EP 353 รูปภาพสําคัญ!
By loop
ณ อพาร์ตเมนต์ของหลิวดาฟา
ดงซูบินปิดประตูห้องนอนและหายใจเข้าลึก ๆ เขาสงสัยว่าสายตาของเขาเล่นตลกกับเขาเพราะนี่มันเกินไป.น้องชายกับพี่สะใภ้?! เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?! ดงซูบินสงสัยว่าเขาเข้าใจผิดในช่วงเวลาหยุดหรือไม่ หลิวดาไคร่ และ หลี่หงอาจไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน บางที่หลี่หงก็สะดุดและ หลิวดาไคร่ก็บังเอิญจับเธอไว้เพื่อหยุดเธอไม่ให้ล้ม ดงซูบินสงบสติอารมณ์และต้องการยืนยันข้อสงสัยของเขา เขาดีดนิ้ว
หยุด!
เวลากลับมา แต่มันก็อยู่ข้างนอกที่เงียบสงบของห้องพัก
ดงซูบินขมวดคิ้ว หากหลี่หงสะดุดพวกเขาควรจะสนทนากันบ้าง เขาขยับเข้าไปใกล้ประตูและกดหูของเขาไว้กับประตู ‘อือ…อู…อือ…’ฟังดูเหมือนจูบและ ดงซูบินได้ยินเสียงหายใจเร็ว ๆ
นี่คือเรื่องจริง?!
สองคนนี้กําลังมีชู้กันจริงๆ! ดงซูบินดีใจมาก เรื่องนี้น่าสนุก! “ดาไคร่ * หอบ…คุณ… * หอบ…ทําไมคุณถึงดูรีบจังเลย” หลี่หงกล่าว “ก็ช่วยไม่ได้ ผมไม่มีโอกาสสัมผัสคุณมาหลายวันแล้ว” หลิวดาไคร่ตอบ “พี่สะใภ้…”
หลี่หงบ่น “ พี่ชายของคุณอยู่ที่บ้านเพื่อคิดหาวิธีจัดการกับ ดงซูบินฉันไม่มีโอกาสได้ออกไปข้างนอกเลย…อา…อย่าจูบตรงนั้น…อ๊ะ…เมื่อเขาไม่อยู่เสียวเหล่ยก็จะกลับบ้าน ฉัน…อา…อา..ฉันไม่สามารถออกไปพบคุณได้ โชคดีที่ฉันส่ง เสี่ยวเหล่ย ไปที่บ้านของปูของเขาเมื่อคืนนี้ อา…คราวนี้…อา…เรามีเวลาประมาณ 30 นาที เร็ว…พี่ชายของคุณอาจกลับมาเร็วกว่านี้…อา…ห้ามถอดเสื้อผ้าออกล่ะ”
หลิวดาใครตอบด้วยน้ําเสียงที่ตื่นกระหาย “ ไปที่ห้องกันเถอะ”
ดงซูบินตกตะลึงและกําลังจะหยุดเวลาเพื่อซ่อนตัว
หลี่หงปฏิเสธ “ไม่..พี่ชายของคุณจะรู้ว่าเราทําผ้าปูที่นอนเปียกหรือเปล่า นอกจากนี้กลิ่นมันจะติดอยู่ในห้องและไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกําจัดกลิ่นพวกนั้นออกไป เราทําที่โซฟาเถอะเร็วเข้า…เปิดหน้าต่างเล็กน้อย กลิ่นจะหายไปก่อนที่พี่ชายของคุณจะกลับมา”
”ตกลง!”
หลังจากได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ดงซูบินรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นาน เมื่อเขาคิดถึงรูปลักษณ์และรูปร่างของหลี่หงเขาก็แทบจะอาเจียน มีเพียง หลิวดาไคร่เท่านั้นที่สนใจในตัวเธอนั้น อืม…. หลิวดาไคร่เองก็น่าเกลียดและทั้งคู่ก็ดูเหมาะสมกันจริงๆ…. ดงซูบินพูดไม่ออกหลังจากรู้เรื่องนี้หลิวดาไคร่…หลิวดาฟา แกคิดจะจัดการกับฉัน และน้องชายของ แกก็นอนกับภรรยาของคุณมากกว่าหนึ่งครั้ง! โดนน้องชายตัวเองหลอก! นี่มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว!
ดงซูบินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและรออย่างอดทน
หนึ่งนาทีสองนาทีสามนาที
“พี่สะใภ้…ฉันเข้าไปตอนนี้ได้ไหม”
“ เร็วเข้า! คุณกําลังรออะไรอยู่?! รีบใส่เข้ามา!”
“ อา. ”
“ อา…อา…อา…” ต
ดงซูบินได้ยินเสียงโซฟาในห้องนั่งเล่นและรู้ว่าถึงเวลาแล้ว!
หยุด!
โลกทั้งใบเงียบลง!
เวลาหยุดลง!
ดงซูบินเปิดประตูห้องนอนด้วยรอยยิ้มเย็นชาและเดินออกไปปิดประตูตามหลังเขา
หลี่หงยังคงสวมเสื้อชั้นใน แต่กางเกงของเธอถูกดึงลงไปที่หัวเข่า เธอเอนตัวพิงโซฟาโดยกางขาออกและอ้าปากกว้าง ดูเหมือนว่าเธอจะหายใจเข้า ขณะที่ หลิวดาไคร่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาถอดกางเกงออกแล้วมันก็โยนไปที่โต๊ะกาแฟ เขาดูตื่นเต้นและสนุกกับตัวเอง มือข้างหนึ่งของเขากําลังกด หลี่หงลงและเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง
ดงซูบินมองไปที่พวกเขาด้วยความรังเกียจ ครอบครัวนี้ชั่งน่าเวทนาจริงๆ
ดงซูบินหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและเดินไปรอบ ๆ พวกเขาเพื่อหามุมที่สมบูรณ์แบบ เขาพบมุมที่เหมาะเจาะนั่นคือหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น หลี่หงและ หลิวดาไคร่จะไม่เห็นกล้องและภาพจากมุมนี้จะแสดงใบหน้าและส่วนที่เป็นส่วนตัวทุกคนที่เห็นภาพนี้จะรู้ว่าพวกเขากําลังทําอะไร
ทุกอย่างพร้อมแล้ว ดงซูบินก็วางนิ้วลงบนชัตเตอร์
หยุด!
เวลากลับมาอีกครั้ง!
“ พี่สะใภ้อาพี่สะใภ้…”
“ ดาไค…น้องชายที่น่ารักของฉัน…อา…”
ดงซูบินกดชัตเตอร์ แต่เขาลืมปิดเสียงกล้องของโทรศัพท์ คลิก!
หลี่หงและ หลิวดาใครได้ยินดังนั้นและกําลังจะหันไปทางทีวี
หยุด! ดงซูบินตะโกนคําสั่งในใจอย่างรวดเร็ว!
เวลาหยุดอีกครั้ง!
ดงซูบินมองไปที่การแสดงออกของพวกเขาและไม่เสียเวลา เขารีบเดินไปอีกด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นและบิดเสียงโทรศัพท์ก่อนจะเล็งกล้อง
หยุด!
หลี่หงและ หลิวดาไคร่หันไปที่ทีวีและไม่พบสิ่งผิดปกติ
“ นั่นมันเสียงอะไร”
“ ฉันไม่รู้มันฟังดูเหมือนคลิก”
“ ไม่ต้องสนใจมันดาไคร่เร็วเข้า!”
ดงซูบินใช้สิ่งที่ทําให้ไขว้เขวนี้เพื่อถ่ายภาพอีกสองสามภาพ!
ดงซูบินยังคงยืนอยู่รอบ ๆ ชีวิตร่วมกับ หลี่หงและ หลิวดาไคร่แม้ว่าจะไม่ได้เห็นเขาพวกเขาก็สามารถรู้สึกถึงเขาได้ ตัวอย่างเช่นการหายใจของดงซูบินการใช้นิ้วกดชัตเตอร์เงาและรายละเอียดปลีกย่อยอื่น ๆ อีกมากมาย หลี่หงและ หลิวดาไคร่ขยับอีกสองสามครั้งและรู้สึกถึงการปรากฏตัวของ ดงซูบินหลีหงหันหลังและหลิวดาไคร่หันไปทางประตู
หยุด!
ดงซูบินหยุดเวลาอีกครั้ง เขาเก็บโทรศัพท์และเดินออกจากประตูหน้าบ้านก่อนจะปิดประตู ตามหลังอย่างแผ่วเบา หลังจากประตูปิดเขาก็งับนิ้วและพึมพํา หยุด! ภายใต้ลมหายใจของเขา เวลากลับไปเดินอีกครั้งและเขาเดินออกจากที่ดินไปยัง รถเบนซ์ ของเขาหลังจากขึ้นรถแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและตรวจสอบภาพ ดงซูบินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและขับรถออกไป!
ขณะขับรถ ดงซูบินโทรหาหลิวดาไคร่ สวัสดีพี่หลิวคุณหลับหรือยัง”
“ นี้มันยังสองทุ่มอยู่ ผมไม่นอนเร็วขนาดนั้น” หลิวดาไห่ถามเบาๆ “ มีอะไรไหมครับ”
ดงซูบินขับรถต่อไปและกล่าวว่า “ ฉันต้องการความกรุณาจากคุณ ฉันกําลังขับรถไปที่หมู่บ้านฮุยเทียน รอฉันอยู่ที่นั่น ฉันต้องการให้คุณพิมพ์ภาพจากโทรศัพท์ให้ฉัน ไม่ใช่ภาพฟิล์มเหล่านั้น คุณรู้จักผู้คนมากมายและฉันมั่นใจได้ว่าจะให้คุณจัดการเรื่องนี้ เอาล่ะฉันจะบอกรายละเอียดเมื่อเราพบกัน”
“ตกลง…ผมจะรอคุณครับ”
“ ฮ่าฮ่า…ไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้นก็ได้”
“มันเป็นการแสดงถึงความเคารพต่อเจ้านายเก่านะครับ”
” หยุดเรียกฉันอย่างงั้นได้แล้ว…พี่แก่กว่าฉันอีก”
ดงซูบินวางสายหลังจากล้อเล่นสักพัก
ดงซูบินมองหาหลิวดาไฟเป็นเพราะความสัมพันธ์ของพวกเขา เขาได้ช่วยชีวิตของ หลิวดาไห่ และเขาไม่สามารถแต่ภาพนี้ได้อย่างแน่นอน ภาพเหล่านี้เป็นภาพเปลือยและเขาไม่สามารถเลือก ร้านค้าแบบสุ่มบนท้องถนนเพื่อพิมพ์ได้ จะไม่มีร้านค้าใดกล้าให้บริการเขาและเขาจะถูกเปิดโปงด้วย นอกจากนี้ ดงซูบินถูกย้ายมาที่ หยานไท่ เป็นเวลาประมาณเกือบหนึ่งปีแต่ก็ยังไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก แต่หลิวดาไฟนั้นแตกต่างออกไปเขาอาศัยอยู่ในเขตหยานไท่เป็นเวลาหลายปีและเขารู้จักคนมากมาย
เป็นคืนที่มืดและมีลมแรง
หลังจากขับรถไปสักพัก ดงซูบินก็มาถึงหมู่บ้านฮุยเทียนในที่สุด
ดงซูบินพบกับหลิวดาไห้ในตรอกใกล้บ้านของคนหลัง
หลิวดาไห้ระมัดระวังตัวมาก เขาสวมชุดสีดําทั้งหมดและก่อนที่เขาจะเข้าใกล้เบนซ์ ของดงซูบินเขามองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ก่อนที่จะเข้าไปในรถ “ หัวหน้าซูบินคุณต้องการพิมพ์รูปถ่ายอะไร?”
ดงซูบินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วแตะมันสองสามครั้ง “ มีคนพยายามจะกลั่นแกล้งฉัน แต่ฉันก็นั่งเฉยๆไม่ได้ คุณอาจไม่รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นใครในภาพ แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของหลิวดาฟา ฉันไม่แน่ใจว่าจะพิมพ์ภาพเหล่านี้อย่างไร แต่สตูดิโอถ่ายภาพส่วนใหญ่สามารถทําได้ หาคนที่คุณไว้ใจให้ทําและอย่าให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากเกินไป” ดงซูบินแสดงรูปถ่ายของหลิวดาไห่
หลิวดาไห่ มองภาพและจําคนในนั้นไม่ได้ “ เอาล่ะ,ปล่อยให้ผมนี้ ผมจะทําเอง” เขารู้ว่าหัวหน้าซูบินมาที่หมู่บ้านฮุยเทียนเพื่อตามหาเขาเพราะมันเป็นความลับและเร่งด่วน “ โปรดรอฉันที่นี่ จะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง…ไม่น่าจะเพียงพอสี่สิบนาที คุณต้องการสําเนากี่ชุด ”
“พิมพ์สามชุด”
หลิวดาไห่เขาค่อนข้างเก่ง หลังจากทิ้งไว้สักพักเขาก็กลับมาพร้อมซองกระดาษสีน้ําตาล
ดงซูบินเปิดซองจดหมายและพยักหน้า กล้องโทรศัพท์ของเขาไม่สามารถถ่ายภาพคุณภาพสูง เช่นกล้องดิจิทัลหรือกล้องฟิล์ม ถึงกระนั้นใบหน้าก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในภาพ เขาเก็บสําเนาภาพถ่ายไว้ในกระเป๋า “ฉันจะเก็บสําเนาไว้และฉันต้องการให้คุณทําอะไรบางอย่างนี่คือที่อ ยู่สองแห่งชื่อของผู้รับและแผนก คุณต้องไม่ทําผิดพลาดและสําเนาทั้งสองนี้จะต้องถูกส่งไปยังที่อยู่ เหล่านี้ในวันพรุ่งนี้”
หลิวดาไหรีบหยิบสมุดบันทึกของเขาออกมาเพื่อจุดที่อยู่และแผนกต่างๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบินก็ขับรถกลับไปในตัวเมือง
ก่อนที่ ดงซูบินจะไปถึงโรงแรมของเขาโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสี่ยวหลานโทรมา “ ฉันได้ยินมาว่าคุณได้ให้สํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะจับกุมเจ้าหน้าที่สามคนจากสถานีตํารวจเมือง? ตอนนี้มีคนที่ประสงค์ร้ายกับคุณอยู่สินะ”
ดงซูบินตอบ “ใช่ ไอ้พวกนั้นพยายามจะกลั่นแกล้งผม”
เสี่ยวหลานหยุดชั่ววินาทีและหรี่ตา “เอาล่ะ ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือ คุณไม่จําเป็นต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ดงซูบินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่… ผมบอกว่าผมจัดการเรื่องนี้ได้ คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ? ฮ่า ฮ่าฮ่า….ไม่ต้องห่วงผม พวกมันเองที่พยายามที่ปัญหากับผมและต้องการทําให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของคุณ?! พวกมันต้องถูกจัดการ! ผมจะกําจัดทุกคนที่พวกมันส่งมา! ผมจะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าใครแข็งแกร่งกว่า!”
“คุณพบวิธีแก้ปัญหานี้แล้วอย่างงั้นหรอ”
“ผมรู้วิธีการเอาคืนพวกนั้นแล้ว รอดูพรุ่งนี้!”
“ฮ่าฮ่า…เอาล่ะ ฉันรอคอยที่จะได้เห็นว่าซูบินของฉันจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร”
