บทที่ 152.1 เหว่ยหนาน
ผู้แปล loop
บทที่ 152
ผู้แปล loop
ตอนเวลา 16.00 น. ดงซูบินนำรายงานก่อนหน้านี้พร้อมกระเป๋าเอกสารของเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่ดงซูบินกลับไปก่อน เขาไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่งานของเขาในขณะที่เขากำลังคิดการเลื่อนอันดับ
ผู้นำในการรับราชการมีสิทธิพิเศษบางอย่าง แต่ผู้นำของฝ่ายกิจการนั้นแตกต่างกัน สำนักงานกิจการทั่วไปดูแลการสนับสนุนอยู่เบื้องหลังและการบริหารงานสาขา ผู้นำของสาขาอาจโทรหาทุกที่ทุกเวลา หากหัวหน้าสำนักงานกิจการไม่อยู่พวกเขาจะพบใครได้บ้าง สำนักงานกิจการทั่วไปไม่เหมือนกับแผนกการเมืองหรือคณะกรรมการเพื่อการตรวจสอบวินัยซึ่งผู้นำไม่ต้องทำอะไร ไม่มีใครจากสำนักงานกิจการกล้าที่จะรายงานก่อน สิ่งนี้จะทำให้เกิดความประทับใจที่ไม่ดีในผู้บริหารระดับสูง แต่คนที่รายงานออกมาก่อนหน้านี้คือหัวหน้าซูบิน แม้แต่หัวหน้าเซง ก็ไม่อาจพูดอะไรได้
หลังจากมาถึงป้ายรถเมล์ดงซูบินลูบจมูกของเขา การโอนย้ายจากสำนักการรักษาความมั่นของรัฐไปเป็นสำนักการรักษาความปลอดภัยสาธารณะนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ความสัมพันธ์ของเขาอยู่ใกล้กับผู้นำของสาขาและมีเครดิตมากมายภายใต้เข็มขัดของเขา แต่มันก็เป็นเพราะเครดิตของเขาเสี่ยวหยาน และ เซงอังเกาจะไม่ยอมให้เขาไป พวกเขาจะไม่ช่วยให้เขาได้โอนตำแหน่งแน่ เขาต้องการค้นหาคนเพื่อช่วยให้เขาได้ย้าย
เขาควรมองหาใคร
มีใครอีกบ้าง? เสี่ยวหลานเป็นคนเดียวที่เขารู้ว่าสามารถช่วยเขาได้
ถูกต้อง. นอกจากเสี่ยวหลานก็ไม่มีใครสามารถมีเส้นสายเพื่อช่วยเหลือเขาได้ดงซูบิน สิ่งนี้ไม่ได้ถ่ายโอนจากแผนกหนึ่งไปอีกแผนกหนึ่ง นี่เป็นการย้ายจากสำหนักงานหนึ่งไปยังสำนักงานอื่น แม้แต่หัวหน้าเซง และ เสี่ยวหยานก็อาจไม่สามารถทำได้ พวกเขาไม่มีอำนาจ ในระหว่างรับประทานอาหารกลางวันกับเสี่ยวหลานที่ร้านอาหารวังฟู และหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงสาธารณะ เฟย์เสี่ยวหลานเป็นพี่สาว มันก็ไม่ยากที่ได้ทำการโอนย้ายไปสำนักความมั่นคงสาธารณะ
ดงซูบินรู้ว่าใครจะช่วยเขาได้ แต่เขาควรถามอย่างไร
ดงซูบินช่วยชีวิตเสี่ยวหลานและถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาก็จะบอกเธอตรงๆว่า แต่เขาถูกจับได้ว่าทำสิ่งที่น่ารังเกียจกับถุงน่องของเธอ เขาอายเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือจากเธอ
ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็เรียกเสี่ยวห้าว “ สวัสดีเสี่ยวห้าวนายเรียนเสร็จรึยัง?”
เสี่ยวเห่า ตอบอย่างตื่นเต้น “ พี่ซูบิน มีปะทะหรอและพี่ต้องการความช่วยเหลือจากผมหรอ ไม่มีปัญหา! ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน? ผมจะพาคนของผมไป!”
ดงซูบินถึงกับตกตะลึง เขาตกลงกันอย่างไม่เป็นทางการและไม่เคยคาดหวังว่าเสี่ยวห้าวจะจำมันได้ “ ปะทะอะไรนะ! หยุดคิดถึงการต่อสู้! หากพี่สาวของคุณรู้เรื่องนี้เธอจะเอาชนะคุณจนตาย!”เสี่ยวห้าว หัวเราะและดงซูบินดำเนินการต่อ “ ฉันต้องพูดกับนาย ถ้าเรียนเสร็จมาพบกันหน่อย”
“ไม่มีปัญหา. ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน? ฉันจะไป!”
“ มาพบกันที่ถนนเป่ยเหว่ย ใกล้กับโรงเรียนของนายหน่อย”
หลังจากจัดการเรื่องที่ตั้งแล้วดงซูบินก็ขึ้นแท็กซี่มา ดงซูบินไม่ได้บอกเสี่ยวหลาน เกี่ยวกับเสี่ยวห้าว การสร้างปัญหาที่สำนักงานสาขาตะวันตก และ เสี่ยวเห้า เรียกเขาหลายครั้งเพื่อขอบคุณเขา เขายังส่ง SMS อวยพรปีใหม่ตรุษจีนในวันสุดท้ายของปี หลังจากเกิดเหตุการณ์สาขาของเขตตะวันตก
ทางแยกถนนเป่ยเหว่ย
เสี่ยวห้าวผู้ซึ่งยังคงอยู่ในเครื่องแบบของเขากำลังนั่งยอง ๆ โดยการสูบบุหรี่ริมถนน
ดงซูบินลงจากรถแท็กซี่และขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเสี่ยวเห่า สูบบุหรี่ แต่เขาไม่ได้ดุว่าเขาไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว นอกจากนี้เสี่ยห้าวจะไม่ฟังเขา “ เสี่ยวห้าวรอมานานไหม?”
“ โอ้พี่มาแล้วหรอ” เสี่ยวห้าว ยืนขึ้นและเขี่ยก้นบุหรี่ด้วยเท้าของเขา “ ผมเพิ่งมาถึง”
“ นายโดดโรงเรียนหรือไม่ ตอนที่ฉันเดินผ่านโรงเรียนและไม่มีนักเรียนคนอื่น”
เสี่ยวห้าวยิ้ม “ พี่ซูบินเรียกหาผมและผมต้องมาก่อน การโดดเรียนหนึ่งหรือสองบทเรียนนั้นไม่มีอะไรหรอก”
“ นาย……” ดงซูบินส่ายหัวและหัวเราะ “ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ฉันแค่อยากจะถามนายเกี่ยวกับพี่ชายของนาย ไอ……อะไรคือรูปลักษณ์นั้น มาคุยกันหน่อย” ดงซูบินหันหลังกลับและเดินไปทางทิศตะวันออกเสี่ยวห้าว กำลังมองที่ดงซูบินอย่างสงสัยและ ดงซูบิน ถาม “ เสี่ยวห่าวหัวหน้าเสี่ยว ……มีอะไรที่เธอชอบไหม? เหมือนของขวัญเล็ก ๆ ที่จะทำให้เธอมีความสุข?” ดงซูบินต้องการให้ เสี่ยวหลานเป็นของขวัญและขอความช่วยเหลือจากเธอ มันจะไม่งุ่มง่ามขนาดนั้น แต่เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวหลาน ชอบอะไรของขวัญจะต้องมีมูลค่าน้อยกว่า 2,000 หยวน
เสี่ยวห้าวคิดอยู่พักหนึ่ง:“ พี่สาวผมชอบสะสมของเก่า”
ดงซูบินรู้เกี่ยวกับงานอดิเรกของเธอ แต่มันแพงเกินไปและพี่สาวเสี่ยว จะไม่ยอมรับมัน “ มีอะไรอีกไหม”
“ เอ่อ……เอ่อ……” เสี่ยวห้าวคิดอยู่พักนึง “ โอ้เร็ว ๆ นี้เธอชอบดูการแสดงมายากล!”
แสดงมายากล? เวรเอ๋ย! ไม่มีเวลาพอที่ฉันจะเรียนรู้มัน “ มีอะไรอีกไหม”
เสี่ยวห้าว เริ่มสบถ “ พี่ซูบินอยากได้ความช่วยเหลือจากพี่สาวผมใช่ไหม”
ดงซูบินพยักหน้าอย่างเขินอาย “ใช่.”
“ เฮ้อ……พี่ไม่จำเป็นต้องคิดมาก พี่ช่วยชีวิตพีสาวของผมและทำไมพี่ยังต้องเตรียมของขวัญ? เธอจะช่วยพี่อย่างแน่นอน” เสี่ยวห้าว หยิบโทรศัพท์ออกมา “ ฉันจะโทรหาพี่สาวทันที!”
ดงซูบินหยุดเขาอย่างรวดเร็ว “ ไม่ไม่……มันยากสำหรับฉันที่จะถามเธอ ไม่เป็นไร. ฉันจะพูดกับเธออีกครั้ง”
เสี่ยวห้าว ตอบอย่างกระตือรือร้น “ พี่ชายซูบินอายหรอ? ฮ่าๆ. ทำไมไม่ชวนพี่สาวของผมออกไปทานอาหารเย็นด้วยกันล่ะ? มันก็จะเย็นแล้วนะ พี่น่าจะกล้าถามเธอมากกว่าถ้าได้ทานข้าวกับ เธอ ผมจะไม่เข้าไปยุ่ง?”
ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่ง “เฮ้อ. ขอบคุณ.”
“ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมอีกแล้ว ผมเคยพูดมาก่อน พี่ช่วยพี่สาวของผมซึ่งหมายความว่าผมเป็นหนี้พี่ซูบินด้วย ผมจะปฏิบัติต่อพี่ในฐานะพี่ชายแท้ๆ!” เสี่ยวห้าวกดหมายเลขโทรศัพท์ของพี่สาวลงบนโทรศัพท์ “ สวัสดีพี่ ตอนนี้ผมพึงได้เจอกับพี่ซูบิร เรากำลังมองหาสถานที่ทานอาหารเย็น พี่ต้องการจะไปกับเราไหม? …… อะไร? อยากเจอกันอีกไหม ……ไม่…ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่ซูบินแล้ว……อย่างนั้นเราไปพบกันสักหน่อย. พี่จะไปไหน ผมจะไปกับพี่ชายซูบิน……ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำให้เกิดปัญหาใด ๆ ……สบายดี… .. ตกลง……เราจะไปที่นั่นไม่นาน บาย.”
ดงซูบินเห็นเสี่ยวห้าว เก็บโทรศัพท์ไว้และถาม “ มีคนเชิญหัวหน้าเสี่ยว มาทานอาหารเย็น?”
เสี่ยวห้าวตอบด้วยความโกรธ “ คนนั้นชื่อเหว่ยหนาน พ่อของเขาอยู่ใกล้ชิดกับครอบครัวของเราและปู่ของฉันต้องการจับคู่พี่สาวกับเขา ผมเคารพลุงมาก ครอบครัวของเขากำลังทำธุรกิจอุปกรณ์การแพทย์ แต่เหว่ยน่าน……เวรเอ๋ย! ผมแค่เกลียดเขา เขาไม่ดีพอสำหรับพี่สาวของผมและพี่สาวของผมไม่ชอบเขา! ฮึ่ม! ถ้าไม่ใช่เพื่อปู่ของผม ผมจะให้เขาเตะหน้าเขา!”
เหว่ยหนาน? ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหู
ดงซูบินถาม “ พี่สาวของนายอยู่ในรัฐบาลและเป็นรองหัวหน้าแผนกหรอ แม้ว่าเธอกำลังมองหาเส้นสาย แต่เธอไม่ควรมองหาใครสักคนในรัฐบาล”
เสี่ยวห้าว ตอบว่า:“ ใช่แล้ว พี่สาวของฉันก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ปู่ของผมไม่ชอบให้พี่สาวของผมอยู่ในการเมือง เขาบอกว่านพี่สาวของผมเป็นผู้หญิงและไม่ควรเกี่ยวข้องกับการเมือง ปู่ของผมเป็นหัวหน้าครอบครัวและทุกคนต้องฟังเขา นั่นเป็นสาเหตุที่ปาฏิหาริย์สำหรับพี่สาวของผมยังคงโสดจนถึงปัจจุบัน แต่คราวนี้ปู่ของผมจริงจัง พี่สาวของผมอาจถูกบังคับให้แต่งงานกับเหว่ยหนาน! เวรเอ๋ย!”
ดงซูบินคิดกับตัวเอง พี่สาวเสี่ยวมาจากครอบครัวที่มีอิทธิพลและครอบครัวของเธอต้องจัดการเรื่องแต่งงาน ไม่น่าแปลกใจที่เธอยังโสดอยู่ เธอไม่ต้องการแต่งงานกับนักธุรกิจและชอบคนที่ทำงานในรัฐบาลมากกว่า
ดงซูบินรู้สึกไม่มีความสุขเมื่อเขาได้ยินเสี่ยวหยานอาจจะแต่งงาน เขาไม่มีความสุขหลังจากที่ได้พบกับเหว่ยหนาน!
ณ ร้านอาหารหมิงจู
เสี่ยวห้าวทักทายพี่สาวอย่างไม่เต็มใจ “ พี่, พี่ชายเหว่ย” เสี่ยวหลานอยู่ใกล้ ๆ และเขาไม่กล้าหยาบคาย
เหว่ยหนาน ยิ้มและพยักหน้า “ เสี่ยวห้าวนี่ใครน่ะ” เขามองไปที่ดงซูบินและรู้สึกว่าคุ้นว่าเคยเจอดงซูบิน
ดงซูบินทำท่างทางไม่พอเหว่ยหนานในทันที่ อีกทั้งเขาจำเหว่ยหนานได้ในทันที เหว่ยหนานนั้นเป็นผู้นำของกลุ่มคนที่มาสายในการประมูลไหไห้ อีกทั้งเขายังพยายามไล่ดงซูบิน ออกจากไปจากที่นั่งที่ดงซูบินมาถึงก่อนหน้าด้วย แต่ ดงซูบินไม่ยอม ‘ปู่ของพี่สาวเสี่ยวต้องการให้เธอแต่งงานกับคนนี้หรอ?’
ดงซูบินเองก็ โกรธมาก เขาแอบชื่นชมเสี่ยวหลานและไม่ต้องการให้เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น แต่เขาไม่สามารถแสดงความโกรธต่อ เสี่ยวหลานได้ เขายิ้มให้เหว่ยหนาน “ สวัสดียินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง สร้อยมุกนั่นเป็นอย่างไรบ้าง?”
เหว่ยหนานจำได้ว่าเขาได้พบกับ ดงซูบินเมื่อเขาได้ยินสร้อยคอมุก เขาหัวเราะ. “ โอ้ใช่คุณ ไม่น่าแปลกใจที่ผมจำคุณได้”
เสี่ยวห้าว มองไปที่พวกเขาทั้งคู่อย่างสงสัย
เสี่ยวหลานเพิ่งจะเสร็จงานและสวมสูทมาด้วย เธอยิ้ม. “ ซูบินเหว่ยหนานคุณทั้งสองรู้จักกันหรอ”
เหว่ยหนาน ยืนอยู่ใกล้กับเสี่ยวหลาน มาก “ใช่. เราไปประมูลสร้อยคอไข้มุขแข่งกันนะ”
ดงซูบิน พยักหน้า “ใช้แล้ว. เรายังแย่งที่นั้งกันด้วย”
เหว่ยหนานพยายามมองภาพลักษณ์ของดงซูบิน
เสี่ยวหลานหรี่ตาลงและมองไปที่ทั้งคู่ “ ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ”
เสี่ยวห้าวรู้สึกว่าพี่ซูบิน และเหว่ยหนาน มีบางอย่างที่ขัดแย้งกัน ก่อนเข้าร้านเขากระซิบที่ดงซูบิน “ พี่รู้สึกไหมว่าเขามันน่ารำคาญผมอยากซัดเขาสักป๊าบ!”
ดงซูบินหัวเราะและเข้าไปในร้านอาหาร
นี่เป็นร้านอาหารหรูและแต่การแต่งกายของดงซูบินกับสวมแจ็คเก็ตสบายๆ เสี่ยวห้าวยังคงสวมชุดนักเรียน แต่เขาไม่สนใจ เขาเดินไปข้างหน้าและดึงเก้าอี้สองตัวออกมา “ พี่เสี่ยว, พี่ซูบิน มีที่นั่ง”
เสี่ยวห้าว ดูเย็นชากับเหว่ยหนานมาก
เสี่ยวห้าวดึงเก้าอี้ออกอย่างไม่เต็มใจให้เหว่ยหนาน
หลังจากสั่งอาหารเหว่ยหนาน ถามด้วยรอยยิ้ม “ ซูบินระหว่างทางมานี้ผมได้ยินมาจากเสี่ยวหลานว่า ว่าคุณช่วยเธอตอนเธอตกไปในแม่น้ำ? ขอบคุณที่ช่วยเธอ ถ้าคุณมาช้ากว่านี้เสี่ยวหลานอาจเป็น……”
ดงซูบินโกรธเมื่อเขาได้ยินเหว่ยหลาน เรียก เสี่ยวหลานอย่างใกล้ชิดเหว่ยหลาน อายุประมาณ 30 ปีและแก่กว่า ดงซูบิน มาก แต่ในห้องทำงานของเขาลูกน้องคนหนึ่งของเขามีอายเกือบ 60 คนดงซูบินปฏิบัติต่อผู้คนในช่วงอายุ 30 ว่าเป็นเพื่อน ในสาขานอกเหนือจากผู้นำใครกล้าเรียกเขาว่าซูบิน แม้แต่หัวหน้าแผนกการเมืองปังปินก็เรียกเขาว่าหัวหน้าซูบิน เหว่ยหนานคนนี้เรียกเขาว่าซูบินได้อย่างไรกัน?
เสี่ยวห้าวไม่รู้ว่าทำไม ดงซูบินถึงโกรธขนาดนั้น แต่เขารู้ว่าพวกเขามีศัตรูร่วมกัน “ พี่ไม่จำเป็นต้องขอบคุณพี่ซูบินหรอก พี่สาวกับผมขอบคุณพี่ซูบินไปแล้ว” ประโยคนี้แปลว่า ‘แกเป็นใครขอบคุณพี่ซูบินในนามของพี่สาวของฉัน‘
เหว่ยหนาน เอาไวน์แดงไปจิบ “ ฉันต้องขอบคุณซูบิน เราจะมีส่วนร่วม ถ้าไม่ใช่เพราะซูบิน……”
จะมีส่วนร่วม? ดงซูบินโกรธมาก!
เสี่ยวห้าว สาปแช่งเกือบ เขาไม่ต้องการให้เหว่ยหนาน เป็นพี่เขยของเขา พี่เขยของเขาต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดูและหล่อเหลา เขาจะต้องดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยอย่างน้อยที่สุดเสี่ยวห้าวพยายามที่จะพูดขัดเขา “อา! เมื่อพี่พูดถึงมันคุณต้องขอบคุณพี่ซูบินอย่างเหมาะสม ถ้าพี่ซูบินไม่ได้ซีพีอาร์ให้พี่สาวของผม เราจะไม่ทานอาหารเย็นกับเธอในตอนนี้”
เวร! ดงซูบินเกือบเป็นลม ทำไมนายต้องนำเรื่อง ซีพีอาร์ มาพูดด้วย!
มือของเหว่ยหนานส่ายหน้าและใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ! ซีพี่อาร์? ใบหน้าของเขาดูเหมือนว่าเขาเพิ่งกลืนแมลงวัน 100 ตัวเข้าไป เมื่อเขามอบสร้อยคอไข่มุกที่ให้กับแม่ของเสี่ยวหลาน เธอบอกเขาว่าเสี่ยวหลาน ไม่เคยออกเดทกับใครในชีวิตของเธอและบอกเหว่ยหลาน ให้ดูแลเธอ นั่นหมายความว่าไม่มีผู้ชายคนใดแตะต้องเธอมาก่อนและเธอยังอาจมีจูบครั้งแรก นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะแสวงหาเสี่ยวหลาน แต่ตอนนี้เขาได้ยินคำว่าซีพี่อาร์! แม้ว่ามันจะช่วยชีวิตเธอไว้ แต่ดงซูบินก็จูบเธอไปแล้ว!
เสี่ยวหลาน หรี่ตาของเธอ “ เสี่ยวห้าวสเต็กของนนายดีไหม”
เสี่ยวห้าว รู้ทันทีว่าพี่สาวของเขาโกรธและเขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำเดียว
ดงซูบิน รู้สึกประหม่าเช่นกัน เขาต้องการที่จะขัดขวางเหว่ยหนาน แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับการทำ ซีพีอาร์เขาต้องไม่พูดอะไรที่จะเตือนความจำของเสี่ยวหลานเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขายังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ
มันน่าอึดอัดใจ
ไม่กี่วินาทีต่อมาเสี่ยวหลาน ก็จิบไวน์ของเธอแล้วหมุนไวน์ในแก้ว “ ชาตูเลอปิน. ฝรั่งเศสปี 1990 ฉันเคยเห็นไวน์นี้ครั้งหนึ่งในการประมูล คุณนำสิ่งนี้มาจากบ้านหรือป่าว ฮ่าฮ่ามื้อนี้มีค่าใช้จ่ายประมาณเงินเดือน 3 เดือนของฉัน เหว่ยหนานครั้งหน้าก็ไม่ต้องพาฉันมาหลานนี้นะ ถ้ายังงั้นฉันคงไม่กล้าทานอาหารกับคุณอีก คุณเข้าใจไหม?”
