NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 357 ลู่หลุ่ยที่น่าสงสาร

บทที่357 ลู่หลุ่ยที่น่าสงสาร
“เธออยู่กับชายคนหนึ่งใช่ไหม？”หลี่ฝางมองไปที่ส้าวส้วย ถามด้วยใบหน้ากังวล
หลี่ฝางหวังมากว่าตัวเองจะประสาทหลอน ตัวเองตาฝาดมองผิด……
แต่แม้แต่ส้าวส้วยก็เห็น งั้นก็หมายความว่า ……
เวลานี้ ในใจของหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ใช่”ส้าวส้วยเงียบอยู่นาน จึงพยักหน้าไปที่หลี่ฝาง
“เหอะเหอะ”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ถามต่อ：“ผู้ชายคนนั้นโอบกอดลู่หลุ่ยด้วยใช่ไหม？”
“ไม่นะ……”ส้าวส้วยส่ายหน้า：“แค่ตัวแนบชิดกัน”
สีหน้าส้าวส้วยมองหลี่ฝางอย่างสับสนหน่อยๆ：“เจ้านาย อย่าเพิ่งใจร้อน คุณโทรถามลู่หลุ่ยเถอะ หรือว่าจะเป็นพี่ชายเธอไม่ก็น้องชายเธอก็ได้”
“ช่างเถอะ ไม่โทรแล้ว”
“เข้าไปเลยเถอะ”
หลี่ฝางถอนหายใจ เหมือนว่าลมหายใจนี้ ที่คาดหวังไปที่ลู่หลุ่ยทั้งหมด
เวลานี้ ไม่มีหมดแล้ว
“ห้องไหน？”หลี่ฝางถามอย่างหมดกำลัง
ส้าวส้วยมองหลี่ฝาง：“เจ้านาย ตอนนี้สภาพคุณแย่มาก คุณจัดการอารมณ์ของตัวเองก่อนสิ”
“เสียงผมไม่ดังพอเหรอ？โอเค ผมถามคุณอีกครั้ง！”หลี่ฝางพูดเสียงดังขึ้น ตะโกนไป：“ส้าวส้วย ผมถามคุณว่าห้องไหน？”
“ด้านหน้าของ777”ส้าวส้วยพูดอย่างทำอะไรไม่ได้
หลี่ฝางรีบก้าวไป วิ่งไปที่ด้านหน้าของ777
หลี่ฝางไม่เคาะประตู แต่ใช้เท้าเตะไป เตะต่อไปหลายที ประตูก็ยังไม่เปิด
ทุกครั้งที่เตะไป ในใจของหลี่ฝาง ก็ตื่นตระหนก！
ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองด้านใน ก็ยังล็อกประตูข้างในอีก
พวกเขาทำไรกันแน่？
หลี่ฝางไม่อยากคิดต่อไป！
ปัง เตะไปเจ็ดแปดทีต่อ ในที่สุดประตูก็เปิดออก
เห็นหลี่ฝางบุกเข้ามา สีหน้าลู่หลุ่ยก็กลายเป็นกังวล เธอรีบยืนขึ้น มองไปที่หลี่ฝางแล้วพูดพึมพำเบาๆ：“หลี่……หลี่ฝาง คุณมาได้ไง？”
หลี่ฝางเดินไปด้านหน้า ปรากฏรอยยิ้มที่ขี้เล่นและดุร้ายออกมา：“เหอะเหอะ ผมรู้ว่าผมไม่ควรมา รบกวนเรื่องราวดีๆของคุณใช่ไหม？ไม่งั้น ผมไปรอพวกคุณข้างนอกไหมล่ะ？สิบนาทีพอไหม？ไม่พอก็ครึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงก็ได้ ไม่ได้จริงๆผมก็รอพวกคุณข้างนอกทั้งชีวิตเลยได้”
เสียงของหลี่ฝางยิ่งดังขึ้น ส่วนสีหน้าของลู่หลุ่ย ก็กังวลขึ้นมา
“หลี่ฝาง คุณฟังฉันนะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันกับเขา ……”ลู่หลุ่ยคว้าแขนของหลี่ฝาง แล้วอธิบาย
หลี่ฝางหัวเราะ หันคอไปแล้วพูด：“อย่ามาอธิบายอะไรกับผม ผมไม่ได้ตาบอด เมื่อกี๊ผมเห็นชัดเจน เขาโอบไหล่คุณเข้าไปในสโมสร ……”
“จากนั้นฉันก็สะบัดมือเขาออก”ลู่หลุ่ยตัดบทของหลี่ฝาง พูดแก้ตัวให้ตัวเอง
“เหรอ？ยังไงซะผมก็ไม่เห็น ผมว่านะลู่หลุ่ย นี่คือเหตุผลที่คุณไปจากสถานตากอากาศโดยไม่ลาสินะ？ผมคิดซะว่าเรื่องสำคัญซะอีก แม้แต่ทักทายก็ยังไม่ทักทายผม ที่แท้ก็คู่รักลับๆ”
“หน้าตาไม่เลว ดูมีมารยาทดี มีความสามารถ อืม หล่อกว่าผมเยอะเลย”
“ลู่หลุ่ย ตอนนี้ผมควรจะอวยพรคุณใช่ไหม？”หลี่ฝางฉีกยิ้ม หัวเราะ น้ำตาหลายหยดไหลลงจากตา
“พี่ชายทั้งหลาย คุณคือแฟนของลู่หลุ่ยสินะ？”คนข้างๆลู่หลุ่ย ในที่สุดก็พูด：“ทำไม คุณมาหาถึงนี่ หมายความว่าไง จะทำผมหรือว่าอะไรเหรอ？”
หลี่ฝางมองผู้ชายคนนี้ หยิบขวดเหล้ามา ตบใส่หัวเขา
ผู้ชายคนนั้นล้มลงไปที่โซฟา จับหัวของตัวเอง ลู่หลุ่ยโกรธจนนั่งลง มองหลี่ฝาง：“คุณทำอะไร！”
“ไม่ได้ทำอะไร เขาไม่ได้ถามผมเหรอว่าจะให้ตีเขาไหม？ผมก็มาตีเขาไง ทำไม คุณปวดใจ？”หลี่ฝางกัดฟันถาม
พูดจบ หลี่ฝางก็เดินเข้ามา คว้าคอเสื้อผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง ปล่อยหมัดไปที่หน้าเขาหลายที ลู่หลุ่ยดึงไว้ ก็ไม่สามารถหยุดหลี่ฝางได้
ตีไปประมาณหนึ่งนาที ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางก็ถูกตีจนหน้าเต็มไปด้วยเลือด
“หลี่ฝาง คุณคิดจะทำอะไรกันแน่！”ลู่หลุ่ยยืนขึ้น วิ่งเข้ามาที่หลี่ฝาง
“คุณถามผมว่าจะทำอะไร ผมก็อยากถามตัวเอง ผมอยากทำอะไร？”
“ลู่หลุ่ย คุณบอกผมได้ไหม ผมควรจะทำไง ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่า เดินออกไป ทำเป็นว่าผมไม่เคยรักคุณ”หลี่ฝางส่ายหัว ร้องไห้ไปถามลู่หลุ่ยไป
“หลี่ฝาง คุณก็รู้ว่าทำร้ายคน เมื่อไหร่กันที่คุณจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้าง？”ลู่หลุ่ยขมวดคิ้ว พูดอย่างสงสัย
“เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด คุณใจเย็นหน่อย คุณฟังฉันอธิบายโอเคไหม？”ลู่หลุ่ยคว้ามือของหลี่ฝาง พูดไป
หลี่ฝางสะบัดมือของลู่หลุ่ย จ้องลู่หลุ่ยด้วยตาแดงๆ：“ผมเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ รู้จักทะเลาะเบาะแว้ง ใช่ ผมมันเด็ก ผมมันโง่โอเคไหม？”
“คุณให้ผมใจเย็นฟังคุณอธิบาย เหอะเหอะ ตอนนี้ คุณให้ผมใจเย็นยังไงเหรอ？คุณหายไปสองวันนี้ มใจเย็นมาตลอด ทำไมสองวันนี้ คุณไม่อธิบายกับผมสักหน่อยล่ะ？ทำไมผมโทรหาคุณ ไม่เคยรับเลย ไม่รับสาย วีแชทก็ไม่ตอบ ทุกนาทีทุกวินาทีของผมต่างสงสัยว่าคุณจะไปทำอะไร คุณเกิดเรื่องหรือไม่ ผมเป็นห่วงคุณอยู่ คุณรู้ไหม？”
“แต่ผมกังวลตัวเองมากกว่า กังวลว่าตัวเองจะถูกทิ้ง กังวลว่าคุณจะนัดเดทกับชายอื่น ฮ่าฮ่า ผมคิดไม่ถึงเลยจริงๆ เรื่องที่ผมกังวลที่สุด จะเกิดขึ้นจริงๆแล้ว ลู่หลุ่ย คุณว่าผมตลกไหม？”
“ขอโทษ……หลี่ฝาง ขอโทษ”ลู่หลุ่ยฟังคำนี้จบ ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหล เริ่มขอโทษหลี่ฝาง
“ฉันไม่กล้าบอกคุณ ฉันกลัวว่าบอกคุณไป คุณจะไม่เห็นด้วย”
“เหอะเหอะ น่าตลกมากจริงๆ ลู่หลุ่ย ฟังคำนี้คุณแล้ว ยังคิดจะยื่นเรื่องกับผมเหรอ？ใช่แบบนี้หรือเปล่า ที่รัก ฉันจะไปเดทกับผู้ชายอื่น สองวันนี้ อย่ามารบกวนฉัน？”
หลี่ฝางโค้งตัวลง ยื่นหน้าไปที่หน้าของลู่หลุ่ย：“ใช่แบบนี้ไหม？ลู่หลุ่ย！”
ลู่หลุ่ยร้องไห้ไป ส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต
“เหอะเหอะ ไม่ใช่แบบนี้？งั้นคุณอธิบายกับผมดีๆ ทำไมคุณปรากฏตัวที่นี่ สองวันนี้คุณไปทำอะไร？ทำไม เขาบังคับคุณเหรอ？ตอนที่ผมเข้าไป ทำไมผมเห็นคุณสองคนพูดคุยหัวเราะกินเหล้าไปร้องเพลงไปล่ะ？ลู่หลุ่ย คุณไม่ได้บอกว่าไม่ชอบร้องเพลงเหรอ？ลู่หลุ่ย คุณไม่ได้บอกว่าคุณไม่ดื่มเหรอ？”
“ผมเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็หลอกผมมาตลอด”
“ลู่หลุ่ย คุณคิดอย่างไร บอกผมได้นะ ถ้าคุณไม่ชอบผม บอกผมได้ตรงๆ ชี้ไปที่จมูกผมแล้วบอกผม‘หลี่ฝาง ฉันไม่ชอบคุณ กรุณาออกไปจากโลกของฉัน’ลู่หลุ่ย ผมไม่ใช่คางคก ที่จะพัวพันกับคุณไม่ปล่อย”
“พอเถอะ ผมกับลู่หลุ่ยไม่ได้ทำอะไรกัน คุณต้องก้าวร้าวกับคนอื่นแบบนี้เหรอ？ทำไมคุณไม่เคยร้องเพลงกับสาวคนอื่นเหรอไง？”พอผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางถามไปที่หลี่ฝางเสียงดัง ก็ยืนขึ้นมา กอดลู่หลุ่ยในอ้อมแขน
“ลู่หลุ่ย ไม่เป็นไร ก็แค่ผู้ชายจนๆไม่ใช่เหรอ？ในเมื่อเขาไม่เอาคุณ ก็ดี ผมเอาเอง”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดอย่างมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น
ลู่หลุ่ยรีบปล่อยผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง พุ่งเข้ามา กอดหลี่ฝางไว้
“หลี่ฝาง ฉันผิดไปแล้ว คุณให้อภัยฉันสักครั้งได้ไหม ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีต่อคุณ คุณเชื่อฉันโอเคไหม？”
“หลี่ฝาง คุณอย่าทิ้งฉันสิ”
ลู่หลุ่ยกอดเอวหลี่ฝาง พูดอย่างน่าสงสาร
“ปล่อยผม”
หัวใจของหลี่ฝางกำลังสั่น ในใจของหลี่ฝาง มีตำแหน่งของลู่หลุ่ยขนาดใหญ่
เป็นรักแรกที่ชายหนุ่มไม่ลืมเลือน
เห็นลู่หลุ่ยร้องไห้แบบนี้ หัวใจของหลี่ฝาง จุกเสียดมาก
หลี่ฝางอยากปล่อยมือตัวเอง กอดลู่หลุ่ย ขยี้หัวเธอ พูดว่า：ที่รัก อย่าร้องไห้
แต่ การกระทำพวกนี้ หลี่ฝางกลับทำไม่ได้
ที่รัก อย่างร้องไห้ ห้าคำนี้ หลี่ฝางกัดลิ้นตัวเอง พูดไม่ออก
“แม่เอ๊ย เด็กอย่างคุณมีอะไรดี ถึงมีค่าให้ลู่หลุ่ยตายใจไปที่คุณเช่นนี้！”
“ยอมจริงๆเลยแม่เอ๊ย！”
เช็ดเลือดที่หน้าตัวเอง ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดว่า：“ผมตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยถูกใครทำร้ายแบบนี้！”
“คุณอยากตายใช่ไหม！”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางหยิบโทรศัพท์มา เรียกคน
“ลู่หลุ่ย ปล่อยผม！”หลี่ฝางพูดอีกครั้ง
ลู่หลุ่ยได้ยินคำนี้ ไม่ใช่แค่ไม่ปล่อย แต่ยังกอดหลี่ฝางแน่นขึ้น
“หลี่ฝาง คุณอย่าไปจากฉันได้ไหม”ลู่หลุ่ยกอดหลี่ฝางแน่นๆ ร้องไห้ไปพูดไป
คำว่าได้ กดทับไปที่ใจของหลี่ฝาง ติดอยู่ที่คอเขา
หลี่ฝางไม่พูดอะไร ดันลู่หลุ่ยออกไปทันที ล้มลงไปที่โซฟา
จากนั้น หลี่ฝางก็กระโดดขึ้นมา เตะไปที่ท้องผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง ทำเขาล้มลงพื้น
“ทำไม คุณเจ๋งมากเหรอ？”
หลี่ฝางวิ่งเข้ามา คว้าคอเสื้อผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง ถามว่า：“คุณคือคุณชายตระกูลไหน พูดมาให้ผมฟัง！”
“เหอะเหอะ ผมกลัวว่าพูดแล้วคุณจะตกใจ！”
“ช่างเถอะ ผมไม่บอกคุณแล้วว่าผมคือใคร ยังไงซะเดี๋ยวคนของผมก็ถึงแล้ว”
“ไม่ใช่ว่าคุณจะทำร้ายผมเหรอ？มาสิ ทำเลย คุณต่อยผมสักหมัด ผมเอาคืนสิบหมัดแน่ นอกจากคุณจะเอาผมตาย ไม่งั้น ผมจะเอาให้คุณตายซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่！”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดขำๆอย่างเย็นชา
“เหรอ？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ปล่อยผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางออก มาตรงหน้าส้าวส้วย
“ทำไม กลัวเหรอ？ไม่กล้าทำ？ความสามารถแค่นี้？ที่เจ๋งๆเมื่อกี๊ล่ะ？”
“แม่เอีย ผมคิดว่าจะเป็นคนโหดซะนี่ ที่แท้ก็คนขี้ขลาด！”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดดูถูก