NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 477 เงินทุนเริ่มต้นยี่สิบล้าน

บทที่477 เงินทุนเริ่มต้นยี่สิบล้าน
“เปล่า”ส้าวส้วยโกหก
หัวใจของเสี่ยวหลินจื่อ ก็ถือว่ารับได้หน่อย เขาพยักหน้า พูดว่า:“โชคชะตา ฟ้าลิขิตไว้แล้ว ตอนที่ออกมาเป็นนักเลง ลูกพี่เคยเตือนพวกเราแล้ว”
“เห้อ น่าเสียดาย……”
“เสียดายที่พวกเขายังหนุ่ม ยังไม่ได้เริ่มมีความสุขก็……”
มีเสียงร้องออกมา เสี่ยวหลินจื่อก็ร้องไห้
เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงร้องไห้ออกมา ต่อหน้าทุกคน
ถึงแม้ก่อนหน้านี้หลี่ฝางไม่รู้จักเสี่ยวหลินจื่อ แต่หลี่ฝางรู้สึกได้ว่า เสี่ยวหลินจื่อนี้คือคนที่ไม่สนใจไยดี แล้วก็ปกปิดตัวเองไม่เก่ง คนอย่างเขา ทำไมถึงเป็นสายลับได้?
ถ้าเป็นโหจื่อหรือว่าส้าวส้วย ถึงแม้ปกติพวกเขาสองคนก็จะเอ้อระเหยลอยชาย แต่ไม่เหมือนอย่างเสี่ยวหลินจื่อนี้แน่ที่ตอนนี้บอกว่าร้องไห้ก็ร้อง
ร้องไห้ไปอยู่นั้น จู่ๆร่างของเสี่ยวหลินจื่อก็กระตุก
เขาหยิบขวดแก้วเล็กๆใบหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง แล้วก็เคาะยาเม็ดเล็กๆสองเม็ดออกมา เขาจะกลอกใส่ปาก ดีที่ถูกส้าวส้วยห้ามไว้ได้ทัน
ส้าวส้วยคว้าข้อมือของเสี่ยวหลินจื่อ ขมวดคิ้วพูดว่า:“เสี่ยวหลินจื่อ คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไร?”
“ผมรู้ดี”
“ส้าวส้วย คุณอย่าห้ามผม”
ในใจของเสี่ยวหลินจื่อก็ทรมานมาก เขาอยากใช้เม็ดยามาสะกดจิตตัวเอง ให้ตัวเองเข้าสู่สภาวะแห่งการจินตนาการ
ยาเม็ดนี้สามารถมีฤทธิ์เป็นยาชาได้
“คุณบ้าแล้วเหรอ ตอนนั้นลูกพี่ก็บอกไปแล้ว ใครก็ห้ามแตะต้องสิ่งนี้ ทำไมคุณถึง ……”
เสี่ยวหลินจื่อหันหน้าไปที่ส้าวส้วย พูดอย่างเซ็งๆ:“เป็นเพื่อนรักกันก็อย่ามาห้ามผม หลายปีมานี้ ผมพึ่งสิ่งนี้ในการใช้ชีวิต”
“ปล่อยผม ได้ยินไหม?ไม่อย่างนั้นผมก็จะโมโหแล้วนะ”
เสี่ยวหลินจื่อใช้ สายตาที่ไม่ไว้หน้าใครมองไปที่ส้าวส้วย
ก่อนหน้านี้หลี่ฝางก็เข้าใจมาบ้าง ไม่ว่าคนที่มีความเพียรแค่ไหน ถ้าติดสิ่งนี้ไปแล้ว คนที่มีอำนาจแค่ไหนก็ไม่รู้จัก รู้จักแค่ยานี้เท่านั้น
ส้าวส้วยก็ยุ่งเหยิงไปหมด ส่วนหลี่ต๋าคางก็ถอนหายใจ เดินเข้าไปโดยตรง
“เสี่ยวหลินจื่อ ผมรู้ว่าคุณได้รับความไม่เป็นธรรมมา ในใจรับไม่ได้ ต้องการระบาย”
“แต่ไม่สามารถใช้วิธีแบบนี้ได้ เข้าใจไหม?”
หลี่ต๋าคางมองเสี่ยวหลินจื่อแล้วสั่งสอน
“ลูกพี่ ผมอัดอั้นไม่ไหว”เสี่ยวหลินจื่อพูดด้วยใบหน้าลำบากใจสุดๆ
หลี่ต๋าคางกัดฟัน ยื่นมือออกไปโดยตรง พูดกับเสี่ยวหลินจื่อ:“อย่าว่าลูกพี่ ลูกพี่ทำเพื่อคุณ”
พูดจบ หลี่ต๋าคางก็ยื่นมือออกไป เสียงดังฉับ ทำเอาแขนของเสี่ยวหลินจื่อ หักออก
“ได้สติหรือยัง?”
มองไปที่เสี่ยวหลินจื่อ หลี่ต๋าคางก็ถาม
ความเจ็บอย่างรุนแรงนั้น ทำให้เสี่ยวหลินจื่อเจ็บจนเหงื่อเย็นๆไหนออกมาจากที่ใบหน้า แต่เขาก็กัดฟัน ไม่ตะโกนคำว่าเจ็บออกมาสักคำ
“ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว”
เสี่ยวหลินจื่อพยักหน้าพูด
“อือ เมื่อก่อนคุณถูกตระกูลจูเก่อบังคับ ตอนนี้คุณมีความสามารถในการเลือกแล้ว ก็อย่าทำผิด”หลี่ต๋าคางพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ส่งสายตาให้ส้าวส้วย
“พาเสี่ยวหลินจื่อไปหาห้อง ช่วงนี้ ก็ให้เขาพักที่นี่แหละ”
หลี่ต๋าคางพูด
พูดจบ ก็ถามส้าวส้วย:“หวางเสี่ยวหยวนไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นอะไร เอากระสุนออกมาแล้ว เลือดไหลไม่น้อย ร่างกายยังต้องใช้เวลาพักฟื้นหลายวัน”ส้าวส้วยพูด
“เอาเลขห้องมาให้ผม ผมจะไปเยี่ยมเขา”
ที่ตัวของหวางเสี่ยวหยวน ยังปกปิดความลับของตระกูลใหญ่ไว้อยู่
ถึงแม้หลี่ต๋าคางไม่สนใจความเป็นความตายของคนธรรมดาๆพวกนี้ แต่ความลับนี้ ก็น่าสนใจมากๆ
ส้าวส้วยพูดเลขห้องไปเสร็จ หลี่ต๋าคางก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล
“เห้อ คุณดูคุณสิ ตลกจัง ลูกพี่ไม่ชอบคนกินของพวกนี้เลย คุณก็ยังจะกิน ผมหักแขนคุณไปข้าง ก็ถือว่ายังเบาไป”
ส้าวส้วยส่ายหน้า แล้วพูด
“คุณไม่รู้ว่าผมใช้ชีวิตที่ตระกูลจูเก่อยังไง ผมไม่กินพวกนี้ จูเก่อเจิ้งตาแก่นั่นก็ไม่ให้ผมไปเป็นคนขับรถเขา”เสี่ยวหลินจื่อพูดอธิบาย
“คนแก่นั่นก็กล้ามาก ให้คุณกินของพวกนี้ถึงเป็นคนขับรถให้เขา ไม่กลัวคุณขับรถเขาไปทิ้งเหรอ?”
ส้าวส้วยส่ายหน้า จัดห้องหนึ่งให้เสี่ยวหลินจื่อ
และตอนนี้เอง Land Roverคันใหญ่คันหนึ่งขับเข้ามา
บนถนนสายใหญ่นี้ มีคนลงมาสองคน คนหนึ่งคือหวงว่างโก๋ คนหนึ่งคือเฉินเจียโล่
“คุณชายหลี่ เกิดอะไรขึ้น?ผมได้ยินว่าลูกพี่ถูกยิง?”หวงว่างโก๋วิ่งไปตรงหน้าของหลี่ฝาง ถามด้วยใบหน้ากังวล
หลี่ฝางพยักหน้า:“ถูกลอบโจมตีน่ะ แต่ไม่เป็นอะไร กระสุนยิงไปที่ช่วงอก ไม่โดนจุดสำคัญ ตอนนี้เอากระสุนออกมาแล้ว”
ถึงหลี่ฝางจะพูดแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าของหวงว่างโก๋ หรือว่าเฉินเจียโล่ ต่างยังคงกังวลสุดๆ
“ลูกพี่ผมอยู่ห้องไหน?ผมอยากไปดูเขาหน่อย”
เฉินเจียโล่ถามอย่างทนไม่ไหว
หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย พูดว่า:“รอเดี๋ยวละกัน ตอนนี้ทางเขามีธุระนิดหน่อย”
“คุณชายหลี่ คุณอย่าปิดบังพวกเรา ลูกพี่ของพวกเราเกิดเรื่องอะไรไม่คาดคิดใช่ไหม?”เฉินเจียโล่ก็กังวลขึ้นมาทันที
หลี่ฝางส่ายหน้า:“เปล่า จุดนี้ผมรับประกันได้เลย”
รอไม่กี่นาที หลี่ต๋าคางก็ออกมา
และตอนนี้เอง หลี่ฝางก็เปิดปากพูด:“ตอนนี้พวกคุณเข้าไปได้แล้ว เลขห้อง 6สามตัว”
หวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ วิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ส่วนหลี่ฝางนั้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาที แล้วจึงตามเข้าไป
ยังไงตอนนี้หวางเสี่ยวหยวนก็เป็นลูกน้องของตัวเอง เขาถูกยิง ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกหรือเหตุผลตัวเองก็ควรจะไปเยี่ยมสักหน่อย แล้วพูดจาอบอุ่นเล็กน้อย
ตอนที่หลี่ฝางเข้าไป หวางเสี่ยวหยวนนั่งบนเตียงผู้ป่วย ที่หน้าอกมีผ้าขาวพันไว้ ที่ปากเขา ยังคาบบุหรี่ด้วย
“ทำไมพวกคุณมากันหมดล่ะ?”
เห็นหวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ หวางเสี่ยวหยวนก็พูดเบาๆ
หลังจากตามหลี่ฝางเข้ามาติดๆ สีหน้าหวางเสี่ยวหยวนก็น่าเคารพมากขึ้น:“คุณชายหลี่ คุณก็มาแล้ว”
“ผมมาดูหน่อย แผลที่หน้าแกคุณ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วง
“คุณชายหลี่กังวล ผมแค่เลือดไหลนิดหน่อยเอง ไม่เป็นอะไรมาก”หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างไม่แคร์สุดๆ
“บุหรี่ก็อย่าเพิ่งสูบเลย รอแผลหายค่อยสูบ”
หลี่ฝางพูดแนะนำหวางเสี่ยวหยวน:“ช่วงนี้ คุณก็รักษาแผลให้หายที่นี่แหละ”
“แผลผมไม่เป็นอุปสรรคหรอก เมื่อก่อนตอนที่เป็นนักเลง โดนยิงมาเยอะแล้ว ก็แค่ไม่โดนที่หน้าอก แค่ไม่โดนที่หัว จะทำอะไรก็ทำไป”
หวางเสี่ยวหยวนมองไปที่หลี่ฝาง พูดรับประกัน:“คุณชายหลี่ ในเมื่อคุณเชื่อพวกเรา เอาถิ่นให้พวกเรา งั้นพวกเราก็จะดูแลให้คุณอย่างดี”
“ผมก็หวังว่าพวกคุณจะไม่เกิดเรื่อง”
หลี่ฝางพูด
พูดตรงๆคือ หลี่ฝางไม่แคร์ว่าพวกหวางเสี่ยวหยวนจะหาเงินได้มากแค่ไหน
แค่คนพวกนี้ไม่เกิดเรื่อง หลี่ฝางก็มีความสุขมากแล้ว
“ถิ่นของเหยสง คนจำนวนมากจับจ้องอยู่ พอพวกคุณรับไป จะต้องมีคนมาหาเรื่องแน่ ระวังตัวหน่อย สังคมในตอนนี้ เป็นสังคมมีกฎหมาย มีหน้ามีตาอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ หากมีคนก่อเรื่อง พวกคุณก็ต้องแจ้งความ”
“ถ้าพวกเขาเล่นสกปรก พวกคุณก็เล่นเป็นเพื่อนเขาหน่อย แต่แค่มีหลักฐาน พวกคุณก็โทรหาหูเฟย ผมโทรไปบอกหูเฟยแล้ว”
“หูเฟย?ใช่ผู้บัญชาการตำรวจที่สถานีตำรวจนั่นหรือเปล่า?”เฉินเจียโล่ถาม
“ถามคำถามปัญญาอ่อนแบบนี้ให้มันน้อยๆหน่อย”
หวางเสี่ยวหยวนกลอกตาใส่เฉินเจียโล่:“คุณเงียบมาตั้งนาน แล้วมาถามคำถามนี้เนี่ยนะ”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ไม่พูดอะไร
คำถามนี้ ปัญญาอ่อนหน่อยๆ
ยังไงในฐานะนักเลงคนหนึ่ง ทำตัวเสเพลไปทั่วคนหนึ่ง ถ้าแม้แต่หูเฟยเป็นใครยังไม่รู้ นั่นก็ทำให้รู้สึกตลกหน่อยจริงๆ
“ขอบคุณครับ คุณชายหลี่”
หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างขอบคุณ:“มีความช่วยเหลือของหูเฟย ผมน่าจะสร้างปัญหาน้อยลงเยอะเลย”
“มันสมควร คุณทำธุระให้พวกเราตระกูลหลี่ ทรัพยากรของพวกเราตระกูลหลี่ ก็ต้องแบ่งกับพวกคุณแน่นอน”
หลี่ฝางพูดไป ก็หยิบบัตรมาหนึ่งใบ วางลงที่ตู้ข้างเตียง:“นี่คือเงินทุนเริ่มต้นยี่สิบล้าน พวกคุณเอาไปใช้ตามสบาย ไม่ต้องมารายงานผม และผมก็ไม่ต้องการให้พวกคุณมาทำบัญชี”
“พวกคุณใช้จ่ายตามสบาย ถึงเอาไปเดิมพันก็เป็นไร ผมไม่สน และก็ไม่ว่าด้วย”
“คุณชายหลี่ เอ่อ……”หวางเสี่ยวหยวนขมวดคิ้ว ลังเลเล็กน้อยว่าต้องหยิบหรือไม่
“เอาน่า ถึงแม้โรงแรมของลูกพี่หวงจะใหญ่ แต่ค่าใช้จ่ายประจำวันก็สูงมาก ทรัพย์สินของทางลูกพี่เฉิน ส่วนมากจะเป็นบ้าน โรงแรมของส่วนลูกพี่หวง หลายปีมานี้ขาดทุนใช่ไหม?”
หลี่ฝางพูดจบ ก็หัวเราะเหอะเหอะ:“ผมให้พวกคุณทำงานหาเงินแทนผม จะให้เงินทุนเริ่มต้นแก่พวกคุณไม่ได้เลยเหรอไง?”
“เอาน่า อีกสามเดือนจากนี้ ทำคะแนนออกมาให้ผมดูบ้าง OKไหม?”หลี่ฝางถาม

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

พ่อแม่ที่หายตัวไปหลายปีจู่ๆ ก็โทรมา บอกว่าตัวเองเป็นบุคคลที่รวยที่สุดของดูไบ………….

Comment

Options

not work with dark mode
Reset