ผ่านมาหนึ่งวัน…
สองวัน…
สามวัน…
โครงการโรงแรมของมู่เจิ้งจงเริ่มประมูลแล้ว โครงการอื่น ๆ อีกหลายโครงการที่นําโดยสมาคมพ่อค้าแห่งประเทศจีนก็ได้เปิดตัวที่ละโครงการเช่นกัน ดงซูบินได้ทําสิ่งเหล่านี้มาจนถึงทุกวันนี้ แต่หน้าที่ของสมาคมพ่อ คือประสานงานกับการลงทุนเพื่อให้แน่ใจว่าเงินทุนจะตกไปยังมณฑลอย่างราบรื่น ไม่มีอีกแล้ว การก่อสร้างจะเสร็จสิ้น ส่วนใหญ่ พวกเขามีหน้าที่ในการสื่อสารกับนักลงทุนและ “รัฐบาล” ของมณฑลกําลังจ้องมองสิ่งอื่น
พริบตาเดียวก็มาถึงวันที่จะไปต่างประเทศ
เช้านี้เป็นเช้าที่น่ารื่นรมย์ในฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ก็เบ่งบานพร้อมรอยยิ้ม
“พี่ซุน ต้องฝากด้วย”
“หัวหน้า ไม่ต้องห่วง”
“แพนเหว่ยทํางานร่วมกับซุนซูลี่ในการดูแลสําหนักงานด้วย”
“ใช่”
ประเทศจีน แหล่งรวมพ่อค้าที่นี้ ดงซูบินอธิบายสั้น ๆ กับคนสองสามคน เขากวักมือเรียกหลัวไห่ถิง และจางฟาเร็น เขาดึงประตูและเป็นผู้นําในปอร์เชคาเยนสีดํา หลังจากรอคนสองสามคนขึ้นรถ ดงซูบินก็ขับรถออกจากบริเวณและตรงไปยังปักกิ่ง ทางเมืองได้ดูแลเรื่องพาสปอร์ตไปแล้ว อย่างไรก็ตาม สนามบินในเมืองหลวงนั้นไม่ใหญ่มาก ถ้าจะไปโตเกียวก็บินได้เฉพาะเมืองหลวงเท่านั้นในรถ.
หลัวไห่ถิงพูดอย่างไม่สบายใจ: “หัวหน้า ให้คุณจางขับรถไป”
จางฟาอาสาทันทีและ ดงซูบินขับรถพวกเขา ซึ่งเขาก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสมเช่นกัน
โบกมือของเขา ดงซูบินไม่เคยกล้าที่จะขับคาร์เยนออกไปจากมณฑลหยานไท่ ในทุกวันนี้และตอนนี้เขาก็คิดเกี่ยวกับการติดรถด้วย “ไม่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม เพื่อนคนนี้ชื่ออะไร?”
“หัวหน้าซูบิน ผมชื่อหยูรย”
ชายหนุ่มอายุ 20 ต้นๆ เขาดูเป็นคนกระตือรือร้น และเป็นพนักงานที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้
ดงซูบินพยักหน้า “ดีเลย หลังจากไปถึงญี่ปุ่นแล้ว ฉันต้องทํางานหนักและครั้งนี้ฉันเองก็ต้องพึ่งล่ามด้วย”
หยรุย แสดงตัวทันที “ครับ ผมจะทํามันออกมาให้ดีที่สุดครับ.”
“น้องหยูทําได้ดีมาก” หลัวไหถึงพูดด้วยรอยยิ้ม “สํานักงานของเราทํางานหนักตั้งแต่ฉันโทรมา และครั้งนี้เขาทําหน้าที่แปลสื่อส่งเสริมการขายได้ดีมาก” อย่าไปสนใจเสื้อผ้าของหลัวไห่ถิงกับเสื้อผ้า งานเปรียบเทียบแต่กระแสนิยมในสํานักดีมาก หลัวไร่ถึงเปิดตารับ “ปัญหา” ใดๆ ที่ลูกน้องทํา และไม่ค่อยวิจารณ์คนรุนแรง เหมือนตอนนี้ ถ้าเขามีโอกาส หลัวไห่ถิงจะเป็นสวยกว่าผู้ใหญ่อีก
ดูผู้อํานวยการหลัวอวดตัวเองต่อหน้าผู้อํานวยการดง Yu Rui เหลือบมองที่เธออย่างมีเหตุผลและยังต้องพูดอย่างนอบน้อมกับ ดงซูบิน: “ผมเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและยังอ่อนประสบการมาก โปรดชี้แนะให้ผมด้วย”
ดงซูบินกล่าวว่า: “ถือว่าดีสําหรับเด็กวัยนี้ไปกันเถอะ”
เก้าโมงเช้า
ปักกิ่ง ท่าอากาศยานแคปิตอล
เข้าไปในล็อบบี้ของสนามบินและฝูงชนก็มาถึง ดงซูบินและ หลัวไห่ถิงเดินไปข้างหน้าและจางฟา ตามด้วยกระเป๋าเดินทางซึ่งมีสื่อส่งเสริมการขายทั้งหมดที่จัดทําโดยสมาคมพ่อค้าชาวจีนและอาจต้องเช็คอิน หยูนุยช่วยหัวหน้าทั้งสองด้วยขั้นตอนการเช็คอิน ครั้งนี้ผู้นําเมืองได้ติดต่อไปยังงานที่เกี่ยวข้องเมื่อปีที่แล้ว จึงไม่ไปพรุ่งนี้ สํานักส่งเสริมการลงทุนในเขตเยี่ยนไถ และเขตเทศบาลอื่น ๆ เป็นเครื่องบินของวันนี้ พวกเขาต้องดําเนินการติดตั้งต่อไปสถานที่จัดงานจะยังไม่เริ่มต้นอย่างเป็นทางการจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เมื่อผู้นําเมืองมาถึงสมาคมพ่อค้าแห่งประเทศจีน หลัวไห่ถึงเองมีสัมภาระมากมายติดมาด้วย
รู้ความจริงดีไม่ว่าเขาจะมีปัญหามากเพียงใดในมณฑลเจี้ยนไถ แต่เมื่อฉันไปถึงเมืองหลวงฉันไม่มีอะไรเลย ฉันเลยดูเหมือนไม่ค่อยถนัดเรื่องการทําสิ่งต่างๆ บางทีถ้าฉันไปเหยียบสนามบินด้วยเท้าของใครซักคน ฉันอาจวิ่งเข้าไปในกลุ่มเจ้าหน้าที่ในห้องโถงใหญ่ อาจจะเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น
“ไปกันเถอะเจ้าหน้าที่ด้านตรวจเองก็เข้มมากอาจทําให้เราได้”
“อย่างงั้นหรอ”
“ฉันคิดว่าอย่างงั้น หึ หึ”
สุนัขตรวจสารเสพติดหลายตัววิ่งไปมาในห้องโถง
ยืนอยู่หลังแถวยาวที่ด่านศุลกากร ดงซูบินอดไม่ได้ที่จะมองไปข้างหน้าอีกสองสามครั้ง ที่ด่านศุลกากร เขาจําได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาไปที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวเพื่อขโมยโบ ราณวัตถุทางวัฒนธรรม มันคือการจัดเก็บ วัฒนธรรมโบราณในห้องส้วมและกลับมาถึงเครื่องมือ คิดด น่าสนใจดี ฉันหวังว่าคราวนี้จะไม่มีปัญหาในโตเกียวอีกต่อไป ต่ารวจที่นั่นไม่ควรรู้ว่าเกิด อะไรขึ้นในขณะนั้น
ในเวลานี้ ถึงตาของดงซูบินที่จะต้องดําเนินการตรวจสอบความปลอดภัย
“หัวหน้า เชิญค่ะ” หลัวไร่ถึงยอมโดยแสดงความเคารพต่อดงซูบินตลอดเวลา
ดงซูบินยิ้มและพูดว่า “สุภาพสตรีก่อน”
หลัวไห่ถึงยิ้ม ไม่มีอะไรผิดปกติและจากไป
ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขาและพบว่ามีเวลาอีกสักครั้งก่อนขึ้นเครื่อง ถ้าเครื่องบินดีเลย์เขาก็ยังรวยได้ประมาณครึ่งชั่วโมง
แต่ขณะนี้ หน้าเครื่องบินตก
จู่ๆเจ้าหน้าที่สนามบินทั้งสองก็เปิดกระเป๋าเก้าอี้ที่หลัวไม่ถึงพกติดตัวไปด้วย ระหว่า งการตรวจสอบตามปกติ กระเป๋าของพี่หลัวส่วนใหญ่เป็นเครื่องสําอาง ดินสอเขียนคิ้วสีชุน และผลิตภัณฑ์ดูแลผิว ส่วนเสื้อผ้าและกระเป๋าเดินทางอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดอยู่ใน กล่อง, ของฝากมีกระเป๋าใบเดียว แต่เป็นกระเป๋าใบนี้ที่ก่อปัญหา. ฉันเห็นว่าคนที่สองหยิบเครื่องมือที่ห่อหนังสือพิมพ์จากกระเป๋าของ หลัวไห่ถึงออกมา เมื่อเปิดออก มีแอปเปิ้ลอยู่ 2 ผล กําลังจะกินบนเครื่องบินกับพี่สาวหลัว
ตามนี้ไม่มีปัญหาแม้ว่าเครื่องมือบางอย่างจะไม่สามารถนําออกจากศุลกากรได้ แต่ก็จะไม่สูญหาย
อย่างไรก็ตาม ปัญหาไม่ได้มาจาก แอปเปิ้ลแต่มาจากหนังสือพิมพ์กับแอปเปิ้ล
ไม่มีใครสนใจคําพูดที่อัดแน่น แต่เจ้าหน้าที่ศุลกากรมีสายตาที่เฉียบแหลม พวกเขาเห็นคําถามสองสามคําถามที่มีคําที่ใหญ่กว่าในคราวเดียว จากนั้นก็ขมวดคิ้ว และหยุดหลัวไห่ถึงในทันทีและส่งต่ออีกคนด้วยการขยิบตา บุคคลนั้นเรียกเครื่องส่งรับวิทยุทันที
หลัวไร่ถึงไม่รู้ว่าทําไม “ทําอะไร
คะ” ทําอะไรคะ พนักงานไม่สบตาหล่อนไม่เดินจากไป”
ดงซูบิน ขมวดคิ้วและเดินขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?” แอปเปิลจะไม่ปล่อยให้เรผ่าน?”
“เราอยู่ด้วยกัน?” เจ้าหน้าที่ศุลกากรมองพวกเขาอย่างไร้หน้า และเอื้อมมือของเขาเพื่อไปที่ค่าในหนังสือพิมพ์ “ดูเอาเองสิ เจ้ากล้าที่จะนําเครื่องมือมาจริงๆ”
ตอนนี้ ดงซูบินสามารถมองเห็นได้ ชัดเจน. หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นคือแผ่นพับสําหรับ “พลังวงกลม”!
หน้าหลัวไร่ถึงเปลี่ยนไปทันที! พลังวงกลม? นี่คือองค์กรลัทธิที่ “รัฐบาล” โจมตีอย่างรุนแรงในฐานะเสนาธิการแห่งชาติ หลัวไห่ถึงไม่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้!
ดงซบินก็หดหูเช่นกัน ทําไมภายในหัวใจถึงมีเรื่องแบบนี้?
ก่อนที่พวกเขาจะรออะไร ตํารวจสนามบินก็มาถึง
“มากับพวกเรา”
“ทีมซัน ดูเหมือนเขาจะอยู่ด้วยกัน” เจ้าหน้าที่สนามบินเดือน
“…ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน หนังสือพิมพ์เล่มนี้…”
“แล้วจะว่ายังไงดีล่ะทีหลัง!”
ทีมซัน โบกมือให้หลัวไม่ถึงด้วยท่าทีที่หยาบคาย
