EP 402 ฉันพร้อมที่จะเสี่ยงทุกอย่าง!
By loop
กริ้ง… กึ่ง กริ้ง… โทรศัพท์ของเสี่ยวจินดังขึ้น
เสี่ยวจินตอบอย่างรวดเร็ว “พ่อ คุณป้าพูดว่ายังไงบ้าง …อะไรนะ! ทําไมถึงเป็นอย่างงั้นล่ะ?!”
เสี่ยวห่าวถึงกับตื่นตระหนกขณะที่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เกิดอะไรขึ้น?”
“ตอนนี้เธออยู่ไหน?” เสี่ยวจนไม่สนใจเสี่ยวห่าวเลยและยังคงถามทางโทรศัพท์ หลังจากนั้นเธอก็วางสายและตะโกน“พี่ซูบิน!ไปที่ 305 โรงพยาบาลทหารทันที! ด่วน! ป้าของฉัน… ความดันโลหิตสูงของเธอกลับมาอีกครั้งและอยู่ในรถพยาบาลตอนนี้!”
ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนไปและพวกเขาก็รีบกลับโดยไม่สนใจกฎจราจร
อีก 40 นาทีต่อมา
โรงพยาบาลทหาร.
อาการของหานจินนั้นคงที่และตอนนี้คนที่อยู่ในวอร์ดเพียงคนเดียวกับคือเสี่ยวเกาบัง เลขาธิการพรรคเมืองปักกิ่ง, เสี่ยเกาเหลี่ยง รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการคลัง, เสี่ยวหลาน และแม่ของเสี่ยวหาว,นี่หลี่เฟิงก็อยู่ที่ นั่นด้วยดงซูบิน, เสี่ยวจินและเสี่ยวห่าว ถามทันที่เกี่ยวกับอาการของหานจึงเมื่อพวกเขามาถึงและโล่งใจที่รู้ว่าเธอไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไปเสี่ยวจินพิงกําแพงและสะอื้นไห้
ในเวลานี้ เสี่ยวรันเดินออกจากวอร์ด “เสี่ยวจิง” “พี่ชาย..” เสี่ยวจินสะอื้นไห้ “มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด.หนู.. “เสี่ยวรันถอนหายใจ”อย่าเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดมาอีกเลย ป้าขอให้ทุกคนเข้าไปข้างใน“หลังจากที่เสียวจนและเสียวห่าวเข้าไปในวอร์ด ดงซูบินก็ถามเสียวรั้นอย่างนุ่มนวล”เสี่ยวหลานรู้เรื่องนี้หรือไม่”
เสี่ยวรันส่ายหัว “เราอยากโทรหาพี่ใหญ่ แต่ป้าของผมบอกว่าเธองานยุ่งมากและปฏิเสธที่จะให้เราแจ้งเธอโอ้พี่ซูบินป้าของผมต้องการพบคุณ”
ดงซูบินพยักหน้าและทักทาย เสี่ยวเกาบัง, เสี่ยวเกาเหลี่ยงและคนอื่น ๆ ก่อนเข้าสู่วอร์ด
ในวอร์ด เสี่ยวจินยืนอยู่ข้างเตียงร้องไห้
หานจิงที่หน้าซีดมากมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เธอดึง เสี่ยวจินเข้ามาใกล้และขอให้เธอนั่ง “หนูน้อยหลานอายุเท่าไหร่? ทําไมหลานยังร้องไห้อยู่ หลานคิดว่าหลานยังเป็นเด็กอยู่อย่างงั้นหรอฮะ?ฮาฮา… ป้า สบายดี และพรุ่งนี้ป้าก็จะออกจากโรงพยาบาลหลังจากรักษาเสร็จแล้วหยุดร้องไห้”
เสี่ยวจินได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้หนักขึ้น “ป้า รูปปั้นนั้น… หนู..”
หานจิง ตบหลังมือของ เสี่ยวจิน“เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะ นี่หมายความว่าป้าไม่ได้ถูกลิขิตให้เป็นเจ้าของพระพุทธรูปองค์นั้นไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“ป้า…”
“ฮิฮิ… เรื่องเล็กน้อย หยุดร้องไห้กับมันได้แล้ว”
เสี่ยวเกาเหลี่ยงซึ่งยืนอยู่ใกล้ประตูกล่าว “พี่สะใภ้ เสี่ยวจิง…”
ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจหานจึงไม่สนใจพระพุทธรูปเหรอ? เป็นไปได้อย่างไร? ถ้าเธอไม่สนใจเรื่องนี้เธอจะไม่อยู่ในโรงพยาบาลหลังจากรู้ว่ารูปปั้นนั้นถูกลักลอบนําเข้าประเทศญี่ปุ่นเธอกําลังพูดแบบนี้เพื่อทําให้เสี่ยวจิ
ครอบครัวที่มีชื่อเสียงต่างกันไม่ใช่ทุกคนที่จะสง่างามเหมือนหานจึงและดงซูบินรู้ว่าเขาไม่มีวันไปถึงระดับของเธอได้ยิ่งเขารู้เรื่องมาดามหานมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้นว่าทําไมเธอถึงได้รับความเคารพอย่างมากจากตระกูลเสี่ยวเสี่ยวเกาเหลี่ยงและรุ่นน้องเคารพเธอแม้แต่ผู้อาวุโสเสี่ยวก็มอบมรดกสืบทอดของตระกูลสี่ยวให้เธอ นี่ไม่ใช่เพียงเพราะเสี่ยวเกาบังเป็นลูกชายคนโต
“ซูบิน อยู่ที่นี่หรือเปล่า” หานจึงมองมาที่เขา
ดงซูบินก้าวไปข้างหน้า “คุณป้า”
หานจึงพยักหน้า “ฉันไม่ควรปล่อยให้พวกคุณมาเยี่ยมฉันในสภาพเช่นนี้เลย ฉันสบายดี. ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน อย่าให้เสี่ยวหลานรู้เรื่องนี้ก็พอ”
ดงซูบินจะพูดอะไรได้อีกนอกจากพยักหน้าและยอมรับคําขอของเธอ?
แต่ครู่ต่อมาเสี่ยวหลาน โทรหา ดงซูบินทางโทรศัพท์
“แม่ของฉันป่วย? อาการของเธอเป็นอย่างไร”
“เธอมีอาการมึนๆ และหมอบอกว่าเธอไม่ตกอยู่ในอันตรายคุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”ดงซูบินถามและรู้สึกโง่ที่ถามคําถามนี้เส้นสายของเสี่ยวหลานอยู่ที่ปักกิ่งและเธอไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?คงมีคนบอกเธอ
หานจึงมองไปที่ ดงซูบิน”ฮุยหลานเหรอ? เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะพูดกับเธอเอง”
ดงซูบินส่งโทรศัพท์ให้หานจึง
หลังจากคุยโทรศัพท์ได้สักพัก หานจิงก็วางสาย “เสี่ยวหลานยืนยันที่จะกลับมาและกําลังเดินทางไปแล้วเฮ้อ… แม่บอกว่าแม่สบายดี”
เสี่ยวจินหยุดร้องไห้ “ป้า หนูรู้ดีว่าพระพุทธรูปสําคัญต่อคุณป้าแค่ไหน หนูจะคิดหาวิธีเอาคืน หนูจะให้สํานักข่าวซินหัวสาขาต่างประเทศติดต่อพิพิธภัณฑ์ หากพวกเขาปฏิเสธที่จะกลับมาเราจะรายงานในหนังสือพิมพ์!”
หานจริงตอบอย่างอ่อนโยน “ลุงใหญ่ของหลานติดต่อกับพวกเขาแล้ว แต่พิพิธภัณฑ์ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ”
“หนูจะลองดูอีกครั้ง. หนูจะเอามันคืนมาให้ได้ไม่ว่า…”
หานจิงก็ต้องการเอามันกลับมา สําหรับเธอ รูปปั้นนี้ไม่ได้เป็นเพียงของที่ระลึกมูลค่ากว่า 10 ล้านหยวนเท่านั้น นอกจากนี้ยังเป็นสัญลักษณ์ของการจดจําของผู้อาวุโสเสี่ยวที่เกี่ยวกับเธอมันเป็นมรดกตกทอดของตระกูลเสี่ยว และเธอจําสิ่งที่ผู้อาวุโสเสี่ยวพูดเมื่อเขามอบรูปปั้นให้เธอในวันแต่งงานของเธอผู้อาวุโสเสี่ยวไม่ได้มอบรูปปั้นนี้ให้กับลูกชายคนโตหรือลูกชายคนที่สองของเขาแต่ได้มอบรูปปั้นนี้ให้กับเธอ นับจากนั้นเป็นต้นมาหานจึงให้คุณค่ากับรูปปั้นนี้มากกว่าชีวิตของเธอและสวดภาวนาทุกวัน
แต่ตอนนี้มันไปแล้ว
ตอนนี้รูปปั้นอยู่ที่ญี่ปุ่น
เมื่อฮันจึงได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น จิตใจของเธอก็ว่างเปล่า
ผู้อาวุโสเสี่ยว ได้เข้าร่วมกองกําลังต่อต้านญี่ปุ่นเนื่องจากพระพุทธรูปองค์นี้และได้ปกป้องรูปปั้นนี้มานานหลายทศวรรษ แต่ตอนนี้ หานจิง ได้ทํามันหายและปล่อยให้คนญี่ปุ่นได้รับมันเธอรู้สึกละอายใจที่จะเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสเสี่ยวอีกครั้ง!
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ หานจึงได้โทรหาผู้อาวุโสเสี่ยว หลังจากที่อาการของเธอคงที่และบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น
หานจึงคิดว่าผู้อาวุโสเสียว จะดุเธอ
แต่ผู้อาวุโสเสี่ยวตอบเพียงว่า “รู้แล้ว” แล้ววางสาย
หานจึงรู้ว่าผู้อาวุโสเสี่ยวผิดหวังกับเธอและเกือบจะร้องไห้ แต่สามีของเธอเกาเหลี่ยง, เสี่ยวรันและคนอื่นๆอยู่รอบๆ และเธอกลั้นน้ำตาไว้ เธอเป็นพี่สะใภ้คนโตของครอบครัว และเธอไม่สามารถหลั่งน้ำตาได้แม้ว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมา
ดงซูบินรู้ว่ามาดามหานกําลังแสดงความกล้าหาญออกมา เสี่ยวรันและ เสี่ยวจินออกจากกัน “ให้มาดามหานพักผ่อนเถอะ”
เสี่ยวจินพยักหน้าและดึงผ้าห่มของ หานจึงขึ้นก่อนออกจากวอร์ดกับ ดงซูบิน
เสี่ยวเกาปัง และ เสี่ยวเกาเหลี่ยงไม่ได้อยู่ข้างนอกแล้ว ฉีหลี่เฟิง แม่ของเสี่ยวหาว กล่าวว่าพวกเขากําลังโทรหาพิพิธภัณฑ์อีกครั้งเพื่อเจรจากับพวกเขา
เสี่ยวจินยังหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อโทรหาต้นสังกัดของเธอ เธอต้องการกดดันพิพิธภัณฑ์ผ่านหน่วยงานหนังสือพิมพ์
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
คําตอบจากทุกฝ่ายเหมือนกัน พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติปฏิเสธที่จะส่งคืนรูปปั้น และคําตอบของพวกเขาก็ทําให้ทุกคนคลั่ง พิพิธภัณฑ์ปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเป็นของที่ขโมยมาและทําให้ดูเหมือนรูปปั้นมาจากประเทศญี่ปุ่นน้ำเสียงของพวกนั้นแข็งกร้าว แม้แต่กงศุลที่เสี่ยวหานรู้จักและสถานทูตก็ไร้ประโยชน์ที่จะต่อรอง!
โจรโง่คนนั้นไม่รู้คุณค่าของรูปปั้นและขายของที่ระลึกทางวัฒนธรรมระดับสองในราคา 100,000 หยวน!
แต่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติญี่ปุ่นควรรู้ถึงคุณค่าของมัน พวกเขาควรรู้ว่ารูปปั้นนี้มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์และมูลค่าสูงและนั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาปฏิเสธที่จะส่งคืน!
เวรเอ่ย!
ดงซูบินถึงกับ เดือด!
หลังจากที่เจรจากันมานานและกดดันอย่างมาก มันก็ยังคงไร้ประโยชน์ ทุกคนรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้มันกลับมา
เสี่ยวเกาปัง และ เสี่ยวเกาเหลี่ยงไม่ได้พูดอะไรในตอนนี้
เสี่ยวจินตีแขนของเธอด้วยความโกรธ เราให้พระพุทธรูปแบบนี้เหรอ?
เมื่อเสี่ยวหลานมาถึงโรงพยาบาล เสี่ยวเกาปัง และคนอื่น ๆ ก็จากไป
ในวอร์ด หานจิงฝืนยิ้มเมื่อเผชิญหน้ากับ เสี่ยวหลานเธอตําหนิเธอที่รีบกลับ แต่นอกจาก หานจึงแล้วไม่มีใครในวอร์ดกําลังยิ้ม วอร์ดรู้สึกหดหูใจ และหานจึงจับมือของเซี่ยหยหลานด้วยรอยยิ้ม “ฉันสบายดีทุกท่านควรกลับไปเช่นกันเนื่องจากรูปปั้นหายไปปล่อยให้มันเป็นไปหยุดคิดเรื่องนี้เสียที่”
เสี่ยวหลานหรี่ตาลง “หนูควรจะขอความช่วยเหลือไหม”
“มันไร้ประโยชน์ ลืมมันไปซะ” หานจึงได้ตอบกลับ
เสี่ยวหลานถอนหายใจ เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะนํารูปปั้นกลับคืนมาหลังจากที่ถูกลักลอบนําเข้าประเทศญี่ปุ่น
ดงซูบินไม่สามารถทนเห็นผู้หญิงต้องทนทุกข์ทรมาน เมื่อเขาเห็นการแสดงออกทางสีหน้าขอเสี่ยวหลาน,เสี่ยวจิน และมาดามหานเขารู้สึกแย่มากไอ้พวกญี่ปุ่นนี่!กล้าดียังไงมายุ่งกับของๆเรา!เวรเอ๊ย!เนื่องจากเราไม่สามารถเอาคืนมาได้ตามกฎหมาย และพวกเขาปฏิเสธที่จะคืน… ได้! ฉันจะเสี่ยงทุกอย่างเพื่อเอาคืน!
ดงซูบินระงับความโกรธของเขาและออกจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกใครเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในรถและโทรหารองหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐเวสเทิร์นเขาข้ามความรื่นรมย์และพูดโดยตรง“หัวหนเสี่ยวตอนนี้ผมมีเหตุฉุกเฉินคุณช่วยผมหาหนังสือเดินทางได้ไหมผมต้องบินไปญี่ปุ่นอย่างเร่งด่วนคืนนี้”
“คืนนี้? ด่วนขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่. ผมยังต้องการเงินเยนอยู่บ้าง”
เสี่ยวหลางหยุดชั่วคราวประมาณห้าวินาทีแล้วตอบกลับ “เอาล่ะ ฉันจะหาคนมาจัดการเรื่องนี้ให้นายรอรับสายฉันได้เลย!”
