EP 282 ปัญหาในการทํางาน
By loop
วันจันทร์
ดงซูบินออกจากปักกิ่งเวลา 5.00 น. เพื่อไปทํางานที่สํานักงานความปลอดภัยหยานไท่
นี่เป็นวันแรกของการทํางานของดงซูบินหลังจากแก้ปัญหากรณีหยุดพักของพิพิธภัณฑ์ประจําจังหวัดและเขามีงานมากมายที่รอเขาอยู่ เมื่อมาถึงสํานักเขาก็ไปรายงานผู้นํา เขาได้พบกับเพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิดก่อนเริ่มงานในสํานักงานของเขา สถานีหมู่บ้านฮุ่ยเทียนได้ส่งเอกสารจํานวนมากไปที่สํานักงานของเขา เอกสารส่วนใหญ่เป็นคําขอของเจ้าหน้าที่สําหรับรางวัล สําหรับการแก้ไขคดีและไฟล์สําหรับการยื่นฟ้อง เกือบจะสิ้นปีแล้วและดงซูบินต้องจัดทํารายงาน สิ้นปีสําหรับยอดขายที่สูงขึ้น
ในเวลาประมาณเที่ยงโทรศัพท์สํานักงานของดงซูบินดังขึ้น
“ หัวหน้าซูบินมาที่ห้องทํางานของฉัน” นั้นคือเหลียงเฉิงเผิง
ดงซูบินตอบทันที ” ครับท่าน.” เขารีบทิ้งสิ่งที่กําลังทําและออกจากห้องทํางาน
เหลียงเฉิงเผิงยิ้มขณะที่เขาขอให้ตงซู่ปิงนั่ง “ อาการบาดเจ็บของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”
* ขอบคุณสําหรับความห่วงใย ตอนนี้ฉันสบายดี” ”ดี” เหลียงเฉิงเผิงพยักหน้าเล็กน้อย “ เมื่อเร็ว ๆ นี้มีอาชญากรรมเพิ่มขึ้นเช่นการโจรกรรมและการลักทรัพย์ในเคาน์ตี คุณควรทราบว่าบริษัทญี่ปุ่นจะไปที่เคาน์ตีของเราเพื่อตรวจสอบสถานที่สําหรับการลงทุนของพวกเขา แม้ว่าการลงทุนจะไม่ได้รับการยืนยัน แต่ข้อตกลงดังกล่าวเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้วและเคาน์ตีกังวลมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เลขาธิการพรรคเซียงจะมารับทีมญี่ปุ่นด้วยตนเองและเขาสั่งให้เราฝากความประทับใจไว้กับพวกเขา เราต้องรักษากฎหมายและระเบียบที่ไซต์และทุกอย่างต้องเป็นไปตามลําดับ
ดงซูบินรู้ว่าหัวหน้าเหลียงกําลังจะมอบหมายงานนี้ให้เขา เหลียงเฉิงเผิงกล่าวต่อ “ ฉันคิดว่า คุณเป็นคนที่ดีที่สุดสําหรับงานนี้ จําไว้ว่าไม่มีอะไรผิดพลาด” ดงซูบินตอบ “ มั่นใจได้ ผมจะทํางานนี้ให้เสร็จ” “ตกลง. สามารถรับรายละเอียดได้จากพี่เหมิงของสํานักงานส่งเสริมการลงทุน “ครับท่าน”
ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ของเมืองหยานไท่ไม่ดีนักและการได้รับเงินลงทุนจากนักลงทุนต่างชาติที่เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมการเยี่ยมชมสถานที่ของบริษัทญี่ปุ่นครั้งนี้จึงมีความสําคัญต่อมณฑลมากและเซียงดาว เลขาธิการพรรคของมณฑลก็กังวลเรื่องนี้มากเหลียงเฉินเผิง ได้มอบหมายให้องซูบินดูแลความปลอดภัยของทีมญี่ปุ่น ถึงกระนั้นเหตุผลที่แท้จริงก็คือเขาต้องการให้องซูบิน แก้ไขปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาต้องการแสดงให้ชาวญี่ปุ่น เห็น”ด้านดี” ของมณฑลและปกปิดข้อบกพร่องทั้งหมด พวกเขาต้องแน่ใจว่าชาวญี่ปุ่นจะลงทุนในมณฑลของเราอย่างแน่นอน
กลับมาที่ห้องทํางานของเขาดงซูบินสูบบุหรี่และคิดถึงงานนี้
นี่ไม่ใช่งานที่ดี หากเขาทําผลงานได้ดีเขาจะไม่ได้รับเครดิตใด ๆ และหากเขาทําผิดพลาดเขาจะต้องรับผิดชอบ
ดงซูบินครุ่นคิดสักพักและโทรหาหัวหน้าเหมิงหน่วยงานส่งเสริมการลงทุน
“สวัสดี? นี่ใครกัน?” ดูเหมือนเสียงปลายสายจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
“ โอ้หัวหน้าซูบิน”
“ ทีมงานญี่ปุ่นสําหรับการเยี่ยมชมไซต์มาถึงแล้วหรือยัง? สํานักขอให้ผมมั่นใจในความปลอดภัยนี้มาก”
“ พวกเขาน่าจะมาถึงวันนี้ แต่ผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากพวกเขาบอกว่าจะมีความล่าช้าประมาณหนึ่งวัน พวกเขาน่าจะมาถึงในวันพรุ่งนี้แทน”
หัวหน้าเหมิงเป็นผู้รับผิดชอบในการรับนักลงทุนต่างชาติและชื่อเต็มของเขาคือเหมิงเซียงหลิง และมีอายุต่ำกว่า 50 ปี เขายังเป็นหัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลดงซูบิน ได้พบกับหลิวดาฟา รองหัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของเมือง แต่ยังไม่ได้พบกับเหมิงเซียงหลิงด้วยตนเอง อย่างไรก็ตามหลังจากทํางานในมณฑลเป็นเวลานานเขารู้ว่าเหมิงเซียงเหลียง เป็นผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ของเซียวดาว และได้ตําแหน่งนี้เพราะเซียงดาว
บ่ายแก่ ๆ ดงซูบินทํางานเสร็จและออกจากสํานัก
ดงซูบินโทรหาเสี่ยวหลานที่หน้าที่พักของสํานักงาน แต่โทรศัพท์ของเธอปิดอยู่ เธอน่าจะยังอ ยู่ในการประชุม
เสี่ยวหลานนั้นดูยุ่งมากและไม่ค่อยมีเวลาพบปะกัน นับตั้งแต่ที่ดงซูบินไปที่เมืองหลิวอันเพื่อทําการสืบสวนอย่างลับๆเขาได้ แต่คุยโทรศัพท์กับเธอและไม่ได้พบเธอเลย เขาคิดอยู่พักหนึ่ง และขับรถไปที่ห้องประชุมของคณะกรรมการพรรคประจํามณฑล เขาจอดรถที่ถนนอีกเส้นและซื้ออาหารก่อนจะเดินไปที่ห้องแถว
อพาร์ตเมนต์ของพี่สาวเสี่ยว
ดงซูบินใช้กุญแจเปิดประตูและเดินตรงไปที่ห้องครัว
หลังจากที่ดงซูบินออกจากโรงพยาบาลเขาก็ค้นพบกุญแจจํานวนหนึ่งในกระเป๋าของเขา มันเป็นกุญแจจํานวนหนึ่งที่เขาส่งคืนให้พี่สาวเสี่ยว ก่อนหน้านี้และเขารู้ว่าต้องเป็นพี่สาวเสี่ยวที่วางไว้ในกระเป๋าของเขา นั่นหมายความว่าเธอเต็มใจที่จะให้อภัยเขา แน่นอนว่าเธออาจจะทําเช่นนี้เพื่อป้องกันไม่ให้อาการของเขาแย่ลง จนถึงตอนนี้ดงซูบินยังไม่สามารถบอกได้ว่าเสี่ยวหลาน กําลังคิดอะไรอยู่
ซักผ้าตัด ฯลฯ ดงซูบินเริ่มเตรียมอาหารเย็น
หลังจากนั้นไม่นานเสียงออดก็ดังขึ้น
ดงซูบินกระโดดและเขย่งเท้าไปที่ประตูผ่านช่องมองของประตูเขาเห็นชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนผู้นํา เขาไม่รู้จักชายคนนี้ แต่รู้สึกว่าเขาคนนี้ดูหน้าคุ้นเคยและน่าจะเคยเห็นเขาในรอบรัฐบาลของมณฑล เขาไม่ได้เปิดประตูและรีบกลับไปที่ห้องครัว
สิบนาทีต่อมา
คลิก…มันเป็นเสียงของใครบางคนกําลังเปิดประตูหลัก
ดงซูบินได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อซ่อนตัว
ประตูเปิดออก “ …นายกเทศมนตรีเกิงกรุณาเข้ามา” เสี่ยวหลานกล่าว
“ผมใช้รองเท้าแตะคู่นี้ได้ไหม”
“ตามสบายได้เลย. คุณไม่จําเป็นต้องเปลี่ยนรองเท้า ฮ่าฮ่า…รอนานมั้ย?”
“ ไม่เลย ผมเพิ่งมาถึงเมื่อไม่นานมานี้”
“ ฉันกลับไปที่คณะกรรมการของมณฑลหลังการประชุมและไม่ทราบว่าคุณกําลังจะมา”
นายกเทศมนตรีเกิง? ดงซูบินจําได้ว่าชายคนนี้เป็นใคร เกิงหยูโชว์รองนายกเทศมนตรีของเมืองหยานไท่ นอกจากนี้เขายังเป็นรองนายกเทศมนตรีคนเดียวนอกเหนือจากรองผู้บริหารที่เป็นคณะกรรมการพรรคของมณฑลดงซูบินได้ยินว่าเกิงยูโชว์ได้ปะทะกับเซียงดาวเมื่อครั้งหลังยังดํารงตําแหน่งนายกเทศมนตรี แต่จากน้ำเสียงของเขาตอนนี้เขาควรจะเข้าร่วมกับกลุ่มของเสี่ยวหลาน
“ นายกเทศมนตรีเสี่ยว สักพักผมก็จะออกไปแล้ว และคุณไม่จําเป็นต้องเตรียมชาให้ผมหรอก”
“คุณน่าจะดื่มชาก่อนใช่ไหม”
“ อา.ขอผมรินชาเองล่ะกัน”
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เริ่มคุยกันเรื่องงานเกิงหยูโชว์ กล่าว “ นายกเทศมนตรี เสี่ยวหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนเป็นหน่วยงานของรัฐบาลมณฑลและควรเป็นงานของรัฐบาลมณฑล เลขาธิการพรรคเชียงปัดเราออกจากกันเพื่อนนักลงทุนต่างชาติเข้ามา นี่ก็เช่นกัน…”
“ ฮ่าฮ่า….เลขาเซียงก็ทําเช่นนี้เพื่อการพัฒนามณฑลของเรา”
“ คุณอาจจะพูดถูก แต่พวกเขาแจ้งให้เราทราบในวันนี้เกี่ยวกับการเยี่ยมชมไซต์เท่านั้น และยังคงมอบหมายให้หัวหน้าเหมิงรับพวกเขาอยู่ดี เลขาเซียงไม่ได้ให้เครดิตรัฐบาลมณฑลใด ๆ และคุณควรรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหัวหน้าเหมิงกับเลขาเชียง เนื่องจากเขากําลังทําสิ่งนี้ให้กับเคาน์ตี้ทําไมเขาไม่ปล่อยให้คุณหรือรองนายกเทศมนตรีที่ดูแลการลงทุนรับผิดชอบเรื่องนี้ นี่คือ…”
ดงซูบินรู้ทันทีว่าเกิงหยูโชว์กําลังพูดถึงการเยี่ยมชมเว็บไซต์และการลงทุนของนักลงทุนชาวญี่ปุ่น เซียงดาวไม่ได้แจ้งรัฐบาลมณฑลและมอบหมายให้ผู้ช่วยที่เชื่อถือได้ของเขารับผิดชอบเรื่องนี้ นี่เป็นการเอาแต่ใจมากจนเกินไปและเขาจะไม่ปล่อยให้เสี่ยวหลานและรัฐบาลเมืองเข้ามาเกี่ยวข้อง เขากําลังบอกทุกคนว่าเขาอยู่ในความดูแลของมณฑลและไม่สนใจเสี่ยวหลาน
ดงซูบินขมวดคิ้ว เขาเคยช่วยชีวิตพี่สาวเสี่ยว และช่วยเธอหลายครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร ทุกคนก็จะคิดว่าเขามาจากฝ่ายของเธอจากนั้นงานที่ไม่ต้องขอบคุณในการดูแลทีมญี่ปุ่นก็ต้อง มอบให้กับเขาโดยเซียงดาว ฝ่ายของเสี่ยวหลานจะไม่ได้รับเครดิตใด ๆ และงานที่อาจเกิดความผิดพลาดได้ง่ายจะมอบให้กับคนของเธอ นี่เหมือนตบหน้าเธอ ดูเหมือนความแตกแยกระหว่างพี่สาว เสี่ยว และ เซียงดาวจะเริ่มทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
ดงซูบินได้แต่ก่นด่าในใจ ฉันเองก็ได้ช่วยหยานไฟแก้ไขคดีใหญ่เช่นนี้และเชียงดาวกําลังมอบหมายงานสกปรกให้ฉัน! นายเป็นอะไร? ต้องการทําให้ฉันโมโหหรือยังไงกัน? ดงซูบินเองไม่ชอบเซียงดาวเลย ไม่ใช่เพราะเสี่ยวหลาน ไม่กี่เดือนที่ผ่านมาดงซูบิน ได้พบหลักฐานที่กล่าวหาฉางเหล่ยอดีตเลขาธิการพรรคและบังคับให้เขาลงจากตําแหน่งเซียงดาวเป็นคนที่ได้รับประโยชน์จากมัน แต่เขาไม่ได้รู้สึกขอบคุณเลยและไม่อยากพบดงซูบินด้วยซ้ำ ตอนนี้เขากําลังทําสิ่งนี้อีกครั้ง!
เวรเอ๋ย! สงสัยนายอยากจะมีปัญหากับฉันจริงๆ!
หลังจากนั้นไม่นานเกิงหยูโชว์ ก็จากไป
ดงซูบินรอสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าเขาออกไปแล้วก่อนที่จะเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น
ห้องนั่งเล่นว่างเปล่า
ดงซูบินมองไปรอบ ๆ และเห็นประตูห้องเปิดอยู่ “ พี่สาวเสี่ยว?”
ดงซูบินเข้าไปในห้องนอนและเห็นเสี่ยวหลานกําลังถอดเสื้อผ้า เธออยู่ในชุดชั้นในและก้มตัวเพื่อถอดกางเกงออก หลังของเธอหันหน้าไปทางดงซูบินและเขาสามารถมองเห็นโครงร่างของก้นของเธอผ่านกางเกงลองจอนสีแดงของเธอ เสี่ยวหลาน ได้ยินเสียงดงซูบินและมองไปที่ประตู “ คุณมาถึงเมื่อไหร่?”
ดงซูบินหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเธอ “ หึ…ประมาณ 5 โมงเย็น ผมเตรียมวัตถุดิบไว้แล้ว”
เสี่ยวหลานหรี่ตาของเธอ “ ทําไมคุณไม่บอกฉันว่าคุณกําลังจะมา? คุณพยายามทําให้ฉันตกใจหรือเปล่า? ฮ่า ๆ ๆ …”
“อะแฮ่ม…ไม่นะ ผมเห็นนายกเทศมนตรีเกิงเข้ามาและผมก็ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ ผมพยายามโทรหาคุณ แต่โทรศัพท์ของคุณปิดอยู่” ดงซูบินยืนอยู่ที่ทางเข้าและแอบมองไปที่ตูดโค้งๆของเธอ เขาไม่ได้เห็นพี่สาวเสี่ยวมาหลายวันแล้วและรู้สึกว่าตูดของเธอกลมขึ้น
เสี่ยวหลานยิ้มและนั่งลงบนเตียงเพื่อถอดกางเกงลองจอนของเธอ “ คุณไม่ควรออกไปข้างนอกเมือผู้หญิงกําลังเปลี่ยนชุดใช่ไหม”
“ โอ้…ผมจะออกไปรอ” ดงซูบินปิดประตูอย่างรวดเร็วสําหรับเสี่ยวหลาน
ไม่กี่นาทีต่อมาเสี่ยวหลานเดินออกจากห้องของเธออย่างสง่างามในเสื้อสเวตเตอร์
ดงซูบินร้องอุทาน “ พี่สาวเสี่ยว วันนี้คุณสวยมาก”
“จริงๆ? ฮ่าฮ่า” เสี่ยวหลานนั่งบนโซฟาและจิบชา “ คุณกลับไปปักกิ่งในช่วงสุดสัปดาห์หรือเปล่า? มันสนุกไหม?”
ดงซูบินหยุดชั่ววินาที “ ผมไม่ได้ทําอะไรเลยนอกจากดูทีวีที่บ้าน”
เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ใบหน้าของคุณเปล่งประกายและฉันไม่คิดว่ามันมาจากการดูทีวีหรอก
“อา? จริงๆ?” ดงซูบินถาม “ ก็เป็นเพราะผมได้พบคุณ”
เสี่ยวหลานหัวเราะและวางถ้วยชาของเธอ “คุณน่ารักมาก.”
ดงซูบินรู้ว่าพี่สาวเสี่ยวไม่ได้เป็นคนขี้ประจบง่ายๆเหมือนจูหยวน และเขากลัวว่าพี่สาวเสี่ยวจะพูดถึงปัญหาความสัมพันธ์ เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ โอ้ฉันได้ยินนายกเทศมนตรีเกิงพูดถึงการเยี่ยมชมไซต์และการลงทุน หัวหน้าเหลียงขอให้ฉันดูแลความปลอดภัยของทีมญี่ปุ่นในขณะที่พวกเขาอยู่ที่นี่ นี่คือกับดักหรือเปล่า? อาจเป็นเซียงดาวที่ตั้งใจมอบหมายงานให้ผมหรือเปล่า?”
เสี่ยวหลานพยักหน้า “ เขาไม่ต้องการให้คุณเลื่อนตําแหน่ง”
ดงซูบินถึงกับตะลึง “ คุณหมายถึงอะไร”
“ คุณได้รับรางวัลเกียรติยศถึงสองครั้ง และถ้าเป็นคนอื่นเขาควรได้รับการเลื่อนตําแหน่ง เลขาเซียงไม่ต้องการให้คุณเลื่อนตําแหน่ง แต่คุณมีข้อมูลประจําตัวทั้งหมด นั่นเป็นเหตุผลที่เขามอบหมายงานนี้ให้กับคุณ งานนี้ไม่มีเครดิตและหากเกิดอะไรขึ้นเขาสามารถใช้เป็นข้ออ้างในการหยุดการเลื่อนตําแหน่งของคุณได้” เสี่ยวหลานอธิบาย
ดงซูบินสาปแช่ง “ นี่มันน่ารังเกียจมาก!”
เสี่ยวหลานหัวเราะและมองไปที่ดงซูบิน “ คุณยังคิดที่จะเลื่อนตําแหน่งเป็นหัวหน้าส่วนอยู่หรือเปล่า”
“แน่นอน. ผมยังคงคิดว่าจะได้รับก่อนวันตรุษจีนครั้งหน้า” ดงซูบินเองก็รู้สึกหงุดหงิด “ นั่นหมายความว่าตอนนี้ผมไม่มีโอกาสแล้วเหรอ”
“ฮ่าฮ่าไม่หรอก”
“ อา…พี่สาวเสี่ยวหยุดพูดจากคุมเครือได้แล้ว และได้โปรดชี้แนะและบอกผมมาตรงๆด้วยเถอะ” ดงซูบินทําหลายสิ่งหลายอย่างและเสี่ยงชีวิตหลายครั้งในปีที่ผ่านมาเพราะเขาต้องการเลื่อนตําแหน่ง ตอนนี้เขารู้ว่าเชียงดาวกําลังพยายามหยุดเขาและใครจะรู้ว่าเขาต้องรอนานแค่ไหนก่อนที่เขาจะได้เลื่อนตําแหน่ง
“ คุณอยากรู้ไหม”
“แน่นอน”
เสี่ยวหลานหรี่ตาด้วยรอยยิ้ม “ วันนี้ฉันเหนื่อยมากและปวดไหล่
ดงซูบินรีบไปข้างหลังเธอและเริ่มนวดไหล่ของเธอ “ โปรดบอกผมว่าผมควรทําอย่างไร”
“ อืม…” เสี่ยวหลานหลับตาลง “ ตราบใดที่คุณไม่ได้ทําผิดพลาดครั้งใหญ่ หลังจากนี้ฉันสามารถช่วยเสนอชื่อคุณได้หากมีตําแหน่งว่าง ฉันเชื่อว่าเลขาเซียงจะไม่หยุดคุณหลังจากการเสนอชื่อเสร็จสิ้น แน่นอนคุณจะไม่ได้รับตําแหน่งเช่นหัวหน้าสํานักการเงินรองหัวหน้าผู้บริหารความปลอดภัยสาธารณะหรือบทบาทสําคัญอื่น ๆ สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเข้าถึงได้สําหรับคุณในขณะนี้
“ ผมรู้… แต่มีตําแหน่งงานว่างไหม”
“ ไม่”
“ แล้วผมจะต้องรอแบบนี้เหรอ? แม้ว่าผมจะได้รับการเสนอชื่อ แต่เซียงดาวก็จะไม่อนุมัติในระหว่างการประชุมคณะกรรมการพรรค” คะแนนเสียงของพี่สาวเสียว ในคณะกรรมการพรรคน้อยกว่าเชียงดาวและเชียงดาวได้กล่าวปิดท้ายเกี่ยวกับการโปรโมตของเจ้าหน้าที่
“ มันเป็นแบบนี้นั่นคือเหตุผลที่ฉันบอกคุณว่าอย่ากังวล เพียงแค่สร้างฐานรากของคุณเป็นเวลาหนึ่งปีและในเวลานั้นเลขาเซียงไม่สามารถหยุดคุณได้อีกต่อไป” เสี่ยวหลานหลับตาลง “ ใช้พละกําลังมากขึ้นและไปทางขวามากขึ้นเล็กน้อยมันปวดตรงนั้น ขอขอบคุณ.”
ต้องรออีกปี?!
พล่าม. ดงซูบินคงรอได้อีกไม่นาน!
ดงซูบินใช้แรงมากขึ้นบนไหล่ขวาของเสี่ยวหลาน “ พี่สาวเสี่ยว ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้คณะกรรมการพรรคจะอนุมัติการเลื่อนตําแหน่งของฉันหรือเปล่า เอ่อ…มีหัวหน้าส่วนที่กําลังจะเกษียณหรือย้ายหรือเปล่า”
เสี่ยวหลานตอบโดยไม่ต้องคิด “ ฮ่าฮ่าไม่นะ”
เอาล่ะ! ตอนนี้คงซูบินเริ่มที่จะปวดหัวขึ้นมา
ตําแหน่งหัวหน้าส่วนอาจดูเหมือนมีมาก แต่ในเขตหยานไทตําแหน่งหัวหน้าส่วนคือหัวหน้าสํานักและสํานักงาน นอกจากนี้ในตําแหน่งที่ว่างเช่นหัวหน้าสํานักการเงินรองหัวหน้าผู้บริหารความปลอดภัยสาธารณะหัวหน้าสํานักกํากับดูแลจะไม่มีให้กับดงซูบิน ดงซูบินไม่มีประสบการณ์ในการโพสต์นี้และมีคุณสมบัติได้เฉพาะสํานักงานอื่น ๆ เช่นงานวัฒนธรรมการบริหารการกีฬาการเกษตร ฯลฯ โอกาสในการทํางานในสํานักงานเหล่านี้ไม่ดีและดงซูบินไม่ต้องการไปที่นั่น เขาคิดว่าสําหรับตอนนี้เขาอาจจะรอและเก็บประสบการณ์ด้านการรักษาความปลอดภัยสาธารณะมากกว่าไปที่สํานักงานเหล่านั้น สํานักและสํานักงานที่เหลือซึ่งมีโอกาสในการทํางานมีน้อยเกินไป นับประสาอะไรกับเขายังต้องรอจนกว่าหัวหน้าจะเกษียณหรือย้ายอีกล่ะ…
มันยากมาก!
มันยากมากจริงๆที่จะได้รับการเสนอชื่อ!
ดงซูบินหัวเราะอยู่ภายในใจ แต่เขาไม่ต้องการล้มเลิกเป้าหมายในการได้หัวหน้าส่วน เขาจะยังคงพยายามอย่างเต็มที่
เสี่ยวหลานมองไปที่ดงซูบิน “คุณคิดอะไรอยู่?”
หลังจากนวดไหล่ของเสี่ยวหลานแล้ว ดงซูบินก็เริ่มนวดคอของเธอ “ ตอนนี้ผมทําได้แค่รอ ผมไม่เชื่อว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเจ้าหน้าที่หัวหน้าส่วนของเมืองหยานไฟ ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า บางที่หนึ่งในนั้นอาจขอเกษียณอายุก่อนกําหนดเนื่องจากเหตุผลทางการแพทย์หรือได้รับการเลื่อนตําแหน่งเป็นรัฐบาลของเมือง”
“ ฮ่าฮ่า…ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีขนาดนี้”
