NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 99 เทพเจ้าแห่งโชคลาภในผับ

บทที่99 เทพเจ้าแห่งโชคลาภในผับ
คำสุดท้ายของหลี่ฝาง โดนจางกงหมิงกับหลินชิงชิงไม่สนใจแล้ว
ตามองไปก็จะเที่ยงคืนแล้ว แต่จางกงหมิงกลับหาเงินได้แค่เจ็ดล้านกว่า
“ไอ้หมาติดแม่งเอ๊ย เจ็ดล้านกว่ายังไม่พอใจอีก!” ลูกพี่หลินสบถคำด่าออกไป เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแย่มากขนาดนี้
เมื่อกี๊ลูกพี่หลินเอาเงินสดเจ็ดล้านกว่าให้ไอ้หน้าหนวด แต่พอไอ้หน้าหนวดนับ ก็ทิ้งออกไป แล้วยังพูดกับลูกพี่หลิน:ช้าไปหนึ่งนาทีก็ไม่ได้
“ชิงชิง ลูกโทรหาเสี่ยวไป๋อีกทีสิ ถามเขาว่าถึงยัง” ลูกพี่หลินมองหลินชิงชิงแล้วพูด
หลินชิงชิงพูดอย่างไม่พอใจ: “ไม่ใช่ว่าพ่อไม่มีเบอร์เขานี่ ทำไมไม่โทรล่ะ?”
“พ่อโทรหาเขา เขาไม่รับนี่” ลูกพี่หลินหัวเราะ พูด: “ถ้าลูกโทร พ่อว่าเขารับแน่ๆ”
“อย่าลืมล่ะ ซ้อของลูกยังอยู่ในมือพวกเขา”
ลูกพี่หลินพูดจบ หลินชิงชิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่พอใจนัก เวลานี้ จางกงหมิงจ้องหลินชิงชิงด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
“ถึงยัง?” โทรติด หลินชิงชิงก็ถาม
“ก็ใกล้จะถึงแล้ว รถติดบนทางด่วน ห่าเอ๊ย” มู่เสี่ยวไป๋พูดด้วยความโกรธ
“คุณเร็วหน่อยสิ ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าสายล่ะก็ ชาตินี้ก็อย่าเจอฉันอีกเลย” หลินชิงชิงพูดอย่างไร้ปรานี วางสายทันที
มู่เสี่ยวไป๋จึงร้อนใจ หันไปพูดกับคนขับ: “กลับรถ แล้วก็แซงไปเลย ไม่ต้องสนความเร็ว และก็ไม่ต้องสนกฎจราจร”
……
เวลานี้อีกด้านหนึ่ง หลี่ฝางโทรหาลุงเฉียน
พอโทรติด หลี่ฝางก็พูดตรงๆ : “ลุงเฉียน คุณให้ส้าวส้วยเอาสามล้านมาที่ย่านร้านอินเตอร์เน็ต แล้วเอามาให้พี่หลินชิงชิงหน่อย”
“เสี่ยวฝาง ส้าวส้วยลาออกไปแล้ว เปลี่ยนคนได้ไหม?” ลุงเฉียนถาม
“ทำไมส้าวส้วยไม่ทำแล้วล่ะ?” หลี่ฝางบ่น พยักหน้าพูด: “โอเค งั้นลุงก็หาคนที่เชื่อใจได้มาหน่อย”
หลี่ฝางคิดในใจ สามล้านนะ แล้วก็ยังเป็นเงินสด นอกจากส้าวส้วย หลี่ฝางก็ไม่รู้จริงๆ ว่าที่ผับยังจะเชื่อใจใครได้อีก
ลุงเฉียนน่ะได้ แต่ตอนนี้ที่ผับกำลังยุ่ง เขาไปไม่ได้
“โอเค ไม่มีปัญหาครับ” ลุงเฉียนก็ไม่ได้ถามอะไร รับปากไปโดยตรง
“ใช่สิ ให้เขาขับไวหน่อยนะ ก่อนเที่ยงต้องเอาเงินไปส่งให้ได้” หลี่ฝางพูดเสริมไป แล้วจึงวางสาย
ทางผับ ลุงเฉียนเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่ผอมๆ เข้ามา เขาชื่อโหจื่อ
“โหจื่อ มานี่หน่อย”
โหจื่อเข้ามา ลุงเฉียนก็เอาถุงเงินส่งให้เขา: “เอาเงินไปที่ปู๋เย่เฉิน ส่งถึงมือหลินชิงชิง”
โหจื่อแปลกใจหน่อยๆ ถาม: “ลุงเฉียน พวกเรายังต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้ตระกูลหลินอีกเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่าคุ้มครอง แต่เสี่ยวฝางสั่งมา” ลุงเฉียนพูด
“เจ้านายน้อยทำเพื่อจีบสาว คุ้มจริงๆ” มองเงินหยวนในถุงที่เต็ม โหจื่อก็ส่ายหน้ายิ้ม
“รีบไปให้เถอะ ก่อนเที่ยง จะต้องส่งถึงมือของหลินชิงชิง เสี่ยวฝางกำชับเป็นพิเศษ”
“งั้นคุณต้องเอาเบอร์ของหลินชิงชิงให้ผมนะ ปู๋เย่เฉินเป็นถนนสายยาวขนาดนั้น ผมคงไม่หาเจอทันทีหรอก?” โหจื่อพูดโดยทำปากคว่ำใส่
“เดี๋ยวส่งไปที่โทรศัพท์คุณ คุณไปก่อนเถอะ” ลุงเฉียนพูด
ไม่นานนัก ลุงเฉียนก็เอาเบอร์ของหลินชิงชิงจากหลี่ฝาง ส่งให้โหจื่อ
“แม่งเอ๊ย เอาเงินให้คนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมนั่งเกี้ยวเจ้าสาวที่ยังสาวใสวัยรุ่นไม่แต่งงานสินะ” โหจื่อพูดอย่างเซ็งๆ
ผู้ชายคนนี้ชื่อโหจื่อ ขึ้นชื่อเรื่องรับอย่าเดียวไม่เคยรั่วไหลออกไป ของที่อยู่ในมือเขา ไม่เคยเห็นเขาเอาออกมาให้ใครรับรู้
ในมือโหจื่อยากที่จะขโมยไป
ผ่านไปยี่สิบกว่านาที โหจื่อมาถึงปู๋เย่เฉิน
โหจื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาหลินชิงชิง พอโทรติด โหจื่อจึงพูด: “คุณหนู เงินที่จะเอามาให้คุณมาถึงแล้ว คุณอยู่ไหนครับ?”
“พวกคุณถึงยัง?” หลินชิงชิงคิดว่าเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ พูดอย่างเซ็งๆ : “มาที่ร้านชาโยวโยว เร็วๆ หน่อย”
พูดจบ ก็วางสาย
“ห่า ผมเอาเงินมาให้ ทำไมทำท่าทีแบบนี้?ผมเป็นถึงเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งเชียว!” โหจื่อแบกถุงเงิน ค่อยๆ เดินไปในร้านชาโยวโยว
พอถึงร้านชาโยวโยว โหจื่อลงจากรถก็มองเห็นคนหลายร้อยคน
โหจื่อขมวดคิ้ว รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติทันที
คนหลายร้อยล้อมรอบหน้าร้านน้ำชา ใบหน้าดุดัน และที่มือหลายๆ คนก็ถือมีดอีโต้ไว้
นี่ดูเหมือนตำรวจกำลังถือปืน หมอบรอพวกนักเลงปรากฏตัว
“อะไรกันวะเนี่ย!” โหจื่อพูดกับตัวเอง จากนั้นก็ลงจากรถ
โหจื่อรู้จักหลินชิงชิง ยังไงหลินชิงชิงก็เคยไปผับกับหลี่ฝางหลายครั้ง
โหจื่อไปตรงหน้าหลินชิงชิง เอาถุงเงินวางตรงหน้าเธอ: “อ่ะ นี่เงินที่คุณต้องการ”
หลินชิงชิงนับ ขมวดคิ้ว
ทำไมแค่สามล้าน?
ตอนที่หลินชิงชิงโทรหามู่เสี่ยวไป๋ บอกว่าเอาห้าล้านกว่า หลินชิงชิงยังคิดว่าโหจื่อลักเงินของมู่เสี่ยวไป๋ จึงถาม: “เจ้านายคุณล่ะ?”
“คุณถามผม ผมจะไปถามใคร ผมก็แค่เด็กส่งของ”
โหจื่อก็ไม่ทำสีหน้าดีๆ ใส่หลินชิงชิง: “เงินไม่มีปัญหาใช่ไหม ไม่มีปัญหาผมก็จะไปแล้ว”
“โอเค คุณไปเถอะ”
หลินชิงชิงคิดในใจ ยังไงสามล้านก็พอ
จางกงหมิงกับลูกพี่หลินทั้งสองคนถือเงินสดสิบล้าน มาตรงหน้าร้านน้ำชา
ลูกพี่หลินพูด: “เงินเอามาให้คุณครบแล้ว รีบปล่อยยิงจื่อซะ!”
“เอาเงินเข้ามา!” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างเย็นชา
เอาเงินไปในร้านน้ำชา ไอ้หน้าหนวดกับพรรคพวกก็นับ นับเสร็จ ไอ้หน้าหนวดเดินมาพร้อมกับยิงจื่อ: “เงินครบถ้วน”
“แล้วยังไม่ปล่อยคนอีก?” ลูกพี่หลินขมวดคิ้ว
“คนน่ะผมปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ไอ้หน้าหนวดส่ายหน้า
“แม่งเอ๊ยคิดจะเล่นกับผมเหรอ?” ลูกพี่หลินจ้องไอ้หน้าหนวด
“ลูกพี่หลิน ผมไม่ได้คิดจะหลอกคุณ ถ้าตอนนี้ผมปล่อยไป คุณจะให้ผมไปอย่างปลอดภัยไหมล่ะ?พวกลูกน้องคุณ ไม่หั่นผมเป็นชิ้นๆ เลยเหรอ?” ไอ้หน้าหนวดพูด
“วางใจเถอะ ผมลูกพี่หลิน พูดอะไรเชื่อถือได้” ลูกพี่หลินพูด
“ใช่ไหม?ทำไมผมไม่เชื่อนะ” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะอย่างเย็นชาพูดกับลูกพี่หลิน: “คนอย่างลูกพี่หลิน ผมรู้ดี”
“ลูกพี่หลิน ผมได้เงิน ถึงจะปล่อยคน แต่ต้องแน่ใจว่าผมอยู่ในสถานการณ์ปลอดภัย ถึงจะปล่อยไป”
ไอ้หน้าหนวดยิ้ม มองลูกพี่หลิน พูด: “ลูกพี่หลิน เอารถมาให้ผมสักสองคนสิ พวกเราคงเดินไปไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ?”
“พวกคุณไม่ได้มีรถเหรอไง?” ลูกพี่หลินชี้ไปที่รถของไอ้หน้าหนวดที่ขับมา
“รถไม่มีน้ำมันแล้ว” ไอ้หน้าหนวดพูด: “ทำไม สิบล้านก็ให้มาแล้ว แค่รถสองคันให้ไม่ได้?ไม่ต้องหรูมากหรอก รถธรรมดาๆ ก็พอ”
“เช่นคันนั้นก็ได้” ไอ้หน้าหนวดชี้ไปที่รถของโหจื่อ
ตอนนั้นโหจื่อกำลังสูบบุหรี่ในรถ ยังไม่ไป และอยากดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
มองไอ้หน้าหนวดชี้มาที่ตัวเอง โหจื่อคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ แต่เขาไม่กลัว กลับสูบบุหรี่ต่อ เหมือนมองไม่เห็น
“ไป!” ไอ้หน้าหนวดตวาดใส่ยิงจื่อ มาตรงหน้าโหจื่อ
“น้องชาย เอารถคุณมาให้ผมขับหน่อยสิ” ไอ้หน้าหนวดถาม
โหจื่อพ่นควันออก มองไอ้หน้าหนวด: “เรื่องอะไรล่ะ นี่รถของผมเอง”
“ก็เนี่ยไง” จู่ๆ ไอ้หน้าหนวดเอาปืนออกมาจากอก ชี้ไปที่โหจื่อ
โหจื่อตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน บุหรี่ในมือตกไปในรถ: “มีปืนเหรอ มีปืนก็ต้องเป็นลูกพี่ใหญ่ ผมจะเอารถให้พี่ตอนนี้เลย”
“ช้าไปแล้ว น้องชาย ไปส่งพวกเราละกัน!” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะอย่างเย็นชา เปิดประตู เข้าไปในรถโหจื่อ
ไอ้หน้าหนวดกับยิงจื่อนั่งด้านหลัง ส่วนที่นั่งข้างคนขับก็เข้ามาอีกคน
“พี่ชาย ผมแค่ผ่านมาเฉยๆ เห็นคนมากมาย ก็เลยหยุดดูหน่อย ความขัดแย้งของยุทธภพอย่างพวกคุณ ทำไมต้องมายุ่งกับคนบริสุทธิ์อย่างผมล่ะ” โหจื่อหัวเราะอย่างอึดอัด
“ไม่งั้น รถนั่นผมเอาให้คุณ ไม่เอาแล้ว คุณปล่อยผมไปโอเคไหม?” โหจื่อพูดอย่างปรึกษาหารือ
โหจื่อเพิ่งลุกขึ้น ไอ้หน้าหนวดกลับพูดอย่างเย็นชา: “นั่งลง อย่าขยับ”
“ขยับอีกผมจะทุบหัวคุณแบะแน่”
“อย่าเลยนะ พี่ชาย ผมไม่ได้มาหาเรื่องพี่ ผมไม่ขยับแล้ว” โหจื่อตกใจมือสั่น ไม่กล้าขยับ
และในเวลานี้ Land Roverสีขาวก็ขับเข้ามา
มู่เสี่ยวไป๋ถือถุงเงินลงมาจากLand Rover เดินไปทางหลินชิงชิง: “ชิงชิง นี่คือเงินที่คุณต้องการ หกล้าน ผมเอามาให้คุณเพิ่มอีกสองแสน”
“ทำไมตอนนี้คุณเพิ่งจะเอาเงินมาให้ นี่มันเลยเที่ยงไปแล้ว!” หลินชิงชิงพูดอย่างรังเกียจ
จากนั้น สีหน้าเธอก็ตะลึง มองโหจื่อ: “เดี๋ยว เขาไม่ใช่คนของคุณเหรอ?”

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง

พ่อแม่ที่หายตัวไปหลายปีจู่ๆ ก็โทรมา บอกว่าตัวเองเป็นบุคคลที่รวยที่สุดของดูไบ………….

Comment

Options

not work with dark mode
Reset