EP 358 เป้าหมายชัดเจน!
By loop
ในช่วงเที่ยง.
สํานักงานส่งเสริมการลงทุน
ดงซูบินกลับไปที่สํานักงานของเขาพร้อมกับเอกสารเป้าหมายใหม่ของหน่วยงาน เขาขมวดคิ้ว และสงสัยว่าจะบอกหัวหน้าแผนกต่างๆอย่างไร แต่หลังจากการประชุมสิ้นสุดลงเมื่อเช้านี้ หัวหน้าแผนกบางคนก็บรรลุเป้าหมาย 500 ล้านหยวนแล้ว ข่าวของเป้าหมายใหม่ได้แพร่กระจายไปทั่วเอเจนซี่และเอเจนซี่อยู่ในความโกลาหล 500 ล้านหยวนเป็นมากกว่าเป้าหมายของปีที่แล้วสามเท่า ทุกคนในเอเจนซี่บ่นและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่กี่นาทีหลังจากที่ดงซูบินเข้ามาในห้องทํางาน มีคนมาเคาะประตูบ้านเขา
หลินปิงปิง หัวหน้าแผนกธุรกิจเข้ามาอย่างโกรธจัด “หัวหน้า ฉันได้ยินมาว่าเคาน์ตี้ตั้งเป้าหมาย 500 ล้านหยวนสําหรับเรา พวกมันพยายามจะฆ่าพวกเราอย่างงั้นเหรอ!”
ดงซูบินโบกมือของเขา “นั่งลงก่อน” หลินปิงปิงไม่ได้นั่งและรู้สึกกระวนกระวายใจ “500 ล้านหยวนไม่ใช่เรื่องง่าย หากเทศมณฑลต้องการดึงดูดการลงทุน น่าจะทําทีละขั้น พวกเขาจะเพิ่มมากขึ้นได้อย่างไร! รัฐบาลมณฑลกําลังพยายามทําอะไร? หัวหน้า ทุกคนในส่วนธุรกิจได้รับผลกระทบ เป้าหมายนี้ไม่ได้สร้างแรงจูงใจให้เรา และไม่มีใครมีแรงจูงใจในการทํางาน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เราอาจไม่ถึง 200 ล้านเหมือนปีที่แล้ว!”
ดงซูบินมองไปที่ หลินปิงปิงและพยายามพิจารณาเธอ หลินปิงปิงเป็นผู้นําที่อายุน้อยที่สุดในหน่วยงาน เธอค่อนข้างสวยในวัยยี่สิบต้นๆ และยังไม่ได้แต่งงาน หลังจากทํางานในสํานักงานได้สองสามวัน ดงซูบินก็ตระหนักว่า หลินปิงปิงมีความสามารถมากและอ่านใจนักลงทุนได้ดี ถ้าไม่เช่นนั้น เธอก็จะได้รับการเลื่อนตําแหน่งให้เป็นหัวหน้ากลุ่มธุรกิจที่หนึ่งด้วย ปีที่แล้ว หลินปิงปิงนําทีมของเธอเพื่อบรรลุการลงทุน 60 ล้านหยวน
หลินปิงปิงเห็นว่า ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรสักคํา “หัวหน้า…”
ดงซูบินพยักหน้าและไม่ตอบเธอ เขาหันไปหาเกาแพนเหว่ย “แพนเหว่ยเรียกหัวหน้าซัน, หัวหน้าหลิว และแผนกทั้งหมดไปที่สานักงานของฉันเพื่อประชุมสั้น ๆ”
เกาแพนเหว่ยยอมรับและวิ่งออกจากสํานักงาน
ดงเสวี่ยง กล่าว “หัวหน้าหน่วยหลิน เชิญนั่งก่อน เราจะคุยกันหลังจากที่ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว”
หลินปิงปิงหายใจเข้าลึก ๆ และนั่งลงบนโซฟา
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงไห่เหลียงหัวหน้าแผนกธุรกิจที่สองก็มาถึงเป็นคนแรก เจียงไฟเหลียง ยังเป็นผู้นํารุ่นเยาว์ในวัยสามสิบต้นๆ และอายุมากกว่าหลินปิงปิงเพียงไม่กี่ปี ดงซูบินชี้ไปที่โซฟา เพื่อส่งสัญญาณให้เขานั่ง ทําให้สีหน้าของเจียงไห่เหลียงเปลี่ยนไปในทางที่แย่เพราะเป้าหมายใหม่ของหน่วยงาน เขามองไปที่หลินปิงปิงและนั่งห่างจากเธอประมาณหนึ่งเมตร
ประมาณสิบนาทีต่อมา ผู้อํานวยการสํานักงานหลัวไห่ถิง, หลิวดาฟ , ซันซูลี่ มาถึง
ซุนซูลี่เป็นคนสุดท้ายในขณะที่เขากําลังรับประทานอาหารกับนักลงทุนในบริเวณใกล้เคียง เขารีบวิ่งมาหลังจากได้รับสาย และดงซูบินได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเขา
ดงซูบินเหลือบมอง ซันซูลี่ ซึ่งมาถึงช้ากว่าคนอื่น ๆ สิบนาทีและรู้ว่า ซันซูลี่ยังคงไม่พอใจกับเขา แต่ดงซูบินจะไม่ใช้ข้ออ้างในการดื่มในช่วงเวลาทํางานเพื่อตําหนิเขา เนื่องจากนี้เป็นส่วนหนึ่งของงานของพวกเขา “เอาล่ะ ทุกคนอยู่ที่นี่ ฉันเชื่อว่าทุกท่านทราบเกี่ยวกับเป้าหมายล่าสุดที่ตั้งไว้สําหรับเอเจนซี่ของเรา ตกลง มาพูดถึงเป้าหมาย 500 ล้านหยวนของเรากันดีกว่า”
หลิวดาฟายังคงนั่งอยู่ที่นั่นและไม่สนใจที่จะแสดงความคิดเห็นของเขา
หลัวไห่ถิงเป็นคนแรกที่พูด “หัวหน้า 500 ล้านค่อนข้างสูง
เจียงไห่เหลียงกล่าวเสริม “สิ่งนี้ไม่ถือว่าสูงอีกต่อไป สิ่งนี้ไม่เป็นประโยชน์ ใครไม่อยากนําเงินลงทุนเพิ่มอีกสองสามร้อยล้านมาสู่มณฑล? เราก็อยากได้แต่ไม่ใช่ว่าเราจะได้ในสิ่งที่เราต้องการ หัวหน้า ผมสั่งให้คนของผมเขียนรายงานผลการปฏิบัติงานของปีที่แล้ว คุณสามารถอ่านได้ ผลงานของเราในปีที่แล้วสูงที่สุดเมื่อเทียบกับช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ การเพิ่มเป้าหมายหลายเท่าทําให้งานของเราทํางานยากขึ้น”
ซันซูลี่พูดเสริมอย่างไร้อารมณ์ “แม้ว่ามณฑลจะสนับสนุนเราด้วยใจจริง เราก็จะยังไม่บรรลุ 500 ล้านหยวน” ซันซูลี่ทํางานในสํานักงานมาหลายปีแล้ว และเขาเป็นคนที่ดีที่สุดในการพูดแบบนี้ “ผมไม่ได้พยายามทําให้ทุกคนเสียขวัญและกําลังพูดความจริง ผมเห็นว่าสํานักงานของเราพัฒนาขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาอย่างไร และผมเชื่อว่าเรายังสามารถปรับปรุงได้ มณฑลหยานไทจะดึงดูดนักลงทุนมากขึ้น แต่ปัจจุบันไม่สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้”
เจียงไห่เหลียงควบคุมความโกรธของเขาและเสริม “นอกจากนี้ การปฏิบัติตามความรับผิดชอบของเราในการไม่บรรลุเป้าหมายนั้นมากเกินไป”
การทําตามความรับผิดชอบเป็นสาเหตุหลักที่ทําให้ทุกคนโกรธมาก
หลินผิงผิงกล่าวเสริม “หัวหน้า ช่วยพูดกับพวกชั้นสูงหน่อยได้ไหม”
ดงซูบินจิบชาแล้วพูดว่า “เมื่อเช้านี้ข้าพเจ้าได้พูดคุยกับบรรดาผู้สูงศักดิ์ที่รัฐบาลเทศมณฑลแล้ว นี่เป็นคําสั่งของคณะกรรมการพรรคและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”
“แต่ 500 ล้าน…”
ทุกคนเริ่มบ่น
ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรสักคําและนั่งฟังพวกเขาอยู่ที่นั่น
ว่าพวกคุณทุกคนได้รับผลกรองการออกมาแล้ว และไม่มีใครยออกจากที่ห้องทํางานของ
หลังจากบ่นไปหลายประโยค ทุกคนก็เริ่มเหนื่อย ดงซูบินมองไปที่พวกเขาและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าพวกคุณทุกคนได้รับผลกระทบ พวกคุณทุกคนสามารถบ่นฉันได้ถ้าพวกคุณไม่มีความสุข แต่เป้าหมาย 500 ล้านหยวนนี้ได้ถูกสั่งการออกมาแล้ว และไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันหวังว่าทุกคนที่นี่จะไม่แสดงสีหน้าแบบนี้อีกหลังจากที่คุณเดินออกจากที่ห้องทํางานของฉัน คุณทั้งหมดเป็นหัวหน้าแผนก และอารมณ์ของคุณจะส่งผลต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณโดยตรง”
เจียงไห่เหลียงกล่าวเสริม “แต่คําสั่งนี้”
“คําสั่งนี้สิ้นสุดแล้ว!” ดงซูบินตะโกน “ใครก็ตามที่คิดว่าตัวเองไม่เก่งพอที่จะเป็นผู้นําแผนก เพื่อรับเงินลงทุน 500 ล้านหยวน คุณสามารถเขียนจดหมายลาออกได้เลย! ฉันจะให้คนที่มั่นใจว่าบรรลุเป้าหมายนี้มาแทนที่คุณ!”
หลัวไห่ถิง, เจียงไห่เหลียง และคนอื่น ๆ ตกตะลึง
ดงซูบินมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอตั้งแต่เขาถูกย้ายไปเอเจนซี่ แต่วันนี้ ดงซูบินกลับมาเป็นตัวเองเมื่อทํางานในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะ เขาตระหนักว่าการเป็นมิตรและยิ้มแย้มเสมอ เหมือนเสี่ยวหลานไม่เหมาะกับเขา เขายังคงชอบที่จะเป็นคนที่ “ไร้เหตุผลและเอาแต่ใจ” ดงซูบิน
ดงซูบินมองไปที่ เกาแพนเหว่ย “เอากระดาษกับปากกามาให้ฉันหน่อย!”
เกาแพนเหว่ยถึงกับตกใจกลับท่าทีที่เปลี่ยนไปของดงซูบิน ดงซูบินและนํากองกระดาษและปากกามาอย่างรวดเร็ว
ดงซูบินชี้ไปที่โต๊ะ “ฉันจะให้เวลานายห้านาที คนที่ไม่มั่นใจว่าจะบรรลุเป้าหมายของรัฐบาลมณฑล และให้ส่งจดหมายลาออกของพวกคุณมาตอนนี้ มีปากกาและกระดาษอยู่ที่นี่ และฉันจะเซ็นมันเมื่อคุณเขียนเสร็จแล้ว หลังจากที่คุณลาออกแล้ว ฉันสามารถเขียนรายงานไปยังผู้บริหารสูงว่าเพื่อให้คุณย้ายไปยังแผนกอื่น ๆ ได้” ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าพวกนายทั้งหมดตัดสินใจที่จะไม่ลาออก ฉันจะรับตามที่คุณมั่นใจว่าจะบรรลุเป้าหมายนี้ และฉันต้องการให้คุณทุ่มเท 120% ของคุณ! ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครก็ตามที่กล้าบ่นเกี่ยวกับเป้าหมายต่อหน้าลูกน้อง หรือพยายามจะลากหน่วยงานลงไปให้ลาออกไป!”
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคํา
ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขาและหลับตาเพื่อรอพวกเขา
หนึ่งนาที..
สามนาที…
ห้านาที
“หมดเวลา!” ดงซูบินก็ลืมตาขึ้นทันที “ในเมื่อไม่มีใครเขียนอะไรทั้งนั้น ฉันจะถือว่าไม่มีใครลาออก”
หลินปิงปิงกัดฟันของเธอ “หัวหน้าส่วนธุรกิจที่หนึ่งจะพยายามอย่างเต็มที่ ฉันจะพูดคุยกับเจ้าหน้าที่หลังจากที่ฉันกลับมาและจะกระตุ้นให้พวกเขา ฉันสัญญา…” หลินปิงปิงหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ฉันสัญญาว่าเราจะบรรลุเป้าหมายที่กําหนดไว้สําหรับสํานักงานของเรา!”
ดงซูบินหรี่ตาและพยักหน้า ”ดี!”
เจียงไห่เหลียงมองไปที่ หลินปิงปิงและขมวดคิ้วอยู่ในใจ อยู่ดีเขาก็พูดขึ้นมา “ส่วนธุรกิจที่สองจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้บรรลุเป้าหมายในปีนี้” เขาไม่ได้ให้สัญญาใด ๆ เช่น หลินปิงปิง
หลัวไห่ถิงยังเป็นตัวแทนของแผนกสํานักงานเพื่อแสดงการสนับสนุนของเธอ
ดงซูบินพยักหน้า “ฉันกําลังบอกพวกคุณทุกคนว่าเราต้องบรรลุเป้าหมายนี้ด้วยงบประมาณที่มีทั้งหมด ฉันได้สัญญากับนายกเทศมนตรีเสี่ยว ว่าหากเราไม่สามารถนําเงินลงทุน 500 ล้านหยวนในปีหน้าได้ ฉันจะส่งจดหมายลาออกในวันถัดไป”
หลินปิงปิง, หลัวไห่ถิงและคนอื่น ๆ ตกใจ พวกเขาคิดในใจ จําเป็นต้องสุดโต่งขนาดนั้นเลยเหรอ?
ดงซูบินพูดต่อ “ฉันกําลังบอกคุณว่าทั้งหมดนี้เพื่อให้คุณรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดออกมานั้นจริงใจ ฉันจะไม่ให้พวกคุณคนใดคนหนึ่งเป็นแพะรับบาปถ้าเราไม่บรรลุเป้าหมาย หากเราไม่สามารถบรรลุเป้าหมายนี้ได้ ทุกคนรวมทั้งตัวฉันเองจะต้องรับผิดชอบ นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่ใช่เวลามาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เราควรทําหากเราไม่สามารถบรรลุเป้าหมายได้ เราควรคิดว่าเราจะได้เงินลงทุนมูลค่า 500 ล้านหยวนได้อย่างไร!” ดงซูบินกระแทกโต๊ะ “ฉันยึดมั่นในสิ่งที่ฉันพูด! ถ้ามณฑลอื่นทําได้ ทําไมเราจะทําไม่ได้! ฉันไม่เชื่อว่าคนในสํานักงานของเราด้อยกว่าที่อื่น! เราจะแสดงให้ผู้นําเทศมณฑลและเทศมณฑลอื่นเห็นหน่วยงานของเรามีความสามารถอะไร!”
