ผ่านมาหนึ่งวัน…
ผ่านมาห้าวัน…
นี้ก็สิบวัน…เข้ามาแล้ว
ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบวันแล้ว
ตอนเที่ยงวันของ ดงซูบินฉีกปลาทะเลพายที่จับได้ในตอนเช้าด้วยกุญแจอย่างชํานาญทีละตัว กระจายไปตามแนวปะการัง และปล่อยให้แสงแดดร้อนส่องลงมา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พลิกมันกลับ ใช้เวลาประมาณสอง ในเวลานั้นดงซูบินนําเนื้อปลาที่กึ่งดิบ กึ่งสุกเข้าปากแล้วเคี้ยว หลังจากกลืนเข้าไป เขาก็กินเนื้อปลาที่เหลือ และยังคงเอนตัวจึงแนวปะการังอย่างไม่ง่วง และมองเข้าไปในระยะทาง
ผ่านไปสิบกว่าวัน ทีมกู้ภัยก็ยังไม่มา
เมื่อคิดถึงชีวิตในท้องทะเลหลายวันเหลือเกิน มองย้อนกลับไปยากเหลือเกิน มีหลาย ครั้งที่ดงซูบินเกือบตาย เขาเกือบถูกคลื่นยักษ์ซัดหายไปในทะเล หรือเกือบตายเพราะกระหายน้ํา โดยไม่มีฝน เป็นเวลาสองวันสองคืน โชคดี ที่เขามาอย่างดื้อรั้น แต่เมื่อไหร่ที่หัววันแบบนี้? เหมือนตอนนี้ ดงซูบินไม่ได้ดื่มน้ําเป็นเวลาสองวันแล้วเนื่องจากฝนตกเมื่อสองวันก่อน ลำคอของเขา แห้งมากจนสามารถใช้ความชื้นในปลาได้เท่านั้นเพื่อรักษาน้ําในร่างกายเพื่อความอยู่รอด แต่เท่านั้นจะเพียงพอหรอ? ดงซูบินเร็วมากทั้งร่างกายและจิตใจ
ทีมกู้ภัยทําอะไรอยู่ มาเร็วๆ นี้ได้ไหม?
ถ้าคุณไม่มาอีก อีกไม่นานร่างกายของฉันจะกลายเป็นศพ!
ดงซูบินยื่นมือขึ้นไปบนฟ้าและกํามันไว้อย่างแรง
เป็นเวลากว่าสิบวันแล้ว และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ได้นานขนาดนี้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่ตาย ปัญหาของแหล่งน้ําไม่ได้ถูกแก้ไขในทางใดทางหนึ่ง อาหารไม่ดี เครื่องดื่มไม่ดี และความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนมากเกินไป พลังของดงซูบินคือ ยังถูกกินทีละน้อย เขารู้สึกว่าฉันน่าจะถึงขีดจํากัดแล้ว บางทีฉันอาจจะตื่นขึ้นมาอีกไม่ได้หลังจากการนอนหลับนี้
อนิจจา.. อนิจจา.. อนิจจา…
ทันใดนั้น มุมตาของดงซุบินก็ขยับ ราวกับว่าเขาได้เห็นเครื่องมือบางอย่าง
“หืม?” เขาลุกขึ้นนั่งและมองไปไกล
ฉันเห็นเงาดําในทะเลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ฉันมองเห็นไม่ชัด มันยังห่างไกลออกไป
มันคืออะไร?
ฉลาม? วาฬ? หรือ…
ใกล้เข้าไปอีก รูม่านตาของดงซูบินหดตัวลง และในที่สุดเขาก็เห็น – นั้นคือเรื่อ! เรือ!
ดงซูบินมีความสุขในทันที เขาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นทันที มองไปรอบๆ แล้วรีบคว้าเสื้อชูชีพ “สี” สีส้มที่เขาติดอยู่ในรอยแยกของแนวปะการัง เหตุผลที่เสื้อผ้าถูกทําเป็น “สี” นี้เป็นเพราะเสื้อชูชีพ สีมันชัดเจนและสะดุดตาและอํานวยความสะดวกให้กับผู้ช่วยชีวิต ดังนั้น ดงซูบินจึงถือเสื้อชูชีพและเขย่าไปทางเรือพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง
“คน! มีคนอยู่ตรงนี้! เฮ้! เห็นฉันไหม!”
ยังห่างไกลและอีกฝ่ายอาจไม่ได้ยิน
เสียงของดงซูบินดังขึ้น “เฮ้ เรือ! ตรงนี้! ตรงนี้”
ในที่สุดหลังจากเห็นแสงสว่าง ดงซูบินต้องการใช้แรงทั้งหมดของเขาเพื่อตะโกนออกด้วยเสียงที่มีทั้งหมด
“เฮ! เฮ้!”
“เฮ้ หันหลังสิ! นี่!” แต่
เรือที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรก็ไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน
จุดประสงค์ของเป้าหมายการเคลื่อนที่ของเรือไม่ใช่ที่ที่ดงซูบินอยู่ แต่มาจากด้านข้างเมื่อเห็นว่าเรือกําลังจะจากไป ดงซูบินก็เห็นร่างบนดาดฟ้าราวกับว่าเขากําลังมองไปยังเป้าหมายของเขาดงซูบินตะโกนขึ้นทันที แล้วชูเสื้อชูชีพขึ้นสูงเพื่อให้อีกฝ่ายมองเห็นได้ง่าย คนบนเรือดูเหมือนจะเห็นมัน มีอีก 1 ร่าง อีก 2 ร่าง และหนึ่งในนั้นถือกล้องดูดาวและชี้ไปที่ดงซูบิน
ในที่สุดก็เจอเพื่อน!
ดงซูบิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาขาดน้ํามาสองวันแล้ว เขาเพิ่งจะโยนแบบนี้ ตอนนี้เขาเวียนหัวและร่างกายของเขาห้อยและอ่อนแอเล็กน้อย
“เฮ้ ได้โปรด!”
“เฮ้ เข้ามาใกล้กว่านี้แล้วผมจะว่ายไป!”
เขาตะโกนอีกครั้ง
บนเรือไม่มีป้ายธงชาติ และไม่รู้ว่าเป็นเรือของประเทศใด ลูกเรือบนดาดฟ้ามองเห็นเพียงเงาเลือนลาง บอกไม่ได้ว่าเป็นคนสัญชาติใด อย่างไรก็ตาม มักมีคน ที่ตกลงไปในน้ําและเสียชีวิต เนื่องจากความช่วยเหลือเพื่อมนุษยธรรมขั้นพื้นฐานดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าเรือจะปฏิเสธช่วยชีวิตเลยดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่าเรื่อยังคงเดินหน้าต่อไป ดงซูบินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง
เงาของลูกเรือหลายคนยังมองไม่เห็น ราวกับว่าพวกเขาออกจากสํารับ
เรือบรรทุกสินค้าใช้ความเร็วเท่าเดิม และค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ปล่อยให้องซูบินลับหายไปและไม่สนใจเขา
ฉัน…จะทําอย่างไรดี!
ดงซูบินโมโหมากและเป็นอัมพาต ฉันจะไม่ไหวเลย?
รอสิบกว่าวันกว่าจะมาถึงความหวังเล็กน้อยที่จะกลับบ้าน แต่อีกฝ่ายจากไปโดยไม่สนใจใยดีเลย? ต้องอยู่บนแนวปะการังนี้อีกนานแค่นไหน? แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่เขามองเห็นความหวังเพียงเล็กน้อย ดงซูบินก็เป็นคนที่จะไม่ทิ้งมันไปง่ายๆ ไม่เคยมีโอกาสมาก่อน ตอนนี้เขามีโอกาสมีชีวิตอยู่แล้วเขาจะนั่งรออย่างโง่เขลาที่นี่ได้อย่างไร? นั่นไม่ใช่สไตล์ของดงซูบิน!
แถว! มาแค่นี้ไม่ได้เหรอ?
เพื่อนคนนั้นกําลังตามหาแม่ของเขา!
หลังจากสวมเสื้อผ้าและรัดเข็มขัดแล้ว ดงซูบินก็เยาะเย้ยขณะมองดูเรือบรรทุกสินค้าที่กําลังจะขับออกไป และกล่าวในทันที!
ไม่มีใครสามารถว่ายน้ําได้เร็วกว่าเรือสินค้าที่แล่นเต็มกําลัง ดังนั้นในกรณีนี้แม้ว่า “จะเป็นเพศไหน” ว่ายน้ําได้เก่งขนาดไหน แต่ก็ไม่มีทางที่คนจะว่ายน้ําทันกับเรือบรรทุกสินค้า
แต่ดงซูบินก็ทําได้!
เขาเป็นคนเดียวในโลกนี้!
ทันทีที่มันออกมา เวลาก็ยังคงนิ่งเฉย!
เรือบรรทุกสินค้าสีเทา หยุดชะงักลงอย่างกะทันหันและเกิดความวุ่นวายขึ้นในทะเลทันที น้ําทะเลทั้งหมดกลายเป็นน้ําแข็งราวกับถูกแช่แข็ง กระโดดลงจากแนวปะการัง ดงซูบินเหยียบทะเลทันทีด้วยเท้าของเขา จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจและเริ่มวิ่งไปยังปลายทางของเรือบรรทุกสินค้า!
สิบเมตร…
ร้อยเมตร…
สองร้อยเมตร…
300 เมตร…
คลื่นที่ตกลงมาที่เท้าของเขาคดเคี้ยวและขรุขระ เป็นหลุมเป็นบ่อ และดงซูบินก็รีบไล่ตามพวกเขาโดยให้ความสนใจที่เท้าของเขา
เหนื่อย!
แต่การตายอยู่ที่นี้จะแย่กว่า!
แต่ดงซูบินยังคงกัดฟัน ความหวังที่จะกลับบ้านอยู่ตรงหน้าเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดื่มน้ํามาสองวันแล้ว เขาก็ยังมีความอุตสาหะนี้
มีห้าสิบเมตร!
ยังมีอีกยี่สิบเมตร!
มีสิบเมตร!
มาถึงแล้ว!
นี่เป็นเรือบรรทุกสินค้าขนาดเล็ก แต่ไม่ใหญ่มาก ดาดฟ้าอยู่สูงจากทะเลหลายเมตรและไม่สามารถขึ้นเรือได้หากว่ายข้าม อย่างไรก็ตาม ดงซูบิน ทันใดนั้นก็กระโดดตามแรงเฉื่อยของเขา และเหยียบคลื่นลูกใหญ่ที่ถูกยกขึ้นโดยเรือ ก่อนที่เขาจะทรงตัว ดงซูบินก็กระโดดไปตามคลื่นอีกครั้งตบเขาคว้า สํารับอย่างดุเดือดด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพลิกกลับ
มันจบแล้ว!
