NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 802 ผมแค่อยากฆ่าคุณเท่านั้นเอง

ตงฟางจัวคนนี้ บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่ไม่มีพิษภัยปรากฏออกมา เขาลงมือได้นิ่งมาก พอจะมีท่วงทีของยอดฝีมืออยู่
ถึงแม้ว่า เขาจะผิดต่อคำพูดของตัวเอง และได้ทำตัวเป็นคนไร้ยางอาย
สองมือของตงฟางจัวคว้าเข้ามา เริ่มตอบโต้กลับหลี่ฝาง
กรงเล็บที่แหลมคมของตงฟางจัว ไม่เพียงแปลกประหลาด ทั้งยังดุร้ายอย่างสุดขีด
เสื้อผ้าของหลี่ฝาง ล้วนถูกกรงเล็บของตงฟางจัวข่วนจนขาดเป็นรูไปหมด
หลี่ฝางถูกจู่โจมจนต้องถอยหลังไปสิบกว่าก้าว แต่ก็ยังคงจับการเคลื่อนไหวของตงฟางจัวไม่ได้
“เหอะ ๆ ยอดฝีมือกำลังภายในในตำนาน ก็แค่นี้เอง”
ตงฟางจัวเห็นว่าตัวเองกำลังได้เปรียบอยู่ ก็เกิดรู้สึกได้ใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
หลี่ฝางหัวเราะเหอะ ๆ ขึ้นมา: “ใช่ไหม?”
จากนั้น หลี่ฝางก็ได้ฝืนรับเอากรงเล็บของตงฟางจัวเอาไว้
หน้าอกของหลี่ฝาง ถูกข่วนจนมีรอยเลือดปรากฏขึ้นมา
สีหน้าของตงฟางจัว แปลกประหลาดเล็กน้อย
ตงฟางจัวรู้ว่า หลี่ฝางสามารถหลบการจู่โจมของตัวเองได้ แต่ทว่า จู่ ๆ เขาก็คลายการป้องกันลง
หลี่ฝางพลันลงมือ เขากดแขนของตงฟางจัวเอาไว้ทันที แล้วรูดมือลงไปตามแขนของตงฟางจัว แล้วลากลงไป หลี่ฝางจับลากแขนของตงฟางจัวเอาไว้
“แย่แล้ว!”
บนใบหน้าของตงฟางจัว ปรากฏแววเย็นยะเยือกขนมาทันที
ตงฟางจัวรีบยื่นมืออีกข้างออกมา แต่ทว่า มืออีกข้าง ยังไม่ทันได้ถูกตัวหลี่ฝาง หลี่ฝางก็ได้ลงมือก่อนแล้ว หน้าอกของตงฟางจัวโดนฝ่ามือของหลี่ฝางซัดเข้าเต็ม ๆ
เสียงผลัวะดังขึ้น ร่างของตงฟางจัวก้าวถอยหลังไปห้าหกเมตร มีรอยเลือดปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ตงฟางจัวในเวลานี้ ได้งอเอวลง เขาได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก
ฝ่ามือนี้ของหลี่ฝาง ใช้กำลังของตัวเองไปราวกว่าครึ่ง ถ้าเป็นคนธรรมดาล่ะก็ คงถูกหมัดนี้ของหลี่ฝางต่อยจนตายไปแล้ว
แต่ตงฟางจัวยังคงสามารถยืนหยัดอยู่ได้ นี้สามารถอธิบายได้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
แรงโจมตีจากกำลังภายใน คนธรรมดาสามัญไม่อาจที่จะทนรับได้……
“ตงฟางจัว นายบอกว่ายอดฝีมือกำลังภายในก็แค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางมองไปทางตงฟางจัว และยิ้มอย่างเหยียดหยาม
ถึงแม้ตงฟางจัวยังคงยืนอยู่ แต่ว่าเขาในเวลานี้นั้น ร่างกายได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก
กำลังฝีมือนั้น ได้ลดฮวบลงไปอย่างแน่นอน
หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พลันขยับตัวอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าไปยังตงฟางจัว
ตงฟางจัวกำลังจะเหวี่ยงตัวหลบ แต่ว่าการเคลื่อนไหวของเขานั้นช้าลงไปมาก……
หลี่ฝางขยับตัวอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือของเขาซัดเข้าที่หน้าอกของตงฟางจัวเต็ม ๆ อีกทั้งยังเป็นจุดเดิม ณ เวลานี้ ตงฟางจัวทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เลือดสด ๆ พุ่งออกมาจากปากของเขา ร่างของเขาอ่อนฮวบลง แทบจะยืนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ตงฟางจัวในเวลานี้ พลังที่เหลืออยู่นั้น ทำได้เพียงแค่ยืนหยัดไม่ให้ล้มลงเท่านั้นเอง
นอกเหนือจากนี้แล้ว ตงฟางจัวไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ตงฟางจัวในเวลานี้ นับว่าได้รับรู้ถึงพลังของกำลังภายในแล้ว มันน่ากลัวมากจริง ๆ
ระหว่างยอดฝีมือกำลังภายในและตัวเอง มีช่องว่างที่ไม่อาจก้าวล้ำได้จริง ๆ
ถึงแม้ว่า ตงฟางจัวจะรู้ว่า พลังการต่อสู้จริงของหลี่ฝาง จะเทียบไม่ได้ถึงหนึ่งในสิบของตัวเองด้วยซ้ำ
วิชาความสามารถที่ได้เรียนรู้มานั้น ยิ่งห่างจากตัวเองเป็นพันเป็นหมื่นลี้
สามารถพูดได้ว่าตงฟางจัวเชี่ยวชาญการต่อสู้ในทุก ๆ ด้าน แต่แล้วยังไงล่ะ?
หลี่ฝางทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เป็นเพียงแค่คนไร้น้ำยาที่ฝึกวิทยายุทธคนหนึ่ง แค่มือใหม่เท่านั้นเอง
แต่ทว่า หลี่ฝางก็ยังคงต่อยจนเขาบาดเจ็บหนักได้
ที่หลี่ฝางใช้เมื่อสักครู่ เป็นการฝืนสู้อย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ได้มีกระบวนท่าใด ๆ แล้วก็ไม่ได้มีกลยุทธ์อะไรทั้งสิ้น ก็เพียงแค่คุณต่อยฉันมา ฉันต่อยกลับเท่านั้น
คนประเภทนี้ ส่วนมากล้วนเป็นคนบ้า!
ถึงแม้บนหน้าอกของหลี่ฝาง ถูกข่วนจนมีรอยเลือดหลายรอย หลี่ฝางเองก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด แต่ว่า อาการบาดเจ็บเล็กน้อยแค่นี้ สำหรับคนที่ฝึกยุทธแล้ว ไม่นับอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่ว่า ฝ่ามือนั่นของหลี่ฝาง ซัดจนอวัยวะภายในของตงฟางจัวแทบจะแหลกละเอียด
ถึงแม้ว่าอวัยวะภายในจะไม่ถูกซัดจนแหลกละเอียด แต่อ่ยางน้อยก็กระดูกซี่โครงหักไปหลายซี่ นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
โดยเฉาะเลือดที่ตงฟางจัวกระอักออกมานั้น นั่นเป็นสิ่งที่พิสูจน์อาการบาดเจ็บของตงฟางจัวได้!
ถือโอกาสตอนที่เขาป่วย เอาชีวิตของเขา!
หลี่ฝางนั้นไม่ใช่พุทธศาสนิกชนอะไร ยิ่งเมื่อต้องรับมือกับศัตรูของตัวเอง ยิ่งรุนแรงถึงขีดสุด
หลี่ฝางก้าวเท้าออก หันไปทางตงฟางจัว แล้วพุ่งเข้าไปทันที
และในขณะที่หลี่ฝางกำลังจะใช้ฝ่ามือซัดตงฟางจัวให้ตายนั้นเอง ตงฟางจัวนั่น จู่ ๆ ก็ได้ถูกคนอุ้มกอดไป
ถ้าหากฝ่ามือนี้ซัดโดนตงฟางจัวอีกครั้ง เช่นนั้นล่ะก็ เขาก็คงไม่มีโอกาสได้มีชีวิตต่อไปแล้ว
หลี่ฝางได้ตัดสินใจลงมืออย่างหนักถึงขั้นเอาชีวิตแล้ว เป็นธรรมดาที่จะไม่ปล่อยตงฟางจัวไปง่าย ๆ
ที่แท้ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนั้น ตงฟางเย่นได้ลงมือแล้ว เธอลงมือช่วยตงฟางจัวออกไป และหลี่ฝางเองก็ไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาพุ่งเข้าหาสองพี่น้องคู่นั้นทันที
ไม่ว่าจะเป็นตงฟางเย่นหรือตงฟางจัว ขอเพียงแค่เป็นคนตระกูลตงฟาง หลี่ฝางไม่คิดจะปล่อยให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว
หลี่ฝางพุ่งเข้าไปด้านหน้าของตงฟางเย่น ตงฟางเย่นกระโดดขึ้นมาทันที หล่อนลอยตัวถีบเท้าเข้ามาในอากาศ หลี่ฝางใช้มือบัง แบกรับพลังการโจมตีที่รุนแรงเอาไว้
หลี่ฝางคุกเข่าข้างหนึ่งลงไปบนพื้น ถึงได้รับเอาเท้านี้ของตงฟางเย่นไว้ได้
ถึงแม้ตงฟางเย็นจะเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าฝีมือจะร้ายกาจเช่นนี้ พลังที่แพร่กระจายออกมาจากร่างนั้น ทำให้หลี่ฝางสงสัยว่าตัวเองนั้นได้เกิดภาพหลอนขึ้นหรือเปล่า นี่แม่งเป็นผู้หญิงเหรอ?
ตงฟางเย่นมองหลี่ฝางอย่างเย็นชา แล้วกล่าว: “เขาสู้ต่อไปไม่ได้แล้ว ทำไมถึงยังต้องโจมตีเขาอีก? จะต้องเอาให้ตายให้ได้เลยเหรอ? อายุเพียงแค่นี้ ไอพิฆาตบนตัวของนาย ทำไมถึงได้หนักแบบนี้?”
ตงฟางเย่นมองหลี่ฝางอย่างเหยียดหยาม: “โกรธแค้นอะไร ทำไมถึงต้องเล่นให้ตาย?”
“เอาแต่พองามมันไม่ดีเหรอ?”
บนใบหน้าของตงฟางเย่น โมโหเล็กน้อย
การลงมือของหลี่ฝางนั้น หนักมากพอแล้ว
ตงฟางจัวในตอนนี้ ได้เป็นเหมือนกับคนไร้ประโยชน์ ไม่มีอะไรผิดแปลก ตอนนี้ต่อให้เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ก็สามารถฆ่าตงฟางจัวได้อย่างสบาย
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่อาจทำอันตรายอะไรต่อหลี่ฝางได้จริง ๆ
ต่อให้สามารถรักษาให้หายได้ นั้นมันก็เป็นเรื่องของอีกหลายเดือนข้างหน้าแล้ว
พูดความจริง ถ้าหากเป็นคนอื่น หลี่ฝางไม่จำเป็นที่จะต้องกำจัดให้สิ้นซากจริง ๆ แต่ว่า ตงฟางจัวนั้นไม่เหมือนกัน
ตงฟางจัวเป็นคนของตระกูลตงฟาง
คนของตระกูลตงฟาง ได้ทำให้คนตระกูลหลี่ตายไปหลายคน
ทั้งสองตระกูล มีความแค้นมาหลายชั่วคนเชียวนะ
ดังนั้น หลี่ฝางไม่คิดจะปล่อยใครไปทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นตงฟางจัว หรือว่าตงฟางเย่น
“ฆ่าโดยไม่ยั้ง? คนตระกูลตงฟางนี่ หน้าไม่อายแบบนี้เชียวเหรอ?” หลี่ฝางมองตงฟางเย่นอย่างเย็นชาพลางกล่าว
ตงฟางเย่นขมวดคิ้ว กล่าว: “ฉันหน้าไม่อายตรงไหน?”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะ ๆ : “แต่ไหนแต่ไรมา เป็นตระกูลตงฟางที่คอยกำหนดเป้าหมายมาที่ตระกูลหลี่ของเราอยู่ตลอด แม้ว่าจะไล่ตระกูลหลี่ของพวกเราออกไปจากเมืองเอก ก็ไม่ยอมวางมือ หรือแม้แต่จะออกจากประเทศนี้ไป ตระกูลตงฟางก็ยังคงคิดจะฆ่าพวกเราอยู่ตลอด”
“พอมาวันนี้ คุณกลับพวกผมว่า เป็นผมที่ไม่รู้จักพอดีพองาม เป็นผมที่ฆ่าอย่างไม่ยั้ง เหอะ ๆ พวกคุณคนตระกูลตงฟาง ช่างไม่ยอมรับฟังแล้วยังย้อนกลับเล่นงานคนอื่นอีก”
หลี่ฝางกล่าวอย่างหยามเหยียด จากนั้นก็เดินเข้าไปทางตงฟางเย่น
ตงฟางเย่นเห็นหลี่ฝางเดินเข้ามา แววความเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ: “นายคิดจะสู้กับฉันเหรอ?”
“ผมไม่อยากสู้กับคุณ”
หลี่ฝางกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “ผมแค่อยากฆ่าคุณเท่านั้นเอง”