18.30 น.
ห้องนอนของเสี่ยวหยาง
เสี่ยวหยางหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาและวางบนไหล่ของเธอหลังจากได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอมองไปที่ชุดนอนที่เปียกชุ่มและหันไปหา ดงซูบิน ซูบิน รอฉันอยู่ในห้อง ตกลงไหม
ตกลง, ใส่เสื้อผ้าอีกชิ้น อย่าเป็นหวัด
เสี่ยวหยางพยักหน้าและปิดประตูข้างหลังเธอขณะที่เธอออกจากห้อง
ดงซูบินรู้ว่าหัวหน้าเสียว ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเขาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเธอ ชุดนอนของเธอเปียกเหงื่อ และคนอื่นๆ อาจเข้าใจผิดหากพวกเขามาเห็นดงซูบินอยู่กับเธอสองต่อสอง ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ การอยู่คนเดียวกับเพศตรงข้ามในอพาร์ตเมนต์เป็นสิ่งต้องห้ามในภาครัฐ
ดงซูบินได้ยินเสียงเปิดประตูหลัก
โอ้ ซองโจวจือ เพิ่งเลิกงานเหรอ?
ฉันได้ยินมาว่าคุณอาการไม่ดีและแวะมาเยี่ยมคุณ คุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่?
ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วตอนนี้, เข้ามานั่งก่อนสิ ดงซูบินนั่งบนเตียงและฟังการสนทนาข้างนอก ผู้มาเยี่ยมเป็นชายวัยกลางคนจากเสียงของเขาและฟังดูค่อนข้างคุ้นเคย เขาจําได้ทันทีว่าคนนี้เป็นใคร ซองโจวคือเขาเป็นคณะกรรมการด้านความมั่นคงของรัฐสาขาตะวันตกสําหรับเลขานุการตรวจสอบวินัย อดีตเพื่อนร่วมชั้นของ เสี่ยวหยางพวกเขาสนิทกัน และเมื่อเขาทํางานในสํานักงานกิจการทั่วไป พวกเขาช่วยเขาได้มาก ซ่ง โชจิเอะถาม คุณเป็นไข้หรือเปล่า? อยู่บ้านคนเดียวเหรอ? ใช่. ฉันเพิ่งฟื้นและไข้ของฉันก็ลดลง
ซองโจวจือเซ็นสัญญา เสี่ยวหยางคุณทําแบบนี้ต่อไปไม่ได้ คุณป่วยมากและไม่มีใครดูแล คุณถึงเวลาพิจารณาหจะาคู่แล้ว เราไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว และมันจะแย่ลงเมื่อเราแก่ขึ้นกว่านี้ แม้ว่าลูกสาวของฉันจะไม่ได้เก่งอะไร แต่อย่างน้อยเธอก็อยู่เคียงข้างฉัน แต่คุณ? ใครจะดูแลคุณเมื่อคุณแก่? ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบที่จะได้ยินสิ่งเหล่านี้ แต่ฉันยังต้องพูด
เสียวหยางส่ายหัวของเธอ ฉันชอบอยู่คนเดียว และจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานแค่ไหน? ปล่อยให้ธรรมชาติดําเนินไปตามวิถีของมัน
ซองโจวซื้อสามารถบอก เสียวหยางรู้สึกไม่สบาย เขาขมวดคิ้ว การโอนของคุณ…ไม่สําเร็จเหรอ?
เสี่ยวหยางถอนหายใจ มันไม่ง่ายอย่างนั้น เมืองเฟิงโจวนั้นซับซ้อนเกินไป แม้ว่าฉันจะมีเส้นสาย แต่คนอื่น ๆ ก็มีเส้นสายที่ใหญ่พอตัวกว่าฉัน ฉันรู้ว่าอย่างน้อยสามคนกําลังจับตาดูตําแหน่งนี้ และพวกเขาทั้งหมดมีประสบการณ์มากกว่าและมีการสนับสนุนที่แข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้หวังว่าจะประสบความสําเร็จ การโอนนี้จะข้ามจังหวัด และตําแหน่งจะสูงกว่าสองระดับ ถูกต้อง ตําแหน่งนี้ควรได้รับตําแหน่งรองหัวหน้าอย่างน้อย 1 คนเป็นอย่างน้อย คุณควรรู้ว่าฉันอยู่ในตําแหน่งใดในสํานัก มันยากเกินไป
ซองโจวจือ หยุดสักครู่แล้วถาม แล้วการขอตําแหน่งรองหัวหน้าล่ะ?
เฮ้อ… ทําไมเรื่องระหว่างคุณกับ เจ๋งอังกู ถึงดูแย่
มันสายเกินไปที่จะพูดอะไร เขาเป็นคนที่คอยมีปัญหากับฉันอยู่เสมอ ถ้าทุกอย่างล้มเหลว ฉันจะต่อสู้กับเขา ฉันก็ไม่ใช่คนใจง่ายด้วย!
คุณยังเด็กอยู่ และจะดีกว่าสําหรับคุณที่จะพัฒนาอาชีพของคุณในระดับรากหญ้า อย่าทําลายอาชีพของตัวเอง
ฉันก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่ถ้าฉันรับตําแหน่งที่ต่ํากว่าเช่นรองหัวหน้าคณะกรรมการการเมือง… เฮ้อ… นั่นจะเป็นตําแหน่งของฉันจนกว่าฉันจะเกษียณ
ซองโจวจือเงียบ หากไม่ใช่ตําแหน่งที่มีอํานาจ เสี่ยวหยางอาจยังคงอยู่ในสาขาตะวันตก ระบบรักษาความปลอดภัยของรัฐนั้นเหมือนกับระบบรักษาความปลอดภัยสาธารณะรองหัวหน้า สํานักและรองหัวหน้าคณะกรรมการการเมืองอาจมีตําแหน่งเดียวกัน แต่ระดับอานาจหน้าที่ต่างกัน
เสียวหยางไม่มีความสุขเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ มันเหมือนกับที่เธอบอก ดงซูบินเกี่ยวกับงานของเธอที่สํานัก หัวหน้าเพิ่งได้ปราบปรามเธอ และผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอไม่ฟังคําสั่งของเธอ โดยพื้นฐานแล้ว พลังทั้งหมดของเธอถูกลบออก และผู้ใต้บังคับบัญชาบางคนถึงกับกล้าที่จะท้าทายเธอ คราวนี้เธอล้มป่วยเพราะลูกชายของเธอไม่ได้มาเยี่ยมเธอเกือบสองเดือนแล้ว เธอมีปัญหาในการทํางาน
ซองโจวคือรู้ว่ามันยากสําหรับ เสียวหยางแต่ไม่รู้ว่าจะช่วยเธออย่างไร
หลังจากคุยกันไปซักพัก ซ่ง โชจิก็พูดขึ้น มาหาฉันเพื่อทานอาหารเย็น ฉันจะขอให้ภรรยาของฉันเตรียมส่วนแบ่งของคุณ
ไม่เป็นไรขอบคุณ. ฉันอยากนอนต่ออีกสักหน่อย คุณควรกลับบ้านเร็วเกินไป
เอาล่ะ แค่โทรหาฉันถ้าคุณต้องการอะไร ถ้าไม่ดีขึ้นไปหาหมอที่โรงพยาบาล ไม่กี่นาทีต่อมา ซองโจวจือ ก็จากไป
เสี่ยวหยางถอนหายใจกับตัวเองและปิดประตู
ประตูห้องนอนเปิดออก และดงซูบินก็เดินออกไป เขาได้ยินทุกอย่างและรู้สึกว่าเขาต้องทําอะไรบางอย่างเพื่อให้กําลังใจอดีตผู้นําของเขา ฮ่าฮ่า… หัวหน้า ผมไม่มีโอกาสบอกคุณก่อนหน้านี้ เอ่อ… ผมมีข่าวร้ายสําหรับคุณ ผมบอกคุณตอนนี้ได้ไหม เขาพูดติดตลก
เสี่ยวหยางหัวเราะ ช่วงนี้ฉันมีข่าวร้ายมามากพอแล้วและก็ชินกับมันแล้ว บอกมาเลยดีกว่า
ดงซูบินกระแอมในล่าคอของเขา คุณอาจจะต้องออกจากปักกิ่งในไม่ช้า และมันจะไม่สะดวกสําหรับคุณที่จะพบกับครอบครัวของคุณ
ฮะ? เสี่ยวหยางหยุดชั่วคราวและก่อนที่เธอจะถาม โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น กรุณารอสักครู่ ฉันต้องรับสายนี้
ชายชราคนหนึ่งพูดทางโทรศัพท์ ฮ่าฮ่า… หยานจอ… ทําไมหลานไม่บอกลุงว่ากําลังจะไปไหน?
เสี่ยวหยางสับสน ลุงรอง ใครจะไปไหน?
ลุงที่สองของ เสียวหยางหัวเราะ ลุงปิดบังอะไรฉันอยู่? ฮะ? แม้ว่าลุงจะเกษียณอายุไปสองสามปี แต่ลุงยังมีเพื่อนมากมาย ลุงรู้เกี่ยวกับการถ่ายโอนของคุณและอย่าลืมดูแลสุขภาพของหลานด้วย แวะมาหาลุงบางก็ได้ตอนที่หลานว่าง
เสี่ยวหยางหายใจเข้าลึก ๆ ฉันกําลังจะถูกโอน! เจ้าไปรู้ข่าวนี้มาจากไหน?
ลุงรองของ เสี่ยวหยางหยุดชั่วครู่หนึ่ง …หลานไม่รู้เรื่องนี้เหรอ
เสี่ยวหยางถามลุงของเธอกลับ หนูไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลุงแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่
แล้วมันแปลก คุณไม่รู้ด้วยซ้ําว่าคุณถามใคร และไม่มีใครบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลงรองของเสี่ยวหยางหัวเราะ หลานโชคดีมาก การโอนของหลานได้รับการยืนยันแล้ว และหลานจะเป็นหัวหน้าสานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟินโจว ตำแหน่งนี้สูงกว่าสองระดับและเป็นการโอนข้ามจังหวัดด้วย การโยกย้ายดังกล่าวเกิดขึ้นได้ยากในความมั่นคงของรัฐ และคุณจะได้รับการเลื่อนยศเป็นผู้อํานวยการ
เสี่ยวหยางหายใจเข้าลึก ๆ ลงแน่ใจไหม? หนูไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจริงๆ!
ลุงรองของเสี่ยวหยางได้ตอบกลับ ใช่. ได้รับการยืนยันแล้ว และคําสั่งโอนควรจะออกในสัปดาห์นี้หรือสัปดาห์หน้า หลานไม่รู้ด้วยซ้ําว่าใครช่วยหลานได้รับการโอนนี้? ลุงได้ยินมาว่ารัฐบาล เมืองเป็นโจวขอเพียงหลายชื่อของหลานเพียงคนเดียวเท่านั้น เนื่องจากเหตุการณ์หัวหน้า สํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐครั้งก่อน สํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐและผู้บริหารระดับสูงจําเป็นต้องพิจารณาข้อเสนอแนะของผู้มีอํานาจในท้องถิ่น นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขายอมทําตามคําร้องขอของพวกเขา ถ้าไม่เช่นนั้น สํานักงานจังหวัดคงจะแต่งตั้งคนคนหนึ่งของพวกเขาให้ดูแล ฮาฮา… แต่หลานคว้าตําแหน่งนี้ไปจากพวกเขา…
เสี่ยวหยางยังคงไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งนี้กําลังเกิดขึ้น เธอพยายามขอโอนหลายครั้ง แต่ก็ไม่สําเร็จ ทําไมครั้งนี้ถึงประสบความสําเร็จ?
รัฐบาลท้องถิ่นขอเธอ?!
เสี่ยวหยางสงสัยว่าใครมีอิทธิพลมากในการทําเช่นนี้
หลานควรหาว่าใครเป็นคนช่วยเหลือหลานและเดินทางไปแสดงคําขอบคุณกับเขา ไม่น่าจะใช่เรื่องง่ายสําหรับบุคคลนั้นที่จะช่วยให้หลานได้รับการโอนย้ายในครั้งนี้ มัน… โชคดีมาก
หลังจากวางสาย เสียวหยางวางโทรศัพท์ของเธอลงบนโต๊ะด้วยความงุนงงและมอง ดงซูบินอย่างตื่นเต้น เธอไม่รู้จักใครเลยในรัฐบาลเมืองเฟินโจว และเพิ่งถามดงซูบินไปเมื่อครั้งก่อน นั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่คาดหวังอะไรมากมาย แต่ตอนนี้ นอกจากดงซุบินแล้ว เธอนึกไม่ออกว่าใครสามารถช่วยเธอให้โอนย้ายนี้ได้
ดงซูบินหัวเราะ ท่านผู้น่า ขอแสดงความยินดีด้วย
นายเป็นคนส่งคนมาช่วยฉันเหรอ
ใช่. ผมหาเส้นสายมาช่วยคุณ และคนๆนั้นคือรัฐมนตรีหยางที่ช่วยคุณ เอ่อ… ผมเองยังไม่ค่อยมีอานาจที่จะให้เขาช่วย จริงๆแล้วเป็นแม่ของผมที่ช่วยพูดให้
หลังจากได้รับคําตอบที่แน่วแน่ เสียวหยางไม่ได้ระงับความตื่นเต้นของเธอ ซูบิย ตอนนี้ฉันไม่รู้จะแสดงความสุขของฉันอย่างไร งานนี้เซอร์ไพรส์สุดๆ! เธอนั้นเป็นรองผู้อํานวยการมานาน เธอไม่เคยคาดหวังว่าการถ่ายโอนนี้จะประสบความสําเร็จ ตอนนี้ เธอเป็นหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟินโจว และจะแก้ปัญหาการทํางานในปัจจุบันของเธอ นี่เป็นก้าวสําคัญในอาชีพของเธอเช่นกัน!
เสียวหยางไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอจับมือขวาของดงซูบินไว้แน่น ขอบคุณ. ขอบคุณมาก.
ดงซูบินหัวเราะเมื่อเห็นอดีตผู้นําของเขามีความสุข ไมต้องขนาดนั้นก็ได้ แค่ดูแลผมถ้าผมมีปัญหาบางก็พอ
เสี่ยวหยางตื่นเต้นมากและไม่ปิดบังอารมณ์ของเธอต่อหน้า ดงซูบินท้ายที่สุดเขาไม่ถือว่าเป็นคนนอกสําหรับเธอ เธอยกมือของ ดงซูบินและจูบหลังมือเบา ๆ
ดงซูบินหน้าแดงทันที มันรู้สึกนุ่มและจักจี้
เฮ้ย! คุณกําลังพยายามที่จะฆ่าผม? มาจบมือผมทําไม!
เสี่ยวหยางหัวเราะและปล่อยมือของ ดงซูบิน ฉันตื่นเต้นมากเกินไปฮ่าฮ่า…ฉันทําให้นายกลัวหรือเปล่า?
เอ่อ…ไม่…
หลังจากนั้นไม่นาน เสียวหยางก็สงบลงและตบหลังมือของ ดงซูบินและเช็ดคราบลิปสติกบนนั้น นั่งก่อน, ให้ฉันโชว์ทักษะการทําอาหารของอดีตผู้นําของคุณ นี่คือการให้รางวัลแก่เจ้า
ดงซูบินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่… คุณยังไม่หายดี
เสี่ยวหยางหัวเราะ ฉันหายดีแล้วหลังจากได้ยินข่าวดีชิ้นนี้
ดงซูบินไม่สามารถหยุดเธอได้และทําได้เพียงรอ
Next
