บทที่ 140.2 คำขอบคุณอย่างสุดซึ้ง(2)
ผู้แปล loop
ดงซูบินที่เหนื่อยล้าพาเสี่ยวหลาน ขึ้นไปบนฝั่งแม่น้ำและนอนราบกับพื้น เขาตรวจการหายใจของเธอ 1 วินาที 2 วินาที…… ดงซูบินตกตะลึง เขาตรวจสอบชีพจรของเธออย่างรวดเร็ว 1 วินาที 2 วินาที 3 วินาที…… ดงซูบินเงียบในขณะที่เขามองใบหน้าสีซีดของเสี่ยวหลาน
ไม่มีลมหายใจและไม่มีชีพจร ซิพี่เสี่ยวเสียชีวิตแล้ว……
ตาย? เธอจะตายแล้วหรอ? ฉันมาที่นี่ไม่ทันเวลาใช่ไหม?
คนแถวนั้นสามารถรับรู้ได้จากการแสดงออกของ ดงซูบินบางคนถอนหายใจขณะที่คนอื่นมองออกไป
ทันใดนั้นเด็กสาวที่เสี่ยวหลานช่วยชีวิตก็ตะโกนว่า“ ครูของหนูบอกว่าคุณควรทำ CPR ในช่วงเวลาเช่นนี้ เร็วเข้าและช่วยชีวิตเธอ!ไว้ให้ได้”
‘ใช่ ถูกตัอง! CPR!’
ยังมีแสงแห่งความหวังเหลืออยู่ดงซูบินค่อมที่อกเสี่ยวหลาน ทันทีและเริ่มกดหน้าอก 1 กด 2 กด 3 กด…น้ำเริ่มไหลออกจากปากของเธอดงซูบินก้มหัวลง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเริ่มเป่าลมเข้าปาก 1 ครั้งพัด 2 ครั้งพัด 3 ครั้ง……เขาลุกขึ้นแล้วเริ่มกดหน้าอกอีกครั้ง
“ พี่เสี่ยวลืมตามขึ้นมา! อย่าตาย!”
1 กด 2 กด 3 กด…
1 ครั้งพัด 2 ครั้งพัด 3 ครั้ง……
“ เสี่ยวหลาน! ตื่น! คุณได้ยินฉันไหม? ตื่นเดี๋ยวนี้!”
หลังจากผ่านไปสองสามรอบเสี่ยวหลานยังคงนอนอยู่ที่นั่นอย่างไม่ขยับเขยื้อน
ชายชราถอนหายใจและพูดว่า: “ชายหนุ่ม รู้จักหญิงสาวคนนี้หรือ ฉันคิดว่าคุณควรติดต่อกับทางครอบครัวของเธอ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้ ผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคิดว่าเสี่ยวหลานไม่มีวันกลับมาได้
ดงซูบินโกรธเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น 0“ ติดต่อครอบครัวของเธอ? ใครบอกว่าเธอตายแล้ว อา?!” เมื่อใดก็ตามที่ดงซูบิน ตื่นเต้นเขาจะเริ่มสบถ นี่เป็นบุคคลิกของชาวปักกิ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่เงียบและขี้อายหรือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ พวกเขาจะไม่ชอบการกระทำอย่างงี้ “ตื่นเดี๋ยวนี้! เสี่ยหลาน! ตื่นนอน!”
หลังจากการกดหน้าอกบางครั้งดงซูบินก็จ้องปากอีกสองสามครั้ง……
“ ไอ, ไอ……” มันเป็นเสียงไอ
ดงซูบินรู้สึกว่าเสี่ยวหลาน อาเจียนน้ำในปากของเขา
“อา! เธอกำลังไอ!”
“ เธอยังมีชีวิตอยู่! เธอยังมีชีวิตอยู่!”
“ พี่เสี่ยว……”
ตาของดงซูบินนั้นเป็นสีแดงและดำเนินการกดหน้าอก เขาได้ช่วยเสี่ยวหลานไว้
หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวหลานก็สำรอกน้ำออกมาและมองไปรอบ ๆ เธอ เธอยิ้มเล็กน้อยและถามว่า:“ เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
ดงซูบินหยุดทำ CPR:“ คุณยิ้มได้แล้วเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณพึงฟื้นจากความตาย”
เสี่ยวหลาน ลูบใบหน้าแล้วจู่ ๆ ก็นึกถึงบางสิ่ง:“ เด็กเป็นไงบ้าง”
“ คุณช่วยชีวิตเธอไว้” ดงซูบินออกจากตัวเสี่ยวหลาน “ เธออยู่ที่ตรงนั้น เธอปลอดภัยดี”
“ อ่า……ฉันสบายดี ขอบคุณที่ช่วยฉัน”
เสี่ยวหลานยิ้มและพยักหน้า แต่เธอเป็นคนอ่อนแอ เธอถามเบา ๆว่า :“ ซูบินทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี้ ฉันจำได้ว่าฉันโดนสาหร่ายทะเลดึงขาเอาไว้ แอะๆ…….” เสี่ยวหลาน ไอสองสามครั้ง “ ฉันจำได้ว่าฉันพยายามดึงขาออกมาแต่มันก็ไม่ยอมหลุดเสียที่ ไอ……ทำไมฉันยังมีชีวิตอยู่?”
ดงซูบินรู้สึกปลื้มปิตในตัวเธอมา เสี่ยวหลานเธอยังคงสงบและคิดอย่างมีเหตุมีผลหลังจากที่เธอเกือบจมน้ำตาย “ ฉันเพิ่งรอดมาได้”
“ สาวน้อย……” ชายชรากล่าว “ เธอโชคดีที่เจอชายหนุ่มคนนี้ เราพยายามช่วยเธอขึ้นมาริมฝั่งแม่น้ำ แต่ทุกที่ก็เต็มไปด้วยสาหร่ายทะเลและไม่มีใครกล้าลงไปในน้ำ ชายหนุ่มคนนี้วิ่งมาจากระยะไกลและกระโดดลงไปในน้ำโดยไม่ลังเล เราทุกคนตกใจ เราคิดว่าเขาอาจจะ…… แต่ใครจะรู้ว่าเขามีมีดผลไม้กับเขาและใช้มันเพื่อช่วยคุณ แต่หลังจากที่เขาลากคุณขึ้นฝั่งเธอหัวใจคุณหยุดเต้นแล้ว และเราคิดว่าเธอน่าจะตายแล้ว แต่ชายหนุ่มคนนี้ไม่ยอมแพ้และทำ CPR จนกว่าเธอจะตื่นขึ้น”
ชายอีกคนพูดเพิ่มเติม:“ ชายคนนี้ได้มอบชีวิตใหม่ให้คุณ”
มีคนพูดเพิ่มอีกว่าว่า:“ ถูกต้องแล้ว โชคดีที่ชายหนุ่มคนนี้อยู่ใกล้ ๆ เป็นเรื่องยากที่จะเห็นชายหนุ่มผู้กล้าหาญและเสียสละในวัยแค่นี้” ฝูงชนรู้สึกว่าเมื่อ เสี่ยวหลานลงไปในน้ำเพื่อช่วยเด็กและเธอไม่รู้ว่าสาหร่ายที่รกในแม่น้ำ เธออาจไม่รู้ว่ามันอันตรายแต่เมื่อ ดงซูบินกระโดดลงไปในแม่น้ำเพื่อช่วยชีวิตเธอคนแถวนั้นได้เตือนเขาเรื่องนี้แล้ว แม้เขาจะรู้ว่ามันอันตรายเขาก็ยังกระโดดลงไปในน้ำโดยไม่ลังเล
เสี่ยวหลาน ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นและมองไปที่ดงซูบิน “ คุณ……ฉันควรพูดอะไรดี”
“ เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญหรอกถ้าคุณยังปลอดภัยดี” ตอนนี้ดงซูบินหมดแรง เขาโล่งใจและไม่สามารถยืนตัวตรงได้อีกต่อไป เขาล้มลงบนพื้นหอบ ที่จริงแล้วดงซูบินไม่ได้คิดเหมือนกับที่คนเหล่านั้นพูด เขาไม่ต้องการผู้หญิงที่เขาชอบตายต่อหน้าเขา
เสี่ยวหลานรู้สึกประทับใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมซูบินถึงปรากฎตัวขึ้นมาที่นี่หรือทำไมเขาพกมีดมาด้วย เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมคนที่เธอเจอมาสองสามครั้งเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเธอ
เสี่ยวหลานไม่รู้ว่าจะขอบคุณดงซูบินอย่างไรดี
เสี่ยวหลานขอบคุณเขา “ ซูบิน ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้”
ไม่นานตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง
ดงซูบินยืนขึ้นมาและเดินไปช่วยเสี่ยวหลานให้ลุกขึ้นมา “ พี่เสี่ยวฉันจะพาเธอไปที่รถพยาบาล”
เสี่ยวหลาน ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว เธอพูดด้วยเสียงสั่นๆ “ คุณบอกพวกเขาได้ไหมว่าฉันจะไม่ไปโรงพยาบาล? แคะๆ……ฉันสบายดีตอนนี้ ยิ่งกว่านั้นนี้เป็นวันตรุษจีน ฉันไม่ควรให้ใครก็ตามต้องมาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาล นี้มันไม่ใช้เรื่องดีเลยกับการเป็นข้าราชการ แคะๆ……คุณควรเข้าใจเรื่องนี้ด้วย” ตอนนี้เสี่ยวหลานตัวสั่นและเปียกโฉกไปทั้งตัว แม้แต่เสื้อคลุมที่เธอได้จากผู้คนแถวนั้นก็ยังไม่สามารถช่วยอะไรได้ เสื้อผ้าของเธอเปียกแต่เธอก็คงไม่สามารถถอดมันออกมาได้”
ดงซูบิน ตอบว่า:“ คุณไอและตัวสั่น คุณควรไปโรงพยาบาล คุณควรไปนอนโรงพยาบาลสักพัก” ดงซูบินรู้ว่าเสี่ยวหลาน เป็นห่วงเรื่องอะไร หากดงซูบินเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในช่วงตรุษจีนเขาก็ไม่ต้องการบอกหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานของเขา เพราะมันคงทำให้เสียบรรยากาศในงานเฉลิมฉลองเช่นนี้ “ จริงๆคุณไม่จำเป็นต้องบอกใครก็ได้”
เสี่ยวหลาน ยิ้ม “ฟังฉันนะ. ฉันไปโรงพยาบาลไม่ได้ ฉันรับประกันได้ว่าภายใน 5 นาทีหลังจากก้าวเท้าเข้าโรงพยาบาลครอบครัวของฉันและบางคนจะรู้ ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาไปที่โรงพยาบาลในช่วงปีใหม่”
ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “ พวกเขาจะรู้ได้ยังไง ถ้าคุณไม่ใช้บัตรประจำตัวประชาชนในการลงทะเบียนรักษา”
เสี่ยวหลานยิ้มอย่างอ่อนแรง “ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน พาฉันกลับหน่อย……แคะๆ……”
ดงซูบิน กอดเธอไว้แล้วพูดว่า “ ถ้าคุณกลัวว่าจะมีคนอื่นรู้ คุณไปที่ห้องผมก่อนก็ได้ไปพักก่อน ที่พักผมอยู่ใกล้นี้ ”
“ นี้มันเป็นวันตรุษจีนนะ ถ้าฉันไปจะไปรบกวนการฉลองของครอบครัวคุณสิ ฉัน……ฉันจะไปที่บ้านของพี่ชายฉันแทนล่ะกัน”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมอยู่คนเดียว”
เสี่ยวหลาน มองดูเขาและยิ้ม “ ตกลง……ขอโทษด้วยนะที่ต้องรบกวนคุณ”
ดงซูบินพูดกับเจ้าหน้าที่รถพยาบาลและหลังจากพวกเขาจากไปเขาก็ไปรับกระเป๋าถือรองเท้าส้นสูงและโทรศัพท์ของของเสี่ยวหลาน แต่ส้นรองเท้าข้างหนึ่งของเธอหายไป เธออาจทิ้งมันลงในแม่น้ำดงซูบิน ช่วยเสี่ยวหลานไปที่รถตำรวจและถามเจ้าหน้าที่ซึ่งอายุประมาณเขา “ สวัสดีคุณสามารถส่งหัวหน้าของผมและผมไปที่ที่อยู่ตรงนี้ได้ไหม? มันไม่ไกลจากที่นี่”
เจ้าหน้าที่คนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง:“ ……เดียวผมช่วยเรียกแท๊กซี่ให้ได้”
ดงซูบินดึงเอาบัตรประจำตัวที่เปียกของเขาออกมา “ เราทุกคนมาจากหน่วยเดียวกัน ขอบคุณ.”
เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นบัตรของเขาและก็หัวเราะออกมา “ แน่นอนไม่มีปัญหา”
ณ ถนนเหอผิงเหนือ
รถตำรวจจอดอยู่ไม่ไกลจากที่พัก หลังจากขอบคุณเจ้าหน้าที่ดงซูบิน ช่วยให้เสี่ยวหลาน ตัวสั่นลงจากรถ ถุงน่องของเสี่ยวหลาน ชุ่มและส้นเท้าหายไปข้างหนึ่ง ดังนั้น ดงซูบินจึงถอดรองเท้าของเขา:“ ใส่รองเท้าของผมไปก่อน”
เสี่ยวหลานชูแขนขึ้นเพื่อหยุดเขา“ ฉันสบายดี มันแค่ไม่กี่ก้าวเอง”
“ มีพลุประทัดอยู่ทั่วทุกที่ คุณอาจเจ็บเท้าได้”
“ คุณเองก็เดินเท้าเปล่าไม่ได้เหมือนกัน”
“ ถ้างั้น……ให้ผมอุ้มคุณไหม”
เสี่ยวหลาน พยักหน้าเล็กน้อยและดงซูบินก้มลงมองเธอ เขารู้สึกได้ถึงหน้าอกอ่อน ๆ สองอันที่ยื่นไปด้านหลังและหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น เขาใช้มือจับต้นขาของเธอแล้วเริ่มเดินกลับไปที่อาคารและขึ้นบันได เขาไม่ได้ทำให้เธอผิดหวังจนกว่าเขาจะเข้าไปในห้องของเขา เขาย่อนเธอลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง “ คุณต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกและอาบน้ำอุ่นก่อนที่จะเป็นหวัด”
เสี่ยวหลาน ตอบอย่างอ่อนแอ “ ฉันยังรู้สึกหวิว ฉันจะไม่อาบน้ำ ฉันต้องนอนลงก่อน คุณควรไปอาบน้ำก่อน”
ดงซูบินมองเธอด้วยความกังวล แต่ดวงตาของเขาล่องลอยไปที่ริมฝีปากเซ็กซี่ของเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้ ในระหว่างการทำ CPR ก่อนหน้านี้เขามีการสัมผัสใกล้ชิดกับริมฝีปากเหล่านั้น เขาหน้าแดงและหยิบเสื้อผ้าออกจากตู้เสื้อผ้าของเขา “ ตกลง……แจ้งให้เราทราบหากคุณรู้สึกไม่สบาย ฉันจะปิดประตูให้” ขณะที่เขาจากไปเขาถามว่า:“ คุณต้องการน้ำร้อนสักแก้วเพื่ออบอุ่นร่างกายหรือเปล่า?”
“ ท้องของฉันเต็มไปด้วยน้ำในแม่น้ำและมันมีกลิ่นด้วย แคะๆ……ฉันยังไม่รู้สึกอยากดื่มอะไรเลย” เสี่ยวหลานยิ้ม “ ซูบินคุณช่วยชีวิตฉันไว้และคุณไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก ฮ่าฮ่าฉันไม่ใช่หัวหน้าของคุณด้วย”
