EP 381 ก่อกวน!
By loop
ณ สํานักงานหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุน
ดงซูบินและ หลัวไร่ถึงนั่งบนโซฟาหนังสีดําเพื่อหารือกันว่าจะหาเงินได้ที่ไหน นอกจากนี้เขายังขอคําแนะนําจากเกาแพนเหว่ยซึ่งกําลังจัดระเบียบเอกสารอยู่ สุดท้ายก็หาทางออกไม่ได้หน้าที่ของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนไม่สามารถสร้างรายได้รูปแบบใด ๆ ได้หากหน่วยงานสามารถสร้างรายได้ทุกคนจะต่อสู้เพื่อดําแหน่งหัวหน้าหน่วยงานดงซูบินจะไม่เข้าใจ
“ไม่เป็นไร. อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ดงซูบินเอนหลังพิงโซฟา”เราจะคิดหาวิธีหาเงินในอนาคต”
หลัวไห่ถึงมองไปที่ ดงซูบิน”อ้อ กุญแจรถคุณ”เธอหยิบกุญแจของดงซูบินออกจากกระเป๋าของเธอ
“เก็บมันไว้เถอะ” ดงซูบินยิ้ม “สองสามวันนี้ฉันจะใช้คัมรี่และแผนกของคุณสามารถใช้รถของฉันได้หากใครจากแผนกธุรกิจต้องการใช้มันก็ให้พวกเขามาหาคุณ”
หลัวไหญิงยิ้ม ตอนนี้เธอมีบทบาทและอํานาจมากขึ้นนับตั้งแต่วันที่ดงซูบินได้รับแต่งตั้ง
เกาแพนเหว่ยออกไปหลังจากรวบรวมรายงานการประชุม
ประตูสํานักงานปิดลงและมีเพียงดงซูบินและหลัวไร่ถึงเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในสํานักงาน
หลัวไม่ถึงสวมกระโปรงยาวถึงเข่าสีแดงสดพร้อมถุงน่องสีดําท่อนบนของเธอสวมแจ็กเก็ตแบบลําลองสํา หรับสตรี และเธอแต่งหน้าด้วย สําหรับคนอื่นๆ การแต่งตัวของหลัวไร่ติงอาจดูเพ้อฝันเกินไปถึงกระนั้น ผู้หญิง ที่อยู่รอบๆ ดงซูบินเช่น จูหยวน, เสี่ยวหลานและ หยูเหมยเซียวต่างก็แก่กว่าเขานั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินรู้ว่าผู้ หญิงที่โตแล้วมีเสน่ห์แค่ไหน และชอบที่ หลัวไร่ถึงแต่งตัวเช่นนี้หลัวไร่ถึงยืนขึ้นและเทน้ําหนึ่งแก้วให้ดงซูบิน”ขอบคุณ”ดงซูบินจิบเครื่องดื่ม “สํานักงานของเขากําลังก้าวหน้าไปด้วยดีและแผนกของคุณมีบทบาทสําคัญในเรื่องนี้”หลัวไร่ถึงนั่งข้างดงซูบินทั้งหมดเป็นเพราะความเป็นผู้นําของคุณฉันไม่กล้าเรียกร้องเครดิตใดๆ”
ดงซูบินหัวเราะ “หยุดถ่อมตัว งานของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? คุณกําลังประสบปัญหาอะไรหรือเปล่า ?
“ไม่เลย รองผู้อํานวยการแดนเออกัว กําลังทํางานกับฉันอยู่ และแผนกสํานักงานของเรามีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมาก”
ทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น และ ดงซูบินไม่มีอะไรทําในตอนเช้า ดังนั้นเขาจึงคุยกับหลัวไม่ถึงตรงกันข้ามดึงดูดและเขาชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายแต่นี่ไม่ใช่ความใคร่ตัวอย่างเช่นเขาเคยคุยกับหลินปิงปิงมาระยะหนึ่งแล้วและชอบคุยกับ ฮซินเยียนเมื่อพวกเขาอยู่ในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะแม้ว่าเขาจะอยู่สํานักความมั่นคงของรัฐเขาเองก็สนุกกับการพูดคุยกับฉางจุงและต้าหลิงเหม่ย
พวกเขาคุยกัน และหลัวไห่ถึงขยับต้นขาของเธอเข้าไปใกล้ดงซูบิน
มือซ้ายของ ดงซูบินอยู่บนที่วางโซฟาและต้นขาของ หลัวไหถึงถูกับนิ้วมือของเขาด้วยการเคลื่อนไหวของเธอหัวใจของดงซูบินเริ่มเต้นอย่างรวดเร็วในขณะที่เขารู้สึกถึงถุงน่องที่นุ่มลื่นบนนิ้วของเขาและเขาก็มองไปที่เธอ
ดงซูบินไม่รู้ว่า หลัวไฟถึงทําเช่นนี้โดยเจตนาหรือไม่ แต่เขาไม่ได้ขยับมือ
ขอบกระโปรงของ หลัวไม่ถึงถูกกดทับที่หลังมือของ ดงซูบินและขาของเธอก็ขยับเล็กน้อยในขณะที่พวกเขาคุยกัน ความรู้สึกจักจี้ของกระโปรงและถุงน่องบนมือของ ดงซูบินทําให้เขารู้ว่าต้นขาของพี่สาวหลัวนั้นนุ่มแค่ ไหน
พี่หลัวคนนี้
ดงซูบินรู้สึกอึดอัดใจและสงสัยว่าเขาควรดึงมือของเขาหรือไม่
แต่ถ้าเขาขยับมือ เขาจะทําร้ายความรู้สึกของพี่หลัวหรือไม่? บางทีก็ไม่ได้ตั้งใจ
ในท้ายที่สุด ดงซูบินรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเหล่านี้ไม่มีอะไรและควรทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หนึ่งนาที..
ห้านาที…
แปดนาที…
ทันใดนั้นมีคนมาเคาะประตูอย่างรวดเร็วและ เกาแพนเหว่ยก็เข้ามา
หลัวไม่ถึงขยับต้นขาของเธออย่างรวดเร็ว ห่างจากมือของ ดงซูบินและมองไปที่ เกาแพนเหว่ยเธอรู้ว่าต้องมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้น
ดงซูบินถาม “แพนเหว่ย มันเกิดอะไรขึ้น”
เกาแพนเหว่ยตอบอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า มีคนกําลังตามหาคุณอยู่ข้างนอก ดูเหมือนว่าเขาจะมาที่นี่ด้วยเจตนาร้ายฉันขอให้ยามหยุดเขาไว้ข้างนอกและไม่อนุญาตให้เขาขึ้นมา”
ดงซูบินขมวดคิ้ว “คุณรู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร”
“…ฉันคิดว่าชื่อของเขาคือหวังเฉาหยาง” เกาแพนเหว่ยได้ตอบกลับ
“นั่นคือเขา?” ใบหน้าของ หลัวไม่ถึงเปลี่ยนไปและเธอก็ดูแย่มาก “เขามาที่นี่อีกทําไม”
ประตูสํานักงานไม่ได้ปิด และพวกเขาสามารถได้ยินใครบางคนตะโกนอยู่ด้านล่าง “หายไวๆ! ฉันต้องการพบหัวหน้าของคุณ! หลีกทางไป!” ชายคนหนึ่งตะโกนที่ชั้นล่าง
ดงซูบินหันไปหา หลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว เกิดอะไรขึ้น”
หลัวไม่ถึงหยุดชั่วครู่และอธิบาย “มันเป็นเช่นนี้ คุณไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เพราะคุณเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเมื่อไม่นานมานี้หวังเฉาหยาง มาก่อปัญหาเมื่อปีที่แล้วเพราะค่าคอมมิชชั่นกฎระเบียบของรัฐบาลมณฑลระบุว่าไม่เพียงแต่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนเท่านั้นที่จะได้รับค่าคอมมิชชั่นหากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาแม้แต่คนธร รมดาทั่วไปก็สามารถได้รับค่าคอมมิชชั้น 1% หากพวกเขานํานักลงทุนเข้ามาหวังเส้าหยานพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนของเขาให้ลงทุน 10 ล้านหยวนในเขตของเราเมื่อปลายปีที่แล้วและได้รับค่าคอมมิชชั่น 100,000 หยวน”
ดงซบินถาม “มณฑลไม่ได้จ่ายเงินให้เขาเหรอ?”
“ไม่ เขาได้รับค่าคอมมิชชั่นมานานแล้ว” หลัวไห่ถึงได้ตอบกลับ“แต่ดูเหมือนว่าหัวหน้าเหมิงจะมีข้อตกลงบางอย่างกับเขาฉันได้ยินมาว่าเขาสัญญากับเขาว่าจะให้โบนัสเพิ่มเติมหากเขาสามารถนําเงินลงทุนเข้ามาได้ ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้ว่าเคาน์ตี้ของเราจะได้รับเงินลงทุน 10 ล้านหยวนในเดือนต่อๆไปนั่นเป็นเหตุผลที่กา รลงทุน 10 ล้านหยวนมีความสําคัญมากสําหรับเราและหัวหน้า Meng ได้ให้คํามั่นสัญญาดังกล่าวฉันไม่รู้เกี่ยวกับรายละเอียดและสิ่งที่หัวหน้าเหมิงสัญญากับเขาแต่เอเจนซี่ของเราบรรลุเป้าหมายและได้รับเงินลงทุนทั้ง หมด 200 ล้านหยวนในปีที่แล้ว หลังจากนั้นหัวหน้าเหมิงก็เกษียณไป”
ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “มันเป็นสัญญาทางวาจาเหรอ?”
หลัวไม่ถึงพยักหน้า ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ พาเขาไปที่สํานักงานของฉัน” ข้างนอกมันดังขึ้น
หลัวไม่ถึงลังเล “หัวหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นนักเลงหัวไม้ คุณ…”
“พาเขามา” ดงซูบินนั่งลงบนเก้าอี้สํานักงานของเขา “ผานเหว่ย ไปพาเขามา”
เกาแพนเหว่ยพยักหน้าและลงไปข้างล่างเพื่อเรียกชายคนนั้น หลัวไหถึงไม่ได้ออกไปและใช้โอกาสนี้อธิบายรายละเอียด
ประมาณ 30 วินาทีต่อมา มีคนเข้ามาในสํานักงาน ผู้ชายคนนี้อายุประมาณสามสิบและหัวล้านเล็กน้อยแม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูเรียบร้อยแต่เขาก็แต่งตัวเหมือนพวกอันธพาลตามท้องถนนเขาจ้องมองที่ดงซูบินขึ้นและลง “คุณคือหัวหน้าดง?คุณน่าจะรู้เหตุผลที่ฉันมาที่นี่เงินของฉันอยู่ที่ไหน!เหมิงเซียวหลินสัญญากับฉัน 50,000 หยวน!”
เกาแพนเหว่ยโกรธมาก “หยุดตะโกน! คุณรู้ไหมว่าที่นี่อยู่ที่ไหน”
หวังเฉาหยาง หันกลับมาและจ้องไปที่ เกาแพนเหว่ย”ฉันรู้แค่ว่าพวกคุณทุกคนเป็นหนี้ฉัน!พวกคุณทั้งหมดจะคืนเงินที่คุณเป็นหนี้ทั้งหมดหรือไม่?”
ดงซูบินได้พบกับผู้คนมากมายเช่น หวังเฉาหยางหลังจากที่เขาถูกย้ายไปยังระดับล่างและไม่กลัวพวกเขาเลย “คุณบอกว่าหัวหน้าเหมิงได้สัญญากับคุณเป็นเงินจํานวนหนึ่ง? พวกคุณทุกคนมีสัญญาอะไรไหม?คุณมีเอก
สารเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? หากคุณไม่มีสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอีกต่อไป ตั้งแต่เหมิงเซียวในสัญญากับคุณแล้วไปหาเขา! ดงซูบินยังคงคิดหาวิธีหาเงินก่อนหน้านี้และมีคนมาขอเงินจากเขาดงซูบินจะไม่ให้เงิน เขาเนื่องจากไม่ได้บันทึกไว้ที่ใด
หวังเฉาหยาง มองไปที่ ดงซูบิน”เหมิงเซียงหลินเป็นคนที่ขอให้ฉันตามหาพวกคุณทั้งหมด!”
“มาหาเราเหรอ” ดงซูบินมองไปที่หวังเฉาหยาง”คุณมาหาเราทําไม ในเมื่อเขาให้สัญญากับเงินคุณ”
หวังเฉาหยาง ชี้ไปที่ ดงซูบิน”พวกคุณทุกคนอย่าพยายามผ่านเจ้าชู้! ฉันนําเงินลงทุนมาเมื่อหัวหน้าเหมิงยังอยู่! นั่นหมายความว่าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนเป็นหนี้เงินฉัน!เหมิงเซียวรินบอกฉันว่าเขาได้ขอให้หน่วยงานให้เงินฉัน! 50,000 หยวน!” เขาหันไปหาหลัวไม่ถึง “ผู้อํานวยการหลัว หัวหน้าเหมิงขอให้แผนกสํานักงานของคุณมอบเงินให้ฉันเป็นเงินสด!ไม่เชื่อก็โทรไปถามก็ได้”
หลัวไห่ถึงดูแย่มาก เธอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเหมิงเซียวริยและ ดงซูบินและเขาตั้งใจสร้างปัญหาให้กับดงซูบินหัวหน้าเหมิงเกษียณแล้วและเขาไม่ได้เป็นผู้นําของหน่วยงานอีกต่อไป!”
ดงซูบินหรีตาของเขาเหมิงเซียวริน… คุณเป็นคนสร้างระเบียบนี้ขึ้นมา และต้องการให้ฉันตามล้างตามเช็ดให้อย่างงั้นหหรอ?! อ้วนหวัง! แกเกษียณไปแล้ว และแทนที่จะพักฟื้นในโรงพยาบาลแกยังอยากจะมีปัญหากับ ฉันสินะ อีกทั้งยังต้องการแทรกแซงสํานักงานส่งเสริมการลงทุนและต้องการให้เราเสียงเงิน!? แกคิดว่าแกเป็นใคร?! ดงซูบินยังไม่ลืมสิ่งที่เหมิงเซียวรินทํากับเขาในงานเฉลิมฉลองวันตรุษจีนไอ้แก่นี่มันทํามากเกินไปแล้ว!
หวังเฉาหยางคําราม “พวกคุณทั้งหมดไม่คืนเงินที่เป็นหนี้ทั้งหมดเหรอ!”
ดงซูบินมองไปที่ หวังเฉาหยางอย่างเย็นชา “ฉันไม่เห็นสัญญาหรือเอกสารใด ๆ เกี่ยวกับข้อตกลงของคุณกับเหมิงเซียวรินดังนั้นอย่าคุยกับฉันเกี่ยวกับหน่วยงานของเราที่เป็นหนี้คุณ! นี่คือระหว่างเหมิงเซียวรินกับคุณไปหาเขาเถอะคุณคิดว่าหน่วยงานของรัฐจะให้เงินคุณเพราะข้อตกลงส่วนตัวระหว่างคุณกับ เหมิงเซียวรินหรือไม่!คิดว่าเป็นไปได้ไหม?”
หวังเฉาหยางพยักหน้าและดึงเก้าอี้มา เขานั่งและตะโกน “ถ้าฉันไม่เห็นเงินของฉัน ฉันจะไม่ไป! ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าพวกคุณทั้งหมดจะจ่ายเงินให้ฉัน!”
หลัวไม่ถึง “คุณพยายามจะทําอะไร?!”
ดงซูบินไม่สามารถรบกวนและหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “สวัสดี นี่หรือคือกรมตํารวจ? ผมเองดงซูบิน!”
ใบหน้าของ หวังเฉาหยางเปลี่ยนเป็นสีดําและตะโกน “เอาล่ะ. ฉันไม่เชื่อว่าคุณทุกคนกล้าที่จะซ่อนเงินที่คุณเป็นหนี้ฉันทั้งหมด รอดูล่ะกัน!”เขาหันซ้ายหันขวาทันที
