ในขณะที่พวกเขาคุยไปด้วยพร้อมกับเดินไปข้างหน้านั้น ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าที่ดูแข็งแรง เดินเข้ามาที่เหล่าหลี่ฝางพร้อมกับกลุ่มชนเผ่ากู
ทีแรกชายวัยกลางคนทำตาขวางใส่เหล่าหลี่ฝาง ก่อนที่สายตาของเขาจะตกไปอยู่ที่ไป๋หลิน
“ไป๋หลิน ทำไมเธอถึงได้ไปอยู่กับกลุ่มคนนอก?”
ฟังจากน้ำเสียงของเขา ชายวัยกลางคนเห็นได้ชัดว่ารู้จักกับไป๋หลิน ยิ่งไปกว่านั้นจากที่คิ้วของเขาขมวดแน่นเข้าหากันเป็นปมแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบใจที่ไป๋หลินสนิทสนมกับเหล่าหลี่ฝาง
หลังจากที่ไป๋หลินได้ยินชายวัยกลางคน เธอนิ่งไฟพักหนึ่ง ก่อนที่จะโค้งคำนับให้กับขาเล็กน้อย กล่าวอย่างเรียบเฉย
“หัวหน้า ฉันได้รับคำสั่งจากเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ให้ส่งพวกหลี่ฝางลงเขา”
เมื่อได้ยินไป๋หลินบอกว่าเป็นความประสงค์ของเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ชายวัยกลางคนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จ้องเขม็งหลี่ฝางและคนอื่นๆ อยู่ครึ่งค่อนวัน ก่อนที่จะกล่าวอย่างดุดัน
“ในเมื่อเซียนผู้ยิ่งใหญ่ได้พบพวกแกแล้ว ก็รีบไปซะ ชาวเผ่ากู่อย่างพวกเราไม่ต้อนรับคนนอกอย่างพวกแก”
หลี่ฝางไม่คิดเลยว่าเพิ่งก้าวเข้ามาที่เผ่ากู่ ก็ถูกพวกเขาขับไล่ไสส่งเสียแล้ว
ทีแรกเขาคิดว่าไขจี๋เออโอเวอร์ไปเองเสียอีก เห็นแบบนี้แล้ว คนเผ่ากู่พวกนี้ไม่เป็นมิตรกับพวกเขาจริงๆ
“ไปก็ไป แกคิดว่าพวกเราอยากจะอยู่ที่หมู่บ้านเส็งเคร็งนี่นักหรือไง? ไม่มีอะไรสักอย่าง อาบน้ำยังไม่มีน้ำอุ่น อึดอัดจะแย่”
อาจเพราะการปรากฏตัวของเหล่าหลี่ฝางทำให้สองพี่น้องไขจี๋เออมีความกล้าพวกเขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ไขจี๋เออชี้หน้าหัวหน้าหมู่บ้านด่ากราด
มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าหลายวันมานี้เขาและไขบู๊เกอมีชีวิตอยู่ได้ยังไง คนเผ่ากู่พวกนี้เพราะขาดกับโลกภายนอก แม้แต่ไฟฟ้ายังไม่มี ตอนกลางคืนยังคงใช้โคมไฟเพื่อให้แสงสว่าง สัญญาณก็ไม่มี วันๆ ได้แต่ทำไร่นา ปลูกผัก เลี้ยงหนอน
บ้านที่พวกเขาสองคนอยู่เก่าตนผุพัง ตอนกลางลมเข้ามาในบ้าน ไขจี๋เออและไขบู๊เกอสงสัยว่าพวกเขาอาจทะลุกลับมายังสมัยดึกดำบรรพ์เสียแล้ว
หลังได้ยินประโยคของไขจี๋เออ หัวหน้าหมู่หน้าสีหน้าหม่นหมอง เผ่ากู่รอบด้านต่างก็ผุดลุกขึ้น จ้องมองเหล่าหลี่ฝางอย่างดุดัน
หรือแม้แต่ที่น่ากลัวไปกว่านั้น มีเผ่ากู่หลายคนเดินออกมาจากในบ้าน ห้อมล้อมเหล่าหลี่ฝางเอาไว้สามชั้นอย่างแน่นหนา
ไขจี๋เออที่มีทีท่าห้าวหาญในตอนแรกเมื่อเห็นอย่างงั้น ความห้าวหาญของเขาลดลงกว่าครึ่ง พลันถอยไปด้านข้าง กล่าวกับหลี่ฝางเสียงแผ่ว
“เฮีย นี่มัน จะทำยังไงดี? เผ่ากู่พวกนี้เหมือนว่ายากที่จะรับมือ”
หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะทำตาขวาง ไม่รู้ว่าจะว่าไขจี๋เออยังไงดี คนเผ่ากู่นักเลงก็ต้องมีความสามารถในการนักเลงอยู่แล้ว ตอนที่เขาเข้ามาที่นี่ก็ได้ตรวจสอบความสามารถของเผ่ากู่ก่อนอยู่แล้ว
จากเด็กไปยังคนแก่ นอกเสียจากเด็กน้อยที่ยังเดินไม่ได้ คนอื่นๆ แทบจะเป็นนักรบกันหมด แม้ว่าคนธรรมดาของเผ่ากู่ความสามารถจะไม่สูงมาก แต่หัวหน้าหมู่บ้านคนนั้น และเหล่าชายหญิงสิบกว่าคนที่อยู่ด้านหลังของหัวหน้าหมู่บ้าน อย่างต่ำก็เป็นแดนเต๋าชั้นกลาง
โดยเฉพาะหัวหน้าหมู่บ้านคนนั้น ความสามารถของเขาสามารถต่อกรกับหลี่ฝางได้เลย บวกกับที่เผ่ากู่มีวิชาเวทมนตร์หากสู้กันขึ้นมาจริงๆ หลี่ฝางไม่มั่นใจจริงๆ ว่าจะรอดไปได้
“หัวหน้า หลายวันมานี้ขอบคุณท่านมากที่ดูแลสหายของผมสองคนนี้ เราเองก็มีธุระด่วน เพราะงั้นเราไม่พูดมากดีกว่า”
หลี่ฝางพลิกบทอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เผ่ากู่จะลงมือก่อนอื่นโค้งคำนับให้กับหัวหน้าหมู่บ้านก่อน เพื่อแสดงความซาบซึ้งใจของตนเอง
โบราณเขาว่า คนที่ยอมรับผิดต้องให้อภัย
หลี่ฝางขอบคุณเขาแบบนี้แล้ว แถมยังบอกว่าเขาจะยอมออกไป หัวหน้าหมู่บ้านจึงไม่มีเหตุผลที่จะลงมือกับเขา
เขาโบกมือให้กับเผ่ากู่ด้วยสีหน้าที่เย็นชา เพื่อให้พวกเขาอย่าวู่วาม
“ถ้าอย่างงั้น พวกแกก็รีบไปซะ”
หัวหน้าหมู่บ้านออกคำสั่งอีกครั้ง เผ่ากู่คนอื่นๆ แทบอยากจะไล่พวกเขาไปให้พ้น
แม้ถูกขับไล่จะทำให้หลี่ฝางไม่ชอบใจ แต่เขาก็ได้แค่ทนเท่านั้น
ทีแรกเขาเห็นว่าเป็นเวลาบ่ายแล้ว ตัดสินใจที่จะพักแรมที่หมู่บ้านสักคืน ค่อยออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เช้า แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า คืนนี้พวกเขาคงต้องพักในป่าเสียแล้ว
ไขจี๋เออและคนอื่นเก็บสัมภาระอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทาง เสี่ยวหลินตังที่เจ็บช้ำใจพุ่งออกมา
“พี่กู่ยี่เทียน หลี่ฝาง พวกพี่จะไปไหนกัน?” เสี่ยวหลินตังอุตส่าห์จัดการกับอารมณ์ของตนเองได้แล้ว แต่กลับได้ยินคนอื่นบอกว่าเหล่ากู่ยี่เทียนจะไปกันแล้ว จึงรีบเร่งเข้ามา
“เสี่ยวหลินตัง เรื่องของคราวนี้ขอบคุณเธอมาก เราหาวิธีกำจัดพลังแห่งการกลืนและเทพอ้านแล้ว เพราะงั้นจึงต้องกลับไปที่เมืองตงไห่ก่อน เธอเที่ยวอยู่ที่นี่อีกหลายวันก็รีบกลับบ้านไปซะ อย่าให้ปู่ของเธอต้องเป็นห่วง”
กู่ยี่เทียนจ้องมองเสี่ยวหลินตังที่ดวงตาบวมแดง รู้สึกไม่สบายใจ พลันกำชับเธอก่อนที่จะจากไป
เสี่ยวหลินตังที่มาเพราะกู่ยี่เทียนโดยเฉพาะไม่มีทางปล่อยให้เขาไปง่ายๆ อยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะไป จึงรีบไล่ตามไป
“พี่กู่ยี่เทียนพูดอะไรกัน พวกพี่จะไปอยู่แล้วฉันจะอยู่ที่นี่ต่อทำไม? พี่รอฉันก่อน ฉันจะไปเก็บของเดี๋ยวนี้แหละ”
เมื่อจบประโยค เสี่ยวหลินตังรีบวิ่งไปที่บ้านพักของตน อูหลิงจ้องมองกู่ยี่เทียน เม้มริมฝีปากแน่น ลูกกระเดือกสั่นไหว อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ทว่ากลับหันหลังวิ่งไปตามเสี่ยวหลินตัง
