NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1271 ไม่อยากลงมือ

“เป้าหมายของฉันมีเพียงแค่เมี๋ยวชุ่ยคนเดียวเท่านั้น ไม่อยากตายก็รีบไสหัวออกไป”
จ้องมองเหล่าหมอพยาบาลผู้ซื่อสัตย์ คุณท่านโกกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
คนที่ใจเสาะหลายคนเมื่อได้ยินคำของคุณท่านโก ลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะหนีเอาชีวิตรอดไป
“พวกแกแน่ใจหรือว่าจะไม่ไป?” จ้องมองคุณหมอสองคนที่ตกใจจนใบหน้าขาวซีดแต่ก็ยังยืนเฝ้าเมี๋ยวชุ่ยอยู่ คุณท่านโกกล่าวเพื่อยืนยันคำตอบอีกครั้ง
“เฮียช่วยชีวิตเราเอาไว้ ต่อให้ต้องตาย เราก็จะไม่ทิ้งพี่สะใภ้ไปไหน!”
หมอประจำรวบรวมความกล้า พลันขวางเมี๋ยวชุ่ยที่ยังคงหลับไม่ฟื้น
“ในเมื่อเป็นอย่างงั้น ฉันก็จะทำให้พวกแกได้สมใจ” เมื่อเห็นว่าคำพูดชักจูงใช้ไม่ได้ผล คุณท่านโกจึงไม่พูดอะไรมากอีก
พลางถอนหายใจอย่างไร้หนทาง เขาแวบมาตรงหน้าของหมอ จับมือของเขาเอาไว้พร้อมหัก มีดผ่าตัดตกออกจากสำหรับคนธรรมดา หากหักมือของเขาทิ้งเป็นเรื่องที่เจ็บปวดอย่างมาก คุณหมอเจ็บจนเหงื่อแตกโชกล้มลงกับพื้น แต่ก็ยังไม่ถอดใจใช้มืออีกข้างจับขากางเกงของคุณท่านโกเอาไว้แน่น
“แก แกจะแตะต้องเธอไม่ได้!”
การขัดขวางของเขาแบบนี้ไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย แต่กลับเกะกะ คุณท่านโกขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสียพลันเตะคุณหมอจนปลิว
กล้ามเนื้อส่วนหน้าอกของหมอเว้าเข้าไปเป็นรู อวัยวะภายในที่แหลกละเอียดพุ่งทะลักออกมาจากปาก กระทั่งนาทีสุดท้ายสายตาของเขาก็ยังคงจ้องคุณท่านโกเขม็ง
เมื่อเห็นหมอหมดลมหายใจไปแล้ว คุณท่านโกหลับตาลงอย่างทำใจ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่หัวใจของเขา ที่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าคนบริสุทธิ์
เมื่อนึกถึงว่าอีกเดี๋ยวเขาจะต้องฆ่าคนมากกว่านี้ มือของคุณท่านโกพลันสั่นเทา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเล็บของเขาได้จิกเข้าที่เนื้อแล้ว
ผ่านไปราวหนึ่งนาที คุณท่านโกที่ลืมตาขึ้นอีกครั้งบนใบหน้ามีความเด็ดเดี่ยวมากขึ้น จ้องมองเมี๋ยวชุ่ยที่นอนแช่ของเหลวเพิ่มสารอาหารอยู่ สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดฉายแววพิฆาต
“ขอโทษ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอแต่งงานผิดคนเถอะ” เมื่อจบประโยค มือที่เหี่ยวแห้งของคุณท่านโกค่อยๆ ยื่นไปยังลำคอของเมี๋ยวชุ่ย
มือของคุณท่านโกออกแรงหนักขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่เรียบเฉยของเมี๋ยวชุ่ยเริ่มมีอาการเจ็บปวด
ต่อให้ยังไม่ได้สติ เมี๋ยวชุ่ยที่รู้สึกได้ถึงความตายเริ่มขัดขืน
เวลาแปรผัน เมี๋ยวชุ่ยที่พยายามขัดขืนเริ่มสงบนิ่ง ลมหายใจที่รวยรินในคราแรกแทบจะไม่รู้สึก
นาทีสุดท้าย คุณท่านโกคำรามลั่น ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะคลายมือออก
น้ำตาแห่งความเสียใจหยดลงจากขอบตาของเขา พลันบ่นพึมพำ “ยินยิน ขอโทษ ปู่ทำไม่ได้ ขอโทษ ยินยิน แกวางใจเถอะ ปู่จะไม่ให้แกต้องตายคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว ต่อให้ลงนรก ปู่ก็จะไปกับแก”
“ในเมื่อแกลงมือไม่ได้ งั้นก็ฉันเอง” ในขณะที่คุณท่านโกคิดที่จะฆ่าตัวตายนั้นเอง น้ำเสียงที่เย็นชาของตงฟางเย่นดังขึ้นจากทางด้านหลัง
จบประโยค ร่างของตงฟางเย่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเมี๋ยวชุ่ย มือของเธอในตอนนี้ถือมีดที่แหลมคมเอาไว้ คิดที่จะจ้วงไปยังอกของเมี๋ยวชุ่ย
“หยุด!” คุณท่านโกตะโกนเสียงดัง ไม่ทันให้คิดอะไรมาก พลันคิดที่จะแย่งมีดในมือของตงฟางเย่น
“ตาแก่หนังเหนียว แกคิดจะหักหลังหรือยังไง?” ตงฟางเย่นไม่คิดเลยว่าคุณท่านโกจะขัดขวางเธอ ดวงตาจ้องคุณท่านโกอย่างดุกร้าว
เธอไม่รู้สึกเป็นมิตรต่อคนของตระกูลหลี่อยู่แล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะแก้แค้น ตงฟางเย่นจะปล่อยไปแบบง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง หลังจากนั้นคุณท่านโกทั้งคู่จึงต่อสู้กันที่ห้องวิจัย
อันที่จริงความสามารถของตงฟางเย่นไม่ต่างอะไรกับโหจื่อ บวกกับที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอก็ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณท่านโก สู้กับคุณท่านโกได้ไม่ถึงสามสิบท่าก็แพ้เสียแล้ว
“ตาแก่หนังเหนียว แกกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ? อย่าลืมสิว่ารับปากอะไรกับเจ้าบ้านเอาไว้!” ตงฟางเย่นถูกท่านโกพันธนาการเอาไว้ แต่คนที่ชาญฉลาดอย่างเธอเข้าใจที่จะใช้ท่านจวนเพื่อข่มขู่คุณท่านโก
เป็นไปตามคาด หลังจากที่ได้ยินเธอพูดถึงท่านจวน คุณท่านโกลังเลอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่หลังจากที่ลังเล สายตาก็ฉายแววมุ่งมั่นให้เห็น “ฉันไม่ฆ่าเธอ แต่ก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอทำอะไรคนของตระกูลหลี่แม้แต่คนเดียว”
จบประโยค คุณท่านโกมีดทุบตงฟางเย่นจนสลบไป เวลาสั้นๆ เมื่อสักครู่ เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ในเมื่ออ่านจวนใช้ยินยินข่มขู่เขาได้ แล้วทำไมเขาถึงไม่ใช้ตงฟางเย่นเพื่อไปต่อรองกับท่านจวนล่ะ?
คุณท่านจวนที่มีแผนการในใจจ้องมองทีมพยาบาลอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่จะแบกตงฟางเย่นที่สลบไปแล้วออกจากบ้านพักตากอากาศ
“ไท่ซาง! ตื่น! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” หลังจากที่หลี่ต๋าคาง ส้าวส้วย และโหจื่อกลับมายังบ้านพักตากอากาศ เมื่อเห็นแทบทุกคนกองอยู่กับพื้นแทบคลั่ง
เขาคิดไม่ถึงเลยเขาออกไปเพียงเดี๋ยวเดียวเท่านั้น แต่เรื่องราวกลับเป็นแบบนี้ไปได้
โหจื่อรีบวิ่งไปยังไท่ซาง ประคองเขาให้ลุกขึ้นจากพื้น พลันตรวจสอบไปทั่วร่าง เมื่อพบว่าเขาเพียงสลบไปเท่านั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
ส้าวส้วยและหลี่ต๋าคางปรี่ขึ้นไปยังชั้นบนห้องวิจัยทันที เมื่อเห็นราฟาเอลที่สลบอยู่ที่พื้น ร่างของเขาแข็งทื่อ
หลี่ต๋าคางจับผนังเอาไว้ บังคับตนเองไม่ให้คิดมาก เดินเข้าไปยังห้องวิจัยอย่างทุลักทุเล เมื่อเห็นหมอที่ตายอย่างน่าอนาถ หลี่ต๋าคางฉายแววสิ้นหวัง แทบจะล้มลงกับพื้น
“เฮีย! ทำใจดีๆ เอาไว้!” ดีที่ส้าวส้วยที่อยู่ด้านข้างประคองเขาเอาไว้อย่างว่องไว ส่งเสียงเรียกสติของหลี่ต๋าคางเอาไว้
“ไม่เป็นอะไรหรอก เสี่ยวชุ่ยไม่เป็นอะไรแน่” ประโยคนั้นไม่เพียงแต่พูดให้กับส้าวส้วยฟัง แต่เป็นคำที่หลี่ต๋าคางปลอบใจตนเอง
หลี่ต๋าคางเดินมาทางเมี๋ยวชุ่ยภายใต้การประคองของส้าวส้วยอย่างทุลักทุเล มือที่สั่นเทาแตะจมูกของเธอ เมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ร้อนระอุของเมี๋ยวชุ่ยเขาดีใจจนแทบน้ำตาไหล
“ไม่เป็นไร เสี่ยวชุ่ยไม่เป็นอะไร!” หลี่ต๋าคางจับมือของส้าวส้วยกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจ
เมื่อได้ยินหลี่ต๋าคางบอกว่าเมี๋ยวชุ่ยไม่เป็นอะไร ส้าวส้วยเองก็ถอนหายใจอย่างหนัก อันที่จริงเมื่อสักครู่เขาเองก็ตกใจมาก เพียงแค่ความเย็นชาที่ชินชาของเขาทำให้เขาพอมีสติอยู่บ้าง
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดี เฮียไปตรวจสอบส่วนอื่นในร่างกายน้าเหมี๋ยวก่อนเถอะ ผมจะไปตรวจสอบสถานการณ์”