เป็นบ่ายที่สดใสและมีแดด
นี่เป็นครั้งแรกที่ ดงซูบินมาที่มณฑลต้าเฟิง เขาขับรถไปตามถนนในเมืองของเคาน์ตี้ และสังเกตเห็นว่ามีความเขียวขจีน้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเขตหยานไท่ สถานที่แห่งนี้มีความทันสมัยมากขึ้นด้วยอาคารสูงและถนนก็กว้างขึ้น เห็นได้ชัดว่าเมืองในมณฑลมีการพัฒนามากกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเขตหยานไท่ เนื่องจากงานมหกรรมการลงทุน เขาจึงเห็นเจ้าหน้าที่ตํารวจจำนวนมากลาดตระเวนพื้นที่
มหกรรมการลงทุนครั้งนี้ยิ่งใหญ่มาก!
ดงซูบินหิวมากในขณะที่เขาไม่ได้ทานอาหารกลางวัน และเขาจอดรถหน้าร้านอาหาร เนื่องจากเวลาอาหารกลางวันจบลงแล้ว คนจึงไม่ค่อยอยู่ในร้านอาหาร
พนักงานเสิร์ฟเดินมาพร้อมกับเมนู
หลังจากสั่งแล้วดงซูบินก็ถาม “ฉันได้ยินมาว่าเขตของคุณกําลังจะจัดงานแสดงการลงทุนเร็วๆนี้ใช่ไหม”
พนักงานเสิร์ฟพยักหน้า “พิธีเปิดมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ และงานจะมีระยะเวลาสองถึงสามวัน นักธุรกิจหลายคนมาถึงแล้ว โอ้ คุณมาที่นี่เพื่อลงทุนด้วยเหรอ?”
ดงซูบินยิ้ม “ใช่. คุณรู้หรือไม่ว่านักธุรกิจพักอยู่ในโรงแรมใด”
พนักงานเสิร์ฟคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันไม่ได้สังเกต แต่รัฐบาลของเคาน์ตี้มักจะต้อนรับแขกที่ โรงแรมหลุยเฮอ ในระหว่างงานดังกล่าว” เธอชี้ไปทางทิศตะวันตก “มันอยู่ตรงนั้น และคุณสามารถไปถึงได้ภายในสิบนาที ถ้าคุณขับรถอยู่”
“ตกลง. ขอขอบคุณ.” “ยินดี. ฉันจะเอาจานของคุณไป” ดงซูบินชําระบิลหลังจากรับประทานอาหารและขับรถไปที่โรงแรม
ดงซูบินไม่รู้ว่าหัวหน้าเขตของเขาจะพูดอะไรหากพวกเขารู้ว่าเขากําลังจะมาที่งานแสดงการลงทุนของมณฑลต้าเฟิงเพื่อแย่งชิงนักลงทุน และเขาก็ปิดโทรศัพท์ เนื่องจากหลี่เฟิงสามารถฉวยเงินลงทุนของพวกเขาได้ และรัฐบาลเมืองสนับสนุนการแข่งขันที่ดี เช่นนี้ ฉันจะแข่งขันกับพวกคุณทั้งหมด! ใครสนใจงานมหกรรมการลงทุนของคุณบ้าง! นรก! ฉันจะทําให้มั่นใจว่าคุณทั้งหมดจะคืนสิ่งที่คุณเป็นเจ้าของให้กับเคาน์ตี้ของเรา! คิดว่าจะปล้นเราได้แล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกคุณทุกคนเหรอ!
โรงแรมหลุยเฮอ ยิ่งใหญ่มากและมีประมาณสิบชั้น
ดงซูบินเห็นรถยนต์หรูหรามากมาย เช่น เบนซ์,ออดิ์, ปอร์เช, คาดิแลต ฯลฯ ในลานจอดรถ และรู้ว่าเขามาถูกที่แล้ว หลังจากจอดรถแล้ว เขาก็เข้าไปในล็อบบี้เพื่อจองห้องพักที่แผนกต้อน
“จองไว้เลยไหม”
“ไม่”
นักลงทุนพักอยู่เหนือระดับหกเนื่องจากห้องสวีทและห้องที่ใหญ่กว่านั้นสงวนไว้โดยมณฑลต้าเฟิง เฉพาะนักลงทุนที่ลงทะเบียนกับสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของ มณฑลต้าเฟิงเท่านั้นที่สามารถอยู่ที่นั่นได้ฟรี ไม่อนุญาตให้แขกคนอื่นเข้ามาและสามารถอยู่ได้ต่ํากว่าระดับหกเท่านั้น ในท้ายที่สุด ดงซูบินได้ห้องมาตรฐานที่ชั้นห้า หลังจากอาบน้ําร้อนในห้องของเขาแล้ว ดงซูบินก็กลับไปที่ล็อบบี้ของโรงแรมที่ชั้นล่าง เขานั่งตรงมุมของพื้นที่สูบบุหรี่เพื่อสังเกตผู้คนที่เข้าออก
คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นบุคคลสําคัญ
ดงซูบินยังเห็นนักลงทุนสองสามคนที่ปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ประจําจังหวัดของพวกเขา
แขกบางคนเป็นหัวหน้าของบริษัทใหญ่ในเมือง และยังมีกลุ่มคนอเมริกันด้วย
เทศมณฑลต้าเฟิงดึงดูดนักลงทุนที่มีศักยภาพมากมายได้อย่างไร? ดงซูบินรู้ว่าพวกเขาบางคนอาจเป็นนักแสดง และได้เข้ามาแสดงความสนับสนุนต่อ มณฑลต้าเฟิง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่ใช่ ทุกคนที่เป็นนักลงทุนตัวจริง แต่เขาก็ยังอิจฉา พวกคุณทุกคนมีนักลงทุนมากมาย จําเป็นต้องแย่ง ซึ่งโครงการขนาดเล็กมูลค่า 10 ล้านหยวนจากเราหรือไม่? แถมยังเป็นนายกเทศมนตรีที่ฉกฉวยไปอีกด้วย! พวกคุณกําาลังทําสิ่งนี้โดยตั้งใจตั้งแต่เริ่มต้น!
ทันใดนั้นก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเข้ามาที่โรงแรม
ดงซูบินจ่าหนึ่งในนั้นทางซ้าย เนื่องจากหลี่เฟิงเขาได้อ่านเกี่ยวกับรัฐบาลของ มณฑลต้าเฟิง ชายคนนี้ชื่อหวางป๋อ และเขาเป็นเลขาของหลี่เฟิง คนเหล่านี้เป็นใครสําหรับเลขานุการของนายกเทศมนตรีเพื่อรับพวกเขาเป็นการส่วนตัว? เขามองส่วนที่เหลือของกลุ่มอย่างระมัดระวัง
เอ๊ะ? คนเกาหลี?
ทําไมหนึ่งในนั้นดูคุ้นเคยมาก?
ชายเกาหลีคนนั้นซึ่ง ดงซูบินเห็นว่าคุ้นเคยนั้นอยู่ในวัยสี่สิบ ฝีเท้าของเขามั่นคงและดูเหมือนศิลปินศิลปะการต่อสู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี สถานะของเขาในกลุ่มควรจะสูงที่สุดเพราะวังบ่อไม่ทิ้งเขา คนอื่นๆในกลุ่มก็คุยกันรอบตัวเขาเช่นกัน ดงซูบินจําได้ว่าใครเป็นคนเกาหลีคนนี้ ปาร์ค หยงซี. เขาเป็นปรมาจารย์เทควันโดในเกาหลีและอยู่ในอันดับที่ห้าของโลก
ดงซูบินไม่ได้ติดตามข่าวเทควันโดมาก่อน แต่หลังจากเดินทางไปเกาหลี เขาเริ่มจดบันทึกในข่าวและรู้จักพาร์คจงยี่
ผู้ชายคนนี้เป็นปรจารย์
แม้ว่า ดงซูบินจะชนะสายดําเทควันโดมามากมาย แต่เขารู้ว่าทักษะของสายดําทั้งหมดนั้นแตกต่างกัน อาจมีความแตกต่างกันมากระหว่างสายดําแดนที่เจ็ด และแดนของพวกเขาไม่ใช่มาตรวัดที่ดีของทักษะของพวกเขา ตัวอย่างเช่น นักกีฬาเทควันโดโอลิมปิกเหล่านั้นถือแดนสาม หรือสี่แดนเท่านั้น แต่พวกเขาสามารถเอาชนะสายดําแดนหกหรือเจ็ดในเกาหลีได้อย่างง่ายดาย ชาวแดนในเทควันโดไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งของพวกเขา มันเกี่ยวกับอายุและประสบการณ์ของพวกเขา แต่ปาร์คหย่งซีผู้นี้เป็นปรมาจารย์ตัวจริงที่มีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง และเข็มขัดหนังสีดําที่ตงเสวี่ยปิงต่อสู้ด้วยนั้นไม่มีอะไรเทียบได้กับเขา
ดงซูบินหรี่ตาและมองไปที่ พาร์คจงยี่
พาร์คจงยี่ รู้สึกว่ามีคนกําลังมองมาที่เขาและหันกลับมา
ดวงตาของชายทั้งสองสบกันประมาณหนึ่งวินาทีและมองไปทางอื่น ดงซูบินยังคงสูบบุหรี่อย่างช้าๆ และพาร์คจงยี่ก็ขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับหวังโบ
ทําไมปรมาจารย์เทควันโดถึงมาอยู่ที่นี่?
ดงซูบินสงสัย แต่หลังจากที่เขาถูกจับในเกาหลีและปล่อยตัวด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวหลานข่าวของเขาที่ทํางานในมณฑลหยานไท่ น่าจะถูกเปิดเผย ถ้าพาร์คยงมาที่นี่เพื่อแก้แค้น ทําไมเขาถึงมาที่มณฑลต้าเฟิง เพื่อเข้าร่วมงานมหกรรมการลงทุนนี้?
อ้อ ดงซูบินได้ยินว่าแม่ของ พาร์คยงเป็นชาวจีนและเคยทําธุรกิจในจีนมาก่อนจะเสียชีวิต
ดงซูบินจําได้ว่า พาร์คยงพูดภาษาจีนกลางได้อย่างคล่องแคล่วในระหว่างการสัมภาษณ์ทางทีวีครั้งหนึ่ง เขาอาจจะมาที่นี่เพื่อลงทุน แต่ทําไมคุณถึงเลือกสถานที่อย่างมณฑลต้าเฟิง?!
โง่!
พาร์คยง และกลุ่มชาวเกาหลีควรมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญาการลงทุน เนื่องจากดงซูบินสามารถบอกทัศนคติของพนักงานของ มณฑลต้าเฟิง ที่มีต่อพวกเขาได้ คนอเมริกันกลุ่มนั้นควรได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกับที่พวกเขาเป็นชาวต่างชาติด้วย แต่เขตต้าเฟิงไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาแบบเดียวกัน และพวกเขามักจะเป็น นักแสดง และจะไม่ทําการลงทุนใดๆ หากชาวเกาหลีไม่ยืนยัน การลงทุนของพวกเขา วังโบจะไม่ไปกับพวกเขา แม่ของพาร์คยงนั้นมั่งคั่งมากตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ และการลงทุนนี้น่าจะเป็นการลงทุนครั้งใหญ่
เมื่อดงซูบินกําลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อคิดแผน เขาได้ยินเสียงความโกลาหลอยู่ข้างหลังเขา
“นายกเทศมนตรีหลี่”
“นายกเทศมนตรี”
ดงซูบินหยุดและหันหลังกลับ หลี่เฟิงเพิ่งก้าวเข้าไปในล็อบบี้พร้อมกับเจ้าหน้าที่ของรัฐสองสามคน นักลงทุนบางคนรีบเดินไปทักทายและพูดคุยกับเขา หลี่เพิ่งและผู้นํารัฐบาลคนอื่นๆกล่าว ทักทายอย่างสุภาพ สิ่งนี้แตกต่างจากที่เขาแสดงเมื่ออยู่ในเขตหยานไท
คุณดูถูกเพื่อนคุณและยิ้มให้นักลงทุนต่างจังหวัดและชาวต่างชาติเหมือนพ่อคุณ
ประตูลิฟต์เปิดออก และวังบ่อ เลขานุการนายกเทศมนตรีก็เดินออกไปหลี่เฟิงโบกมือให้เขา และกําลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาเมื่อเขาสังเกตเห็น ดงซูบินในพื้นที่ส่วนที่เหลือ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที และเขาเรียกวังบ่อและกระซิบบางอย่างกับเขา ใบหน้าของหวังโบ ก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาเดินไปหาดงซูบิน
“คุณคือดงซูบินเหรอ!” หวังโบถามอย่างหยาบคาย เขาเป็นเลขานุการของนายกเทศมนตรี และมีตําแหน่งที่สูง ดงซูบินเป็นเพียงหัวหน้าแผนกจากเขตอื่น และเขาไม่จําเป็นต้องสุภาพกับเขา
ดงซูบินเหลือบมองที่หวังโบ “คุณคือใคร? ฉันรู้จักคุณไหม?”
“คุณมาทําอะไรที่นี่?” หวังโบรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน “สํานักงานส่งเสริมการลงทุนเขตหยานไท่ย้ายไปที่มณฑลต้าเฟิงของเราเมื่อใด
เวร! นี้แกยังกล้ามาถามแบบนี้อีกเหรอ!
ดงซูบินเป็นบ้า “ฉันควรจะเป็นคนถามนายก่อน! เหตุใดสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของคุณจึงไปที่มณฑลหยานไท่ เอ๊ะ? อย่าให้เห็นหน้าแบบนั้นสิ! คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
หวังโบตะโกนอย่างโกรธจัด “แกเป็นใครถึงมาพูดกับฉันแบบนี้!”
“นี่คือวิธีที่ฉันพูด! ถ้าคุณไม่ชอบวิธีที่ฉันพูด คุณหลงทางได้!”
เจ้าหน้าที่ของรัฐและนักลงทุนได้ยินและตกใจ พวกเขาสงสัยหรือไม่ว่าผู้ชายคนนี้ที่กล้าดุเลขานายกเทศมนตรีคือใคร?
การดูหัวหน้ารัฐบาลเป็นสิ่งต้องห้าม แต่ผู้ส่งสาร… ดงซูบินจะไม่รังรอ
หวังโบไม่ต้องกังวลที่จะโต้เถียงกับ ดงซูบิน”นี่คืองานแสดงการลงทุนของ มณฑลต้าเฟิง และนี่ไม่ใช่ใณฑลหยานไป! ฉันอยากให้คุณออกไปทันที!”
ดงซูบินหัวเราะ “ออก? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?ฉันอยู่ในช่วงพักร้อน! มันจะเกิดอะไรถ้าฉันจะ อยู่ที่นี่สองสามวัน? สิ่งนี้ผิดกฎหมายหรือไม่? กลุ่มชาวอเมริกันเพิ่งเข้ามา และคุณได้ส่งกลุ่มชาวเกาหลีมาแล้ว! ฝรั่งก็พักได้ ทําไมฉันจะอยู่ไม่ได้? พวกคุณเป็นพวกเหยียดเชื้อชาติหรือเปล่า!”
