NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 863 สอนพวกเขา

หลี่ฝางดีใจขึ้นมาทันที รีบพาตัวจี้หมิงมาแปล ไม่ง่ายเลยกว่าจะเข้าใจสิ่งที่เจ้าโรงแรมพูด หาที่พักแล้วเข้าพัก
ถึงแม้โรงแรมที่นี่จะแย่หน่อย แต่โชคดีที่พวกเขาล้วนเป็นคนที่ไม่ค่อยได้เปิดหูเปิดตามาก่อน ด้วยเหตุนี้สำหรับพวกเขา ความเป็นจริงสิ่งแวดล้อมแบบนี้ก็ดีมากแล้ว
ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่เหมือนคนอื่นๆที่เคยผ่านที่ต่างๆมามากมาย แต่อดทนเล็กน้อย ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
หลังจากพวกเขาตรวจดูอย่างละเอียดแล้วว่าในห้องไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนก็นั่งลง รอฟังคำสั่งของหลี่ฝาง
พวกเขารู้แค่เป้าหมายของภารกิจในครั้งนี้เท่านั้น แต่รายละเอียดการปฏิบัติภารกิจต้องให้หลี่ฝางมาจัดการ
หลี่ฝางพูด：“ตอนนี้คนตระกูลเกายังไม่ถูกเคลื่อนย้าย ดังนั้นสิ่งสำคัญที่สุดคือเราต้องหาพวกเขาให้เจอ แล้วเข้าช่วยเหลือ”
เขาครุ่นคิด อยากจะให้คนอื่นๆพักก่อน ส่วนตนก็พาจี้หมิงที่เป็นคนเดียวที่พูดภาษาท้องถิ่นได้ออกไปเดินเล่นกับเขา
อย่างรวดเร็ว หลังจากทั้งสองปลอมตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากโรงแรม พร้อมทั้งยืมรถเช่าหนึ่งคัน
“หัวหน้า ปฏิบัติภารกิจยังไงครับ”
จี้หมิงจับพวงมาลัยรถยนต์แล้วถามหลี่ฝางด้วยความดีใจ
เขาคิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางจะเรียกเขามาคนเดียวแบบนี้ ถ้าสามารถสืบข้อมูลที่มีประโยชน์ เขาก็ได้คุณงามความดีแล้ว
“นายเรียกฉันว่าพี่หลี่เถอะ อยู่ที่นี่ต้องระวังและซ่อนตัวให้ดี”
หลี่ฝางพูดอย่างไม่รีบร้อน
จี้หมิงไหวตัวทันทันที พยักหน้าแล้วพูด：“เข้าใจแล้วครับ พี่หลี่”
หลี่ฝางพยักหน้า สั่งให้จี้หมิงขับรถ ไปตามทางที่เขาบอก
เมืองนี้เต็มไปด้วยชาวต่างชาติมากมาย คุณแทบจะสามารถเจอทุกชื่อของแต่ละเชื้อชาติที่คุณสามารถเรียกชื่อได้
ทางด้านหลี่ฝางที่นั่งอยู่บนรถ เขากำลังสังเกตบริเวณโดยรอบ เพียงแต่เขาดูเหมือนนักท่องเที่ยวธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไป
นอกจากนี้บนตัวของเขายังแผ่รังสีที่คล้ายจะมีอันตรายและไม่มีอันตราย แต่ทำให้จี้หมิงที่นั่งอยู่ข้างๆขนลุกชัน ตัวเย็นยะเยือก
ขณะที่หลี่ฝางนั่งอยู่บนรถแล้วแกล้งทำเป็นนอนหลับพักผ่อน หางตาของเขาเห็นคนที่คุ้นเคยภายในห้องๆหนึ่งที่อยู่ข้างถนนเดินผ่านไป
หลี่ฝางชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็วางใจลง
“เรียบร้อย ตอนนี้น่าจะมั่นคงแล้ว”
ภายในใจของหลี่ฝางคลายยิ้มบางๆ ครั้งนี้เขาผ่อนคลายอย่างมาก ไม่ได้ระมัดระวังด้วยความตึงเครียดเหมือนเมื่อกี้ รังสีอันตรายอ่อนๆที่อยู่รอบตัวของเขาค่อยๆหายไป
จี้หมิงที่อยู่ข้างๆก็โล่งอก ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณของเขารู้สึกว่าการมาในครั้งนี้ต้องทำเรื่องใหญ่แน่นอน
อย่างรวดเร็ว ทั้งสองขับรถออกจากเขตเมือง ขับไปอีกประมาณสิบนาที หยุดลงตรงหน้าบ้านหลังเก่าทรุดโทรม
“ไป เข้าไปกับฉัน” หลี่ฝางผายมือพูด
“ผมก็เข้าไปด้วยเหรอครับ?” จี้หมิงแปลกใจเล็กน้อย เขาคิดว่าหลี่ฝางมาที่นี่เพื่อติดต่อกับใครบางคนเสียอีก
“นายไม่เข้าไปแล้วฉันจะพูดคุยกับคนอื่นยังไง?” หลี่ฝางย้อนถาม ถลึงตามองจี้หมิง
จี้หมิงรีบลงจากรถแล้วเดินตามหลังหลี่ฝาง ภายในใจเต็มไปด้วยความสงสัย
หัวหน้ามาทำอะไรที่นี่?
“เบ็ค ครั้งนี้เป็นเพราะนาย พวกเราเสียหายอย่างหนัก นายกล้าให้ข่าวปลอมกับพวกเรา เชื่อไหมว่าพวกเราสามารถตัดคอนายให้ตายได้?”
หลี่ฝางและจี้หมิงเพิ่งเดินเข้าไป เห็นชายฉกรรจ์ตัวใหญ่กลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมชายตัวเล็กและซูบผอม ตะคอกด้วยความเหี้ยมโหด
“ตัดคอฉัน? หึๆ อย่าล้อกันเล่นเลย พวกนายไม่ไปสืบกันหน่อยละ ฉันอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้ว ถ้าฉันขายข่าวปลอม ฉันคงถูกคนฟันคอตายนานแล้ว มีหรือที่จะถึงคราวของพวกนาย?”
ชายตัวเล็กร่างผอมแม้จะอยู่ตรงกลางและถูกล้อมเอาไว้ แต่เขากลับไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย มองทุกคนด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“นายหมายความว่าอะไร คิดจะเบี้ยวเหรอ ทำเป็นไม่รับรู้ใช่ไหม?”
“ฉันบอกไปแล้ว นี่เป็นเรื่องของพวกนาย อย่ามาหาเรื่องฉัน……”
หลี่ฝางยืนอยู่ตรงหน้าประตู จี้หมิงที่อยู่ข้างๆแปลบทสนทนาของพวกเขาให้หลี่ฝางฟัง ให้หลี่ฝางเข้าใจความขัดแย้งระหว่างคนพวกนั้น
หลี่ฝางพยักหน้า รู้ว่าตนมาถูกที่แล้ว
ที่นี่หลิวฮุยเป็นคนบอกเขา มีคนๆหนึ่งชื่อเบ็ค รู้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะข้อมูลอะไร ไปถามเขาได้หมด ถ้าเขาไม่รู้ คงจะไม่สามารถสืบเรื่องอะไรได้แล้ว
แน่นอน ก่อนอื่นต้องนำเงินมามากพอ เพราะถึงอย่างไรหลิวฮุยก็บอกเอาไว้แล้ว ผู้ชายคนนี้โลภมาก
หลี่ฝางกำลังจะเดินไป แต่กลับถูกกลุ่มชายฉกรรจ์ที่มาหาเรื่องขวางเอาไว้ พูดกับหลี่ฝางด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร：“พวกแกมาทำอะไร ไสหัวออกไป ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเขา！”
น่าเสียดายที่หลี่ฝางไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไร หลังจากเงียบแล้วฟังจี้หมิงแปล หลี่ฝางหรี่ตาลง
“ดูท่าคนที่นี่คงไม่มีมารยาท” หลี่ฝางหัวเราะ ขยับมือขยับเท้า จับจ้องไปที่กลุ่มคนพวกนั้นด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องใช้วิธีของใช้ในการสอนพวกแกพูด ว่าควรจะให้ความเคารพคนอื่นยังไง！”
จี้หมิงที่อยู่ด้านข้างเห็นภาพนี้ก็ตื่นเต้น ถึงแม้สำหรับเขาคนกลุ่มนี้จะเป็นแค่อันธพาล เขาจะจัดการทั้งหมดก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เห็นหลี่ฝางลงมือ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น