EP 350 พบตัวคนบงการแล้ว!
By loop
มาขายตัวหรือเปล่าห้องนี้เนี่ย?
ดงซูบินและ หลัวไห่ถิง ซึ่งยังอยู่ในห้องต่างก็ตกตะลึง
ต๊อกต๊อก….ต๊อก! ต๊อกต๊อก…ต๊อก! เสียงเคาะดังขึ้น!
ใบหน้าของ หลัวไห่ถิงเปลี่ยนไปและตื่นตระหนก เธอรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาคลุมตัว แต่ เธอคิดถึงบางสิ่งบางอย่างและหันไปหาดงซูบิน “หัวหน้า… เราควรทําอย่างไร?” แม้ว่าเธอจะมาที่ ห้องของ ดงซูบินเพื่อทํางาน แต่พวกเขาทั้งคู่ก็เป็นชายหญิงที่มากันสองต่อสอง ร่วมถึงหลัวไห่ถิง ยังมีครอบครัวแล้วและถ้ามีคนเห็นเธออยู่ในห้องของหัวหน้าซูบินจะมีเรื่องซุบซิบนินทาและชื่อเสีย งของเธอจะถูกทําลายลงได้ นอกจากนี้ หลัวไห่ถิงรู้สึกว่านี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ทําไมตํารวจถึงมาที่ชั้นหกแทนที่จะเป็นชั้นอื่น ๆ ?
ดงซูบินก็ดูแย่มากเช่นกันเพราะเขารู้ว่ามีอะไรมากกว่านี้
ขายตัว? มันจะบังเอิญได้ยังไง? พวกเขาเพิ่งเข้ามาในห้องได้สักพักตํารวจก็มาแล้ว! ดงซูบินทํางานในสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะเป็นเวลาหนึ่งปีและรู้ขั้นตอนของพวกเขาดี ตํารวจจะไปเยี่ยมไนต์คลับและสถานบันเทิงยามค่ําคืนอื่น ๆ เพื่อบุกจู่โจมเกือบทุกสัปดาห์ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ประการแรกไม่ใช่ช่วงปราบปรามและประการที่สองโรงแรมไม่ได้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยามราตรี นอกจากนี้โรงแรมแห่งนี้ยังสะอาดมากและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ผิดกฏหมาย ถ้าไม่เช่นนั้น ดงซูบินก็จะไม่พักที่นี่เช่นกัน แม้ว่าจะมีคนรายงานว่ามีกิจกรรมค้าประเวณีหรือการขายตัวในโรงแรมนี้ แต่ตํารวจก็มักจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้อยู่แล้ว มีเพียงคําอธิบายเดียวสําหรับ ตํารวจที่จะอยู่ที่นี่ ตร. ชี้เป้า! ใครคือเป้าหมาย? ดงซูบินรู้สึกว่าเขาเป็นเป้าหมายนั้นเอง!
โรงแรมตั้งอยู่ไม่ไกลจากสํานักงานส่งเสริมการลงทุนและหลังจากเวลาทําการได้ไม่นาน ต้องมีคนเห็น หลัวไห่ถิงเขาจึงเข้าไปในโรงแรมและแจ้ง หลิวดาฟา หลิวดาฟาและผู้นําบางคนในมณฑลกําลังต้องการใส่ร้ายดงซูบินซึ่งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด ถ้าพวกเขาจับดงซูบินที่กําลังอยู่กับหลัวไห่ถิงสองต่อสองได้ ชื่อเสียงของเขาจะพังพินาศ หัวหน้าหน่วยงานที่หลับนอนกับผู้อํานวยการสํานักงานในวันแรกของเขาจะทําลายอาชีพของดงซูบินและทําให้เสี่ยวหลานต้องอับอาย
ดงซูบินรู้ดีว่าแม้ว่าตํารวจจะเข้ามาในห้องและไม่จับได้ว่าเขาทําอะไรกับหลัวไห่ถิงหลิวดาฟา และคนที่อยู่เบื้องหลังเขาก็ไม่ยอมให้ ดงซูบินออกไปง่ายๆ พวกเขาจะยังคงแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับเขา!
เหตุการณ์นี้เหมือนดูตั้งใจมากเกินไป!
ดงซูบินโกรธมาก เขายังคงคิดว่าอีกฝ่ายจะจัดการกับเขาอย่างไรและเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้น!
นี่เป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากเกินไปและดงซูบินกําลังจะระเบิดอารมณ์ออกมา
ดงซูบินและหลัวไห่ถิงเป็นผู้บริสุทธิ์และนี่เป็นข้อกล่าวหาที่ผิด!
เอาล่ะ!
ทุกคนคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดีจริงๆเหรอ?!
ต๊อก…ต๊อกต๊อก! การเคาะยังคงดําเนินต่อไป มีเสียงรบกวนจากทางเดินและตํารวจได้ตรวจสอบห้องพักสามห้อง มีคู่อยู่ในห้องหนึ่งจากเสียง ครอบครัวสามคนในห้องอื่น และห้องสุดท้ายเป็นนักธุรกิจ
“ห้อง 603 ไม่เปิดประตู!”
“ เอากุญแจมาและเปิดเข้าไปดู!”
ผบ.ตร. ตะโกน
พนักงานโรงแรมได้ตอบกลับ “ ท่าน…เราไม่มีกิจกรรมที่ผิดกฎหมายที่นี่ ทุกคนคือ…”
“หุบปาก! เปิดประตู!”
ห้องของ ดงซูบินคือ 603
หลัวไห่ถิงตื่นตระหนก “หัวหน้า! พวกเรา…”
ดงซูบินตอบอย่างใจเย็น “ ดูเหมือนว่าจะมีใครบางคนเริ่มใจร้อน กําลังพยายามสร้างปัญหาให้เรา”
หลัวไห่ถิงยืนยันความสงสัยของเธอ แต่ถ้าตํารวจเข้ามาในห้องและเห็นเธออยู่คนเดียวกัน ก็จะไม่ทําให้พวกเขาทั้งคู่มีปัญหา “ แล้วเราจะทํายังไงดี” หลัวไห่ถิงเริ่มเสียใจ พวกเขาควรอ่านเอกสารในรถของดงซูบินแล้ว
ดงซูบินหายใจออกและพูดอย่างใจเย็น “ พี่หลัว โปรดรอในห้องน้ําสักพัก”
หลัวไห่ถิงตอบ “ เอ่อ…ยังไงก็ตามพวกเจ้าหน้าที่ก็พบฉันอยู่ดี”
” ทําตามที่ฉันบอก. ทุกอย่างจะปกติดี” ดงซูบินสวมเสื้อโค้ทของเขาและหยิบกระเป๋าของเขา
หลัวไห่ถิงไม่คิดว่าการซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ําจะสามารถหลบหนีตํารวจได้ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟัง ดงซูบินเธอเข้าไปในห้องน้ําอย่างประหม่าและปิดประตู
เสียงกรึก…เสียงดังมันคือเสียงของกุญแจ
เจ้าหน้าที่ทั้งสามพร้อมที่จะพุ่งเข้ามาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก!
นี่คือชั้นที่หก และเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีผ่านหน้าต่าง นั่นหมายความว่า ดงซูบินถูกขังอยู่ข้างในและเขาจะต้องอับอายกับข้อกล่าวหานี้ ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่คนอื่นวิธีการนี้อาจเป็นการตัดอนาคตของเขาเลย แต่นี่ไม่ใช่อะไรสําหรับตงซูปิง!
ดงซูบินมองไปที่ประตูอย่างเย็นชาและคิดกับตัวเอง พวกนายมีปัญหาผิดคนแล้ว!
หยุด!
ทุกอย่างหยุด!
ผ้าม่านที่ถูกลมพัดจนเย็นเฉียบกลางอากาศ นกที่บินอยู่นอกหน้าต่างหยุดและโลกก็เงียบ หลัวไห่ถิงที่อยู่ในห้องน้ําหยุดเคลื่อนไหวด้วยสีหน้ากังวล
ดงซูบินยืดคอเสื้อของเขาและเปิดประตู
ในทางเดินพนักงานถือกุญแจกําลังจะผลักมันเข้าไปในรูกุญแจ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งแอบอยู่ข้างหลังเขาและจ้องมองไปที่ประตู เจ้าหน้าที่อีกสองคนอยู่ในตําแหน่งที่จะรีบเข้ามาทันทีที่ประตูถูกเปิดออก
“ คุณทุกคนต้องการจับกุมฉันเหรอ!” ดงซูบินมองไปที่พวกเขาและล็อคประตูห้อง
ดงซูบินจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่กล้ากล่าวหาเขาออกไปง่ายๆ!
ดงซูบินหันไปหาเจ้าหน้าที่ทางด้านซ้ายและเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเขา เสื้อผ้ามีน้ําหนักมากและดงซูบินใช้เวลาห้าถึงหกวินาทีในการหยิบบัตรประจําตัวและกระเป๋าเงินออกมา หลังจากนั้นเขาก็ค้นหาเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ เพื่อหาบัตรประจําตัวและกระเป๋าสตางค์ของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานกระเป๋าสตางค์และบัตรประจําตัวทั้งหมดก็อยู่ในมือของดงซูบิน!
ดงซูบินหันหลังเดินลงบันได
ชั้นห้าชั้น
สาม…
ชั้นล่าง
หลังจากเดินออกจากโรงแรม ดงซูบินมองดูผู้คนและรถยนต์บนท้องถนน ทุกคนถูกหยุดในสถานที่ เขาเดินออกไปจากโรงแรมและผลักกระเป๋าสตางค์ของเจ้าหน้าที่และงานก็ผ่านเข้าไปในฝาท่อระบายน้ํา เนื่องจากไม่มีแรงโน้มถ่วงกระเป๋าสตางค์จึงห้อยอยู่เหนือรอยแยกของฝาท่อระบายน้ําและไม่หล่นเข้าไปข้างใน
อืม… มันจบแล้ว
ดงซูบินมองไปรอบ ๆ เพื่อหาจุดซ่อนตัวเนื่องจากเขาไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น ๆ ได้ในทันทีเมื่อเวลาดําเนินต่อไป
ดงซูบินเดินไปที่มุมมืดข้างๆร้านดอกไม้และดีดนิ้วของเขา “หยุด!”
เวลากลับมาอีกครั้ง!
บีบเป็นเว็บ! รถยนต์กําลังบีบแตร!
“เฮ้! นายจะบ้าหรือยังไง? ทําไมถึงมายืนอยู่ตรงกลางถนนกัน!”
“ หยุดขวางทาง! หลีกไปได้แล้ว!”
ถนนคึกคักไปด้วยกิจกรรมและกระเป๋าสตางค์ไม่กี่ใบก็ตกลงไปในท่อระบายน้ํา ผู้คนที่เพิ่งทํางานเสร็จกําลังรีบไปตามทางเดินและดงซูบินก็จุดบุหรี่อย่างช้าๆก่อนที่จะเดินออกจากเงามืด เขามองขึ้นไปที่ห้องของเขาบนชั้นหกและเห็นเงาสองสามดวงผ่านหน้าต่าง เจ้าหน้าที่สามคนนั้นน่าจะเข้ามาในห้องแล้ว
เขาตรวจค้นได้!
อย่าลืมดูใต้เตียง
ดงซูบินยืดตัวอย่างเกียจคร้านและทันใดนั้นก็สังเกตเห็นโตโยต้า ที่จอดอยู่ตรงข้ามโรงแรม รถกีดขวางการจราจร แต่คนขับไม่รีบเร่งที่จะย้ายรถของเขา เขามองไปที่ชั้นบน ๆ ของโรงแรม
นั้นมันหลิวดาฟา!
ดงซูบินจํามุมมองด้านหลังของคนขับได้ แต่เมื่อเขาดูใกล้ ๆ เขาคิดผิด
ไม่ใช่หลิวดาฟา แต่เป็นคนที่หน้าตาคล้ายกับเขา พวกเขาก็อายุไล่เลี่ยกัน!
ดงซูบินรู้ว่าบุคคลนี้ควรเป็นพี่ชายหรือน้องชายของหลิวดาฟา เขาต้องเห็น หลัวไห่ถิงและ ดงซูบินเข้ามาในโรงแรมและบอกหลิวดาฟานั่นเป็นเหตุผลที่ตํารวจมาถึงเพื่อทําการจู่โจม!
เอาล่ะ! คนพวกนี้คิดว่าจะจัดการฉันได้ง่ายๆหรอ?!
ดงซูบินโกรธมากและเดินไป
หลิวดาไคร่ ไม่ได้สังเกตด้านข้างของเขา และกระจกรถของเขาถูกเปิดออก เขากําลังมองไปที่หน้าต่างชั้นหกด้วยรอยยิ้มเย็นชา เขาไม่เคยพบกับ ดงซูบินมาก่อน แต่เขาเห็นดงซูบินจากระยะไกลสองครั้งและเห็นรูปถ่ายของเขา แต่หลิวดาไคร่รู้จักหลัวไห่ถิง เมื่อเขาเลิกงานในวันนี้และเห็น ดงซูบินและหลัวไห่ถิงเข้ามาในโรงแรมเขาก็โทรหาหลิวดาฟา พี่ชายของเขาทันทีเมื่อเขารู้เกี่ยวกับความไม่พอใจระหว่างดงซูบินและหลิวดาฟา หลิวดาฟาเองก็รู้สึกตื่นเต้นและขอให้หลิวดาไคร่อยู่ที่นั่นเพื่อดูพวกเขา ดังนั้น หลิวดาไคร่จึงอยู่ที่นั่นและจ้องไปที่ทางเข้าหลักของโรงแรม ดงซูบินและ หลัวไห่ถิงไม่ได้ออกจากโรงแรม และเมื่อเจ้าหน้าที่ตํารวจมาถึง เขารู้ว่าดงซูบินกําลังมีปัญหา
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังปัง!
มีคนตบไหล่ของหลิวดาไคร่อย่างแรง มันยากมากจนเขารู้สึกว่าแขนของเขาแทบเคล็ด!
“บ้าอะไรว่เนี่ย?!” หลิวดาไคร่ ตะโกนด้วยความโกรธขณะที่เขาหันกลับมา เขาตกใจมากและขากรรไกรของเขาถึงกับค้าง!
เวรล่ะ! คนๆนั้นคือดงซูบิน!
