เหนือท้องฟ้าสูงขึ้นไปพันเมตร
ตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความเศร้าโศกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว
ประตูหนีภัยฉุกเฉินก็ไม่สามารถเปิดได้ และสิ่งที่คุณทําได้ในตอนนี้คือหวังว่าเครื่องบินจะลงจอดฉุกเฉินได้สําเร็จ
ในห้องโดยสารมีแรงสั่นสะเทือน ดงซูบินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วเปิด โทรศัพท์ ในขณะที่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาต้องการฟังเสียงของครอบครัวของเขาเป็นครั้งสุดท้าย และเขายังมีอะไรอีกมายหมายที่อยากจะทํา ความกังวล
สัญญาณโทรศัพท์มือถือโผล่ออกมาจากสองแท่ง และดูเหมือนว่าจะสามารถเล่นสายได้ ไม่ใช่ว่ามือถือใช้งานบนเครื่องบินไม่ได้ แต่เพราะสัญญาณมือถือจะ “ดึงข้อมูลกลับ” กับฐานบินเสมอ ซึ่งกระทบต่อจดหมายเดินทางและการสื่อสารของเครื่องบิน สายการบินจึงห้ามผู้โดยสารใช้โทรศัพท์มือถือ แต่ตอนนี้เครื่องบินกําลังจะตก เขาไม่สนใจกฏใดๆแล้ว เขาคิดถึงเพียงแม่ของเขาเท่านั้น
ตูดูต…ตูตูตู…ตูตูตู โทรศัพท์เปิดอยู่
“ฮัลโล…”ซู…บินหรอ… กลับมา…”
เสียงของหลวน เสี่ยวปิง ขาดๆ หายๆ และสัญญาณก็แย่มาก เมื่อ
ได้ยินเสียงแม่ของเขา เสียงของดงซูบินก็เปลี่ยนไปในทันที “แม่” “ทําไมเป็นแบบนี้? หลวนเสี่ยวปังกล่าวอย่างแปลกใจ: “เสียงอะไรอยู่ที่นั่น?” อิน ใช่
ไหม ?
อื่ม เต้นในดิสโก้จะเสียงดังไปหน่อย ฮ่าๆๆ “
คุณมาที่แบบนั้นได้ยังไง“อย่ามายุ่งกับญี่ปุ่น กลับมาเร็ว ๆ ก่อนกลับ ฮะ… โทรศัพท์ แม่จะทําความสะอาดบ้าน” ดงซูบินอยู่ในใจ เขามีบางอย่างจะพูด แต่เขาก็พูดไม่ออก
“ซูบิน? ได้ยินที่แม่พูดไหม? ”
“แม่ครับ ขอบคุณครับ”
“เกิดอะไร?”
“ผมแค่อยากขอบคุณ” “หลังจากประโยคนี้ ตาของดงซูบินเปียกอย่างไม่รู้ตัว และเขาก็เช็ดมุมดวงตาของเขาดงซูบิน เองก็จําไม่ได้ว่าเขาไม่ได้หลั่งน้ําตามากี่ปีแล้ว”…
แม่, ลุงหยางเป็นคนดี , ในอนาคต.แม่ต้องอยู่กับลุงหยาง”
หลวนเสียวปิงเปลี่ยนเป็นเสียงสูง “อยู่ดีๆ นี่เอง …… สุดท้ายแล้วยังไง ซูบินอยู่ไหน อย่าโกหกแม่ บอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” “เออ ก็ได้”
“แม่ต้องการ ตายอย่างกะทันหัน เกิดอะไรขึ้นเร็ว!”
ดูใต้ท้องทะเลที่ปั่นป่วนและมองดูผู้คนที่ร้องไห้และร้องไห้ไปรอบๆ ดงซูบินยิ้มและพูดว่า: “ไม่มีอะไร ผมสบายดี แม่…ล้ําค่ามาก!”
“ซูบิน!…” จากนั้นดงซูบินก็วางสายไป
หนึ่งพันเมตร…
เก้าร้อยเมตร…
แปดร้อยเมตร…
เครื่องบินที่ไม่สามารถควบคุมได้แล่นไปยังเกาะแนวปะการังในทะเล!
หลังจากคิดเลขเสร็จน่าจะเหลือเวลาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น!
ดงซูบินพยายามดูโทรศัพท์ไม่กี่วินาที และในที่สุดก็กดหมายเลขโทรศัพท์มือถือของ ฉูหยวน, ตุ๊ด,ตุ๊ดตู้ด และโทรหาฉหยวนเข้าใกล้พื้นดินมากขึ้น และสัญญาณก็ดีขึ้นเล็กน้อย
“ฮัลโหล นายไม่ได้ขึ้นเครื่องเหรอ นายยังเล่นโทรศัพท์อยู่ได้ยังไง” จูหยวนถามอย่างสงสัย “ฉันตกเครื่องอีกแล้วเหรอ” “…หม”
“หือ ที่นั่นวุ่นวาย?” ” “ใช่”
“ทําไมเครื่องมือพูดจึงเงียบ?” คอของดงซูบินแห้งและมีคํามากมายอยากจะบอก เขาต้องการบอกฉูหยวนว่าเขาอาจจะกลับไปไม่ได้ และอยากจะบอกฉหยวนว่าเขารักเธอและลูกมากเพียงใด เมื่อคําพูดไปถึงริมฝีปากของเขา เขาก็ไม่พูดอะไร เมื่อดงซูบินหายใจเข้า น้ําเสียงของเขาก็แข็งกร้าวขึ้นทันใด “จูหยวน ฉันคิดดูแล้ว พวกเรายังไม่เหมาะ…อย่าทําร้ายลูกของเราล่ะ เจอกันใหม่ หาผู้ชายดีๆมาแต่งงานกับเธอ”
หน้าของจูหยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย “นายบ้าไปแล้วอย่างงั้นหรอ!”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”
” นายมันบ้า”
สําหรับเรื่องลูกหรอเขาเองไม่รู้จะพูดอะไรออกมาแล้ว!
“อนาคตเธอต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ครั้งแรกที่เธอเล่นเทเลโฟน ก็ได้ ฉูหยวนไม่เข้าใจว่า ทําไมซูบินถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้และทิ้งลูกของเขา? เรื่องแต่งงานล่ะ?
“โทรศัพท์มาหาฉัน!” เสียงของ เสี่ยวหลานก็กดอย่างเย็นชาและพูดว่า: “เกิดอะไรขึ้น?”
ดวงตาของดงซูบินสั่นเทา กัดฟันของเขาและพูดว่า: “เปิดแฮนด์ฟรี ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณทั้งคู่” ชั่วขณะหนึ่งดงซูบิน กล่าวว่า “ตอนนี้ฉันคิดออกแล้ว เราไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกันตั้งแต่แรก เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้เลย และฉันก็ไม่มีความรักต่อทั้งสองคนตั้งแต่แรกเริ่ม สิ่งที่รักเธอ , มันไร้สาระทั้งหมดและคิดว่าทั้งสองน่ารําคาญเป็นพิเศษ ฉันไม่ต้องการที่จะเห็นพวกเธอแล้
ห้าร้อยเมตร…
400 เมตร..
เวลากําลังจะหมดลง!
เสี่ยวหลานขมวดคิ้ว “ไม่จริง คุณดื่มมากเกินไปหรือเปล่า?”
ตอนนี้ฉันสร่างแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันพูดในใจ จากนี้ไป เราจะตัดความยุติธรรม และจะไม่มีใครติดต่อใครอีกต่อไป ให้เดินผ่านถนนหยางกวนของเรา และฉันจะข้ามสะพานไปด้วยไม้แผ่น
เดียว
เงียบไปครู่หนึ่ง…นายอยากให้พี่เสี่ยว ตอบอย่างไร?”
ดงซูบินกัดฟันกรามหลังของเขาแล้วพูดว่า: “โอเค”
การสั่นสะเทือนของห้องโดยสารเริ่มใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้นดงซูบินสนับสนุนราวจับที่แถวหน้าอย่างแน่นหนา “พี่สาวเสี่ยว สัญญากับผมอีกครั้งหาผู้ชายที่ดีที่จะแต่งงาน และมีชีวิตที่ดี
“..ดี.อย่างงั้นหรอ “
เขาต้องการให้จูหยวนสัญญาด้วย! ฉูหยวน ตะโกน: “เกิดอะไรขึ้น!”
ดงซูบินพูดเสียงดัง: “สัญญาก่อน!” เร็วเข้า! ”
“ได้! ฉันจะทํา! ฉันจะทํา! ”
ในที่สุดดงซูบินก็ปล่อยความกังวลสุดท้ายออกไป
อย่างไรก็ตามเสี่ยวหลานก็พูดอย่างเย็นชา: “ฉันสัญญา แต่ฉันต้องสัญญากับฉันสิ่งหนึ่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณจะต้องกลับมาหาพวกเรา!” ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” “ผมสบายดี”
เครื่องบินตกใช่ไหม”จะบ้า! ไม่ได้ยินเหรอ?”
ดงซูบินไม่มีอะไรจะพูด
“ฉันรู้ว่าคุณเก่งแค่ไหน !” คุณไม่สามารถถูกฆ่าด้วยกระสุนได้! ดินถล่มคุณก็ไม่ตาย! สัญญากับฉัน! กลับมาหาฉันอย่างสงบสุข! คุณได้ยินไหม ทั้งหมดที่ฉันต้องการคือกลับมา! ยืนต่อหน้าฉัน!! “สามร้อยเมตร…
สองร้อยห้าสิบเมตร…
“ผมขอโทษ…”
“สัญญากับฉัน!”
“…ผมขอโทษ”
“ฉันให้สัญญากับฉัน!!”
ดงซูบินพูดช้าๆ “..
“…ผมสัญญา. ”
บีบ สัญญาณรบกวนแล้วโทรศัพท์ถูกตัด
ย้อนกลับ กรณีนี้จะกลับไปได้อย่างไร เครื่องบินอยู่ใกล้เกาะมากแล้ว ในมุมนี้ ยกหน้าของเครื่องบินขึ้นยาก แม้แต่มุมของการบังคับลงจอดก็ยังไม่ดีนัก เว้นแต่ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น มันจะเป็นเรื่องยากที่จะหลบหนีจากจุดสิ้นสุดของเครื่องบินตก ไม่มีใครรอด!
อีกร้อยเมตร!
หนึ่งร้อยเมตร!
ห้าสิบเมตร!
เสียงกรีดร้องผสมกับเสียงคํารามของการสั่นสะเทือนของห้องโดยสารทําให้หูหนวก!
ร่างกายของดงซูบินผันผวนอย่างรุนแรง เขารัดเข็มขัดนิรภัยและหน้ากากออกซิเจนแน่น และได้ยินเสียงตะโกนสุดท้ายของเสี่ยวหลานในหูของเขา ค่อยๆรู้สึกในหัวใจของเขา ฉันจุดไฟ ร่องรอยของความคิดที่ไม่เต็มใจ! ฉันถูก
ตะลึง!
ยังไงก็ต้องตายแล้ว!!
ดงซุบินลืมตาขึ้นทันทีจ้องมองที่ต่าแหน่งนอกหน้าต่างหมัดของเขากําแน่นและเตรียมที่จะใช้กําลังสุดท้ายของเขา ให้มันลองดู
เขาอยากกลับไป
เขาอยากกลับไป!
