เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้น ทำให้ฝูงชนเริ่มแตกตื้นขึ้นมาด้วยความสับสน!
ผู้เล่นจากเขตตะวันตกไม่พอใจกับการตัดสินของกรรมการ “ พวกเราทำอะไรผิด?”
เกาแพนเหว่ยเขาตะโกนอย่างกระวนกระวาย:“ นี่ต้องผิดพลาดแน่ๆ! เขาเป็นคนที่เตะมาที่เสี่ยวเกา!เอง”
กรรมการเพิกเฉยต่อการประท้วงของผู้เล่นและชี้ไปที่จุดนั้น
“จุดโทษ? มันเกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวหยานวิ่งไปที่สนามแล้วตะโกนใส่กรรมการตัดสิน “ พวกเราทำถูกแล้ว! หมายเลข 21 คนนั้นตั้งหากที่เป็นคนผิด! เขามากระแทกผู้รักษาประตูของเรา คุณจะตัดสินอย่างนี้ไม่ได้? คุณไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเหรอ? “เสี่ยวหยาน มองไปรอบ ๆ และตะโกน:” กรรมการเส้นอยู่ที่ไหน? เรียกกรรมการมาที!”
ต้าหลินเหม่ย ที่นั้งอยู่บนอัฒจันทร์ก็ตะโกนว่า:“ การตัดสินผิดพลาด!”
หลังจากต้าหลินเหม่ยเริ่มตะโกนขึ้นมาผู้ชมที่เหลือก็ตะโกนติดตามเธอด้วย
ซึ่ง ณ ขนาดนั้นดงซูบินอยู่ในอาการที่เงียบสงบ เขารู้ว่าเรื่องยากที่จะตัดสินว่าใครทำผิดกติกาในสถานการณ์เช่นนี้
กรรมการผู้ตัดสินไม่ได้คาดหวังว่าผู้จัดการทีมของสำนักงานเขตสาขาตะวันออกจะจริงจังเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเข้าจะเป็นกรรมการผู้ตัดสินที่มาจากสำนักเมือง แต่ตำแหน่งของเขาก็ยังต่ำกว่าหัวหน้าเสี่ยวมาก เขาจึงไม่กล้าที่จะคัดค้านการตัดสินใจของเสี่ยวหยานแต่อย่างใด เขาลังเลและคิดว่าเขาควรจะทำตามความต้องการของเสี่ยวหยานดีหรือไม่ ถึงแม้ว่าทั้งหมดนี่จะเป็นเพียงการแข่งขันกระชับมิตรก็ตาม “ เอ่อ……ผมคิดว่าผมน่าจะมี……”
ก่อนที่ผู้จัดการทีมของเฉาหยางจะพูดอะไรก็ตาม หญิงวัยกลางคนที่ดูพิเศษกว่าคนอื่นก็เดินมาพร้อมกับกระเป๋าถือของเธอ
นั่นคือรองผู้ว่าสำนักการเมืองสาขาสำนักงานเขตตะวันออกของเสี่ยว!
“ การตัดสินใจของคุณถูกต้องแล้ว ไม่มีจุดไหนที่ผิดพลาด?” เสี่ยวถัง(ผู้แปลขอใช้ชื่อเสี่ยวถังแทนเสี่ยวหยานเพื่อป้องกันการสับสนนะครับ) ใส่กางเกงยีนและเสื้อเชิ้ตแขนสั้น ดวงตาของเธอเล็กและเธอไม่ได้สวยเหมือนหัวหน้าเสี่ยวตอนที่หัวหน้าเสี่ยวยังเป็นสาว เธอขับรถกอล์ฟออกมาและจ้องมองที่เสี่ยวหยาน “ ฉันเห็นเหตุการณ์ชัดเจน ผู้รักษาประตูเขตตะวันตกที่ทำให้ลูกทีมหมายเลข21ของเฉาหยางสะดุดตั้งแต่ตอนแรกอยู่แล้ว”
ใบหน้าของเสี่ยวหยานดูเคร่งขรึมขึ้นมา:“ รองผู้ว่าทางการเมืองเสี่ยว คุณหมายความหมายอย่างไร”
รองผู้หัผู้ว่าทางการเมืองเสี่ยวถังมองเธอแล้วตอบว่า “ รองหัวหน้าสำนักเสี่ยวฉันกำลังพูดสิ่งที่ฉันเห็นอยู่”
เสี่ยวหยาน ตอบว่า:“ ฉันก็เห็นเหตุการณ์ชัดเจนเหมือนกัน คุณไม่จำเป็นต้องมายุ่งเรื่องนี้เลย!”
รองผู้ว่าทางการเมือง:“ แต่คุณไม่ใช่กรรมการนะ กรรมการก็บอกแล้วว่ามันเป็นจุดโทษ! จริงไหมล่ะ?”
กรรมการที่ยืนอยู่ระหว่างกลางทั้งสองคนนั้นทำตัวไม่ถูก เพราะเขาไม่รู้จะสามารถพูดอะไรได้มากไปกว่านี้
ผู้จัดการทีมของสำนักเขตเฉาหยางเป็นเพียงผู้อำนวยการกอง และเขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลยเมื่อเขามาถึงนั้น เกือบทุกคนที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระดับสูงของปักกิ่งรู้จักหัวหน้าเสี่ยวและรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยว ซึ่งเขาเองหัวล้านเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต และไม่มีใครอยากมีส่วนร่วมระหว่างการโต้เถียงของหญิงสาวทั้งสองคน
หัวหน้าเสี่ยวและรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวโต้เถียงกันเป็นเวลา 5 นาที
ในท้ายที่สุดพวกเขาตัดสินใจว่าพวกเขาจะต้องเอาเรื่องกันให้ถึงที่สุด มีการโทรไปยังสำนักเมืองผู้ซึ่งเป็นผู้จัดทัวร์นาเมนต์นี้และโทรศัพท์ถูกส่งต่อไปยังหัวหน้าเสี่ยว “ เสี่ยวหยาน อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ กับแค่การโต้เถียงในเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้คืออะไรกัน? นี่คือการแข่งขันกระชับมิตร กรรมการผู้ตัดสินก็ลงโทษให้เป็นจุดโทษไปแล้ว! การตัดสินใจของกรรมการถือเป็นที่สิ้นสุด! กลับไปแข่งต่อได้แล้ว!”
หลังจากหัวหน้าเสี่ยวจบการสนทนาจากโทรศัพท์รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวก็ยิ้มขึ้นมา:“ ทีมของคุณแพ้การแข่งขันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วล่ะ? 7? 8?”
“ ไม่ต้องมาสนใจทีมฉัน เอาทีมของคุณให้รอดก่อนเถอะ!” หัวหน้าเสี่ยวพยายามควบคุมอารมณ์โมโหของเธอ เธอรู้สึกถึงความดันโลหิตที่พุ่งสูงขึ้นโดยเธอพยายามหายใจลึก ๆ เพื่อทำให้ตัวเองสงบลง เธอเดินกลับไปที่สนามและมองไปที่เสี่ยวเกา ผู้บาดเจ็บ “ นายเป็นยังไงบ้าง? นายยังลงเล่นได้อยู่รึเปล่า”
เสี่ยวเกาซึ่งยังนอนอยู่บนพื้พยายามตอบเธอกับไปว่า: “ขอโทษด้วยนะครับหัวหน้าเสี่ยว ขาของผมมันเจ็บเหลือเกิน”
ผู้เล่นหมายเลข 21 เองเขาลุกขึ้นยืนแล้วลุกขึ้นมาเพื่อจะเตะลูกโทษ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย
ตอนนี้ใบหน้าของเสี่ยวหยานดูหวาดระแหวงอย่างบอกไม่ถูก เธอคิดว่าถ้าทีมของเขตเฉาหยาง ถ้าทีมนั้นทำแต้มได้นี้ก็จะเป็นการพ่ายแพ้ครั้งที่ 7 ของ เขตสาขาตะวันออกและเธอก็จะถูกหัวเราะเยาะจากรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังอย่างแน่นอน หัวหน้าเสี่ยวจึงไม่สามารถแพ้การแข่งขันครั้งนี้ได้ เพราะเธอไม่สามารถทนฟังเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนที่เธอเกลียดได้อย่างแน่นอน! เธอยิ้มให้เห็ยฟันแล้วพูดว่า:“ ผู้รักษาสำรองประตู! ฉันไม่สนใจสิ่งที่พวกนายทำหรอกนะ แต่พวกเขาจะต้องไม่ได้คะแนนในครั้งนี้ไป! พวกนายทุกคนต้องป้องกันการเตะลูกโทษครั้งนี้ไว้ให้ได้!”
ทุกคนสามารถสัมผัสถึงความโกรธของรองหัวหน้าสำนักเสี่ยวได้และไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
มันง่ายที่จะ ผู้รักษาประตูสำรองเนื่องจากทัวร์นาเมนต์นี้ไม่ได้ จำกัด จำนวนของตัวสำรองเอาไว้ทุกคนที่ต้องการเล่นสามารถเข้าร่วมการแข่งขันเป็นโดยการเป็นตัวสำรองได้แต่ปัญหาคือหมายเลข ผู้เล่นหมายเลข 21 เขาถือได้ว่าเป็นผู้เล่นมืออาชีพ
ผู้รักษาประตูจะต้องใช้โชคเท่านั้นถึงจะสามารถรับลูกเตะของเขาได้ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าคนเตะจะเตไปในทิศทางใด จะทำอย่างไรถ้าผู้รักษาประตูสำรอง ไม่สามารถรับลูกโทษได้และคนๆนั้นเองก็เป็นคนที่หัวหน้าเสี่ยวให้ความคาดหวังมากที่สุดในเวลานี้? ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำออกมา
1 วินาที……
5 วินาที……
เสี่ยวหยานเริ่มขมวดคิ้ว “ หลี่ชิง! นายไปเลือกผู้รักษาประตูมาเดียวนี้!”
หลี่ชิงได้แต่ยิ้มแห้งๆและมองดูไปที่ฉางจี้ “ น้องจี้ อยากลองไหม”
ฉางจี้ ตกตะลึงเป็นเวลาสองสามวินาทีและปฏิเสธทันที:“ ผมเจ็บเอวนะครับ และผมไม่สามารถกระโดดเพื่อรับลูกบอลได้เอิ่ม ……”
ในอีกมุมหนึ่งของหลี่ชิงเริ่มตัวบิดไปมาและหันไปหาผู้เล่นคนอื่นจากแผนกการเงิน “ เสี่ยวจ้าวนายดูสูงดี นายเหมาะที่จะเป็นผู้รักษาประตูสำรองนะ”
เสี่ยวจ้าวเองก็ตอบพร้อมใบหน้ายืดยาวของเขา:“ ผู้อำนวยการหลี่! ผมไม่เคยเป็นผู้รักษาประตูมาก่อน ผมคิดว่าผมก็คงรับลูกไม่ได้แน่ๆ “
“ เสี่ยววัง! นายจบการศึกษาจากโรงเรียนตำรวจไม่ใช่หรอ นายไม่น่ามีปัญหานะ นายเล่นได้ใช่ไหม”
“ผม……”
“ปัง” เสี่ยวหยานโยนกระเป๋าถือของเธอลงบนพื้นแล้วชี้ไปที่ฉางจี้และผู้เล่นคนอื่น “ ไม่มีใครสามารถเป็นผู้รักษาประตูเลยเหรอไง! พวกนายมาที่นี่เพื่ออะไรกันเนี่ย มาเล่นตบแปะกันอย่างงั้นหรอ!”
แม้ว่านี่จะเป็นเพียงทัวร์นาเมนท์กระชับมิตร แต่ทีมจากเขตตะวันออกแพ้การแข่งขันมากเกินไปแล้ว พวกเขาทั้งหมดไม่ต้องการแพ้เกมนี้เช่นกัน แต่……
ต้าหลินเหม่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไปก็ถอนหายใจ “แค่นั้นแหละ. ตอนแรกพวกเราคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้จะได้จับสลากแพ้ชนะแล้วสักอีก แต่ตอนนี้……”
ดงซูบิน พยักหน้า “ถูกตัอง. หมายเลข 21 ที่เล่นเก่งขนาดนั้น ไม่ว่าใครจะเป็นผู้รักษาประตูก็ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น”
“ แพ้ถึง 7 ครั้งรวด” ฉางจ้วงใช้มือปิดใบหน้าของเธอ “ ถ้าฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นฉันจะไม่มาที่นี่เพื่อมาเชียร์พวกเขาเป็นอันขาด มันเกินไปมันเกินไปจริงๆ!”
เด็กหญิงคนหนึ่งจากสำนักงานความมั่นคงสาธารณะที่หกกล่าวว่า:“ รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังจากเขตตะวันออกนั้นทำเกินไป มันไม่ใช่ทีมของเธอสักหน่อยที่เล่นอยู่ตอนนี้ ทำไมเธอถึงรบกวนการแข่งขันครั้งนี้กัน”
พวกเขาทั้งหมดมาจากเขตตะวันตกและผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างๆเสี่ยวหยาน
กรรมการเดินเข้ามาและบอกกับเสี่ยวหยานเบา ๆ :“ หัวหน้าเสี่ยว! ถึงเวลาที่จะเตะลูกโทษแล้ว ผู้รักษาประตูฝั่งคุณพร้อม……”
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังและทีมอื่น ๆ ก็มองไปที่ม้านั่งสำรอง มีบางคนเริ่มหงุดหงิดและบางคนก็หัวเราะเยาะออกมา
หัวหน้าเสี่ยวเริ่มดุด่าผู้เล่น แต่ไม่มีใครก้าวไปข้างหน้าเพื่อเป็นผู้รักษาประตูเลยสักคน
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวเริ่มหัวเราะขึ้นมา มันทำให้ใบหน้าของเสี่ยวหยานนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ มือของเธอสั่นด้วยความเครียดแค้น
ดงซูบินรู้สึกส่ะใจเมื่อเขาเห็นฉางจี้กำลังก้มหน้ารับความพ่ายแพ้อยู่ เขาหวังให้เสี่ยวหยานเลือกฉางจี้มาเป็นผู้รักษาประตูและเมื่อทีมตรงข้ามยิงประตูได้ ฉางจี้ก็จะถูกเกลียดแน่นอน เอ๊ะ ?!
‘รอก่อน!’
‘เดี๋ยวก่อนนะ!’
ดงซูบินหยุดคิดไปชั่วขณะหนึ่ง ‘จุดโทษหรอ?’
“ ฉันจะถามซ้ำอีกครั้ง!” เสี่ยวหยานเกือบจะหมดความอดทนแล้ว “ ใครคนใดคนหนึ่งต้องมาเป็นผู้รักษาประตู! ฉันไม่สนใจว่าเป็นใคร แต่ในนี้หนึ่งคนต้องลงไปที่สนามเดี๋ยวนี้!”
6 ตัวสำรองได้แต่ยืนเงียบ ๆ และพวกเขาก็สวดอ้อนวอนว่าขอให้พวกเขาไม่ถูกเลือก
“ พวกนายทั้งหมด!” เสี่ยวหยานเริ่มจะทนไม่ไหวจนกำลังจะเริ่มกรีดร้องไปที่ทีมของเธอ
ในขณะที่มีเสียงมาจากข้างหลังเธอ “ หัวหน้าเสี่ยว! ถ้าไม่มีใครอยากเป็นผู้รักษาประตูผมขอลองทำหน้าที่นั้นจะได้ไหม?”
ทุกคนหันกลับไปดูว่าคนๆนั้นเป็นใครกัน!
คนนั้นคือ ดงซูบิน!
‘ความเสี่ยงสูงมาพร้อมกับผลตอบแทนที่สูง นี่เป็นโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับหัวหน้าเสี่ยวหยานมากขึ้น’
‘สำหรับการการเลื่อนตำแหน่ง……คุ้มค่าที่จะเสี่ยง!’
