EP 389 การประชุม
By loop
วันเสาร์
เมืองเผิงโจว
ดงซูบินขับรถ คัมรี่ของเขาไปที่เมืองในตอนเช้า
มีรถยนต์และผู้คนมากมาย เมืองนี้คึกคักและรุ่งเรืองกว่าเขตหยานไม่
สํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองได้เรียกประชุมในวันนี้ หัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลทั้งหมดได้รับแจ้งเกี่ยวกับการประชุมครั้งนี้เมื่อวันจันทร์ สํานักงานส่งเสริมการลงทุนไม่ได้ทรงพลังเท่าหน่วยงานอื่น แต่นี่คือการประชุมครั้งแรกของปี หัวหน้าเขตทุกคนต้องเข้าร่วม ดงซูบินเป็นคนใหม่และต้องการโอกาสนี้เพื่อทําความรู้จักกับผู้นําของเมือง ถูกต้อง เขาควรจะไปเยี่ยมผู้นําของเมืองหลังจากที่เขาได้รับการแต่งตั้ง
ดงซูบินมาที่เมืองหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่คุ้นเคยกับถนน เขาต้องขับรถสองสามรอบก่อนจึงจะพบสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองยังเช้าอยู่ และ ดงซูบินเห็นรถเพียงสองคันที่มีป้ายทะเบียนของมณฑลอื่น ๆ อยู่ที่ที่จอดรถ เจ้าหน้าที่สํานักงานเมืองหลายคนยังไม่มาทํางานเลย เขาจอดรถแล้วตรงไปที่อาคารหกชั้น เขาถามเจ้า หน้าที่และขึ้นไปที่ห้องทํางานของหัวหน้าบนชั้นหก “เข้ามา.” ชายวัยกลางคนพูดจากในสํานักงาน ดงซูบินเข้ามา “คุณคือหัวหน้าเจิ้น? ผม ดงซูบินจากเขตหยานไท่ ผมมารายงานตัว” เจิ้งเหว่ยมองไปที่ดงซูบินและพยักหน้า “หัวหน้าซูบิน? คุณมาเร็วมาก งานประชุมเริ่มตอน 9.30 น.”
ดงซูบินรู้ว่าเจิ้งเหว่ยกําลังประชดประชันและหมายความว่าเขาไม่ได้รายงานกับเขาตั้งแต่ได้รับการแต่งตั้ง เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ “ฉันควรจะรายงานคุณก่อนหน้านี้ แต่หน่วยงานยุ่งเกินไปหลังจากที่หัวหน้าเหมิงเกษียณอายุ และรัฐบาลเทศมณฑลได้ตั้งเป้าหมายไว้ที่ 500 ล้านหยวนสําหรับเรา หลังจากนั้น นักข่าวของสํานักข่าวซินหัวก็มา และผมไม่มีโอกาสได้ทักทายคุณเลย” ไม่ว่าเฉินเหว่ยจะไม่พอใจเขาหรือไม่ก็ตาม เขาต้องหาข้อแก้ตัวบางอย่าง
เจิ้งเหว่ย พยักหน้า “ช่วงนี้ที่มณฑลของคุณการที่จะดึงดูดนักลงทุนนั้นยาก หรือมีปัญหาอะไรบางหรือเปล่า?”
“มีอยู่บาง เพราะมันมีหลายเรื่องที่ผู้บริหารจะต้องทํา”
เจิ้งเหว่ย อยู่ในวัยสี่สิบต้นๆ ที่มีคิ้วหนา เขาเป็นผู้นําประเภทที่มีใบหน้าตรง ดงซูบินสงสัยว่าเขาปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนกันหรือทํากับเขาเพียงเท่านี้ ระหว่างการสนทนาเจิ้งเหว่ยไม่เคยยิ้มเลยสักครั้ง หลังจากพูดคุยกันสักพัก เจิ้งเหว่ยก็มองลงไปที่นาฬิกาของเขา และดงซูบินรู้ว่านี่เป็นสัญญาณให้เขาจากไป เขาบอกลาหัวหน้าเซง และออกจากสํานักงาน แม้ว่า ดงซูบินจะโด่งดังใน มณฑลหหยานไท่ แต่เขาไม่ใช่คนในเมือง บางที่เพิ่งเหว่ย ไม่เคยได้ยินชื่อเขาด้วยซ้ํา นี่เป็นเหมือนนายกเทศมนตรีจากเมืองรากหญ้าที่ไปประชุมที่ปักกิ่ง นายกเทศมนตรีอาจมีอํานาจในเมืองของตัวเอง แต่ไม่มีใครอยู่ในปักกิ่ง
9.00 น.
รถยนต์ที่มีป้ายทะเบียนต่าง ๆ ของมณฑลเข้ามาในหน่วยงาน
ดงซูบินยืดเสือของเขาและเดินตามคนอื่นๆ เข้าไปในห้องประชุม
“เอ่อ รอสักครู่นะครับ” พนักงานของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองหยุด ดงซูบินเขามองไปที่ ดงซูบินและสงสัยว่าผู้นําคนใดพาเลขานุการของเขามาที่การประชุมครั้งนี้ “หัวหน้าคนไหนพาคุณมาที่นี่”
ดงซูบินมองไปที่เจ้าหน้าที่ “ทําไมต้องนําทางฉันด้วย? ฉันไม่สามารถเดินไปเองได้หรือยังไงกัน!”
เจ้าหน้าที่ก็ขมวดคิ้ว “นี่คือการประชุมหัวหน้าหน่วยงาน คุณ..”
ดงซูบินเองก็ไม่อยากจะต้องวุ่นวายกับเจ้าหน้าที่และไม่ได้แสดงบัตรผ่านงานของเขาให้เขาดู เขาเพิกเฉยและเดินเข้าไปในห้องประชุมด้วยก้าวเท้าก้าวกว้างๆ
“เอ๊ะ! คิดว่าจะไปไหน!” เจ้าหน้าที่ตะโกน “หยุดตรงนั้น!”
เจ้าหน้าที่อาวุโสของสํานักงานเมืองเดินเข้ามา “หยุด คุณจะทําอะไร?”
ชายหนุ่มชี้ไปที่ดงซูบิน “ฉันไม่รู้ว่าหัวหน้าคนใดพาเลขาของเขามาที่การประชุมครั้งนี้ และเขาก็บุกเข้ามาเลย”
เจ้าหน้าที่อาวุโสมองไปที่หลังของ ดงซูบินและจ้องมองชายหนุ่มคนนั้น “คุณนี้ไม่รู้เรื่องจริงๆหรอ? นั่นน่าจะเป็นหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเขตหยานไทที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่”
ชายหนุ่มตกตะลึง “หัวหน้า? หัวหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างงั้นหรอ?”
เจ้าหน้าที่อาวุโสส่ายหัว การเป็นข้าราชการห้ามตัดสินใครด้วยหน้าตา
ชายหนุ่มพูดไม่ออก แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่ผิด หัวหน้าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนเป็นผู้นําระดับหัวหน้าส่วน และเขาได้พบกับหัวหน้าหลายคนในระหว่างการประชุม พวกเขาส่วนใหญ่อยู่ในวัยสามสิบหรือสี่สิบปลาย ๆ และเขาไม่เคยพบหัวหน้าในวัยยี่สิบของเขา แม้ว่าเขาจะทํางานกับหน่วยงานของเมือง แต่เขาเป็นเพียงเจ้าหน้าที่เท่านั้น เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปในห้องประชุมเพื่อมองหาดงซูบิน เขาขอโทษเบาๆ “หัวหน้าครับ ผมขอโทษที่จําหัวหน้าไม่ได้ก่อนหน้านี้”
ดงซูบินไม่ได้ติดใจอะไรเขาและโบกมือให้เขา
ในไม่ช้า ประมาณหนึ่งในสี่ของผู้เข้าร่วมก็มาถึง
ดงซูบินไม่รู้จักใครในที่ประชุม และคนส่วนใหญ่ที่นั่นไม่รู้จักเขา เขาไม่ได้พูดหรือทักทายใครเลยและเดินไปหาที่นั่งของเขา ในที่สุดเขาก็พบชื่อของเขาบนโต๊ะ และเมื่อเขากําลังจะนั่ง เขาเห็นชื่อที่คุ้นเคยจากหางตา ผางโจว. ที่นั่งของเขาอยู่ข้างเขา แต่นี่ก็ไม่น่าแปลกใจ หลังจากที่ทุกมณฑลหยานไท่และมณฑลต้าเฟิงอยู่ติดกัน
ดงซูบินนั่งลงและหลับตาเพื่อพักผ่อน
ทันใดนั้น ดงซูบินได้ยินคนดึงเก้าอี้ข้างเขาออกมา
ตงเสวี่ยปิงหันกลับมาและเห็นชายวัยกลางคนอายุราวๆสี่สิบ ผอมเพรียว มีตาเล็กและคิ้วบาง นั่งอยู่บนที่นั่งของผางโจว ดงซูบินรู้สึกอึดอัดทันทีเมื่อมองมาที่เขา “อา หัวหน้าฝัง?”
ผานโจวมองไปที่ ดงซูบินและเหลือบมองไปที่ชื่อบนโต๊ะ “โอ้ หัวหน้าดง”
ดงซูบินมีรอยยิ้มที่เกินจริง “หัวหน้าปัง ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณมามากแล้ว และฉันก็ตั้งตารอที่จะได้พบคุณ ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”
“เราเองไม่เคยมีงานอะไรร่วมกันเลย ทําไมคุณถึงอย่างจะพบผมนักล่ะ” ผางโจวหัวเราะ
ดงซูบินยื่นมือของเขาเพื่อจับมือ ขณะที่ผางโจวจับมือ ดงซูบินกระชับมือของเขา “หัวหน้าผางให้การสนับสนุนสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเขตหยานไท่ของเราอย่างมาก และได้ให้นักข่าวสํานักข่าวซินหัวสัมภาษณ์เรา ฉันต้องขอบคุณจริงๆนะ… ฮ่าฮ่า…”
ผางโจวยังคงไร้ความรู้สึก “สํานักข่าวซินหัวอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? หากนั้นทําผมมีโอกาสได้รับการเลื่อนตําแหน่ง ผมจะใช้บริการสํานักข่าวนั้นในเขตต้าเฟิงของเราอย่างแน่นอน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า… นั่นเป็นเหตุผลที่ผมต้องขอบคุณท่าน!”
“แต่ผมไม่ได้ทําอะไรเลย ฮาฮา…”
ดงซูบินปล่อยมือและคิดกับตัวเอง แกยังแสร้งทําเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกอย่างงั้นหรอ
ผางโจวดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรจากการจับของ ดงซูบินและหันไปคุยกับหัวหน้าหน่วยงานของมณฑลที่อยู่ข้างๆ เขา “พี่หยวน คุณมาเมื่อไหร่? คุณต้องไปทานข้าวกับฉันหลังการประชุม ฉันได้ยินมาว่าเคาน์ตี้ของคุณเพิ่งได้รับเงินลงทุน 50 ล้านหยวนก่อนหน้านี้น”
หัวหน้าหยวนคนนั้นตอบกลับ “พี่ผาง หยุดแสร้งทําเป็นยกยอฉันได้แล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่ามณฑลของคุณได้รับเงินลงทุน 50 ล้านหยวนด้วย และฉันได้ยินมาว่าคุณได้ให้หลิวเฉิงอยู่เคียงข้างคุณด้วย คุณรู้หรือไม่ว่ามีคนอิจฉาพวกคุณทั้งหมดกี่คน? พวกคุณเซ็นสัญญากันหมดแล้วหรือ?”
ผางโจวหัวเราะ “ยัง, เราเพิ่งเริ่มการตกลงเกี่ยวกับเงื่อนไขสัญญา”
หัวหน้า หยวน ได้ตอบกลับ “มันควรจะลงนามในไม่กี่วันนี้หลิวเฉิน มีชื่อเสียงในประเทศจีน และเมื่อเขาลงทุนในมณฑลของเรา สื่อก็จะรายงานเรื่องนี้อย่างแน่นอน นี้จะเป็นการโปรโมตฟรีสําหรับ มณฑลหต้าเฟิง และนักลงทุนจะรวมตัวกันที่นั่น”
ดงซูบินขมวดคิ้ว หลิวเฉิง? ทําไมชื่อนี้ถึงคุ้นเคยนัก?
มีชื่อเสียงในประเทศจีน? ฮะ? อาจจะเป็นนักสนุกเกอร์คนนั้นหลิวเฉิง?
ดงซูบินขมวดคิ้ว เขารู้ว่าหลิวเฉิงเป็นใคร และบ้านเกิดของเขาคือเมืองเฟิงโจว เขาเป็นนักสนุกเกอร์มืออาชีพและเป็นหนึ่งในผู้เล่นชั้นนําของจีน เขาจะลงทุนเงินรางวัลของเขาในมณฑลต้าเฟิงหรือไม่? ผางโจวโชคดีมากที่ได้หลิวเฉิงมาลงทุนในมณฑลของเขา ด้วยชื่อเสียงของเขา เขาจะนํานักลงทุนจํานวนมากมาที่มณฑลต้าเฟิง
ดงซูบินหรี่ตาของเขาในขณะที่เขามองไปที่ผางโจว
ในเวลานี้ หัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองเจิ้งเหวยและเจ้าหน้าที่ของเขาเข้ามาในห้องประชุม
การประชุมเริ่มต้นขึ้น และเพิ่งเหว่ยประกาศทิศทางการลงทุนและแผนงานของปีนี้ และยกย่องหัวหน้าที่มีผลงานโดดเด่นในปีที่แล้ว
หนึ่งชั่วโมง…
สองชั่วโมง…
การประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนก็เริ่มออกเดินทาง
ดงซูบินไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่กําลังพูดคุยกันในที่ประชุมมากนัก เขายังคงคิดเกี่ยวกับเป้าหมายของคณะกรรมการพรรคเขตหยานไท่ และหน่วยงานของเมืองไม่มีอํานาจควบคุมเขา
หัวหน้าหยวนถาม “พี่ผาง นี่ใคร”
ผางเหว่ยหัวเราะ “นี่คือ ดงซูบินจากเขตหยานไป”
หัวหน้าหยวน คิดอยู่ครู่หนึ่งและหัวเราะทันที เขาเอื้อมมือไปจับมือ “หัวหน้าซูบิน! ฉันรู้จักคุณ! ฉันได้ดูข่าวที่คุณต่อสู้กับเสือที่สวนสัตว์ในข่าว!”
ดงซูบินยิ้ม
ผางเหว่ยไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ “สู้เสือ? นั่นข่าวอะไร”
“ผมเกือบเสียชีวิต อย่าเอาเรื่องนั้นขึ้นมาพูดอีกเลย” ดงซูบินหัวเราะ “ผมยังมีบางอย่างอยู่ที่จะต้องทํา ผมจะต้องขอตัวลา หัวหน้าผาง เราจะมีโอกาสมากมายที่จะมีปฏิสัมพันธ์กันในอนาคตใช่ไหม”
ผางโจวหัวเราะและไม่แสดงอะไรบนใบหน้าของเขา “ถูกต้อง.”
หัวหน้าหยวนสัมผัสได้ถึงความเป็นปรปักษ์ระหว่างพวกเขาและมองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าซูบิน เนื่องจากคุณไม่ว่าง ฉันจะไม่ชวนคุณไปทานอาหารกลางวันวันนี้ เราคงจะได้ไปกินข้าวกันวันอื่น”
ดงซูบินพยักหน้าและเดินออกจากห้องประชุม
กริ้ง… กริ้ง… กริ้ง… โทรศัพท์ของดงซูบินดังขึ้น
