“ยังไงก็ตาม อาริสะ”
“อะไรเหรอ?”
ขณะเล่นเกม ฉันเรียกอาริสะ แล้วเธอก็ตอบด้วยสายตาของเธอขณะที่อยู่บนหน้าจอ
เธอไม่รู้ว่าแม้จะถือคอนโทรลเลอร์อย่างไรจนกระทั่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนและในตอนนี้ เธอพัฒนามากพอที่จะคุยกับฉันในขณะที่ยังเลเล่นเกมอยู่ อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าคู่ต่อสู้ของเธอ ซึ่งก็คือฉัน และฉันคิดว่าฉันเล่นได้ห่วยมากนั่นเป็นเหตุผลหลัก
“อาหารของเธออร่อยมาก มันยอดเยี่ยมมาก”
ในขณะนั้น ตัวละครที่อาริสะกำลังปฏิบัติการอยู่ก็มีการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด
ดูเหมือนว่าเธอจะกดปุ่มผิด
“อย่างงั้นเหรอ”
อะริสพตอบด้วยเสียงเงียบๆ
…ทันใดนั้น จิตใจของฉันก็นึกภาพ “ขี้อาย” อาริสะ ผู้ซึ่งรู้สึกประหลาดใจกับคำชมเชยในการทำอาหารของเธอก่อนหน้านี้
(…นี่มันไม่ใช่ชัยชนะของฉันเหรอ)
หลังจากการสูญเสียหลายครั้ง ยูซูรุตัดสินใจได้ว่าถึงเวลาที่ต้องชนะแล้ว และตัดสินใจเข้าร่วมในสงครามจิตวิทยา
“สตูว์เนื้อและมันฝรั่งของเธอมันอร่อยมาก มันมีความหวานและความเค็มในปริมาณที่เหมาะสมตลอดจนรสชาติและความสมบูรณ์ของมัน ฉันสงสัยว่ามันน่าจะเป็นเพราะน้ำซุปเคี้ยวโบนิโต” (ปลาโบนิโตเป็นปลาประเภทเดียวกับปลาแมคคอเรล)
“นี่มันเป็นฤดูกาลที่มันฝรั่งและหัวหอมใหม่อร่อยมาก”
“ซุปมิโซะที่เธอทำนั้นมันยอดเยี่ยมมาก ความสมดุลระหว่างส่วนผสมกับน้ำซุปก็ลงตัว ที่ซึ่งน้ำสต็อกจากโบนิโตแห้งและสาหร่ายทะเลนั้นมันวิเศษมาก และน้ำซุปทำมาอย่างดี แต่เมื่อคนที่ทำได้ไม่เก่งพอ รสชาติของมันจะไม่ได้ดีเท่าที่ควร …แน่นอนว่าเมื่อคนที่ผีมือดีทำซุปอย่างถูกต้อง มันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง นี่เป็นความชอบส่วนตัวของฉันด้วย … โอ้! “
ยูซูรุ ที่ขาดสมาธิเพราะเขากำลังคิดถึงคำที่จะพูดถึงการทำอาหารของอาริสะ ทำเธอได้ใช้ท่าพิเศษของ อาริสะ ทำให้เขาพ่ายแพ้ในที่สุด
“นี่คือสิ่งที่หมายถึงการจมน้ำตายในกลยุทธ์ของตัวเอง”
“เธอสังเกตด้วยเหรอ”
“มันประจบสอพลอเกินไป โดยทั่วไปแล้วมันจะฉับพลันเกินไปหน่อย และมันดูก็จงใจเกินไปหน่อย”
ถูกต้องแล้วหล่ะ
อย่างไรก็ตาม บางส่วนต้องได้รับการแก้ไข
“ฉันพูดเกินจริงไปจริงๆ และอาจดูเป็นการประจบ แต่ความจริงแล้วอาหารของเธอนั้นก็ทำอร่อยมากเลยหล่ะ”
“อย่างนั้นหรือ ฉันทำอาหารเก่ง ดังนั้นมันก็ไม่เลวนะที่นายพูด”
นั่นหมายความว่าการทำแบบเดียวกันจะไม่ทำงานกับเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก? ดูเหมือนเธอจะไม่พอใจกับคำชมของฉันเป็นพิเศษ แต่เธอก็ยิ้มตามปกติ
เนื่องจากเป็นเวลาที่เหมาะสม ฉันจึงตัดสินใจสนทนากับเธอในหัวข้อการทำอาหาร
“เธอชอบทำอาหารไหม?”
“…นั่นไม่จริงเลยนะ ฉันแค่ทำมันบ่อยเอง ปกติฉันทำอาหารที่บ้านอยู่แล้วหน่ะ”
“อืม มันวิเศษมาก คนที่ได้รับประทานอาหารของเธอนั้นเหมือนได้รับพรมาเลย”
“…… อย่างนั้นเหรอ?”
แล้วอาริสะก็ยิ้มเล็กน้อย
มันเป็นรอยยิ้มประชดประชันราวกับล้อเลียนตัวเอง ซึ่งต่างจากรอยยิ้มเขินๆ เล็กน้อย
“มันคุ้มค่าที่ฉันจะทำถ้าฉันได้รับคำชมจากการทำอาหารจากคุณทาคาเสะกาวะซัง แม้ว่ามันจะเป็นการประจบก็ตาม”
“มันไม่ใช่การประจบสักหน่อย อาหารของเธออร่อยมาก ฉันแทบรอไม่ไหวเลยที่จะชิมมันอีกครั้ง”
“…เข้าใจแล้ว”
แล้วอริสาก็หันหน้ามาทางฉัน
นั่งตัวตรงด้วยกระดูกสันหลังที่เหยียดตรงและ …… การแสดงออกที่เปลี่ยนไป ดวงตาสีหยกปกคลุมไปด้วยขนตายาวมองมาที่ฉัน
ฉันยังปรับท่าทางให้ตรงโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“แล้ววันนี้อยากกินอะไร”
“ฮะ?”
“นายเลี้ยงเค้กมา ก็เลยอยากทำให้กิน …… ถ้านายต้องการ ถ้านายไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร”
มันเป็นข้อเสนอที่ไม่คาดคิดเลยหล่ะ
