21.00 น.
ณ ล็อบบี้โรงแรมซินยี่
ผู้น่ามณฑลสองสามคนจากไป โดยปล่อยให้เจ้าหน้าที่ของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนรออยู่ที่นั่นอย่างใจจดใจจ่อ พิธีเปิดอยู่ห่างออกไปเพียง 10 ชั่วโมง แต่ผู้เข้าร่วมเพียง 6 คนและการลงทุนของ พาร์คยงซี่ถูกยกเลิก อาเภอหยานไท่จะเป็นตัวตลกต่อหน้ารัฐบาลเมืองหากยังดําเนินต่อไป ต้นสังกัดต้องรับผิดชอบ!
พวกเขากําลังจะทําอะไร?
ไม่มีใครรู้ว่าต้องทําอย่างไร เพราะแม้แต่ผู้รับผิดชอบยังแสร้งทําเป็นป่วย เพื่อซ่อนตัวอยู่ในโรงพยาบาล!
เมื่อดงซูบินมาถึงโรงแรม ซันซูลี่, หลัวไร่ถึง และคนอื่น ๆ ก็รีบไปหาเขา พวกเขาเพิ่งได้รับข้อมูลว่าหัวหน้าคงจะรับช่วงต่องานการลงทุนนี้อีกครั้ง
“หัวหน้า.”
“หัวหน้าซูบิน”
“หัวหน้าเจียเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และเรา….”
“มีผู้เข้าร่วมเพียง 6 คนเท่านั้น และคุณปาร์ค…”
ดงซูบินมองดูพวกเขาและโบกมือ “อย่าตกใจ ฉันรู้เรื่องนี้ และไม่มีอะไรต้องกังวล ไม่เป็นอะไร. ทุกท่านคงจะเหนื่อยหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน กลับไปพักผ่อนเถอะ”
เจียงไหเหลียง, ลี่ปิงปิง และคนอื่น ๆ ตกตะลึง กลับไปพักผ่อน! เจียหยานได้ทั้งทุกสิ่งทุกอย่างให้กับพวกเขา พวกเขาจะนอนได้อย่างไร? แต่พวกเขาก็สงบลงหลังจากเห็นปฏิกิริยาของหัวหน้าดง พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าหัวหน้าตงมีความสามารถมากกว่าเจียหยานหลายเท่า เจียหยานรู้วิธีอวดเท่านั้น เมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน เขาก็แสร้งทําเป็นป่วยและซ่อนตัวอยู่ในโรงพยาบาลทันที ดูหัวหน้าซูบิน ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ “ไม่มีอะไรต้องกังวล” และเขาขอให้กลับบ้านและไปพักผ่อน นี่คือความแตกต่างระหว่างทั้งสองคนระหว่างหัวหน้าซูบินกับเจียหยาน
หลัวไร่ถึงลังเล “หัวหน้า เรา…”
“กลับบ้านเดี่ยวนี้” ดงซูบินหยุดเธอ “พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เราจะยุ่ง”
ทุกคนไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร เนื่องจากหัวหน้าดงขอให้พวกเขากลับบ้าน พวกเขาก็จะเชื่อฟัง อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ใช่ผู้รับผิดชอบและจะไม่รับผิดชอบต่อความล้มเหลวอันยุติธรรมในการลงทุนนี้
ดงซูบินขอให้ลูกน้องของเขาออกไปเพราะพวกเขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไร ได้ด้วยการอยู่ที่นี่ หลังจากที่พวกเขาจากไป ดงซูบินก็โทรหา พาร์คยงซีพาร์คยงซี่ยังคงตื่นอยู่ และพวกเขาพบกันในร้านกาแฟ เสี่ยวหลานจะน่านักลงทุนเข้ามา และเขาไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ ทั้งหมดที่เขาต้องทําคือลงทุนเพิ่มเพื่อตบ เซียงดาวและเจียหยานอีกครั้ง สิ่งนี้จะบอกทุกคนว่าการเปลี่ยนเขาเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่และช่วยให้ เสี่ยวหลานได้รับเครดิต นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องลงทุนเพิ่มในงานนี้
พาร์คยงซีคือเป้าหมายแรกของ ดงซูบิน
พาร์คยงซี่ไม่ควรเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย
ณ คาเฟ่.
เมื่อ ดงซูบินมาถึงร้านกาแฟ พาร์คยงซีก็อยู่ที่นั่นแล้วรอเขาอยู่ พวกเขาไม่ได้เข้าไปในห้องส่วนตัวเนื่องจากไม่มีลูกค้ารายอื่นในขณะนี้
“มาสเตอร์ปาร์ค” ดงซูบินยิ้ม “ขอโทษที่ชวนคุณออกไปช้า”
พาร์คหย่งซีหัวเราะ “ทุกอย่างปกติดี. ฉันได้ยินมาว่าคุณกลับมาเป็นผู้รับผิดชอบงานมหกรรมการลงทุนอีกครั้ง”
“ใช่ ผมได้รับการแต่งตั้งใหม่ในนาทีสุดท้าย มันเครียดมาก” ดงซูบินนั่งลงและสั่งกาแฟ “มาสเตอร์ปาร์ค ฉันคิดว่าเราได้สรุปการลงทุนนี้แล้ว? เราไม่สามารถเสนอการยกเว้นภาษีห้าปีที่คุณต้องการได้ แม้แต่นายกเทศมนตรีเสี่ยว ก็ไม่สามารถอนุญาตได้ เนื่องจากสิ่งนี้ขัดต่อระเบียบข้อบังคับ
พาร์คหย่งซีหัวเราะ “ฉันรู้แล้ว.”
ดงซูบินตกตะลึง “คุณรู้?!” ถ้ารู้เรื่องนี้แล้วมาขอทําไม? คุณพยายามจะทําอะไร?
พาร์คยงซี่ไม่ได้ดําเนินการต่อในทันที เขาจิบกาแฟแล้วพูดต่อ “เราตกลงกันในเงื่อนไขของสัญญา แต่นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับฉัน ฉันไม่มีภาระผูกพันต่อผู้อื่น”
ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่ง “แล้วโครงการ….”
“เนื่องจากคุณได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้รับผิดชอบงานมหกรรมการลงทุน จึงไม่เป็นปัญหา การยกเว้นห้าปีเป็นเพียงข้อสังเกตธรรมดาๆ ฮ่าฮ่า… เราจะไปพร้อมกับสิ่งที่ได้พูดคุยกันก่อนหน้านี้ ฉันได้ตรวจสอบไซต์การลงทุนแล้ว และเราไม่จําเป็นต้องพูดถึงรายละเอียดอีก แค่บอกฉันว่าคุณต้องการเซ็นสัญญาเมื่อใด และเราจะเซ็นสัญญา
ดงซูบินเข้าใจว่าทําไม พาร์คยงซีถึงทําเช่นนี้ เขาแสดงการสนับสนุนของเขาและการยกเว้นภาษีห้าปีเพื่อทําให้ทุกอย่างยากสําหรับ เจียหยานนี้เป็นการบังคับให้มณฑลแต่งตั้ง ดงซูบินเป็นผู้รับผิดชอบอีกครั้ง เขาสัมผัสได้ แม้ว่า พาร์คยงและเขาจะเข้ากันได้ดีและเคยทะเลาะกันมาก่อน ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาขนาดนั้นเพื่อช่วย ดงซูบินนอกจากนี้ ดงซูบินยังท้าทายและอับอายโรงเรียนเทควันโดในกรุงโซลอีกด้วย พาร์คยงซี่ไม่มีภาระหน้าที่ที่จะช่วยเขา ซึ่งหมายความว่าเขาปฏิบัติต่อดงซูบินเป็นเพื่อนของเขา!
เวรเอ่บ!
พี่พาร์คเป็นเพื่อนที่ดี!
ดงซูบินกระแทกโต๊ะอย่างกะทันหัน ท่าให้พนักงานเสิร์ฟและ พาร์คยงซีตกตะลึง “อาจารย์ปาร์ค ฉันจะไม่พูดมาก โทรหาฉันถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือในอนาคต!”
พาร์คหย่งซีหัวเราะ “คุณทําให้ฉันกลัว ฮ่าๆ…ก็ได้ แค่ดูแลการลงทุนของฉันเพื่อฉัน ฉันจะกลับไปเกาหลีในเดือนหน้า”
“ไม่มีปัญหา. ไม่มีใครกล้ารบกวนการลงทุนของคุณกับฉัน!”
ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าอาการปวดหัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาจะได้รับการแก้ไขเช่นนี้ เขาอารมณ์ดีและยังคงพูดคุยกับ พาร์คยงซีเกี่ยวกับการลงทุนของเขาต่อไป เขาเกือบจะกระโดดขึ้นด้วยความดีใจเมื่อ พาร์คยงซี่ยืนยันว่าเขาจะลงทุน 100 ล้าน แต่สิ่งนี้จะทําให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ขอให้ พาร์คยงซี่ยกเลิกการลงทุนของเขาเพื่อสร้างปัญหาให้กับงานการลงทุน พาร์คยงซี่แสดงว่าเขาเข้าใจ บอก ดงซูบินว่าเขาจะเข้าร่วมงานการลงทุน และแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเขาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ดงซูบินรู้สึกว่า พาร์คยงซีเป็นคนชอบธรรมและคู่ควรที่จะได้รับการปฏิบัติเหมือน
เพื่อน
ดงซูบินรู้สึกว่าน้ําหนักบนไหล่ของเขาหายไป ด้วย 100 ล้านหยวนของพาร์คยงซี่ และ 40 ล้านหยวนของเซียงดาวงานแสดงสินค้าเพื่อการลงทุนนี้ถือว่าประสบความสำเร็จ ทุกคนสามารถยอมรับผลลัพธ์นี้ได้เนื่องจากจะสูงกว่าที่คาดไว้
แต่นี่ไม่ใช่จุดจบ
ดงซูบินยังไม่พอใจ เนื่องจากเขากําลังจะทําให้ เซียงดาวดูแย่ เขาไม่ควรลังเลใจ เซียงดาวเลือกเขาหลายครั้งและเขาจะไม่ยอมรับมัน การลงทุนหนึ่งร้อยสี่สิบล้านหยวนไม่เพียงพอที่จะทําให้ เซียงดาวและเจียหยานเป็นเรื่องตลกของเคาน์ตี้ เขาต้องการพิสูจน์ตัวเองกับทุกคนและบอกทุกคนว่าเสี่ยวหลานเลือกคนที่ใช่สําหรับงานนี้
ถูกต้อง, ฉันจะไปหาเขา!
ดงซูบินก็จ่าคนได้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งในรถแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
แหวน…แหวน…แหวน…
อีกฝ่ายตอบ “สวัสดี นั่นใคร”
“อาจารย์มู่ คุณกําลังพักผ่อนอยู่หรือเปล่า”
“ฮะ? คุณคือชายหนุ่มคนนั้น! ฮ่าฮ่าฮ่า…ฉันไม่ได้พักเลย ในที่สุดคุณก็โทรหาฉัน ฉันรอสายจากคุณอยู่นะ” อีกฝ่ายหนึ่งคือมู่เจิ้งจงเจ้าของพิพิธภัณฑ์ส่วนตัว ดงซูบินมอบสมบัติแห่งชาติของญี่ปุ่นให้เขาหลังจากกลับมา แต่เขาไม่ได้ทิ้งชื่อและรายละเอียดการติดต่อไว้
ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่ง “คุณรอสายผมอยู่เหรอ”
“สะดวกคุยตอนนี้ไหม”
“ใช่. ไปก่อน”
“ฮ่าฮ่า…คุณมอบมันให้ฉันแล้ว และฉันต้องแจ้งให้คุณทราบว่ามันถูกส่งกลับญี่ปุ่นแล้ว แน่นอนว่าจะไม่คืนให้ฟรีๆ แลกเปลี่ยนเป็นสมบัติระดับสมบัติชาติหนึ่งชิ้น โบราณวัตถุระดับหนึ่งสามชิ้น และโบราณวัตถุระดับสองห้าชิ้น วัตถุโบราณระดับสมบัติแห่งชาติ วัตถุระดับแรกสองชิ้นได้ถูกบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์วัง และส่วนที่เหลือจะนําไปจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ของฉันในไม่กี่วันนี้”
ดงซูบินพยักหน้า นั้นไร้ประโยชน์และพวกเขาอาจแลกเปลี่ยนกับมรดกทางวัฒนธรรมของจีนได้เช่นกัน นี่คือแผนของเขา “…นี่ควรค่าแก่การฉลอง”
มู่เจิ้งจงหัวเราะ “สมบัติประจําชาติของญี่ปุ่นนั้นโดดเด่นเกินไป และเราไม่ได้พูดถึงรายละเอียด เนื่องจากเราได้แลกเปลี่ยนเป็นพระธาตุแล้ว ข้าจึงคิดที่จะให้เจ้า…”
“มันไม่ดีที่จะพูดถึงเรื่องเงิน ฉันบอกไปแล้วว่าฉันบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ของคุณ”
“ไม่ต้องพูดถึงโบราณวัตถุสมบัติของชาติและโบราณวัตถุระดับหนึ่ง โบราณวัตถุระดับสองทั้งห้านั้นมีค่ามาก แม้จะไม่ได้รับอนุญาตให้ประมูล ฉันกาลังคิดที่จะประมาณค่าของโบราณวัตถุเหล่านั้นและ…”
ดงซูบินขัดจังหวะ “อาจารย์มู่ ฉันเคยบอกไปแล้วว่านั้นคือของขวัญสําหรับเธอหยุดพูดกับฉันเกี่ยวกับคุณค่าของพระธาตุเหล่านั้น เราทุกคนเป็นเพื่อนชาวจีน จําเป็นต้องพูดถึงเรื่องทั้งหมดนี้ไหม?”
“งั้นฉันจะเป็นหนี้บุญคุณคุณใหญ่” พระธาตุเหล่านี้จะพิสูจน์คุณค่าเมื่อนํามาจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ของมู่เจิ้งจง
“นี่ไง” ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “มาลงทุนในมณฑลของเรา”
มู่เจิ้งจงตกตะลึง “ฮะ? มณฑลของคุณ? ลงทุน?”
“เอ่อ… แนะนําตัวเองไปหน่อย ฉันชื่อ ดงซูบินและฉันเป็นหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลหยานไท่เราได้จัดงานลงทุนแต่ประสบปัญหาบางอย่าง ฉันรู้ว่าคุณทําธุรกิจเกี่ยวกับของเก่าเท่านั้น แต่การลงทุนและการสะสมของเก่านั้นค่อนข้างจะคล้ายคลึงกัน ถ้าคุณคิดว่าคุณเป็นหนี้บุญคุณฉัน มาลงทุนกับเราสิ ฉันรับประกันว่าคุณจะทําเงินได้”
สํานักงานส่งเสริมการลงทุน?
หนุ่มคนนี้คือหัวหน้า?!
จงเจิ้งถึงกับพูดไม่ออก คนๆนี้ที่สามารถขโมยสมบัติของชาติจากพิพิธภัณฑ์ที่ปลอดภัยที่สุดของญี่ปุ่นคือ… เจ้าหน้าที่ของรัฐ และเป็นหัวหน้าสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑล?!
ข้าราชการคนไหนจะทําแบบนั้นกัน!
