EP 316 ใบหน้าของหยูเหมยเซียว
ณ ปักกิ่ง
ถนนเหอผิงเหนือ, อพาร์ตเมนต์ของดงซูบิน
เป็นเช้าที่สดใส แต่ดงซูบินยังคงนอนอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆบนเตียง
เครื่องทําความร้อนในอพาร์ทเมนต์ของดงซูบินไม่ค่อยอุ่นเท่าไรนัก แต่มันอุ่นสบายกว่าภายใต้ผ้าคลุม
หลังจากมาถึงปักกิ่งเมื่อคืนที่ผ่านมา ดงซูบินก็กลับมาที่อพาร์ตเมนต์แบบหนึ่งห้องนอนแห่งนี้เป็นเวลานานแล้วที่ทุกคนอยู่ในอพาร์ทเมนต์และเฟอร์นิเจอร์ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น ดงซูบินต้องทําความสะอาดจนถึงกลางดึกก่อนที่เขาจะอาบน้ําอุ่นและนอนหลับ เขารู้สึกผ่อนคลายโดยไม่มีแรงกดดันใดๆ และเขาแค่ต้องอยู่ที่ปักกิ่งเพื่อรอให้พี่สาวหยูกลับมา หลังจากนั้นพวกเขาจะกลับไปที่เมืองหยานไปด้วยกัน
แต่มันน่าเบื่อมากกว่าถ้าจะอยู่นิ่งๆโดยไม่ทําอะไรเลย
ฉุหยวนและพ่อแม่ของเธอได้ไปพักผ่อนที่ฮ่องกงและมาเก๊และจะกลับมาหลังจากวันตรุษจีน
ดงซูบินช่วงนี้ก็เป็นอิสระและสูบบุหรี่สองสามมวนบนเตียงโดยคิดว่าจะทําอะไรในภายหลัง เฮ้อ… ดงซูบินสงสัยว่าพี่สาวหยู ถอดผ้าพันแผลออกหรือยัง
ดงซูบินโทรหาหยูเหมยเซียวแต่สายกลับไม่ว่าง
ขณะที่ดงซูบินกําลังจะโทรไปอีกครั้งโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
ดงซูบินมองไปที่หมายเลขและยิ้ม เขาขยุ้มผมและลุกขึ้นนั่งเพื่อรับสาย “ สวัสดีเซียวเซียว”
“ พี่ใหญ่สะอื้นสะอื้น” หยูเหมยเซียวร้องไห้ผ่านทางโทรศัพท์
“ อาหยุดร้องไห้” ดงซูบินตื่นตระหนก “ เกิดอะไรขึ้น?”
หยูเหมยวเซียวสะอื้นขณะที่เธอถาม “ แม่ของฉัน..เธอ.หน้า”
ดงซูบินรู้ว่าเขาไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้จากหยูเซียวเซียวได้ “ฉันขอโทษ ก่อนหน้านี้เธอกําลังเตรียมตัวสอบ และแม่ของเธอและฉันเองไม่อยากทําให้เธอต้องกังวล ใช่ ใบหน้าแม่เธอนั้นได้รับอุบัติเหตุและฉันได้พาเธอไปรับการรักษาที่เกาหลี วันนี้เธอน่าจะถอดผ้าพันแผล และหากการผ่าตัดสําเร็จก็จะไม่มีแผลเป็นอยู่บนหน้า ไม่ต้องกังวลและเราจะกลับไปในอีกไม่กี่วัน”
“ สะอื้น..แม่ แม่จะไม่เป็นไรจริงๆ”
“ ฮ่าฮ่า…ฉันสัญญาว่าจะพาแม่ของเธอกลับไปส่งในสภาพเดิมเลย? หยุดร้องไห้ได้ไหม”
หยูเซียวเซียว หยุดร้องไห้และสูดดม” ตกลง!”
ดงซูบินพูดต่อ “ เอาล่ะ อย่าลืมทําการบ้านในวันหยุดของคุณและฉันจะตรวจสอบหลังจากที่ฉันกลับมา” ดงซูบินเกลี้ยกล่อมหยูเซียวเซียวอีกสักพักก่อนที่จะวางสาย
เฮ้อ…ฉันหวังว่ามันจะออกมาดีที่สุด
ไม่ ฉันหวังเช่นนั้นไม่ได้! พี่สาวหยูจะต้องกลับมามีหน้าตาเหมือนเดิม!
ดงซูบินหยุดตัวเองไม่ให้คิดมากและลุกจากเตียงเพื่อล้างหน้า หลังจากนั้นก็เข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า อาหารเช้าของเขาคือไข่สองฟองและกาแฟสําเร็จรูปที่หมดอายุแล้วหนึ่งถ้วย
แหวน…แหวน…แหวน…
ขณะที่ดงซูบินกําลังล้างจานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
ดงซูบินเช็ดมือของเขาและเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรับโทรศัพท์ของเขา เขาเห็นหมายเลขของหยูเหมยเซียวและรีบโทรหาเธอ “พี่สาวหยู? คุณเอาผ้าพันแผลออกหรือยัง”
“ ใช่ฉันเอามันออกแล้ว”
“ เป็นยังไงบ้าง” ดงซูบินถามอย่างกังวล
เหมือนว่าที่นั้นค่อนข้างจะวุ่นวายมีเสียงดังมาก “ ฉัน…ฉันอยู่ที่สนามบินปักกิ่งและเพิ่งลงจากเครื่องบิน
“ฮะ?” ดงซูบินตะลึง “ กลับมาแล้วเหรอ! ทําไมไม่แจ้งให้ทราบเร็วกว่านี้ รอฉันด้วย ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”
“ สัญญาณไม่ดีฉันพยายามโทร แต่สายกลับไม่ว่าง ฉัน..ฉันจะรอคุณที่อาคารผู้โดยสารขาเข้า ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ที่นี่ใหญ่มากและฉันหาทางออกไม่เจอ”
“ ไม่ต้องย้ายไปไหนและรอฉันอยู่ตรงนั้น”
ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่า หยุเหมยเซียวจะกลับมาเร็วขนาดนี้ เธอต้องกลัวที่จะอยู่ในโซลคนเดียวและขอให้จางจิงจิ้งช่วยจองตั๋วเครื่องบินที่เร็วที่สุดกลับบ้าน นั่นหมายความว่าการรักษาของหยู เหมยเซียวสิ้นสุดลงเมื่อคืนนี้และเธอได้ถอดผ้าพันแผลออกเมื่อเช้านี้ เนื่องจากโรงพยาบาลอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล หยูเหมยเซียวเธอน่าจะจะหายดี แต่ดงซูบินสงสัยว่าการฟื้นตัวของเธอเป็นอย่างไร
ดงซูบินคว้ากระเป๋าเงินของเขาและรีบลงไปชั้นล่าง
รถเบนซ์ของ ดงซูบินจอดอยู่ในที่จอดรถชั้นใต้ดินของอพาร์ตเมนต์ใกล้เคียงตอนที่เขาขับรถไปปักกิ่งเมื่อสองสามวันก่อน เขารีบวิ่งไปที่รถของเขาและขับไปที่สนามบิน
ดงซูบินมาถึงสนามบินและโทรหาหยูเหมยเซียวหลังจากถามอยู่นานในที่สุดเขาก็ยืนยันจุดยืนของเธอ
ด้วยความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่สนามบิน ดงซูบินเดินไปยังที่ตั้งของหยูเหมยเซียวและพยายามมองหาเธอท่ามกลางฝูงชนนั่นไง!
หยูเหมยเซียวยืนอยู่หน้าร้านกาแฟในสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็ก เธอมองไปรอบๆอย่างประหม่าราวกับว่าตอนนี้เธออยู่ต่างประเทศ ดงซูบินหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเขาสังเกตเห็นหยูเหมยเซียวสวมหน้ากากอนามัย ถ้าเธอหายดีแล้วทําไมเธอถึงใส่หน้ากาก? เป็นไปได้ไหมที่ไม่สามารถปกปิดรอยแผลเป็นได้และเธอต้องปกปิดใบหน้าด้วยหน้ากาก?
เกิดอะไรขึ้น?
การรักษาล้มเหลวอย่างงั้นหรอ?
หยุเหมยเซียวเห็น ดงซูบินและวิ่งไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กของเธอ “ ซูบิน”
ดงซูบินมองไปที่ใบหน้าของ หยุเหมยเซียว“ คุณไปกันเถอะ ออกไปจากสนามบินก่อน”
หยุเหมยเซียวพยักหน้าและเดินตาม ดงซูบินอย่างใกล้ชิด
หลังจากออกจากสนามบิน ดงซูบินช่วย หยุเหมยเซียวโหลดกระเป๋าของเธอขึ้นรถก่อนขึ้นทางด่วน รอยแผลเป็นบนใบหน้าของพี่สาวหยุร้ายแรงแค่ไหน? ดงซูบินลังเลและไม่ได้ถามเธอเกี่ยวกับใบหน้าของเธอ เขากังวลว่าเธออาจจะไม่พอใจถ้าเขาถามและตัดสินใจรอจนกว่าเธอจะบอกเขาเอง เลวร้ายลงไปอีกพวกเขาจะไปผ่าตัดครั้งที่สอง
ระหว่างทางกลับ ดงซูบินพยายามผ่อนคลายอารมณ์ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
” คุณหิวไหม? เกือบ 11 โมงเช้า เราจะทานอาหารกลางวันที่ไหน”
“คุณตัดสินใจ” หยูเหมยเซียวตอบ “ ฉันไม่เคยไปปักกิ่งและไม่รู้ว่าอะไรอร่อยที่นั้น”
ดงซูบินตอบ “ ปักกิ่งมีชื่อเสียงในเรื่องอาหารริมทางเช่นข้าวเหนียวโรลกับแป้งถั่ว หวานเครื่องในของแพะชาแผงลอยเป็ดย่าง ฯลฯ อ้อมีร้านบาร์บีคิวเนื้อลาดีๆอยู่ใกล้ ๆ ไปกินที่นั้นกันเถอะ เอ่อ…บาร์บีคิวเนื้อลาไม่ได้มาจากปักกิ่งฮ่าฮ่าฮ่าใครจะสนล่ะ” ดงซูบินไม่จําเป็นต้องมองตัวเองและรู้ว่าเขาดูน่าเกลียดด้วยรอยยิ้มฝัน ๆ “ ไปทานอาหารกลางวันกันเถอะ”
ทางแยกของถนน นอร์ทเฮอเปย
ดงซูบินและ หยุเหมยเซียวสั่งซุปเนื้อลาหนึ่งชามและเคบับสองสามอย่าง
หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบิน” ซูบินคุณ… คุณอารมณ์ไม่ดีเหรอ? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“อา?” ดงซูบินคิดกับตัวเอง ฉันควรจะถามคําถามนี้กับคุณ รอยแผลเป็นบนใบหน้าของคุณนั้นไม่หายไปอย่างงั้นหรอ แล้วคุณจะอารมณ์ดีได้อย่างไร?
“ โอ้ฉัน…ฉันยังไม่ได้เห็นหน้าคุณ” หยูเหมยเซียวก็จําได้
หัวใจของ ดงซูบินเต้นผิดจังหวะ “ เอ่อ… มาทานอาหารกลางวันกันก่อนอาหารจะเย็น”
หยูเหมยเซียวสายหัวและหันไปทางดงซูบินเธอค่อยๆถอดหน้ากากอนามัยออก
หัวใจของดงซูบินเต้นแรงเขาหรี่ตากลัวที่จะมองไปที่ใบหน้าของหยูเหมยเซียว
หนึ่งวินาที
สองวินาที
ในที่สุดหน้ากากใบหน้าก็ถูกถอดออก
ดงซูบินกระพริบตาเมื่อเขาเห็นใบหน้าของหยูเหมยเซียว และกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ของเขา เขายกใบหน้าของหยูเหมยเซียวขึ้นและจ้องมอง ใบหน้าของเธอมีความยุติธรรมและไม่มีร่องรอยของแผลเป็น ดงซูบินถาม “ คุณฟื้นแล้ว! ประณาม! ตอนนี้ใบหน้าของคุณสมบูรณ์แบบแล้ว! ห้ะ! ทําไมคุณถึงพยายามทําให้ฉันตกใจ! ฉันคิดว่ารอยแผลเป็นไม่ได้หายไปและคุณสวมหน้ากาก! ยอดเยี่ยมมาก! นี่ถือเป็นการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์หรือไม่”
หยูเหมยเซียวก้มหัวลง “ ฉัน..ฉันพูดไม่เก่ง แต่หลังจากที่ฉันเสียโฉมคุณก็อยู่เคียงข้างฉัน ให้กําลังใจฉัน คุณยังพาฉันไปที่โซลเพื่อรับการผ่าตัด ฉัน…ฉันอยากให้คุณเป็นคนแรกที่มองหน้าฉันหลังจากที่ฉันกลับมา และนั่นคือเหตุผลที่ฉันสวมหน้ากาก”
ดงซูบินร้องอุทาน “ คุณควรบอกฉันก่อนหน้านี้ ฉันกลัวแทบตาย!”
“ ขอโทษ” หยูเหม่ยเซียวกัดริมฝีปาก “ ขอบคุณสําหรับสองสามวันที่ผ่านมา”
“ อย่าพูดอย่างงั้นเลย” ดงซูบินเงยหน้าหยูเหมยเซียวและพูด “ ให้ฉันมองคุณนานกว่านี้ ฮ่า ฮ่า โรงพยาบาลเกาหลีนั้นเก่งเรื่องการผ่าตัดมาก อืม…มีรอยนิดหน่อยบนใบหน้าของคุณที่ยังไม่หายสนิท แต่ไม่เป็นไร ใครหน้าไหนไม่มีสิวผดบ้าง? นี่ถือว่าสมบูรณ์แบบ” จากระยะไกล ใบหน้าของหยูเหมยเซียวได้ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ แต่เราสามารถเห็นรอยแผลเป็นจางๆเมื่อปิดขึ้น
หยูเหมยเซียวเริ่มหน้าแดงพร้อมกับ ดงซูบินและเงยหน้าขึ้น “ หมอให้ยาฉันและบอกว่ารอยจางๆเหล่านี้จะหายไปถ้าฉันทานยาเป็นประจํา”
“ เยี่ยมมาก!” ดงซูบินหัวเราะ “ ถ้าฉันรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้เราจะไปหาร้านเพื่อฉลองเลย”
หยูเหมยเซียวมีความสุขและมีรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเธอ
ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวเป็นเวลานานและในที่สุดก็โล่งใจ เขาเรียกบอสของแผงขายบาร์บีคิวมาและหยิบเงินกว่าพันหยวนออกจากกระเป๋าเงินของเขา “ เจ้าของร้านวันนี้ฉันจะเลี้ยงทุกคนในร้านนี้เลย!” หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดกับโต๊ะถัดไป “ ทุกคนทุกอย่างอยู่ที่ตัวฉันในวันนี้! เจ้าของร้านสั่งเนื้อลาสองจานแจกให้ทุกโต๊ะ!”
เจ้าของร้านตอบอย่างตื่นเต้น “ ได้เลย!”
ลูกค้ารายอื่นได้ยินบทสนทนาของ ดงซูบินและหยูเหมยเซียวและรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ชายหนุ่มขอบคุณสําหรับอาหารมื้อนี้”
“ พี่ชายคุณไม่จําเป็นต้องทําสิ่งนี้”
ดงซูบินหัวเราะ “ วันนี้ฉันอารมณ์ดี เพียงสั่งสิ่งที่คุณต้องการ”
ชายหนุ่มสองสามคนเห็น ดงซูบินกําลังทานอาหารกลางวันและไปแสดงความยินดีกับหยูเหมยเซียว “ยินดีด้วยพี่สาว”
ใบหน้าของหยุเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและกล่าวขอบคุณพวกเขาอย่างรวดเร็ว
