั่งร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมากกว่าเมื่อสักครู่นี้อีก
“เสี่ยวฉง เธอบอกความจริงฉันมา ไอ้หลี่ฝางหมอนั่นมันทำให้เธอเสียใจใช่ไหม? โมโหจะแย่! ไอ้บ้าหลี่ฝาง ก่อนหน้านี้สัญญาแล้วแท้ๆ บอกว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ จะรักเธอ ดูแลเธอ เขาทำแบบนี้งั้นหรือ? ไม่ได้ ฉันต้องไปสั่งสอนเขาแทนเธอให้สาสม!”
เมื่อเห็นอย่างนั้นเธอก็รู้ทันทีว่าใครเป็นสาเหตุที่ทำให้หยางฉงสะอื้นทันที เธอโมโหหนัก เธอโกรธพลันก่นด่าหลี่ฝาง พลางควักโทรศัพท์ออกมาติดต่อหาหลี่ฝาง
“เหยาเหยา ไม่ต้องโทรหรอก เขา เขาไม่รับหรอก หือหือ……เขา เขาไม่สนใจฉันมาครึ่งเดือนแล้ว”
เมื่อหยางฉงเห็นว่าหวางซีเหยาจะโทรหาหลี่ฝาง พลางสะอื้นพร้อมกล่าวบอก
“อะไรนะ? เขาไม่สนใจเธอมาครึ่งเดือนแล้วงั้นหรือ? หลี่ฝางนี่! ฉันจะอัดเขาให้ตายไปเลย!” หวางซีเหยาที่โกรธมากอยู่แล้วเมื่อได้ยินประโยคของหยางฉงระเบิดลงทันที ไม่แยแสการหักห้ามของเธอ โทรหาหลี่ฝาง
แต่เธอโทรอยู่สามสี่ครั้ง ก็ไม่มีคนรับสาย คราวนี้กระตุ้นหวางซีเหยาเข้าให้เต็มๆ ติดต่อหาหลี่ฝางครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับจะมีเรื่องกับหลี่ฝาง
“เหยาเหยา เธอ เธอไม่ต้องโทรแล้ว เขา เขาไม่เอาฉันแล้ว ไม่ต้องโทรแล้ว” ทีแรกหยางฉงยังพอมีหวังบ้าง ไม่แน่หลี่ฝางอาจจะรับสายของหวางซีเหยา แต่หวางซีเหยาโทรตั้งเจ็ดแปดสาย แต่ก็โทรไม่ติด เธอตายใจกับหลี่ฝางโดยสิ้นเชิง
“โทสิ! ทำไมถึงจะไม่โทรละ! แน่ใจไอ้หมอนี่ไม่ต้องรับโทรศัพท์ไปตลอดชีวิตสิ!”
หวางซีเหยาไม่ใช่คนที่จะยอมง่ายๆ วันนี้ต่อให้เธอโทรจนแบตหมด เธอก็ต้องรอให้หลี่ฝางรับสายให้ได้
จบประโยค โทรศัพท์เกิดโทรติดขึ้นมาอย่างประหลาด ไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามได้พูดอะไร หวางซีเหยาก็ก่นด่าเข้าให้เต็มประดา
“หลี่ฝางไอ้สารเลว แกทำอะไรให้เสี่ยวฉงร้องไห้กันแน่? ถ้าวันนี้แกไม่อธิบายให้รู้เรื่อง ฉันไม่จบแน่!”
หงส์แดงที่รับสายเมื่อได้ยินประโยคของหวางซีเหยาไร้คำพูด หลี่ฝางก่อนที่จะเข้าไปในซากปรักหักพังลึกลับ เขาทิ้งโทรศัพท์ข้าวของเอาไว้ด้านนอก ให้พวกหงส์แดงช่วยดู หากมีคนมีเรื่องด่วนหาเขา ก็ให้พวกเขาช่วยรับสาย
อันที่จริงสายที่ชื่อว่าหวางซีเหยาเธอตัดสินใจที่จะไม่รับสาย แต่อีกฝ่ายโทรอยู่อย่างนั้น หงส์แดงได้แต่รับสายอย่างไร้หนทาง แต่ใครจะไปรู้ไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกก่นด่าเสียก่อน
“คุณผู้หญิง คุณด่าผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่หลี่ฝาง ตอนนี้เขามีธุระรับสายไม่ได้ รอเขากลับมาฉันจะให้เขาติดต่อกลับไปโอเคไหม?”
หงส์แดงที่ถูกด่าไม่สบอารมณ์นัก แต่เพราะมารยาทเธอก็ยังอธิบายกับหวางซีเหยาไปอย่างดี