บทที่ 57 เพรี่ยงพร้ำ!! เขตตะวันตกแย่แน่ๆ
ผู้แปล loop
วันถัดไป
ณ สนามกีฬา หยัวถัง
บรรยากาศในสนามกีฬาตึงเครียด มันเป็นความสงบก่อนที่จะเกิดลมพายุลูกใหญ่ขึ้น รองหัวหน้าสำนักเสี่ยวหยานนำทีมของเขตตะวันตก เข้าสนามจากประตูด้านข้าง ในฝั่งตะวันออกเองทีมเขตตะวันออกในเสื้อสีแดง พวกเขากำลังอุ่นเครื่อง เสี่ยวหยานสีหน้าของเธอในตอนนี้ดูเคร่งเครียด เธอหันหน้าไปมองผู้เล่นทุกคนในทีมของเธอ “ ฉันจะบอกย้ำอีกครั้ง! พวกเราต้องได้ชัยชนะเท่านั้น! ทำออกมาให้ดีที่สุด! อย่าทำให้สาขาเขตตะวันตกในวันนี้อับอายเป็นเด็ดขาด!”
“ครับ!”
การแข่งขันในวันนี้มีความสำคัญมากและฝูงชนจำนวนมากจากสำนักงานสาขาที่มากันในวันนี้เพื่อมาเชียร์ทีมของพวกเขา ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วง และแม้แต่พี่หยางเองก็อยู่ที่นี้เช่นกัน เกาแพนเหว่ย และ จ้วงจื่อก็ยังเป็นผู้เล่นตัวจริงเช่นเดิม อาจเป็นเพราะเสี่ยวเกาและผู้เล่นคนอื่นได้รับบาดเจ็บจากการแข่งขันเมื่อวานนี้ ฉางจี้จึงได้เป็นผู้เล่นตัวจริง ผู้เล่นของทีมเริ่มถอดแจ็คเก็ตออกแล้วเริ่มออกไปวอร์มอัพบนสนาม ดงซูบินและตัวสำรองอีกสองคนยืนอยู่ด้านหลังเสี่ยวหยาน และหลี่ชิงหันหน้าเข้าหาสนาม
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังยืนห่างจากดงซูบินแค่ 10 เมตร
รองหัวหน้าเสี่ยวหยานจ้องไปที่รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังด้วยสายตาที่เย็นชา
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังหันมาและยิ้มให้ที่เสี่ยวหยาน “ ทีมของคุณพร้อมที่จะเป็นผู้พ่ายแพ้แล้วสินะ?”
เสี่ยวหยานขมวดคิ้วของเธอ “ เรื่องนี้ฉันต้องถามคุณตั้งหาก”
“ ฮ่าฮ่าฮ่าคุณไปเอาความมั่นใจนั้นมากจากไหนกัน?”
รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังออกคำสั่งให้ทีมของเธอต้องเอาชนะการแข่งขันในนัดนี้ให้ได้ ตอนนี้ฝูงชนที่เข้ามาดูทั้งสองทีมรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดระหว่างทั้งสองทีมก่อนเริ่มการแข่งขัน กรรมการยังคงเป็นกรรมการคนเดียวกันจากการแข่งขันเมื่อวานก่อน เมื่อทั้งสองฝ่ายพร้อมและอยู่ในตำแหน่ง กรรมก็ได้ทำการเป่านกหวีดเพื่อเริ่มเกม
ทีมเขตตะวันออกเปิดฉากเขี่ยลูกก่อนและพวกเขาก็บุกทะลวงกองกลางของทีมเขตตะวันตกในทันที
เสี่ยวถังตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า:“ บุกไปเลย! กดดันคู่แข่งไว้!”
ผู้เล่นจากเขตตะวันออกวิ่งไปข้างหน้าอย่างแข็งขัน พวกเขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการตั้งรับเลย “ปัง” ผู้เล่นที่กำลังเลี้ยงลูกบอลอยู่ในขณะนั้นที่จะถูกทำฟาวล์ โดยผู้เล่นจากเขตตะวันตกที่มาจากสำนักงานคณะกรรมการการตรวจสอบวินัย แต่ก่อนที่ทีมเขตตะวันออกจะสกัดบอลไว้นั้น ผู้เล่นของฝ่ายตะวันตกที่กำลังเลี้ยงบอลอยู่นั้นก็ตกใจและพยายามเลี้ยงบอลหลบผู้เล่นคนนั้นอย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุดเขาก็เสียบอลไปและลูกฟุตบอลก็ตกมาเป็นของทีมเขตตะวันออกแทน
การแข่งขันน่าตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ
ดงซูบินเริ่มกำกำปั้นของเขาและอธิษฐานอย่างเงียบ ๆ ภายในใจ ‘ช่วยมีลูกโทษด้วยเถอะ ฮะ?’ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา เพราะเพื่อนร่วมทีมทุกคนและหัวหน้าของเขาต้องการชัยชนะจากนัดนี้ แต่เขาก็อธิษฐานขอให้ทีมของเขาเดือดร้อน หากใครจากเขตตะวันตกรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาคงจะถูกรุมประชาทันอย่างแน่นอน
ปี๊บ !!! ผู้ตัดสินเป่านกหวีดเมื่อมีการทำฟาวล์
ดงซูบินเงยหน้าขึ้นและเห็นจ้วงจื่อที่อยู่บนสนามจับเท้าของเขาไว้และตะโกนด้วยความเจ็บปวด ผู้เล่นคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆเขาพร้อมกับฝ่ามือหงายขึ้นพูดคุยกับกรรมการ กรรมการตรวจดูสภาพของจ้วงจื่อและดูลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะแจกใบเหลืองให้กับผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม
ณ จังหวะนั้น เสี่ยวหยานเธอโมโหมาก “ เล่นอย่างงี้มันอันตรายไปแล้ว! ลูกเตะนั่นสูงกว่าระดับเอว! ทำไมได้แค่ใบเหลืองเท่านั้น!”
ดงซูบินมองข้ามความตื่นเต้นไปเมื่อเขาเห็นว่าจ้วงจื่อไม่สามารถลุกขึ้นยืนขึ้นมาได้ เขารีบวิ่งไปพร้อมกับผู้เล่นสำรองพร้อมชุดปฐมพยาบาล พวกเขาฉีดยาไปบนขาจ้วงจื่อ “ จ้วงจือ! เป็นอะไรมากมั้ย?” ดงซูบินรู้จักจ้วงจื่อเป็นอย่างดี เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะแกล้งเจ็บ เขาต้องเจ็บจริงๆแน่ๆถ้ามองจากสีหน้าของเขา
จ้วงจื่อกัดฟันและส่ายหัว:“ อ๊ะ……. ฉัน……คงแข่งต่อไม่ไหวแล้วล่ะ……”
“ไม่เป็นไร. ฉันจะช่วยพานายออกจากสนามเอง” ดงซูบินช่วยพยุงจ้วงจื่อให้ออกไปข้างนอกสนามพร้อมกับผู้เล่นสำรองคนอื่นและเสี่ยวหยาน
เสี่ยวหยานจ้องไปที่กรรมการด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ผู้เล่นจากเขตตะวันตกเองก็ไม่พอใจกับการตัดสินของกรรมการ พวกเขาเข้ามาล้อมตัวกรรมการไว้:“ เขาไม่ได้เล็งที่ลูกบอลเลย! เขาเล็งที่ขาของจ้วงจื่อตั้งหาก!”
“ ใบแดง! เขาต้องถูกไล่ออก!”
เสี่ยวถังก็มองไปที่เสี่ยวหยาน และกล่าวว่า:“ ฉันคิดว่าเป็นผู้เล่นของคุณก็แค่แกล้งเจ็บไปยังงั้นแหละ”
‘เวรเอ่ย!’ เสี่ยวหยานเริ่มโกรธจัด
อารมณ์โกรธของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมาก นี้มันพึงผ่านมาเพียงแค่ 5 นาทีในเกมแต่กับมีการทำฟาวล์ถึง 4 ครั้งจากทีมตรงข้าม หากนี่ไม่ใช่คำสั่งจากผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถัง ผู้เล่นคงจะไม่กล้าเล่นแรงขนาดนี้ แม้แต่นัดชิงชนะเลิศการแข่งขันฟุตบอลโลกก็ไม่ได้เล่นหยาบคายเท่านี้เลย แต่นี้เป็นการแข่งขันเพื่อชิงศักดิ์ศรีของทั้งสองเขต! การเล่นเช่นนี้จึงมีเป้าหมายอย่างชัดเจนที่จะมุ่งทำลายทีมจากเขตตะวันตก และ เสี่ยวหยานอย่างแน่นอน!
ต้าหลินเหว่ยวิ่งมาพร้อมสเปรย์แก้ปวด เธอพ่นยาไปบนขาที่ได้รับบาดเจ็บของจ้วงจื่อพร้อมน้ำตาคออยู่ที่เป้าตา
ตอนนี้ดงซูบินรู้สึกโมโหจัด เขาจ้องมองรอยยิ้มของรองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถัง ‘ฉันจะจดจำสิ่งเหล่านี้ไว้!’
ในท้ายที่สุดผู้เล่นสำรองที่ลงสนามไปกับดงซูบินก่อนหน้านี้ก็เข้ามาแทนที่จ้วงจื่อ หลังจากเหตุการณ์นี้ผู้เล่นในเขตตะวันตกเริ่มเล่นรุนแรงมากขึ้นในการเล่นของพวกเขา ได้ยินเสียงสบถและถอยคำหยาบคลายตลอดการแข่งขัน พวกเขาไม่สนใจอีกต่อไปว่าใครกำลังดูเกมการแข่งขันของพวกเขาอยู่ก็ตาม
10 นาที……ผ่านไป
20 นาที……ผ่านไป
ผู้เล่นในเขตตะวันออกยังคงต่อสู้จากด้านหลังโดยเล็งไปที่ขาของผู้เล่น พวกเขาไม่สนใจแม้ว่าพวกเขาจะได้รับใบเหลืองหรือถูกไล่ออกก็ตาม
“อ่าห์!!!!!”
เมื่อครึ่งแรกของการแข่งขันใกล้จะจบลงก็มีเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวขึ้นมา!
ผู้เล่นหมายเลข13ของทีมของเขตตะวันออกกระโดดโดยใช้ขาสกัดไปที่ด้านหลังของผู้เล่นฝ่ายตะวันตก จนผู้เล่นฝ่ายตะวันตก ล้มลงไปบนสนามและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกต่อไป!
ซึ่งกรรมการเองก็มองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากตำแหน่งของเขาและเขาได้แต่ให้เป็นการทำฟาวล์แต่ไม่ให้ใบเหลืองใดๆ
แต่ดงซูบิ และอีกหลายคนเห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนตะโกนว่า:“ มันต้องใบแดงแล้วเล่นขนาดนี้!”
ผู้เล่นจากทั้งสองเขตรายล้อมกรรมการ:“ โห้ชัดเจนขนาดนี้!”
“ กรรมการตาบอดหรือยังไง กรรมการไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหรอ?”
กรรมการเองก็ยึดการตัดสินใจของเขาและยังให้ใบเหลืองแก่ผู้เล่นที่พยายามจะโต้เถียงเขา!
ในเวลานั้นสีหน้าของเสี่ยวหยานเองก็เปลี่ยนไปเธอแสดงสีหน้าที่น่ากลัวออกมา แต่เธอจำสายโทรศัพท์เมื่อวานของเธอจากผู้บริหารระดับสูงได้ เธอพยายามมองภาพรวม และเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า:“ หยุดได้แล้วและลุยต่อไป!”
ครึ่งแรกจบลงแล้ว ทีมจากเขตตะวันออกได้รับใบเหลืองและทีมจากเขตตะวันตกได้รับใบเหลืองไปทีมล่ะ 4ใบและยังคงเป็น 0: 0
ในช่วงพักครึ่งผู้เล่นจาก สำนักงานคณะกรรมการการตรวจสอบวินัย ตะโกนว่า“ หัวหน้า! พวกเขาเล่นสกปรกไปแล้ว นี่ยังเป็นการแข่งขันฟุตบอลอยู่อีกหรอ?”
ผู้เล่นคนอื่นเริ่มร้องเรียนขึ้นมา “ กรรมการเข้าข้างพวกเขา! ไม่มีทางที่เราจะชนะได้แน่ๆ!”
เสี่ยวหยานขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรสักคำ เธอยังโกรธด้วยการกระทำของทีมตรงข้าม เธอสงสัยว่ารองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวถังไม่ต้องการชัยชนะจากการแข่งขันครั้งนี้หรือยังไง? หรือเธอตั้งเป้าที่จะเสมอ และต้องการให้ทีมตะวันตกของเราไม่มีสถิติชนะติดต่อกัน 8 นัด เธออาจพยายามทำให้ทีมตะวันตกใช้ผู้เล่นสำรองของพวกเขาให้หมด ด้วยวิธีนี้ทีมตะวันตกจะเหลือผู้เล่นอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น!
เนื่องจากการบาดเจ็บของผู้เล่นทีมตะวันตกทำให้ตอนนี้ทีมมีผู้เล่นสำรองเพียง 3 คนเท่านั้น และในวันนี้ดงซูบินเองก็ทำหน้าที่ผู้รักษาประตูตัวสำรอง เมื่อผู้เล่นได้รับบาดเจ็บก่อนช่วงพักครึ่งทำให้ทีมจากเขตตะวันตกไม่มีผู้เล่นสำรองเหลืออยู่เลยยกเว้นดงซูบินหากยังมีผู้เล่นที่ได้รับบาดเจ็บในช่วงครึ่งหลังผู้รักษาประตูอย่างดงซูบินอาจจะต้องลงสนามเพื่อเล่น เป็นผู้รักษาประตูไม่ก็กองหน้าอย่างแน่นอน?
‘พวกเรากำลังจะแพ้จริงๆหรอเนี่ย!’
