Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 106 ความปั่นป่วนและการหลอกลวง (2)

 
Regressor Instruction Manual ตอนที่ 106 ความปั่นป่วนและการหลอกลวง (2)
 
“ลีซังฮี ดูเหมือนว่ามีคนทรยศในบลูที่ฆ่าหัวหน้ากิลด์ของเราครับ”
 
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องทันที่ที่ผมพูดจบ ลีซังฮีกัดปากของเธอแน่นและฮวังจองยอนที่รู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก ก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
 
ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องต่างมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยในทางกลับกันลีซอลโฮและผู้ติดตามของเขาต่างก็แสดงออกด้วย สีหน้าดุร้าย
 
ผมไม่จําเป็นต้องบอกพวกเขาว่าผู้ทรยศโดยตรงความหมายจากคําพูดนี้ก็เพียงพอแล้ว
 
“เพราะมันเป็นความจริง
 
แน่นอน ความบันปวนและการหลอกลวงไม่เพียงพอจะเอาชนะพวกมันได้ ข้อเท็จจริงยังเป็นสิ่งสําคัญแต่การหลอกลวงจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นเครื่องปรุงรสที่เหมาะสม
 
ผมไม่ใช่คนฉลาด แต่ผมรู้วิธีพูดที่น่าเชื่อคงจะง่ายกว่าถ้ารู้วิธีพูดที่ถูกต้องผ่านการประเมินนิสัยของอีกฝ่าย ถ้าไม่เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะบรรลุผ่านสถานการณ์อันเห มาะสม
3604
ความจริงก็คือความสามารถนั้นมีบทบาทอย่างมากในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าลีซอลโฮเก่งเหมือนผม เขาคงไม่เจอเรื่อง แบบนี้
 
เหล่าผู้อาวุโสต่างเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย
 
“อย่ามาสร้างปัญหา… ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมลีกียอง”
 
“ผมเข้าใจว่าคุณมาจากไหน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งคุยเรื่องไร้สาระลีซังฮี กลับกันเถอะ…”
 
แต่ลีซังฮีกลับพูดอย่างหนักแน่น
 
“ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าอยากฟังสิ่งที่กี่ยองพูด”
 
“แต่ว่า…”
 
“ฉันอยากฟังสิ่งที่เขาพูดค่ะ” เธอยืนยัน
 
โชคดีที่ลีซังฮีอยู่ข้างเรา เธอไม่ได้โง่เช่นกัน
 
บางที่เธออาจรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสถาน การณ์ทั้งหมดเมื่อกําลังเสริมไม่มาถึงและเห็นได้ชัดว่ามีกลุ่มคนที่ต้องการอยู่ห่างจากการสํารวจ
 
เธอคงรู้สึกสงสัยในตัวพวกเขามาก่อนเช่นกัน แต่เธอได้เลือกที่จะให้ความสําคัญกับความไว้วางใจมากกว่าสิ่งที่มองเห็นแต่ตอนนี้
 
“สิ่งเดียวที่เราต้องการคือน้ําและปุ๋ย เพื่อให้เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเติบโต
 
“ผลประโยชน์บางส่วนมาในรูปแบบที่เรียบง่ายครับ ถ้าคิดว่ามันไม่เกิดประโยชน์แล้ว บางคนก็จะพยายามยึดครองบางคนที่ชอบอยู่ในบลู”
 
แน่นอน ผมไม่ได้กล่าวหาพวกเขาโดยตรงแต่ทุกคนรู้ว่าผมกําลังพูดถึงใคร
 
“ลีซอลโฮ
 
คนที่ทําตัวน่าสงสัยที่สุด กลับถูกเกลียดมากกว่าคนที่แสดงความต่อต้านอย่างเปิดเผย
 
ผมก็มีความสามารถพิเศษสําหรับคนที่ไม่มั่นคงเช่นนี้ปัจจุบันใบหน้าของซอลโฮเป็นสีแดงก่ํา ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความกล้าที่จะทําลายชื่อเสียงของผม
 
“ผมคิดว่าจินตนาการของคุณดูน่าทึ่งทีเดียวฮ่าฮ่าฮ่า…”
 
“ซอลโฮ เรากําลังเผชิญหน้ากับบลูที่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก คุณไม่ได้บอกว่าตัวเองมีส่วนสําคัญต่อบลูในอดีตเหรอ? พวกเขามอบอะไรให้คุณอะไรกันแน่?”
ลีซอลโฮเงียบไป
 
“คุณอาจต้องตัดสินใจอย่างสุดโต่งสําหรับอนาคตของกิลด์ บางทีคุณอาจขอความช่วยเหลือจากกิลด์อื่น เพราะคุณอาจรู้สึกด้อยกว่าใครบางคน นี่เป็นเรื่องเข้าใจได้ที่ คุณจะรู้สึกประหม่าเพราะคุณประสบความสําเร็จใน การเป็นพันธมิตรกับกิลด์ขนาดใหญ่ในลินเดล”
 
“อะไรนะ”
 
“แต่ถ้าคิดว่าคุณมีความคิดที่จะอยู่ร่วมกับกิลด์ขนาดใหญ่จากเมืองอื่นดีมาก สําหรับสิ่งนั้น ผมจะให้ 6 คะแนนแก่ คุณ”
 
ขณะที่ผมพูด ผมได้ปลุกพลังเวทมนตร์ เพื่อยกรายงานที่ตัวเองได้รับจากลีจีฮเยขึ้นไปในอากาศ กระตุ้นสมาชิ กกิลด์ทั้งหมดที่อยู่ในพื้นที่อาจเป็นเรื่องยากที่ต้องอ่านรา ยงานขณะที่มันลอยอยู่ในอากาศแต่ผมรู้ว่าทุกคนจะอ่านมันได้
 
มันเป็นข้อมูลที่ลีซอลโฮสมคบคิดกับญี่ปุ่นจริง ๆ มีการบันทึกไว้ด้วยว่าพวกเขาเคยพบปะกันอย่างไรเมื่อไรที่ไหน แม้ว่าพวกเขาจะพบกันเพียงสามครั้งแต่ผมก็รู้ว่าข้อ มูลนั้นเป็นความจริง
 
“แล้วเราจะทําอย่างไรกับข้อมูลนี้ดี?”
 
“ผมเป็นคนที่เก็บความสงสัยไว้มากมาย ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว ผมมักจะเตรียมพร้อมไว้เสมอ”
 
“นี่เป็นข้อมูลปลอม ลีซังฮี”
 
“ไม่ว่ามันจะถูดปลอมแปลงหรือไม่ ในไม่ช้ามันก็จะถูกเปิดเผยอยู่ดีปาร์ตี้ของผมที่นําโดยคิมฮยอนซองและสมาชิกกิลด์แบล็คสวอนกําลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสอบสวนว่าใครทําร้ายผมและฮายัน”
 
“เราไม่เกี่ยวข้องกับคนที่โจมตีคุณ! อียอง ความโกรธของคุณนั้นเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าคุณจะใส่ร้ายเราด้วยเรื่องนี้”
 
“คุณกําลังบอกว่าข้อมูลนี้ถูกสร้างขึ้นเหรอ?”
 
“คุณกําลังพูดถึงอะไร”
 
“คุณมั่นใจไหมว่าข้อมูลเหล่านี้ไม่เป็นความจริง? สุดท้ายข้อเท็จจริงก็จะถูกเปิดเผยอยู่ดี คนที่โง่เขลาและไร้ความสามารถคุณจะอธิบายตารางงานที่ว่างเปล่านี้ยังไงว่าคุณไม่ได้พบกับพวกเขา?”
 
ปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาพบกับกิลด์ยามาโตะจริงๆและพวกเขารู้เรื่องนี้ดีกว่าใครยิ่งพวกเขาปฏิเสธมากเท่าไหร่ โอกาสทางฝั่งผมก็จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
 
ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามปกปิดการกระทําของตัวเองมาก แค่ไหนท้ายที่สุดหลักฐานก็จะปรากฏขึ้นอยู่ดีอย่างไรก็ตามผมยังต้องการให้พวกเขาปฏิเสธอีกหน่อย
 
ตอนนั้นเองที่ลีซอลโฮพูดขึ้น
 
“ลีซังฮี เป็นความจริงที่ผมได้พบกับพวกเขา”
 
“อะไรนะ…”
 
“แต่ผมสาบานว่าผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเสียชีวิตของหัวหน้าและการจู่โจมนี้”
 
ผมตระหนักว่าพวกเขากําลังจะเล่นเกมของผมด้วย – เพิ่มความจริงท่ามกลางคําโกหกมันเป็นความจริงที่พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของหัวหน้าสิ่งต่าง ๆเป็นเพียงการหลอกลวง บางคนยอมรับ ขณะที่คนอื่นยังปฏิเสธบางทีพวกเขาอาจยังสนใจเกี่ยวกับตําแหน่งของตัวเองภายในกิลด์
 
ไม่นานหลังจากนั้น ผมได้ยินเสียงยืนยันความคิดของตัวเอง
 
“ผมแค่อยากเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์…”
 
“บลูกําลังจะล้มลง ผมแค่อยากจะคิดแผนรับมือ ในกรณีที่ลีซังฮีไม่กลับมา ผมทําเพื่อเกียรติของบลูที่หัวหน้าได้ทํางานอย่างหนักเพื่อปกป้องมันทั้งหมดนี้ก็เพื่อประ โยชน์ของบลู”
 
“แล้วคุณไม่คิดจะบอกเราล่วงหน้าเหรอครับ?”
 
“ผมแค่อยากจะช่วยเหลือ นี่คือกิลด์ที่ผมสร้างขึ้นกับหัวหน้า ไม่มีใครสูญเสียความรักที่มีต่อบลูได้ถ้าบอกว่าผมฆ่าหัวหน้ากิลด์ลีซังฮี นั้นเป็นเรื่องไร้สาระ”
 
“ไม่… หุบปากไปซะ”
 
“ลีซังฮี”
 
“หุบปากลีซอลโฮ”
 
ความพยายามของพวกเขานั้นน่าชื่นชม แต่ในท้ายที่สุดมันก็พิสูจน์แล้วว่านี่ไม่เพียงพอ ตอนนั้นเองที่ผมรู้ว่าไม่ใช่ผมที่ช่วยไขข้อสงสัยภายในตัวลีซังฮีแท้จริงแล้วมันคื อตัวลีซอลโฮเอง
 
แม้ทางเลือกต่อมาของลีซอลโฮจะไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีที่สุด และในตอนแรกมันเป็นเรื่องจริงที่พวกเขาได้ทําข้อตกลงกับกิลด์อื่น
 
“ข้อแก้ตัวทั้งหมดของคุณสําหรับกิลด์นี้เป็นเรื่องไร้สาระแค่การยอมรับว่าคุณสมคบคิดกับกิลด์อื่นและตัดสินใจว่าคุณเป็นผู้มีอํานาจที่สุดสําหรับบลูคุณก็ขาดคุณสมบัติแล้ว”
 
“แกพูดบ้าอะไร! มันไม่ง่ายเลยที่จะจัดตั้งทีม กู้ภัยในดินเดลเราจึงขอความช่วยเหลือจากกองกําลังอื่น!ทําไมแกต้องสร้างความวุ่นวายขึ้น?”
 
“นั่นเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาครับคุณรู้ ไหมว่าคุณมีอะไรที่เหมือนกับคนที่จบลงด้วยการทําลายประเทศหรือกลุ่มของตัวเอง? พวกคุณทั้งคู่ต่างก็ดึงพลังจากภาย นอกเข้ามา ผมไม่รู้ว่าทําไมคุณถึงแต่งแต้มเรื่องราวของตัวเองขนาดนี้มันไม่ใช่เราหรอกครับที่ก่อความวุ่นวายนี้แต่เป็นตัวคุณเอง”
 
“ลีซังฮี ผมจะบอกคุณทุกอย่างในภายหลัง”
 
“คุณคงไม่ออกมาพูด ถ้าผมไม่พบความจริง ทําไมคุณถึงคิดที่จะเปิดเผยแผนของตัวเองตอนนี้ล่ะเมื่อผมชี้มันให้เห็น? คุณไม่ได้ตั้งใจจะส่งหน่วยกู้ภัยมาหาเราจริงๆใช่ไหม?”
 
“ผมแค่อยากทําทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบ…”
 
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แสดงว่าความไร้ความสามารถของคุณพุ่งสูงที่สุดในประวัติศาสตร์แล้วคุณไม่สามารถจัดทีมกู้ภัยภายในหนึ่งสัปดาห์ได้ยังไงครับ?และอย่างแรกลีซอลโฮคุณพูดความจริงหรือเปล่า? ข้อเท็จจริงที่ว่ากําหนด การล่าช้าด้วยความตั้งใจนั้นพบได้จากการสอบสวนของแบล็คสวอน”
 
“นั่นมันบ้าอะไร!”
 
“ที่คุณพูดมามันไร้สาระ!คุณไม่ได้ออกจากกลุ่มผู้เข้าร่วมการสํารวจเพราะคุณคาดหวังให้เราถูกกําจัดเหรอ!ลีซังฮีผู้ทรยศที่น่าขยะแขยงที่พยายามจะได้มาซึ่งความเป็นเจ้า ของของบลูและหวังว่าเราจะไม่กลับมาแน่นอนว่าหัวหน้าที่อยู่ข้างหลังก็ตกเป็นเป้าหมายที่ต้องถูกกําจัดไปเช่นกันครับ”
 
“อย่ามาตลก! แกไม่รู้ความผูกพันที่หัวหน้าและฉันมีร่วมกัน! เขาเป็นเหมือนน้องชายเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน ฉันไม่มีเหตุผลที่จะฆ่างูซึ่งจุนด้วยมือของตัวเอง” 
 
“แต่เพราะความโลภของคุณ นั่นเป็นเหตุผลที่ถูกต้องใช่ไหม?”
 
“แกกําลังใส่ร้ายฉัน! ฉันสาบานต่อพระเจ้าได้เลยว่าฉันไม่เคยทําร้ายหัวหน้า!”
 
“งั้นแสดงว่าคุณไม่ได้ทําอันตรายใด ๆ เลยเหรอลีซอลโฮแล้วนี่คืออะไร?”
 
ผมหยิบยาที่มีจีฮเยเตรียมไว้ออกมา เป็นอีกครั้งที่ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม
 
“อะไรน่ะ”
 
“ทักษะการแสดงของคุณยอดเยี่ยมมากลีซอลโฮคุณไม่ทราบจริง ๆ เหรอว่านี่คืออะไร?”
 
ขณะที่ผมเขย่ายาในมือ ตาแก่นั่นก็เริ่มสั่น
 
“นี่คือเหตุผลที่คุณพยายามจะฆ่าผมตั้งแต่แรกใช่ไหม?”
 
“แกกําลังพูดเรื่องบ้าอะไรลีซังฮี! ฉันไม่ได้ทําอย่างนั้น…”
 
“คําพูดของเขาเป็นเรื่องหลอกลวงลีซังฮี ยานี้ถูกใช้โดยลีซอลโฮเมื่อเขาฆ่าหัวหน้ากิลด์ นี่เป็นยากล่อมประสาทชนิดหนึ่ง ที่สามารถรักษาร่างกายมนุษย์ได้อย่างไรก็ตา มมันเป็นอันตรายถึงชีวิตสําหรับบางคนนี่เป็นยาที่ค่อยๆฆ่าผู้ป่วยที่กําลังจะเสียชีวิต”
 
“ฉันไม่เคยเห็นหรือได้ยินอะไรเกี่ยวกับยานี้มาก่อน!แกกล้าดียังไงมาใส่ร้ายฉัน!”
 
“ผู้ทั่วไปไม่รู้เรื่องนี้นัก แต่ที่จริงแล้วยาประเภทนี้บางครั้งก็ทิ้งร่องรอยไว้เมื่อตรวจสอบ อนุภาคละเอียดอ่อนจะลอยอยู่ในอากาศและเกาะติดกับขนสัตว์ หากตรวจพบเสี้ อผ้าที่ลีซอลโฮสวมอยู่คําตอบจะออกมาในไม่ช้าไม่สิคุณไม่ต้องทําเอง”
 
ขณะที่ผมร่ายคาถาช้าๆยาในมือของผมก็เริ่มเรืองแสงในทํานองเดียวกันเสื้อผ้าของลีซอลโฮก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง
 
ขณะที่ผมมองไปทางฮวังจองยอนเธอก็พยักหน้าเพื่อยืนยันว่าผมไม่ได้ใช้เวทมนตร์ในทางใดทางหนึ่ง
 
“อธิบายว่ามาสิว่าทําไมถึงมีส่วนผสมที่เหมือนกันบนเตี้อผ้าของคุณ ลีซอลโฮ”
 
“ลีซังฮี นี่เป็นกับดัก! ทําไมผมถึงต้องฆ่าหัวหน้าด้วย?”
 
สีหน้าอับอายของลีซอลโฮเป็นที่ประจักษ์ให้ทุกคนเห็นแม้แต่ข้อแก้ตัวของผู้อาวุโสคนอื่นก็ดังขึ้นเต็มไปหมด
 
“คนเหล่านี้เป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจและไร้ความสามารถอย่างแท้จริง พวกเขาร้ายกาจ ลีซังฮีจูซึ่งจุนอาจเสียชีวิตอย่างเจ็บปวด และต้องเจ็บปวดแค่ไหนกัน เมื่อรู้ว่าเขาถูกทรยศโดยคนที่เขาไว้ใจ…”
 
“อย่าพูดบ้า ๆ! ลีซังฮี เชื่อในตัวลุงของเธอสิทุกสิ่งที่นักเล่นแร่แปรธาตุสกปรกนั้นพูดเป็นเรื่องโกหก”
 
ตอนนี้พวกเขากําลังแก้ตัวอย่างสิ้นหวัง
 
“ตั้งแต่ฉันมาที่นี่ครั้งแรกฉันถือว่าเธอกับจูซึ่งจุนเป็นเหมือนครอบครัวฉันมาโดยตลอด ฉันไม่มีทางทําแบบนั้นเด็ดขาดเธอก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ? ทุกสิ่งที่นักเล่นแร่แปรธาตุนั้นพูดเป็นเรื่องโกหกจองยอน!เธอพูดอะไรสักอย่างสิ… ทุกคนนี่เป็นเรื่องโกหก!”
 
“นั่นมันไร้สาระ”
 
ลีซอลโฮอ่านออกง่ายมาก ถ้ามีคนถามผมว่าจะอธิบายเขาด้วยคําสามคํายังไง มันคงเป็นไร้ความสามารถโลภและอารมณ์ร้อน
 
ขณะที่ผมฝืนยิ้ม ใบหน้าของซอลโฮก็แดงขึ้น
 
“ความจริงมักปรากฏออกมาในตอนท้ายเสมอ”
 
“ผู้ชายคนนี้”
 
“การ์ดพาตาแก่บ้านั่นออกไป!”
 
“กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้! แกสคือตัวปัญหาที่แท้จริง! แกสคือมะเร็งร้ายภายในกิลด์!”
 
“ใครก็ตามที่เห็นคงรู้ว่าคุณนั่นแหละที่ไร้ความสามารถภายในกิลด์นี้ แต่อันที่จริงผมดีใจที่คุณเป็น ผมเลยสามารถหาร่องรอยการกระทําของคุณได้”
 
“แกกําลังประณามฉันที่ดูแลบลูมามาโดยตลอดจนถึงตอนนี้! ปล่อยไปไม่ได้เหรอ? ไม่ใช่ทุกคนที่เชื่อคําพูดของไอ้ บ้านั่นใช่ไหมปล่อยฉันซะ!แกกล้าดียังไง!”
 
การได้เห็นเขาต่อสู้กับการ์ดนั้นน่าตื่นเต้น ในช่วงเวลาที่ผมลังเลเขาผละตัวออกมาและเริ่มวิ่งเข้าหาผมความโกรธของเขาชัดเจน
 
“ไอ้สกปรก! แกสคือตัวปัญหาไม่ใช่ฉัน!”
 
คราวนี้ผมไม่ได้พยายามหลีกเลี่ยงลีซอลโฮ
 
ไม่ใช่เพราะผมมีจูเลียน่า ไม่สิมันเป็นเพราะผมมีลีซังฮี
 
ราวกับว่าเธอทําตามความคาดหวังของผมลีซังฮีกล่าวด้วยความโกรธแค้นและโศกเศร้า เธอเปิดปากขึ้นเพื่อตะโกน
 
“นายทําตัวเหมือนเด็กที่ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะแสดงความอับอายยังไง!”
 
ขณะที่เธอพูด แขนข้างหนึ่งของลีซอลโฮก็ถูกตัดกระเด็นไปที่กําแพง
 
“บราโว่!
 
นี่เป็นฉากที่ควรค่าแก่การชื่นชมอย่างแท้จริง