เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ฉันได้รับการปลดปล่อยจากไม้ค้ำยัน
ยูซูรุ ซึ่งคุยกับหมอ ถูกบอกมาว่าเขาหายดีแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัย เขาต้องงดการออกกำลังกายหนักๆ ทุกประเภท,ระหว่างที่เขารับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ ของเขาที่โรงอาหาร
ฉันทำอาหารไม่เป็น ฉันเลยไปกินที่โรงอาหารตลอด
โซอิจิโร ซาทาเกะ เด็กชายรูปงาม มีข้าวกล่องเพราะเขาไปโรงเรียนจากบ้านของเขาเอง
เรียวเซ็นจิ เซย์ ซึ่งเป็นผู้ชายที่มีนิสัยเจ้าชู้เล็กน้อยมาโรงเรียนจากบ้านของเขาด้วยเช่นกัน แต่…เขาก็เหมือนกับฉัน มักจะทานอาหารที่โรงอาหารเสมอ
(อาหารของอาริสะอร่อยมาก!) ปล.ผมขอเรียกเธอว่าอาริสะนะครับเพราะผมไม่อยากเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
ฉันพึมพำในใจขณะจิบซุปมิโซะจากโรงอาหาร มื้อเที่ยงที่ฉันกินทุกวันไม่เลวเลย…แต่รสชาติยังด่อยกว่าอาริสะแน่นอน
“ยูซูรุ ช่วงนี้…นายกินผักด้วย”
โซอิจิโร่จี้ออกมาทันที
ไม่ใช่ว่าฉันเกลียดมันตั้งแต่แรกหรอก… แต่ปกติฉันเป็นคนไม่ชอบกินผัก ฉันเลยไม่ค่อยไม่ค่อยได้กินสักเท่าไหร่
แต่ช่วงนี้ฉันกินมันเพราะมันมีคนบังคับฉันอยู่
“ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอโกรธ”
“ใครอะ? พ่อแม่ของนายไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดถึงเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว หรือว่านาย…นายมีแฟนแล้ว?”
“ยัง..ยังไม่มี แต่ก็ไม่เชิงอะ”
ฉันปฏิเสธคำพูดของเซย์ที่เขาถามด้วยท่าทีเยาะเย้ย พอครุ่นคิดอยู่ซักพักก็ถามสองคนนี้…
“อันที่จริง ฉันมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเพิ่งได้รับความช่วยเหลือ ฉันเลยอยากจะขอบคุณผู้หญิงคนนั้น ฉันควรทำอย่างไร”
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำว่า “เพื่อนสาว” ออกมาจากปากของฉัน พวกเขาสองคนลืมตาขึ้นอย่างประหลาดใจ
“เธอไม่ใช่อายากะหรือจิฮารุใช่ไหม”
โซอิจิโร่ถามฉันขึ้นมาก่อน
เนื่องจากอายากะ และ จิฮารุ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของ โซอิจิโร่ กับ ผม และพวกเขาเองก็เรียนโรงเรียนเดียวกันกับเราเช่นกัน
พูดถึง “เพื่อนผู้หญิง” ของฉันแล้วไม่มีเลย
“ไม่ต้องกังวล, ฉันไม่ได้พูดถึงพวกเขา”
“อะไรนั้นนะ… ยูซูรุ ตรูว่าเรานึกว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ฤดูใบไม้ผลิของนายมาถึงแล้ว? ไปตายซ่ะ”
“มันยังมาไม่ถึง มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย แล้วก็ตูไม่อยากตาย”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉัน “หมั้นหมาย” ดังนั้นในแวบแรกอาจดูเหมือนฤดูใบไม้ผลิของฉันมาถึง…. แต่มันไม่ใช่ ค่อนข้างรู้สึกเหมือนฉันอยู่กลางฤดูหนาวมากกว่ายังไงก็ไม่รู่ แต่อย่างไรก็ตาม ฉันสบายดี แม้ในฤดูหนาว
“โซอิจิโระ นายไคุ้นเคยกับการรับมือกับผู้หญิงใช่ไหม”
“ฉัน, อายากะ และจิฮารุไม่เป็นกันแบบนั้น แต่…”
ดูเหมือนนายจะเห็นด้วยเมื่อเขาเรียกชื่อพวกเราอย่างเบา
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้พูดถึงมันเพราะฉันไม่ต้องการให้โซอิจิโร่รู้สึกเจ็บเมื่อฉันจี้จุดเขา
“สำหรับฉัน ฉันไม่มีเพื่อนสนิทผู้หญิงที่สนิทด้วย ยกเว้นอายากะและจิฮารุ ฉันให้ของขวัญพวกเขาในฐานะเพื่อน แต่นายก็เหมือนกัน ดังนั้นฉันไม่คิดว่าการขอความช่วยผู้หญิงของฉันจะเป็นประโยชน์”
“จริงๆ?”
“ฉันเพิ่งซื้อสร้อยคอทิฟฟานี่และมีความหมายว่า “ฉันสนใจ” ฉันให้นายได้นะถ้านายต้องการ แต่นายจะให้มันกับเธอได้มั้ยละ?
“…ฉันทำไม่ได้”
ฉันแน่ใจว่าอาริสะจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างแน่นอน ถ้าฉันให้สิ่งนั้นกับเธอ ฉันไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงแต่เข้าใจได้ว่ามันอึดอัด
“ทำไมไม่ถามล่ะ? นายต้องการตอบแทนเธอใช่ไหมล่ะ? ไม่ต้องเซอร์ไพรส์เธอหรอก? มันไม่เหมือนตอนที่นายจะไปตีบอสสักหน่อย”
เซย์พูดด้วยสีหน้าผิดหวัง
ถูกต้อง ไม่ใช่ว่าฉันทำสิ่งนี้เพื่อทำให้อาริสะแปลกใจ
“จริงๆแล้ว เป็นตามที่คาดไว้ของทายาทของวัด เรียวเซ็นจิ นายมีความกตัญญูกตเวทีต่อฉัน”
“โอ้ย ยูซูรุ นายมีความเข้าใจผิดอย่างมากเกี่ยวกับบ้านของเราใช่มั้ย”
ในขณะที่เพิกเฉยต่อเสียงของเซย์ ฉันตัดสินใจถามเธอตรงๆ
ในวันเดียวกันนั้น ฉันได้ส่งข้อความไปยังอาริสะบนสมาร์ทโฟนของเธอเพื่อถามว่า “ฉันอยากจะขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณก่อนหน้านี้ มีอะไรที่เธออยากได้หรืออยากฉันทำมั้ย”
และฉันก็รับได้รับคำตอบทันที
『ให้ฉันเล่นเกมในห้องของนายหน่อยได้มั้ย ทาคาเสะกาวะซัง?』
ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำตอบนั้น แต่ฉันก็ตอบตกลงทันที หลังจากพูดคุยกัน…มีการตัดสินใจว่าอาริสะจะมาที่บ้านของฉันในวันเสาร์นี้
เวลาล่วงเลยเที่ยงมา
จากการตอบรับสายอินเตอร์คอม ฉันก็รีบไปเปิดประตู
และมีหญิงสาวผิวขาวสวยคนหนึ่งที่มีผมสีทองและดวงตาสีหยกยืนอยู่
อาริสะ ยูกิชิโระ
“ขอบคุณนะ เดี๋ยววันนี้ฉันจะดูแลเธอเอง”
อาริสะใส่เสื้อสีขาว กางเกงสีเบจ โค้งคำนับฉันอย่างสุภาพ
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเธอในชุดธรรมดา เลยทำให้รู้สึกสดชื่นหน่อยๆ
“อืม ขอเข้าไปนะคะ”
เนื่องจากที่ผมเชิญอาริสาเข้ามาในบ้าน หลังจากที่เธอเข้ามาในบ้านของฉันแล้ว อาริสะก็มองไปรอบๆ และพูดสองสามคำ
“คุณกำลังทำความสะอาดอย่างถูกต้องใช่มั้ย? นั่นเป็นสิ่งที่ค่อนข้าง…”
“ก็… ก็ไม่เท่าไหร่”
ฉันไม่ต้องการให้ห้องที่อะริสะทำความสะอาดมันสกปรก ฉันจึงทำความสะอาดห้องทุกวัน ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะมาวันนี้ ดังนั้นฉันจึงกระตือรือร้นเป็นพิเศษเกี่ยวกับการทำความสะอาดในวันนี้
