บทที่ 151
ผู้แปล loop
ไม่กี่วันต่อมาดงซูบินกลับไปทำงานหลังจากการเดินทางของเจ้อเจียง
ดงซูบินหมดแรง เขาไม่ได้เยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวใด ๆ ในหลิงเออ ในช่วงไม่กี่วันที่นั่น เขาใช้เวลาสองสามวันที่ผ่านมาเพื่อไปยังเหมืองหินเลือดไก่เรียนรู้วิธีการขุดและมูลค่าของหินเจียระไน เขาต้องลงทะเบียนขอระเบิดจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น เขาเพิ่งกลับมาถึงปักกิ่งเมื่อวันก่อนและเข้านอน เขาตื่นนอนตอนเจ็ดโมงเช้าแล้วไปทำงาน เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครมาเขาก็เล่นเกมเรือกวาดทุ่นระเบิดในห้องทำงานของเขา
ฉูหยวนไม่ได้กลับมาพร้อมเขา เธอยังคงอยู่ในหลิงเออ เพื่อดูแลการขุดหิน
แหวน, แหวน, แหวน ประมาณเวลาที่พนักงานมาทำงานเมื่อโทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น เขาดูที่หมายเลข มันคือฉูหยวนที่โทรหาเขา
“ สวัสดีซูบิน หลังจากเตรียมตัวไปสองสามวันเราเริ่มทำเหมืองเมื่อเช้านี้ คนงานเหมืองคนหนึ่งเจาะรูบนกำแพงตามที่นายสั่งและ……” คลื่นบนภูเขานั้นไม่ค่อยดีเท่าไรและมีการรบกวนมากมาย “ ……มีการเตรียมระเบิด เราจะระเบิดโดยใช้ระเบิดในไม่ช้า มันไม่มีปัญหาจริงเหรอ? เราใช้เงินจำนวนมากไปกับเหมืองนี้ หากไม่มีหินเลือดไก่, เงิน 2.7 ล้านของเราจะละลายหายไปทั้งหมด”
ดงซูบิน รู้สึกประหม่าเช่นกัน “ เอ่อ……ควรมีหินเลือดไก่”
“ เมื่อวานนายยังมั่นใจอยู่เลย ทำไมวันนี้นายถึงไม่มั่นใจแล้วล่ะ?”
“ฮะ? เอ่อ……จะมีหินเลือดไก่อยู่ในนั้น”
“ ถ้าอย่างนั้น……ฉันจะกดระเบิดหรือไม่”
“ตกลง. ขยับออกไปไกลและระวังมันกระเด็นเข้าตาด้วยนะ”
คนงานเหมืองหลายคนรวมถึงชาวบ้านเและ เฒ่าเย่ ยืนอยู่ข้างนอกเหมืองมองพวกเขา พวกเขาพูดคุยกัน นี่เป็นเหมืองใหม่และพวกเขาไม่พบหินมีค่าในนั้น คนส่วนใหญ่ที่พอจะรู้อยากเห็นว่ามีหินเลือดไก่หรือไม่
“ มันเริ่มแล้ว!”
“ ถอยออกไปทุกคน!”
เสียงโทรศัพท์เงียบไป ดงซูบินได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น เขาปิดหน้าต่างเกมของเขาและรอ
บูม !!!!
ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังระเบิด!
5 วินาทีต่อมา……
10 วินาที……
15 วินาที……
ดงซูบินได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงสะท้อนจากไอโฟน 4 ของเขาเท่านั้น ฟังดูเหมือนมีคนกำลังเดินอยู่ในถ้ำ
ทันใดนั้นก็มีความปั่นป่วนฉูหยวน ตะโกนอย่างตื่นเต้น “ ซูบิน! ซูบิน! ฉันเห็นก้อนหินพวกนั้นหลังจากการระเบิด!” มันเป็นเสียงหอบ “อ๊าห์! เลือด! หินเป็นหินเลือดไก่ทั้งหมด! มีมากขึ้นจนไปถึงในถ้ำเลย! ผนังของส่วนที่เสียหายเป็นสีแดงทั้งหมด! นี่คือหินเลือดไก่! มันยอดเยี่ยมมาก!”
ดงซูบินเมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาก็ตะโกนด้วยความดีใจ “ว้าว หินก้อนนี้ที่หลุดจากการระเบิดมีค่าอย่างน้อย 500,000 ถึง 600,000 หยวน!”
“เป็นไปไม่ได้! สิ่งนี้เป็นไปได้อย่างไร” มันเป็นเสียงของเฒ่าเย้เขารู้สึกหงุดหงิด เขาขุดมาสองสามเดือนและไม่พบแม้แต่ชิ้นส่วนของหินเลือดไก่ เขาต้องการที่จะลดความสูญเสียและให้เช่าเหมือง แต่หลังจากการให้เช่าเหมืองระเบิดครั้งแรกที่พวกเขาค้นพบหินเลือดไก่และผนังทั้งหมดของเหมืองเต็มไปด้วยหินเหล่านี้!
ดงซูบินหายใจเข้าและพูดว่า: “ฮ่าฮ่าฉูหยวนเธอมั่นใจในตัวฉันรึยังตอนนี้”
“ แค่วันเดียวเราก็คืนทุนได้แล้ว หากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปเราควรจะสามารถเพิ่มการลงทุนเป็นสองเท่าได้ในอีก 2เดือน !” เสียงของฉูหยวนสั่นไหวด้วยความตื่นเต้น “ ซูบินวันนี้ฉันจะยังไม่กลับนะ ฉันต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูเหมืองก่อนตอนนี้ฉันฉันไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น ตกลง. แค่นั้นแหละ. ฉันยังมีงานอีกมาก เพียงแค่มุ่งเน้นที่งานของคุณและทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่เพื่อฉัน”
ดงซูบินรับทราบ “ เธอต้องระวังความปลอดภัยของคุณเอง อย่าขึ้นภูเขาในเวลากลางคืนและอยู่ห่างจากวัตถุระเบิด”
“ฉันรู้แล้ว. นายเองก็ต้องดูแลตัวเองในปักกิ่งด้วย อย่าลืมปิดเตาหลังจากทำอาหารแล้วล้างชุดชั้นในและถุงเท้า”
“อา! ทำไมเธอต้องพูดสิ่งเหล่านี้ด้วย?”
“ ถ้าฉันกลับไปดูชุดชั้นในและถุงเท้าที่สกปรกของนายยังกองอยู่ล่ะก็ นายโดนฉันแน่ ฮ่า ๆ ๆ ๆ .”
“ฉันรู้ว่าจะต้องทำอะไร บาย!”
หลังจากที่วางสายดงเซียวมองขึ้นไปบนเพดานแล้วหัวเราะ เหมืองหินเลือดไก่นี้น่าจะสร้างรายได้มากมาย ตอนนี้เขาไม่มีเงินสำรองกับเขาและสามารถหยุดคิดถึงการทำเงินในขณะนั้น เขาควรคิดถึงเส้นทางอาชีพของเขา เขาได้เข้าร่วมปาร์ตี้ที่เข้าร่วมในหลักสูตรฝึกอบรมที่จัดโดยพรรค เขาจึงได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองหัวหน้าส่วนและได้รับเครดิตมากมาย อะไรคือเป้าหมายระยะสั้นของเขาต่อไป
หลังจากคิดถึงมาพักหนึ่งดงซูบินมองดูและเดินออกจากห้องของเขาไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อมอบหมายงานให้กับทีมงาน
หลังจากมอบหมายงานประจำวันต้าหลินเหม่ย กล่าวอย่างร่าเริง:“ หัวหน้าซูบิน, เลขานุการหยาน สงบลงมากเมื่อตอนที่หัวหน้าไม่อยู่ เขามาที่สำนักงานของเราสองสามครั้ง แต่นอกเหนือจากงานแล้วเขาไม่ได้พูดอะไรอีก ส่วนใหญ่เขาจะโทรหาเราถ้ามีงานให้เรา ดูเหมือนว่าเขาจะหลีกเลี่ยงการมาที่สำนักงานของเรา ฮ่าฮ่าบุคคลประเภทนี้ควรได้รับการสอนส่ะบ้าง!”
ฉางจ้วงพูดเพิ่มเติม “ถูกตัอง. มาดูกันว่าใครกล้าที่จะรังแกสำนักบริหารทั่วไป!”
ถ้านี่เป็นแผนกอื่น ต้าหลินเหม่ยและ ฉางจ้วง จะไม่พูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าทุกคน แต่พวกเขารู้ว่าหัวหน้าซูบินจะปกป้องพวกเขา เขาจะไม่ดุพวกเขาเมื่อพวกเขาทำผิด
ดงซูบินรั้งเสียงหัวเราะของเขาไว้“ หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ได้เวลาเริ่มงานแล้ว จริงจังมากขึ้น!”
“ตกลง!”
“ครับท่าน!”
วังซินชอบทำงานในสำนักงานกิจการทั่วไป การพบกับหน้าอย่างดงซูบินไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
เมื่อเวลาประมาณ 10:00 น. ดงซูบินนำเอกสารมายังสำนักงานของเสี่ยวหยานระหว่างทางไปสำนักงานของเธอทุกคนที่เขาพบทักทายเขา แม้แต่คนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเขาก็ทักทายเขา หลังจากเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายไม่มีใครในสาขากล้าสู้กับหัวหน้าซูบิน มันได้รับการพิสูจน์แล้ว โจวเกา, ฉางจี้หรือแม้แต่หยานเหล่ย ……. ทุกคนที่ปะทะกันกับหัวหน้าซูบินไม่ได้มีจุดจบที่ดี
สำนักงานของเสี่ยวหยาน
ดงซูบินวางเอกสารไว้บนโต๊ะของเสี่ยวหยาน “ หัวหน้าเสี่ยว ผู้อำนวยการหลี่ ขอให้ผมส่งเรื่องนี้ให้หัวหน้าครับ”
เสี่ยวหยานพยักหน้าและทำงานต่อโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ วางไว้ตรงนั้น ฉันจะดูทีหลัง” ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้และจ้องมองที่ดงซูบิน ด้วยรอยยิ้ม “ โอ้ ลูกชอบแล็ปท็อปแอปเปิ้ลที่นายช่วยฉันเลือกมากเลย เขายังกอดและจูบฉันด้วย ฮ่าฮ่าเขาใช้เวลาสองวันที่ผ่านมาที่บ้านของฉันเล่นกับแล็ปท็อป ขอบคุณนะ.”
ดงซูบินพูดอย่างรวดเร็ว:“ อย่าพูดอย่างงั้นเลยครับหัวหน้า ”
เมื่อเห็นว่า ดงซูบินไม่ได้ออกจากสำนักงานของเธอเสี่ยวหยาน ก็วางปากกาแล้วถามว่า:“ มีอะไรที่นายอยากถามฉันบ้างไหม? ถ้ามีก็นั่ง.”
ดงซูบินนั่งลงที่หลังของเขาตรงและยิ้มอย่างอาย ๆ “ หัวหน้าเสี่ยว เมื่อไม่กี่วันก่อน……ผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าส่วน……ตำแหน่งของผมจะขยับขึ้นอีกไหม” รองหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปเป็นผู้ที่ไม่มีตำแหน่งใดๆ มันเป็นตำแหน่งที่ไม่มีชื่อทางการ
เสี่ยวหยาน ชี้ไปที่ดงซูบินทำท่าทางโกรธเล็กน้อย “ นายมาที่นี่เพื่อขอตำแหน่งที่ดีกว่านี้หรือ”
ดงซูบินไออย่างน่าอาย เขาเพียง แต่กล้าพูดถึงเรื่องนี้กับเสี่ยวหยาน และไม่ใช่ผู้นำคนอื่น “ ไม่… .. เอ่อร์……ฉันขอแค่……ฮ่าฮ่าฮ่ามันเป็นแค่คำถามทั่วไป”
เสี่ยวหยานเกือบหัวเราะ “ นายยังกล้าที่จะถาม ถามตัวเองว่านายเข้าร่วมพรรคนานแค่ไหน อา? นายเป็นรองหัวหน้าแผนกมานานเท่าไหร่แล้ว อา? นายเข้าโรงเรียนที่พรรคจัดให้นานเท่าไหร่แล้ว? อา? มันเป็นเวลานานเท่าไหร่ที่นายจะได้ดำรงตำแหน่งรองหัวหน้าสำนักงานกิจการ? อา? ผู้นำเกือบทั้งหมดบ่นกับฉัน นายยังไม่พอใจกับตำแหน่งที่นายได้หรอ อะไรที่นายต้องการตอนนี้? คิดถึงตำแหน่งของหัวหน้าส่วนงานหรอ ฉันรู้ว่านายบริจาคเงินจำนวนมากให้สาขา แต่นายยังต้องปฏิบัติตามกฎ”
ดงซูบินพยักหน้าและเงียบ ๆ
“ นาย……หยุดคิดถึงสิ่งเหล่านี้ในอีก 3 ปีข้างหน้า นายต้องมีประสบการณ์มากขึ้น เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในอีก 3 ปีข้างหน้า”
ดงซูบินยังรู้ว่าเขาขยับขึ้นเร็วเกินไปและรากฐานของเขาไม่แข็งแรง เขาเพิ่งเข้ารับราชการเป็นเวลา 4 ถึง 5 เดือนและได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากพนักงานคนหนึ่งเป็นรองหัวหน้าส่วน นี่เป็นครั้งแรกในสาขา ไม่มีทางที่เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าส่วนหากไม่มีประสบการณ์ 2 ถึง 3 ปี สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือรอ
แต่……. 3 ปี!
ดงซูบินผู้ทะเยอทะยานไม่เต็มใจที่จะรอแม้แต่หนึ่งปี!
หลังจากออกจากห้องทำงานของเสี่ยวหยาน ไปแล้วดงซูบินคิดลึก ๆ เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วได้อย่างไร? เขาจำเป็นต้องรอ 3 ปีจริง ๆ หรือไม่?
ดงซูบินเดินไปที่สำนักงานกิจการและหยุดอยู่ข้างนอกทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันทีและตบหน้าผากของเขา!
เนื่องจากฉันไม่สามารถเลื่อนตำแหน่งในความมั่นคงแห่งรัฐทำไมฉันจึงไม่สามารถย้ายไปยังหน่วยงานอื่นได้?
ดงซูบินเห็นเส้นทางที่ชัดเจนต่อหน้าเขาในทันใด สำนักความปลอดภัยของรัฐเป็นหน่วยงานพิเศษและเส้นทางอาชีพได้รับการแก้ไข โอกาสในการเลื่อนอันดับมีน้อยและไม่มีอำนาจมากนัก มันไม่ได้เป็นหน่วยงานของรัฐที่สำคัญ แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าสู่รัฐบาลกลางจากความมั่นคงของรัฐ แต่ความปลอดภัยสาธารณะนั้นแตกต่างกัน แม้ว่ามันจะยากที่จะถ่ายโอนจากความมั่นคงแห่งรัฐเพื่อความปลอดภัยสาธารณะก็ยังคงเป็นไปได้ ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองหน่วยงานนั้นมาจากระบบตำรวจเดียวกันและความปลอดภัยสาธารณะมีทางเลือกมากขึ้นในการเลื่อนขึ้น แผนกในการรักษาความปลอดภัยสาธารณะมีอำนาจมากกว่าเมื่อเทียบกับความมั่นคงของรัฐและนี่คือตัวเลือกที่ดีที่สุดของ ดงซูบิน!
ความคิดที่เกิดขึ้นในใจของดงซูบิน
ถ่ายโอนไปยังระบบความปลอดภัยสาธารณะ! แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับบทบาทผู้นำได้เขาก็ต้องพยายามถ่ายโอนด้วย!
นี่จะเป็นเส้นทางอาชีพในอนาคตของดงซูบิน!
