หนึ่งวัน…
สองวัน…
สามวัน…
การประชุมส่งเสริมโครงการส่งเสริมการลงทุนของเมืองเป็นโจวในกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
ในตอนบ่าย เมื่อเขากลับมาถึงโรงแรมดงซูบินได้โทรหาหลัวไร่ถึง และจางฟาง หยูรุย เพื่อประชุมสั้น ๆ
หลัวไร่ถึงซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาแล้วรายงานไปยังดงซูบิน: “คราวนี้ นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นประมาณ 15 คนได้ปรึกษากันโดยละเอียดเกี่ยวกับโครงการในมณฑลของเราแล้ว โดยยังคงเน้นที่โครงการอุตสาหกรรมบางโครงการ ข้อตกลงโครงการ และความตั้งใจ ยังไม่จบ แต่บริษัทสองแห่งบอกเป็นนัยว่าพวกเขาจะมาที่เขตของเราเพื่อตรวจสอบโครงการในกลางปี พวกเขาควรจะสามารถต่อสู้เพื่อมันได้
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับทัศนคติของอีกฝ่ายหนึ่ง” และหยุรุ่ยก็รายงานงานของพวกเขาเช่นกัน
จํานวนโครงการที่ทําสัญญาเป็นศูนย์ นี่คือผลลัพธ์ที่ทุกคนคาดหวังมานาน ดงซูบินผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอะไรและเขาก็ไม่มีความหวังมากนัก แม้ว่าพื้นที่ในเขตเมืองหลายแห่งจะได้รับจํานวนมากและลงนามในโครงการมูลค่ารวม 6-7 พันล้านครั้ง แต่พวกเขาทั้งหมดได้ตรวจสอบเมื่อปีที่แล้ว การมาที่นี่เพื่อเปิดและขยายหอการค้าก็เป็นวิธีสร้างโมเมนตัมเช่นกัน ไม่เช่นนั้นจะใช้เวลาเพียงสาม หรือสี่วัน เวลาแม้ว่าโครงการที่คนอื่นกําลังดูอีกครั้งจะไม่ได้รับการตรวจสอบ ในพื้นที่จริงแน่นอนเงินจํานวนมหาศาลจะไม่สามารถลงทุนเพียงเพราะคําพูดเปล่า จากมุมมองนี้ มันค่อนข้างดีที่มณฑลหยานไท่สามารถติดต่อพ่อค้าสองวันเพื่อตรวจสอบได้
“ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักในครั้งนี้” ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขา “เครื่องบินขึ้นบนกี่โมง”
จางฟามองดูตารางเวลาในดวงตาของเขา “ตอนนี้ประมาณ 12.00 น. และเหลือเวลาอีกสามชั่วโมง
“ผู้นํามณฑล”
“เครื่องบินลํานี้เหรอ?”
“หัวหน้าน่าจะได้ขึ้นชั้นธุรกิจช่วงตอนบ่ายโมง”
“โอเค การประชุมจะจบแล้ว” ดงซูบินยิ้มและ บอกว่า “ยังงั้นกลับไปอาบน้ํากันก่อนเถอะ”
แน่นอนเวลาเดียวกันพ่อค้าเช้าจีนส่วนใหญ่ก็จะต้องเดินทางออกมาจากที่ประชุมทําให้ผู้คนนั้นเต็มโถงกลางไปหมด แต่หลัวไห่ถึงและจางฟางไม่มีอะไรจะบ่น เพราะมีคนเข้ามาสนใจบูทของมณฑลหยานไท่มากมายเมื่อเทียบกับพ่อค้าจีนรายอื่นแล้ว นี้เป็นสิ่งต้องห้าม พวกเขาจะออกเดินทางกลับในช่วงบ่ายและดงซูบินก็ปล่อยให้ทั้งสามอยู่ต่อ ในช่วงบ่ายจะมีคนหมุนเวียนเปลี่ยน คนมาปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการของมณฑลหยานไท่คนที่เหลือหนึ่งหรือสองคน ดงซุบินไม่สนใจช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าและพิพิธภัณฑ์
การมาเที่ยวต่างประเทศนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และดงซูบินเองไม่จําเป็นต้องเข้มงวดขนาดนั้น
ด้วยเหตุนี้ พี่สาวหลัว และจางฟาง จึงมีช่วงเวลาที่ดีในการจะท่องเที่ยว และพวกเขาเกีอบจะได้เยี่ยมชมสถานที่ที่มีชื่อเสียงหลายแห่งในโตเกียว เมื่อใดก็ตามที่ฉันนึกถึงสายตาที่น่าอิจฉาของพนักงานสํานักงานส่งเสริมการลงทุนของมณฑลและเขตอื่น จางฟางและหยุรุยรู้สึกสนุกสนาน พวกเขารู้สึกว่าโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นหัวหน้าเป็นหัวหน้าซูบิน ฉันวางแผนที่จะรอจบ งานในครั้งนี้ก่อนแต่ตั๋วเครื่องบินจองไว้แล้ว ไม่มีเวลาแล้ว ทริปนี้ไปต่างประเทศเหมือนจะไม่มีอะไร
แล้วพวกเขาล่ะ?
ฉันไม่สนเรื่องเงินชดเชยค่ากินและซื้อเครื่องมือ ฉันยังมีเวลาว่าง 7-8 ชั่วโมงทุกวัน ฉันจะหาหัวหน้าดีๆ แบบนี้ได้จากที่ไหน?
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
รถบัสมาถึงที่ประตูโรงแรมและมาที่นี่เพื่อไปรับที่สนามบิน
ดงซูบินหยิบกระเป๋าของเขา ลงบันได และออกจากห้อง เมื่อมองย้อนกลับไปที่ประตูโรงแรม ผู้คนหลายสิบคนจากสํานักส่งเสริมการลงทุนเพิ่งโจว มีรถประจําทางจํานวนมากอยู่แล้ว
ขณะที่เขากําลังจะผ่านไป ทันใดนั้น เสียงของชายวัยกลางคนก็ดังขึ้นข้างๆ เขา
“หัวหน้าซูบิน” หลิวเฉิงหลงพยักหน้าให้เขาและยิ้ม: “เครื่องบินวันนี้เหรอ มันออกไปแล้วไม่ใช่หรอ?”
ดงซูบินพูด “นี้เราก็อยู่มาหลายวัน”
“พรุ่งนี้ผมจะต้องขึ้นเครื่องกลับแล้ว”
“ตอนแรกผมอยากจะกินข้าวตอนเที่ยง แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าผมจะไม่มีโอกาสแล้ว”
หลิวเฉิงหลงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “อ้อ จริงสิผมไม่รู้ว่าวัฒนธรรมที่นั้นเป็นยังไง มาแลกเบอร์กันเถอะและ ถ้าผมกลับบ้านจะขอเชิญคุณมาทานอาหารเย็นด้วย มันจะดีมากเลย.”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก และไม่ต้องกังวลเรื่องเมื่อสองวันก่อน”
วันนั้น ดงซูบินคุยกับเขาประมาณครึ่งวันและรู้ว่า หลิวเฉินหลงเป็นสมาชิกของบริษัทพลังงานไฟฟ้า ดูเหมือนเขาจะเป็นประธานบริษัท แต่ดงซูบินไม่ได้ถามเกี่ยวกับตําแหน่งมากมาย ซึ่งหลิวเฉินหลงเองก็รู้ดีว่าดงซูบินต้องสนใจเรื่องตําแหน่งของเขาเลยมีการเปลี่ยนเบอร์โทรของเขา เป็นเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว
“ผมเองกําลังจะกลับไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกัน
“ตกลง แล้วเจอกันใหม่นะ” ดงซูบินหันหลังเพื่อลงจากรถบัส และหลิวเฉิงหลงก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาและเดินผ่านพิธีการที่แผนกต้อนรับ
ทันใดนั้น คู่สามีภรรยาที่มาจากด้านหลังก็เบียดเข้ามาเช็คอินที่แผนกต้อนรับ หญิงสาวบังเอิญแตะต้องหลิวเฉิงหลงข้างๆ ต้า หลิวเฉิงหลงปล่อยมือและกระเป๋าเงินหาย หญิงสาวรีบโค้งคํานับขอโทษแล้วพูด หลิวเฉิงหลงยิ้มและโบกมือบอกเป็นนัยว่าไม่เป็นไร กระเป๋าเงินถูกเปิดออกทางซ้ายและขวา และบังเอิญหายไปที่เท้าหลังของดงซูบิน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดงซูบินก็ย่อตัวลงไปช่วยเขาหยิบมันขึ้นมา แต่เมื่อเขาเห็นภาพในช่อง โปร่งใสของกระเป๋าสตางค์ ใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง!
สองคนเผชิญหน้ากันเป็นชายหญิง ใบหน้าของทั้งสองสนิทกันมาก เหมือนคู่รัก และดูเห มือนคู่กัน
แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของภาพถ่ายมีอายุมากกว่าสิบปีแล้ว และใบหน้าของหลิวเฉิงหลงก็ดูอ่อนกว่าวัยกว่าตอนนี้มาก มีผมสีเข้มมากและมีริ้วรอยไม่มากนัก
“โอ้ ขอบคุณนะ” หลิวเฉิงหลงรับกระเป๋าเงิน
ดงซูจินหายใจเข้าและพูดว่า “นี่คือ… ”
“รูปภาพ ฮ่าฮ่า นี่คืออดีตภรรยาของผม คุณรู้จักเขาหรอ”
“…ผมไม่รู้ อืม แค่หน้าตาคุ้นๆ”
“บางที อดีตภรรยาของผมก็ทํางานในเมืองเฟินโจว น่าจะทํางานธนาคาร
หลังจากออกมาจากโรงแรม ดงซูบินเห็นได้ชัดว่ากําลังอึ้งอยู่ และเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าหลัวไร่ถึงและจางฟานซานซึ่งถืออยู่ สัมภาระของเขาเดินไปข้างหน้าเขาแล้ว
“หัวหน้า?
หลัวไห่ถึงและหยุรุ่ยสงสัยว่าดงซูบินเป็นอะไร
ภาพนั้นทําให้ดงซูบินตกใจมาก!
ตอนนี้เขาอยากจะเข้าใจว่าทําไมเขาถึงรู้สึกว่าตาของ หลิวเฉินหลงคุ้นเคย ตาและหูของเขาเกือบจะเหมือนกับว่าเขาแกะสลักจากแม่พิมพ์จากคนรู้จักของเขาเอง หากนี้ยังเป็นเรื่องบังเอิญ ผู้หญิงในรูปก หลายสิบปีที่แล้วรับไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ใบหน้า คิ้ว และใบหน้า ของผู้หญิง จมูก ริมฝีปาก ตา… เหมือนคนรู้จักของดงซูบินมีความคล้ายคลึงกันเจ็ดหรือแปดจุด ถ้าไม่มองดีๆ ภาพนั้นจะเหมือนกับหยูเหม่ยเซียว!
อดีตภรรยาของหลิวเฉินหลงดูคล้ายกับพี่สาวหยู!
ดงซูบินรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขายังจําได้อย่างชัดเจนว่าเขาเคยเห็นรูปพ่อแม่ของ หยูเหมยเซียวระหว่างการสอบสวน และเธอก็ไม่สวยเหมือนพี่สาวหยู ต่อมาหยูเหมยเซียวบอกกับดงซูบิน เธอเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่บุญธรรมรับมาเลี้ยงโดยแท้จริงแล้วไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่แท้ๆของพวกเขา ดงซูบินยังสัญญาว่าจะช่วยเธอหาญาติๆ
ตอนนี้…
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึก ๆ อาจเป็นเขาที่เป็นญาติกับหยูเหมยเซียว?
