วันที่ 1……
วันที่ 2 ……
วันที่ 3 ……
จนถึงวันปัจจุบัน
เนื่องจากดงซูบินเองก็ได้รับผลลัพธ์ที่ดีจากการใช้ความสามารถพิเศษ “ย้อนกลับ”ของเขาในระหว่างการสอบเข้ารับราชการพลเรือนเมื่อครั้งก่อน ซึ่งในสามวันก่อนหน้านั้นดงซูบินเองก็ไม่ได้ใช้พลังพิเศษของเขาอย่างเสียเปล่า ซึ่งเขาพยายามทดลองพลังนี้ทุกวันเพื่อดูว่าเขาจะใช้อะไรเพื่อจากพลัง “ย้อนกลับ” ที่เขาได้ครอบครองอยู่ได้อีก เพราะเขาตัดสินใจแล้ว่าเขาจะใช้พลังนี้เพื่อเปลี่ยนชีวิตปัจจุบันของเขา เนื่องจากเขาต้องการหลุดพ้นจากความยากจนนี้สักที นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาต้องทำคุ้นเคยกับการใช้ “ย้อนกลับ” และเข้าใจพลังนี้ให้ได้ทั้งหมด
หลังจากทดลองสองสามครั้งเขาก็พบบางสิ่งบางอย่าง
ผลการทดลองของเขา: อย่างแรกเมื่อเขาพูดคุยกับใครบางคนและพูดหรือคิดคำเช่น“ ย้อนกลับ” หรือ“ กลับมา” จะไม่มีผลใด ๆ เมื่อเขาต้องการให้เวลาย้อนกลับไปเมื่อ 1 นาทีก่อนและเขาจะต้องพูดคำว่า “ย้อนกลับ” “กลับมา” “ย้อนกลับ” เป็นต้นจากนั้นถึงจะใช้งานพลังของเขาได้
ประการที่สองมีความเป็นไปได้ว่าการย้อนกลับอาจเป็นพลัง “ที่ไม่ จำกัด ” เมื่อนาฬิกาหยุดอยู่ที่เที่ยงคืนก่อนเริ่มวันใหม่เขาจะสามารถใช้พลังนี้ได้ต่อเนื่องกัน แต่ดงซูบินยังไม่เคยลองว่า เขาจะสามารถใช้ “ย้อนกลับ” ไปสองวินาทีหลังเที่ยงคืนและกลับไปยังวันก่อนตอนเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้าได้รึเปล่า เพราะจากสามวันที่ผ่านมานั้นเขาจะใช้ “ย้อนกลับ” อีกครั้งเมื่อถึงวันถัดไปเท่านั้น
ประการที่สามดงซูบินยังไม่คุ้นเคยกับการเปลี่ยนแปลงเวลาให้ย้อนกลับมาหลังจากที่เข้าใช้ “ย้อนกลับ” ซึ่งมันจะไม่มีปัญหาถ้าตอนนั้นเขากำลังนั่งอยู่ แต่ถ้าเขากำลังเดินพูดหรือเคลื่อนไหวอยู่นั้น เมื่อใช้ “ย้อนกลับ” เขาจะไม่สามารถตอบสนองใดๆได้เมื่อเวลากำลังย้อนกลับซึ่ง ณ ขนาดนั้นเขาเองก็จะเขยิบตัวไปไหนไม่ได้หรือพูดอะไรไม่ได้เช่นเดียวกัน มันทำให้เขาต้องเตือนตัวเองให้ระวังเมื่อใช้พลัง ณ เวลาสถานการณ์เหล่านั้น เพราะเขาไมต้องการที่ว่าเดินๆอยู่และตกไปกลางถนน แล้วมีรถพุ่งเขามาชนเขาเสียชีวิตอย่างแน่นอน
แน่นอนว่าหลังจากฝึกฝนมาหลายวันดงซูบิน ก็คุ้นเคยกับการใช้ “ย้อนกลับ” และชีวิตของเขาเริ่มเปลี่ยนไป
แต่ในทางกลับกัน.
แม่ของดงซูบินและฉูยวนพยายามที่จะเป็นกำลังใจให้เขาโดยหลีกเลี่ยงการพูดคุยเกี่ยวกับการสอบการรับสมัครข้าราชการพลเรือน พวกเขาพยายามพูดถึงหัวข้อที่มีความสุขในบทสนทนาของพวกเขาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของดงซูบินเอง
“ ฮ่าฮ่า! ซูบินดูฮิปโปในทีวีสิ ทำไมมันน่าเกลียดอย่างงั้น?”
“มันน่าเกลียดจริงๆแหละ. แต่ลูกฮิปโปก็ยังน่ารักอยู่นะ…. ฮ่า ๆ ๆ ๆ .”
“ เอ๊ะ! แม่ไม่เคยเห็นนกแก้วชนิดนี้มาก่อน มีนกหลายสายพันธุ์ในแอฟริกาหรอเนี่ย”
เมื่อมองไปที่แม่ของเขาและฉูยวนพยายามที่จะทำให้เขาร่าเริงมากขึ้น ดงซูบินเองก็ยิ้มได้ “ แม่ ฉูยวน ผมจะอ่านหนังสือก่อนนะ ทั้งสองคนดูทีวีต่อกันเถอะ”
แม่ของดงซูบินมองดูลูกชายของเธออย่างกังวล:“ การสอบข้าราชการพลเรือนแห่งชาติมันยังอีกครั้งมันก็อีกตั้งนาน ลูกควรหยุดพักก่อนก็ได้ อย่าเก็บเรื่องวันนี้ทำให้ลูกเหนื่อยเลย”
ดงซูบินเองก็พยักหน้าตอบรับคำพูดของแม่เขา
ฉูยวนยืดขาของเธอออกมาแล้วลูบไปบนหัวของดงซูบิ “ นายเก็บตัวอยู่ในห้องมาตั้งหลายวันแล้วนิ มันเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยดีเท่าไรเลย. มาดูสารคดีเรื่องนี้กับฉันดีกว่า แล้วมันก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วด้วย เดียวฉันจะทำอาหารให้ทานเองในวันนี้ บอกฉันมาว่านายอยากกินอะไร
“ โอเค! โอเค!” ดงซูบินตอบขณะที่แอบมองช่องรอยแยกจากเสื้อหลวม ๆ ของเธอ
แหวน, แหวน, แหวน โทรศัพท์มือถือของดงซูบินดังขึ้น
“ ฉันขอรับสายนี้ก่อนนะ” ดงซูบินมองไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาซึ่งมันเป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่รู้จัก เขาเดินไปที่ที่กระถางใกล้หน้าต่างแล้วกดปุ่มรับสายก่อนที่จะตอบกลับไปว่า: “สวัสดีครับ?”
“ สวัสดี! คุณดงซูบินหรือเปล่า?” มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่ดูน่ารัก
“ ใช่ผมเอง! ผมขอทราบได้ไหมว่าใครกำลังถือสายอยู่” ดงซูบินใช้ไหล่กับหัวของเขานีบโทรศัพท์และหยิบขวดสเปรย์ขึ้นมาเพื่อทำการเอามันขึ้นมาฉีดที่ใบไม้ให้เปียก ละอองน้ำกลายเป็นหยดน้ำบนใบสีเขียวและหยดลงบนดินแห้งๆ
ผู้หญิงทางโทรศัพท์กล่าวว่า“ ดิฉันกำลังโทรศัพท์จากแผนกการเมืองความมั่นคงของรัฐ เนื่องจากแผนกของเราค่อนข้างพิเศษเราไม่มีเว็บไซต์และจะไม่อัปโหลดผลลัพธ์และข้อมูลของผู้สมัคร ดังนั้นเราจะแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับการสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ โปรดช่วยจนสถานที่สอบสัมภาษณ์ไว้ด้วย” อีกฝ่ายควรเป็นคนปักกิ่งเมื่อฟังดูจากสำเนียงพูดของเธอ วิธีที่เธอพูดนั้นเหมือนเป็นมืออาชีพและฟังดูสุภาพมาก
ดงซูบินตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบว่า: “อ้า … ผมขอเวลาสักครู่หนึ่งนะครับ”
แม่ของดงซูบินที่อยู่บนโซฟามองเขา:“ ซูบินใครโทรมาลูก”
ดงซูบินทำท่าหงุดหงิดใส่แม่ของเขาและกล่าวว่า“ แม่ครับ! ผมขอปากกาและกระดาษ”
ฉูยวนกระพริบและหยิบปากกาและโบรชัวร์ซุปเปอร์มาร์เก็ตออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะกาแฟและส่งให้เขา “ ไม่มีกระดาษขาวใช้ไอ้นี้แทนได้ไหม?”
“ได้ๆ. ขอบคุณ” ดงซูบินวางโบรชัวร์ซุปเปอร์มาร์เก็ตไว้บนขอบหน้าต่างและกล่าวว่า“ ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ผมได้ปากกาและกระดาษแล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า:“ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ คุณได้ทำการตรวจสอบคะแนนการสอบของคุณแล้วพบว่าคะแนนโดยรวมของคุณอยู่ในอันดับที่สี่ของผู้สมัครทั้งหมด โปรดไปที่สำนักบุคลากรในเขตเทศบาลตอนเวลา 09:00 น. สำหรับการสัมภาษณ์ของคุณในหลังจากวันพรุ่งนี้ สถานที่คือตะวันออกของเมืองเลียงห่วงชิง ถนนตะวันตกเอ, หมายเลข 5, อาคารแมนชั่น ไบยุนไทม์, ชั้นที่22 ห้อง 2216 ……”
“ ได้ ได้ ครับ……ขอบคุณ……ขอบคุณมาก……”
ผู้หญิงคนนั้นบอกกับ ดงซูบินเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทราบและเตือนให้เขานำบัตรประจำตัวของเขามาด้วยก่อนที่จะวางสายไป
ในตอนนี้ดงซูบินเองก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เขาเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าแล้วหันไปรอบ ๆ :“ แม่ครับวันมะรืนผมต้องเดินทางไปที่ที่หนึ่ง ช่วยจำวันที่ให้หน่อย และช่วยปลุกในตอนเช้าด้วยนะครับ “
แม่ของดงซูบินเลยถามกลับไปด้วยความสงสัยว่า:“ ลูกจะไปไหน ทำไมลูกดูมีความสุขจังเลย?”
ดงซูบินหัวเราะ:“ ผมจะบอกแม่ในวันนั้นเอง เดียวผมข้อตัวเข้าไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ”
ฉูยวนดึงแม่ของดงซูบินและชี้ไปที่ทิศทางของห้องพร้อมกับคางของเธอ:“ เป็นไปได้ไหมที่ซูบินจะได้งานทำแล้ว”
“ อาจเป็นไปได้” แม่ของดงซูบินตอบ “ เป็นเรื่องที่ดีที่เขาได้งานทำ เขาไม่สามารถอยู่บ้านได้ตลอดไปหรอก” เธอพูดและถอนหายใจ “ หวังว่าเขาจะสามารถสอบข้าราชการระดับชาติในปีหน้าได้”
เมื่อกลับเข้ามาในห้อง
ดงซูบินพับโบรชัวร์พร้อมที่อยู่และวางไว้ในกระเป๋าของเขาอย่างระมัดระวัง เขาดูหนังสือและบันทึกการสัมภาษณ์บนโต๊ะทำงานแล้วกล่าวคำอธิษฐาน ‘นี่คือวันที่เขารอคอย! ลำดับที่สี่? มันต่ำกว่าที่เขาคาดไว้ ดูเหมือนว่าหลายคนก็ได้สมัครงานที่สำนักความมั่นคงแห่งรัฐไว้
‘ดงซูบินนายต้องได้งานทำที่นี้!’
